Winter in Isaan (6)

Het voelt aangenaam als een warm nest onder het donsdeken. Liefje-lief ligt nog diep in slaap wanneer De Inquisiteur begint wakker te worden. Gewoonlijk duurt het niet lang vooraleer hij fris uit bed wipt, klaar voor een nieuwe dag. Doch nu gaat het anders. Wanneer hij het dekbed open slaat valt er een koude om hem heen waardoor hij het dons direct terug over zich heen trekt. Meteen begint hij weer wat te soezen, genieten van de warmte in bed. Half slapend, half wakker houden verschillende gedachten hem bezig.

Dat even proeven van een koude omgeving laat hem denken aan een vorig leven. Daar voelde het ’s ochtends ook zo aan. Te koud om snel uit bed te springen. Doch destijds was hij er tegen gewapend: dikke sloffen stonden naast bed ondanks de vloer reeds warmer aanvoelde vanwege de verwarmingsbuizen die er onder lagen. Had hij een pyjama aan en lag er een zware badjas klaar. Kon hij snel de thermostaat op een hogere temperatuur instellen die na een knalhete douche al goed voelbaar was.

Herinnert hij zich het aankleed-ceremonieel: ondergoed, thermisch. Zware sokken. Een extra shirt en dan pas een pull-over. Lange broek, liefst van al een “floeren” broek zoals dat in het Antwerpse gezegd werd. Gesloten schoeisel. En vlak voor het naar buiten gaan een jas, eventueel vergezeld van muts en sjaal.

Maar de slaap komt niet meer en noodgedwongen het bed uit. De ochtenddouche simpelweg achterwege laten wegens te fris en hierdoor toch wat minder wakker dan gewoonlijk aan een Isaanse ochtend beginnen: koffie zetten, de deuren openen. Het vreemde is dan noch poes Fynn, noch kater Toulouse zich laten zien. Nog eigenaardiger: de honden komen geen goeiemorgen zeggen. En bij buurman Pao Sid is ook al geen leven merkbaar, normaal is die zijn kookvuur aan het aansteken en rommelt hij wat rond op zijn erf maar niks te zien, niks te horen.

Pas wanneer De Inquisiteur buiten op het terras zijn laptop opent snapt hij het. Het is drie uur in de nacht. En toch volledig uitgerust, enkel wat sluimerig vanwege de koude, het is … vijftien graden. Snel terug naar de slaapkamer en heel stilletjes andere -lees warmere- kledij aantrekken: lange broek, sweater over de T-shirt.

Weer naar bed is uitgesloten weet hij uit ervaring, straks een middagdutje om dat op te vangen. De Inquisiteur weet ook de reden van dat vroege, zeg maar nachtelijke wakker worden. Net terug uit Udon Thani waar hij samen met het lief onverwacht op vrijdag naartoe was getrokken en genoten had van een uiterst lui weekend.

Udon Thani

Udon Thani, een zalig provinciestadje waar een klein beetje westerse geneugtes zijn te vinden. Die zijn welkom na zes maanden onafgebroken Isaanse boezewoesj. In dit stadje kom je nog fietstaxi’s tegen alhoewel ze zeldzaam worden. Echte hoogbouw is er niet en de straten zijn aangenaam bochtig ingewikkeld. Heerlijke straatnamen ook, niets gedoe met “soi one, soi five, … “, neen, onuitspreekbare namen en dat geeft een vakantiegevoel.

Met open werkplaatsen die het voetpad blokkeren, je loopt zo doorheen een motorwerkplaats of een timmerbedrijf. Nu ja, de voetpaden zijn meer een obstakel dan een hulp voor voetgangers, vaak loop je beter op straat vanwege de putten, de wankele putdeksels en andere obstakels die door de neringdoeners zijn opgesteld en dat is nu net waar De Inquisiteur van houdt, het geeft hem dat Azië-gevoel. Die tegenstellingen vlakbij elkaar, oude vergane glorie tegenover moderne gebouwen. En lekker druk. Auto’s, bussen, <saam lou’s>, bromfietsen en voetgangers krioelen door elkaar.

De Inquisiteur, meestal vrij actief op een uitje, ging deze maal mee in het lief haar wens: zalig-lui nauwelijks wat doen. Uitrusten, gaan eten, en ’s avonds zien we wel.

Enkel het gekozen verblijf gooide wat roet in het eten. Eens op de kamer, een beetje uitpak: kledij aan de kapstok, de nodige spullen in de badkamer uitstallen. En dan begint het elektronisch slot ergerlijk te piepen. Onafgebroken. Tsja, de onderhoudsmecanicien is niet aanwezig, we geven jullie een andere kamer. Potdorie, terug inpakken en verhuizen. Dan lekker gaan eten, heerlijk niet zelf te moeten koken. En beiden gereed voor een lang namiddagdutje. Doch het lief heeft scherpere ogen dan De Inquisiteur en merkt dat de kopkussens vol piepkleine insecten zit. Honderden, mogelijk mieren, mogelijk wat anders. Ach jee, receptie bellen. Tsa, geven we jullie een andere kamer. Inpakken, verhuizen, uitpakken. Kan gebeuren, gewoon pech, derde kamer nu.

Terwijl het lief direct in dromenland verzeilt, leest De Inquisiteur lekker lui languit in bed. Zalig toch, geen verplichtingen, geen drang tot “dingen doen”. Maar rond zestien uur krijgt hij zin in een kop koffie. Stilletjes de deur uit en de lift oproepen, de kamer is op de zevende verdieping. Geen lift. Geblokkeerd. De mecanicien is eraan bezig krijgt De Inquisiteur te horen aan de receptie wanneer hij de trap is afgekomen.

