Een weekje regenseizoen in Isaan (zaterdag)

Voor het eerst sinds dagen is de zon terug van de partij. Eerst nog wat waterig, doch de wolken verliezen eindelijk de slag, rond tien uur is het weer tropisch zonnig. En meteen veel warmer. De aangename zes, zevenentwintig graden van de laatste dagen waren een verwenning, nu is het om elf uur al tweeëndertig. En dat is warm wanneer je het gras gaat afrijden. De gecultiveerde achtertuin is een terrein van dertig bij vijftig meter, vijftienhonderd vierkante meter te doen, het staat vol bomen en struiken waar je rondom heen moet manoeuvreren. 

Dus in Isaan tempo werken. Langzaam gaat ook. Drie kwartier zweten, een kwartiertje afkoelen. Dat afkoelen is verschillend: soms zet De Inquisiteur zich op de houten bank aan het pomphuis om zijn werk te overschouwen, soms aan het open terras aan de voorzijde van het huis, daar is ook schaduw. Lekker veel koel water drinken, dat zweet je zo uit. De honkbal pet vergeten op te zetten, dat zal De Inquisiteur ’s avonds bekopen met een pijnlijk voorhoofd, een rode neus en een nog rodere nek. Lekker verbrand want zonnecrème verkopen ze hier niet.

Na een uur of drie, iets meer dan de helft is nu gedaan, laat het lief zich horen. Waarom komt hij niet bij haar in de shop afkoelen? Maar dat wil De Inquisiteur voorlopig niet, te gevaarlijk. Het is zo’n dag die Isaaners gebruiken als overbrugging, ze moeten terug volop aan de slag maar nog geen zin. De eerste hitte na een koele week weet-je-wel. Het enige wat ze doen is hun velden inspecteren. Zien of de jonge rijstscheuten al voldoende gegroeid zijn om over te planten. Merken dat op vele percelen te veel water staat, er moet een deel af. Maar vervolgens krijgen ze het te warm en zakken af naar de shop. Voor onderling overleg, je kan het systeem van kleine dijkjes niet op eigen houtje gaan openbreken, dan breng je anderen hun velden in gevaar voor wateroverlast. Doch daar hoort drank bij natuurlijk. En als ze De Inquisiteur zien moet die mee drinken, neen dank U.

De micro-wereld tussen het gras kan De Inquisiteur best boeien. Wat een leven! De kikkers en hagedissen zijn het opvallendst, die brengen zichzelf pijlsnel in veiligheid voor de grasmaaier, maar er zit veel meer. Kleine tot piepkleine insecten, in alle kleuren. Dat komt omdat het gras doorspekt is met allerhande (on)kruiden. Dat rijdt De Inquisiteur gewoonweg mee af, het verwijderen is een onmogelijke taak. Bovendien verspreiden die (on)kruiden heerlijke geuren bij het maaien. Telkens de opvangbak van de handmaaier vol is, gaat De Inquisiteur die legen op de nieuwe composthoop. Maar ergens had hij gelezen dat je die niet alleen nat moet houden, maar ook regelmatig draaien. Begint hij met de hand wat te rommelen in die hoop, ook vol leven. Tot hij op een nest centipedes stoot. Pfoew, geluk want geen handschoenen aan. De giftigaards schieten in veiligheid, gelukkig richting het stukje groentetuin van buurman poa Sid. Die kan daar beter mee om dan De Inquisiteur, hij maakt ze onmiddellijk handig af met een schep.

Pas rond drie uur in de namiddag is de graskarwei gereed, De Inquisiteur vind het grappig. Uuu-ren voor een job die hij vroeger in België in geen twee uur zou gedaan hebben. Leuk en aangenaam werk, tevens goed voor de conditie, De Inquisiteur hoeft niet naar de gym of andere fitnessdingen te beoefenen om conditioneel in orde te blijven. En liefje-lief heeft nog meer.

Zaterdag, geen school, de dochter kan de shop waarnemen voor een poosje. Moeten we naar <baan mei>, moeders huis. Daar staat nog overschot van het huwelijksfeest twee weken geleden. Bussen drinkwater van twintig liter en <naam si kiiaaw> (soort diepgroene en mierzoete limonade). Het leuke is dat we met de bromfiets rijden, met daarachter zo’n handkarretje. Mevrouw rijdt, De Inquisiteur moet achterop en de kar aan de hand houden. De dorpelingen die we onderweg tegenkomen moeten weeral lachen, waarom neemt de farang zijn pick-up truck niet in plaats van met dat ding rond te zeulen?

