Een weekje regenseizoen in Isaan (vrijdag)

Ondanks de Duvels worden we beiden tegelijk fris en monter wakker. Blij gezind ook, het was leuk gisteren. Enkel, er is geen elektriciteit. Hallo, dat is al van gisterenavond zeven uur? Blijkbaar niet, de eerste klant in de shop weet te vertellen dat er rond tien uur gisterenavond terug stroom was. Doch niemand weet wanneer die terug uitgevallen is. De mensen hier hebben niet echt gemis aan elektriciteit.

Koelkasten trekken ze zich nauwelijks wat van aan, daar zit alleen drank in en af en toe wat groenten, voor de rest doen ze alles vers. Enkel de waterpomp zouden ze kunnen missen. Doch iedereen heeft hier een vat met water staan, niemand die hier een echte douche of ander meer luxueus gedoe zoals spoelbare toiletten wil. Ook in hun buitenkeukens hebben ze steeds watervoorraad om te koken en afwassen. Het zijn enkel de paar, in hun ogen, rijke stinkerds zoals wij die daar onder lijden. En zodoende zal niemand snel een belletje geven naar de maatschappij wanneer er stroomuitval is leren we. Want De Inquisiteur is die stroomloosheid danig beu en sommeerde liefje-lief om zelf te telefoneren. Bij de elektriciteitsmaatschappij vallen ze uit de lucht. Hoezo geen stroom? Er is een werkploeg vanochtend vroeg al komen herstellen? We zullen even controleren! Dus die wisten niet eens dat de elektriciteit weer was uitgevallen … .

Alles went, en in plaats van te blijven zeuren gaat De Inquisiteur maar wat tuinieren, onkruid wieden, dat komt massaal en snel op met al die nattigheid. Meteen maar wat ‘vuile hoeken’, van die plaatsen waar je bijna nooit zorg aan besteedt, ook wat opruimen. De oprit bevrijden van de gevallen bladeren, buurman poa Sid heeft daar twee heel oude bomen staan, hij had al gevraagd of hij die moest verwijderen (ja, ook in Isaan zijn er regels aangaande goed buurmanschap) maar dat willen noch het lief, noch De Inquisiteur. Die bomen zijn gezellig en geven schaduw. Plus dat wij genieten van de vruchten, die aan de overhangende takken zijn voor ons.

Vreemd genoeg is het liefje-lief die last heeft van de zoveelste stroomuitval. Ze maakt zich zorgen over haar diepvries in de shop, gevuld met ijsjes. De batterijen van haar twee telefoontjes zijn leeg, voor haar een ramp want de familie elders ten lande kan nu niet bereikt worden. Ze kan niet in de koelkast thuis, daar zit een verbod tot openen op, enkele weken geleden door De Inquisiteur ingesteld tijdens een stroomuitval, waarbij de toevoer twintig uur aan een stuk onderbroken was. Er zit teveel ‘westers-lekkers’ in de diepvries! Het is nu bijna twaalf uur op de middag en ze wil douchen, straks heeft ze een afspraak voor de dochter om naar de tandarts te gaan. Uit protest sluit ze de shop en hangt er een groot bord aan : “gesloten wegens geen elektriciteit”. Ze wil dat de dorpelingen erover gaan praten, dat ze ook gaan klagen bij de maatschappij.

Bovendien, hoogst uitzonderlijk, belt ze spontaan terug: ze zijn de kabels aan het controleren is de melding. Die zijn oud, ze vermoeden dat die de oorzaak zijn van het voortdurend uitvallen bij regenweer. En ze beginnen vanaf de verdeelkast in het stadje om zo richting dorp te komen. Tsjonge, denkt De Inquisiteur, dat is zowat zeven kilometer, enkel en alleen naar ons dorp, en er zijn telkens vijf dorpen die er last van hebben. Het lief moet dan maar bij haar broer gaan douchen. Primitief Isaans en bij terugkeer is ze aan het mopperen. Waarom haar broer er toch geen cementen vloer legt!? Waarom de muren niet bezetten!? Waarom dat hurktoilet niet verplaatsen naar de zijkant, dat staat nu middenin dat kleine hok, je kan nauwelijks bewegen!? Waarom niet een deftig proper schap hangen, en een degelijke spiegel omhoog boren?! De Inquisiteur heeft er plezier in, liefje-lief is danig aan het meer westers comfort gewend geraakt. Maar wanneer hij dat meldt, krijgt hij lik op stuk. “Ik kan makkelijk terug zo gaan leven, jij kan dat niet!”. Ze is in een slecht humeur gekomen.