Soi Sampan, de westerse uitgangsstraat van Udon en naar het Brickhouse, een leuk cafe. Een kop lekkere koffie die zodanig groot is dat het een dubbele portie mag genoemd worden, voor zestig baht, dat vind je niet vaak meer in zulk soort instellingen. De menukaart is redelijk Angelsaksisch gericht en daar moet je van houden, wat Hollandse specialiteiten ook, voordeel is echter dat de keuken tot laat in de avond geopend blijft dus mogelijk iets voor straks. Want De Inquisiteur wil wel een biertje gaan drinken eerst, beetje poolen, met westerse muziek op de achtergrond.

De Inquisiteur kent een barretje in Nutty Park, uitgebaat door een Belg. Leuke man en zoals meestal landgenoten aanwezig. Die niets vandoen hebben met dat België van de politici: een Waal uit Namen, een Duitstalige uit Eupen en enkele Vlamingen. Die allen goed overeenkomen en plezier kunnen maken. Nog een Nederlander erbij en wat Engelstaligen maken het wat internationaler. En het bier gaat vlot rond, het poolen minder vlot voor De Inquisiteur en het lief want te lang geleden. Maar de muziek en de vrolijke gesprekken leiden tot een klein feestje zodat het plots al over sluitingstijd is. O jee, lekker wankel en alle restaurants gesloten. Tot groot jolijt van beiden gaan De Inquisiteur en het lief dan maar de Seven Eleven overvallen, fastfood inkopen en morsend op de kamer verorberen.

De zaterdag begint laat, uitzonderlijk wordt De Inquisiteur pas rond tienen wakker. Met een kater doch kleiner dan die van het lief. Die liever nog wat in bed blijft liggen. De Inquisiteur zijn kater lijkt groter dan hij dacht want hij krijgt geen warm water uit de sproeikop van de douche, ook het licht in de badkamer krijgt hij niet aan.

Snel naar de Goodcorner voor een ontbijtje, dat is nodig. De lift werkt weer niet, verdorie, zeven verdiepen per trap, gelukkig naar beneden. Op het terras van de Goodcorner zit nauwelijks volk, vreemd. No sir, no breakfast, no coffee. Huh? Blijkt dat de stroom is uitgevallen in de wijk. Vandaar ook de badkamer problemen. Dan maar een kleine wandeling in de buurt om de kop wat frisser te maken. Na een half uurtje merkt De Inquisiteur dat de lampen van een groot kapsalon aanschieten, ha, weer elektriciteit. Snel een terrasje opzoeken, Thais ontbijt en wat internetten.

Met een bericht van het lief: iemand kon de deur van de kamer openen met de sleutelkaart van een andere kamer. Gelukkig dat de knip vanbinnen er nog op zat. OK, melden aan receptie bij het terugkomen. Wat een hotel – is de gedachte die stilaan begint op te komen.

Het gedoe met die sleutelkaarten zal nog drie keer plaats vinden. Drie keer iemand die simpelweg kan binnenkomen. Zodoende nemen we bij het naar buiten gaan toch maar onze paspoorten en andere waardevolle zaken mee, niet fijn maar wat moet een mens anders? Het hotel gaat hier zwaar in de fout, maar toch ook even – wat een klunzen die lui, zien die hun kamernummer dan niet na?

Uit venijn gaat De Inquisiteur op pad met zijn eigen sleutelkaart, en ja, vier van de vijf geprobeerde kamers kan hij zomaar binnen gaan. Hilarisch ook want in een van de kamers was een koppel net wat intiemer aan het worden.

Melden op de receptie waar nu stilaan paniek uitbreekt. Sorry sir. Nu ja, boos worden helpt niet maar een volgende keer slaat De Inquisiteur het UD Capital hotel maar over.

Doch ook dit gedoe kan het luieren, een koffietje links, een gebakje rechts, … niet in de weg staan. Maar een nieuw drinkgelag zit er niet meer in, beiden hadden we wat te veel de vrijdagavond blijkbaar. De kroon op het werk is zaterdagavond gaan dineren in Chefs Table. Beetje prijzig maar culinair hoogstaand. Zou zo meekunnen in Bangkok of waar dan ook. Nadien nog wat window-shoppen op de gezellige nightmarket die dit weekend zeer uitgebreid is wegens het naderende Loy Kratong en vervolgens vroeg in bed.

Zondagochtend heerlijk frisse kop, een lekker boerenontbijt in Pfalz. De afsluiter in Udon is traditioneel: wat westerse lekkernijen inkopen in Villa Market om vervolgens richting boezewoesj te bollen.

Het lief chauffeert net als op de heenweg en doet het goed, ook de drukte van Udon vangt ze uitstekend op. Eens thuis zetten we het luieren nog wat verder: een laat middagdutje, samen wat kokkerellen met de heerlijkheden die ingekocht zijn en weer vroeg naar bed.

En zodoende komt het dat op maandagochtend De Inquisiteur midden in de nacht wakker wordt, compleet uitgerust, zowel fysiek als mentaal. En meteen al een plan maakt voor de avond. Daar waar we eerst beslisten om thuis te blijven gaan we uit. Het is Loy Kratong. Vanavond in het stadje lekker in de massa opgaan, van wat streetfood genieten, een kratong te water laten, een lampion de lucht in sturen. Tradities zijn er om gerespecteerd te worden.