Winter in Isaan (2)
Voor het eerst in bijna zes jaar Isaan is De Inquisiteur er al lange tijd niet op uit getrokken. Naar zijn gevoel ongeveer een half jaar maar het is iets minder. Toen had hij een paspoorttocht naar de Belgische Ambassade in Bangkok gecombineerd met een vrij lang verblijf in Nongprue, vlak bij Pattaya, zijn oude woonplaats.
Een beetje bewust langdurig want hij wou toch wel wel eens proefondervindelijk zien hoe het nu zit met die vele verhalen van ‘op het platteland ga je dood’ en ‘in de stad is er meer te doen’ … . Vier weken lang was De Inquisiteur van huis.
En sindsdien, na thuiskomst, is De Inquisiteur niet meer op pad gegaan in dit mooie en fascinerende land. Lange tijd onafgebroken in Isaan, in een piepklein dorpje, ver van enig -westers- vertier of andere -westerse- geneugtes.
Komt er nog bij, gedurende drie maanden was het ook nog eens het Boeddhistische vasten. Dan is er helemaal niets te zien of te doen, ondanks de verhalen van ‘ze drinken alle dagen’. Neen hoor, buiten de paar notoire drinkebroers wordt zowat iedereen sober, ook de mensen die af en toe eens “een pintje pakken”. En feesten worden er helemaal niet gehouden. Huwelijken waren er niet, toevallig ook geen geboorte in het het dorp en -beetje cru- ook geen overlijden, dan zijn er <tambuns> die gepaard gaan aan eten en drinken.
Kortom, De Inquisiteur was op zichzelf aangewezen want de farangs gaan opzoeken die dagelijks samenkomen op zo’n dertig kilometer van de woning had hij geen zin in, eigenlijk doet hij dat nooit. En daarbovenop: De Inquisiteur is al meer dan anderhalf jaar afgeleerd om thuis nog alcohol te consumeren, tenzij er vrienden op bezoek zijn.
Tot enkele dagen geleden was er geen vuiltje aan de lucht. Geen aandrang om een bijna traditioneel geworden uitje van een dag of drie naar Udon Thani te maken, niets. Thuis was er voldoende afleiding. Kleine verbouwingen, de tuin, de honden, en ja ook de rijstvelden die geïrrigeerd moesten worden wegens droogte.
Er ontstond een soort routine. Vroeg gaan slapen dus vroeg wakker worden. Iedere ochtend als eerste contact met de wereld via internet. Rond half acht de honden voeren, nu maakt De Inquisiteur hun voedsel zelf en vers. Ook de poezen niet overslaan met wat vis. Nadien is er altijd wel wat te klussen. De ene dag is De Inquisiteur schilder, de volgende dag timmerman. De dag erna ijzerconstructeur, dan weer tuinman of metser. En soms werd hij boer, handje toesteken op de velden of bij gemeenschapswerk. En jawel, ook dagen dat hij lui was en niets deed dan wat rondlummelen. Allemaal bijzonder leuk want hij kan kiezen wat hij wil doen op welk moment.
En toch, na al die tijd begon er een soort eentonigheid door te schemeren. Zelfs met de afleiding van een nieuwe auto, het helpen bij het behalen van een rijbewijs van het lief, de rompslomp -alweer- met verzekeringen, het af en toe gaan inkopen in het stadje. Ook de driemaandelijkse rit naar Immigratie in Sakun Nakhon is routine, zelfs de aankopen van westerse ingrediënten in Makro en Tops, die daar altijd bij horen, beginnen hetzelfde te lijken.
Dat begint in De Inquisiteur zijn hoofd te spoken, vele vrienden en kennissen daar. Altijd leuk om die terug te zien.Doch enkele dagen later komen de ervaringen van zowat een half jaar geleden boven. Ten eerste, de afstand. Zestienhonderd kilometer heen- en weer. Ja, kan met het vliegtuig maar moet hij eerst in Udon Thani zien te komen. En moet hij vanaf U-Tapao naar Pattaya geraken. Heeft hij ter plaatse geen vervoer, De Inquisiteur is auto-minded. Zoveel kilometers rijden, dat doet hij niet voor een dag of vijf. Wil hij minimum twee weken. Da’s weer lang van huis.
Komen er nog ervaringen boven. Afgelopen mei begon De Inquisiteur zich daar bij Pattaya al snel te vervelen. Vooral overdag wist hij na vier dagen met zichzelf geen blijf, zelfs met het zwembad in het uitstekende resort daar, met uitjes ter plaatse naar Jomtien, Pattaya centrum en zijn shoppingmalls, … . Het mondde uit in dagelijks kroegbezoek, doch dat is zijn ding niet meer, hij hield dat een week vol doch op den duur zat De Inquisiteur ’s avonds domweg op zijn kamer te lezen en was de enige geneugte nog op restaurant gaan. En natuurlijk miste hij liefje-lief al na twee dagen.En zie, zijn weemoedigheid klaart op. Er valt genoeg te genieten hier. Het zoontje van liefje’s broer, Phang Poun, die net heeft leren lopen en de wereld wil ontdekken. Het aanschouwen van diens ouder broertje Pipi, wiens fantasie De Inquisiteur danig amuseert. De honden hun vriendschap, de poezen die verwend willen worden. De dorpelingen en de passage klanten in de shop, altijd fascinerend om hun ideeën en inzichten te leren kennen. Komt er een <tambun> aan wegens een geboorte, altijd leuk. De mensen beginnen de oogst te plannen, dat belooft aangename weken vanwege het samenwerken en samen zitten achteraf. Om de grote tuin niet te vergeten waar alle dagen wel wat in te beleven valt.