Want ze moet dochterlief gaan ophalen in de school en dan naar het hospitaal. Met de bromfiets, en er hangt regen in de lucht. De Inquisiteur had voorheen al gemeld dat hij niet mee wou gaan. Geen zin om in dat hospitaal te zitten niksen. En best aangenaam, winkeltje dicht, dus hoeft hij er niet voor op te draaien. Eens eega op weg, laptop aansluiten op wat grotere speakers, muziek keihard, onderwijl hopende dat de batterij van het ding het lang genoeg uithoudt.

En verder lummelen. De ontsnappingsroutes van de honden proberen af te sluiten. Ze hebben kuilen gegraven onder de omheining door en de te fijne staaldraad van het zijpoortje gewoon weggeknabbeld zodat ze erdoor heen geraken. Eens gereed, besluit De Inquisiteur dat te testen en laat de honden uit hun hok. Daarbij vergetende dat poes Toulouse, de eigenzinnige kater, nog buiten zit. Die moet lopen, springen, grommen en klauwen voor zijn leven eens ze hem ontdekt hebben. De Inquisiteur krijgt de honden nauwelijks onder controle en pas wanneer poes Toulouse op het dak van de pick-up geraakt kan hij de drie woestelingen terug in hun hok zetten. Poes Toulouse zal voor de rest van de dag boven in de living blijven bekomen op de sofa.

<Baai saam moong>, drie uur in de namiddag, is er terug stroom. Waarop De Inquisiteur zich op het open terras beneden nestelt en met een opladend mobieltje gaat internetten. Kan hij onderwijl de honden in de gaten houden en zien of er nog steeds ontsnappingsmogelijkheden zijn. En zie, het lief heeft wat op Facebook gezet. Met een foto. Gebakje, koffie, en de melding dat ze aan het relaxen is. Hoe? Ze ging toch naar de tandarts met de dochter? Heeft liefje-lief eindelijk eens gedaan wat De Inquisiteur allang wil: de veertienjarige dochter wat zelfstandiger leren worden. Het is een behandeling in vijf maal, dit is de derde keer. Dochterlief weet best wat te doen. En droeg eega haar op te telefoneren wanneer klaar, zelf trok mevrouw naar een coffeeshop om wat te relaxen meldt ze De Inquisiteur. Goed zo!

Rond vier uur komen beide thuis, winkel heropenen. De Inquisiteur lekker gaan douchen (de honden geraken voorlopig niet meer uit de tuin, dus hoeven ze overdag niet in hun hok meer) en vervolgens wat gaan ‘klanten kijken’ zoals hij dat noemt. Die vragen of De Inquisiteur gaat stappen, hij heeft een beetje nette kledij gekozen, dat zijn ze niet gewend van hem zo doordeweeks. Sak en Ut proberen om bier los te krijgen, dat lukt hun niet, er zit nog Duvel in De Inquisiteur’s lijf, geen alcohol vandaag.

En dan komt ‘boer Janus’ langs. Zijn naam klinkt als <Jaa noe>, De Inquisiteur komt er nooit uit en noemt hem dan maar zo. Met zijn kudde van vijftien <kwaai’s>. De velden tegenover de shop zijn om een of andere reden nog niet bewerkt en staan vol gras, zowat iedereen in de omgeving laat daar zijn beesten grazen. Doch boer Janus zijn buffels houden een onverwachte sanitaire stop. Vlak voor de winkel. Zeker vijf tegelijk. Hilariteit, en stinken. Maar De Inquisiteur maalt er niet om, snel schop en kruiwagen halen en de mest opscheppen is de boodschap! Parkeerplaats terug proper, het geurtje weg, en gratis goede mest om de composthoop te verrijken.

Doch de aanwezigen vinden dat uiterst grappig. Een farang, niet vies van de uitwerpselen. En dan nog in die goede kledij! Het lief komt niet bij van het lachen, woordspelingen met ‘mest’, ‘farang’, ‘lung Rudi’ en andere grappigheden blijven komen. Tsja, dat moet je maar kunnen ondergaan, Isaan humor.

Nadien, in bed, meldt het lief dat ze best fier is op haar farang. Dat de mensen erover spreken: een farang die het goed doet in Isaan, die normaal is, nooit problemen veroorzaakt. Dat vind ze fantastisch. Voor De Inquisiteur een aanleiding om nog eens extra lief te zijn voor haar.

Wordt vervolgd