Dat karretje geraakt overvol wanneer eega ook nog eens een enorme plant mee wil, ze spit die handig uit, met wortel en al weegt hij meer dan twintig kilogram. Daarbij nog twee maal twaalf flessen limonade en vier bussen water van twintig kilogram ieder, de kar weegt loodzwaar. Zo zwaar dat De Inquisiteur die niet onder controle krijgt bij de terugrit, we verwisselen van plaats. De Inquisiteur beetje verlegen aan het stuur, mevrouw fier want totaal geen probleem met die kar. Ze zit gewoonweg op de handgreep die ze over het zadel heeft gehangen, De Inquisiteur was te dom om daar aan te denken … .

Er waren ook nog wat kleine dingen mee gekomen, gemalen rijst die als smaakversterker wordt gebruikt, en een zak gemalen chili’s. Die moeten in porties verdeeld worden, in kleine plastic zakjes voor de verkoop. Liefje-lief, altijd in vorm om De Inquisiteur zijn argeloosheid te gebruiken voor een grapje, draagt hem op om de gemalen chili’s te verwerken. Het openen van de grote zak had De Inquisiteur al moeten waarschuwen, maar nee, het lief had zijn werklust al beloond met een beer Chang, zijn aandacht ging meer daar naar uit. Het bestaat, de geur van droge pikanterie. En hoe voorzichtig ook De Inquisiteur telkens lepel per lepel het poeder verscheept, het gaat als eerste aan de vingers hangen. Het kruipt verder over je handen, het schuift omhoog naar je armen. Die beetje bij beetje beginnen te jeuken, dan te prikken. En de vliegen, als altijd aanwezig, die moeten weggeveegd worden. Op zijn neus. Zijn nek. Zijn oren.

U raadt het al: De Inquisiteur geraakt vol met scherpe chili’s. Maar zijn ego laat niet toe om dat te laten merken. Vastberaden gaat hij door. Af en toe van zijn glas bier nippend dat hierdoor ook vol onzichtbaar poeder komt te zitten en dat zo zelfs op zijn lippen verzeilt. Als de grote zak half is kan De Inquisiteur het niet meer houden. Hij kreeg al stilaan in de gaten dat liefje-lief gniffelend haar zakjes gemalen rijst aan het verhaspelen was, af en toe een oog werpend op haar lieve vent die ze weer eens danig beet heeft. ‘Schat, even douchen, ik heb het warm’. Geeft De Inquisiteur er een mannelijke draai aan. Maar dat helpt niet, integendeel. Met hangende pootjes terug naar de shop: “hoe krijg ik dat weg jij duivel?”, eigenlijk heeft hij er net zoveel plezier in dan zij. “Met zout <tie-rak>”. Zout?

Jawel, inwrijven met water en zout, het prikkende gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Nadien even afspoelen onder de douche en klaar. De rest van de zak moet het lief maar zelf doen, doch die is slimmer. Trekt plastic handschoenen aan met wat langere einden. Vraagt om de vliegen weg te jagen aan haar hoofd, zelf doet ze dat niet. En laat haar glas bier rustig staan tot het werkje klaar is. Lachend belooft De Inquisiteur weerwraak op het juiste moment, maar beiden hebben we weeral plezier, per slot van rekening sterf je niet van wat prikkelende huid … .

Zaterdagavond, dan blijft een mens niet thuis meldt De Inquisiteur. En gaan we lekker met z’n drie uit eten, er is ergens in het stadje een verborgen juweeltje, een soort taverne-restaurant. Onvindbaar als je niet weet waar, gelegen in een kleine zijsteeg. Uiterst gezellig om te zitten, altijd goeie -westerse- achtergrond muziek, altijd volk. En best lekker eten, een soort mix van Isaan-westers. Veel mensen zouden erover klagen, maar wij moeten er mee lachen: de frietjes worden een half uur na de hoofdschotel gebracht … .

Duiken we nadien nog even een ‘seven-eleven’ binnen, en kopen drie Magnums. Aan vijftig baht per stuk, een uitspatting. Want in de shop verkopen we zelf ‘copy-cornetto’s’, aan … vijftien baht. En die zijn net zo lekker als de zogenaamd ‘echte’, die wel tweemaal zo duur zijn. Maar dochterlief vindt het prachtig. Smullend van de lekkernij rijden we huiswaarts.

Uiterst tevreden duiken we na een snelle douche in bed. En neen, we zijn niet direct gaan slapen.

Wordt vervolgd