En plots herinnert De Inquisiteur zich dat er een samenkomst gepland staat met vrienden, ergens begin december in Udon Thani. Dat is niet zo lang meer. Als laatste maakt hij zichzelf een belofte: in april volgend jaar wil hij er met het lief op uit, Songkran gaan vieren, ergens waar ze dat uitbundig doen.
De Inquisiteur is er weeral helemaal bovenop.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand24 december 2019Winter in Isaan: Kerstmis
Leven in Thailand22 november 2019Winter in Isaan (8)
Leven in Thailand16 november 2019Winter in Isaan (7)
Leven in Thailand12 november 2019Winter in Isaan (6)
Altijd goed leuk om zoiets te lezen horen kommentaar van een andere. Wel gedaan. Bedankt van uit Australia.
Ja ik herken dat ondanks dat ik altijd minimaal 4 maanden Nederland doe slaat de verveling in de isaan snel toe. Net terug van een paar dagen Mahasarakam ben ik alweer aan het broeden voor de volgende trip.
Ik verblijf er ook met enige regelmaat maar voor mij blijft het daar toch vooral een heel saai bestaan. Ik heb soms de indruk dat ik er in ballingschap leef.
Ik kan maar moeilijk vatten dat ik daar na zoveel tijd te hebben doorgebracht nog steeds zo weinig aandacht krijg van de bewoners. Ik denk niet dat er in ons straatje één iemand is die me bij naam kent.
Tijdens gesprekken die ik volg van mijn vrouw hoor ik al eens het woord Belgium vallen dus zal het enige dat de meeste vragen het gekende vraagje waar je vandaan komt zijn. En dit terwijl ik iedereen groet en via mijn vrouw wel veel mensen bij naam ken.
Voor de rest zijn die mensen in niks geïnteresseerd ….nog nooit werd me iets gevraagd ( buiten om wat geld te lenen). Niemand vraagt bijvoorbeeld of ook in mijn land een Koning is ? Of er ook een kust is ? Of hoe oud ik ben ? Of het een groot land is ? Of ik kinderen heb of nog andere familie ? Niks maar dan ook totaal niks.
Nu is een feit dat Thais of zelfs Aziaten in het algemeen niet erg communicatief zijn. Alleen als over een bepaald iets een vraag stelt wordt er iets over gezegd.Komt er geen tweede vraag stopt de uitleg.
Wat sommige mensen daar doen om de kost te verdienen heb ik ook veel het raden naar. Vraag ik het aan mijn vrouw weet ze het blijkbaar ook niet of krijg je als enig antwoord He works.
Anderzijds kan men dat ook zien als een pluspunt. Iedereen laat je met rust en ik geef toe dat is ook wel eens relaxt.Tijdens mijn verblijf in Zuid Amerika was dat al wel eens anders.
Maar het blijft toch een groot verschil met de aandacht die mijn vrouwtje krijgt van buren familie en vrienden als zij in België is.
Voor mij is het een soort buitenverblijf…..eens weg uit het hectische Pattaya en een doel op zich om eens weg te zijn. Maar er constant wonen zou ik echt niet zien zitten.
Volgens mij zitten de meeste farangs daar in feite ook maar grotendeels om het vrouwtje te plezieren.
Hoeveel farangs zouden daar blijven wonen mocht hun relatie op de klippen lopen ? Ik alvast zeker niet.
Beste Fred, dat je het in de Isaan al snel niet naar je zin hebt komt mogelijk omdat het je vaste verblijfsplaats niet is. Het is je thuis niet. Ik zou er ook niet aan moeten denken om bijvoorbeeld een weekje bij familie in de Isaan in te trekken. Hier in de Isaan is mijn thuis nu, hier heb ik de ruimte; ik voel mij hier ook thuis.
Eén keer in de twee jaar ga ik een weekje naar Nederland (kinderen en andere familie bezoeken) en ook één keer in de twee jaar ga ik met een Nederlandse vriend wat rondtoeren in de omringende landen. Dat is wel genoeg.
Als mijn huwelijk op de klippen zou lopen of als mijn vrouw zou komen te overlijden? Ik zou zeker niet direct teruggaan naar Nederland. En als ik weer een geschikte vrouw zou vinden zal ik waarschijnlijk de rest van mijn leven hier blijven. Mocht het niet lukken, dan weet ik het nog niet. Maar ik ben van nature een optimist dus het lukt wel.
Beste Inquisiteur,
Weer leuk gebracht.
Toch heb ik het zelfde gevoel, als ik een week in het drukke uitgaansleven ben geweest heb ik
heimwee naar huis(Isaan).
Het gevoel dat je “thuis” komt, is overduidelijk aanwezig bij mij.
Het moet in je zitten, de ‘ ervaring die je hebt en de mensen om je heen dat is echt Thais.
Wacht weer op het volgende verhaal,
Met vriendelijke groet,
Erwin