Een weekje regenseizoen in Isaan (maandag)

Het regenseizoen is volop in gang geschoten. De jaarlijkse terugkeer van enkele miezerige dagen waarop nauwelijks zon te zien is. Net nu is De Inquisiteur in een ‘vroeg wakker worden’ -fase gekomen. En verlaat hij de bedstede rond zes uur.

lijkbaar zijn er herstellingen uitgevoerd aan de verdeelkast van de elektriciteitstoevoer, want er is geen uitval in tegenstelling tot voorgaande weken waar de minste bui ervoor zorgde dat huize Inquisiteur zonder stroom zat.

Dus de gewone ochtendrituelen : koffie zetten, douchen, aan de laptop. Emails checken, het nieuws lezen, sociale media doorploegen. Onderwijl heeft De Inquisiteur vanuit zijn veranda op het verdiep, de ‘mannenkamer’, een wijds zicht op de straat en velden. Maar de gewoonlijk blauwe lucht is er niet vandaag, het is grijs en somber. De drie honden hebben er geen last van. De ganse nacht hebben ze hun job gedaan, uit instinct blijven ze in en rond de tuin om te waken. Vanaf ze horen dat er iemand wakker is gaan ze op stap. Ergens in de verte kan De Inquisiteur ze spotten, vrolijk dartelend in de natuur. Na een halfuur komen ze terug, hun instinct weet dat ze eten gaan krijgen, en zie, ook liefje-lief is uit bed gekomen en aan haar ochtendritueel begonnen.

Dat is wel een groot verschil met De Inquisiteur zijn langzaam-lui wakker worden. Fris en monter komt ze vanonder de douche, even een knuffel, en daar gaat ze. Houtskool vuur aanmaken en rijst stomen in een bamboe mand. De honden eten geven, de dochter wekken. Afwassen, even het benedenterras vegen. Dan het steeds weerkerende gevecht om de honden in hun hok te krijgen, overdag moeten ze achter slot en grendel of de kippenpopulatie van het dorp gaat eraan. Maar ze laten zich niet meer vangen door een vriendelijk lokken, noch door een bevel, en zelfs verleiding met een hapje lukt zo goed niet meer. Regelmatig wordt De Inquisiteur vanachter zijn luie stoel geroepen, de honden gehoorzamen snel aan zijn strenge woorden. Liefje-lief wordt daar gek van, ze begrijpt maar niet waarom de honden wel naar hem luisteren en niet naar haar.

Door het grijze weer, de derde dag op rij al, heeft De Inquisiteur een luie voormiddag. Pas rond elf uur is er voldoende energie om wat te ondernemen. Hij wil gaan shoppen, zowel voor eigen gebruik als voor het winkeltje. Met een relax-stop in een van de coffeeshops die het stadje rijk is. Een soort Thais-westers boterhammetje verorberen, het beleg is steeds een verrassing voor De Inquisiteur, en nadien een gebakje. En een keuze maken uit de tientallen vreemde theesoorten, altijd leuk. Nog leuker is het bericht van een Belgische goede vriend die binnen Isaanse afstand woont, dat wil zeggen zowat vijftig kilometer verder, in de namiddag komt hij een bezoekje brengen.

Net voor vertrek merkt De Inquisiteur op dat de grote buitenfilter van zijn vijver licht overstroomt. Verdorie, snel de pomp stilleggen, en de coffeeshop moet uit de planning gehaald worden zodat hij nog voor het bezoek arriveert de filter kan reinigen. Vanochtend had De Inquisiteur nog zoiets van “vandaag ga ik me vervelen”, en nu is er plots van alles te doen. Zo gaat dat in Isaan.

Het shoppen had een relaxerend effect moeten hebben maar draait uit naar een licht stresserend iets. Want het lief kan niet doelbewust inkopen, ze heeft koopimpulsen. Voor de winkel zelf heeft ze een lijst, maar voor eigen gebruik laat ze zich leiden door aanbiedingen en haar gevoel. En wordt de ganse markt afgestruind, van kraampje naar kraampje. Vandaag heeft ze een Isaans gevoel. Massaal worden er grote kikkers aangeboden, en ja hoor, de nog steeds kwakende en woelende beesten gaan een plastic zak in die onmiddellijk aan De Inquisiteur wordt overhandigd. Vervolgens verse vis. En neen mijnheer, je hoeft ze niet te doden en reinigen, hoe verser hoe beter. Een zak met wiebelende vissen gaat ook naar De Inquisiteur. Groenten, althans, zo denkt De Inquisiteur want hij herkent er geen enkele soort van. Gedroogde chili’s, meteen een zak van vijf kilo (en dat is veel, geloof De Inquisiteur op zijn woord), maar op het protest over de hoeveelheid komt de melding dat het voor de verkoop is. Zijn eigen zakje met de bloemkool valt nauwelijks op tussen al dat exotische voedsel.

Tesco, de volgende stop. Enkel in de hoop dat er eetbaar brood is en dat er aardappelen voorradig zijn. Maar hup, daar gaat ze, van rek naar rek, alles keurend. De Inquisiteur krijgt op zijn beurt commentaar wanneer ook hij toegeeft aan een impuls aankoop: er is <kanaa>, een groene groente die veel weg heeft van spinazie. Waarom heeft hij dat niet op de markt gekocht? Maar deze groente inspireert De Inquisiteur voor vanavond: biefstuk met veel vleessaus, aardappelen, ‘spinazie’. Nadien naar de lokale ijzerhandel. De steenboren zijn na vier jaar intensief gebruik bot geworden. En zie, zelfs hier loopt het lief genietend rond, alles bekijken, en meteen maar nieuwe borstels kopen, van die ‘heksenborstels’ zoals De Inquisiteur ze noemt. Als laatste belanden we bij de groothandel waar de meeste goederen voor de shop worden aangekocht, enkel hier blijft het lief bij haar lijstje.

Eens thuis gaat De Inquisiteur, een beetje versuft, onderzoeken waarom de vijverfilter overloopt. Dat herstellen moet snel want er is bezoek op komst, er is al veel te veel tijd verloren aan dat inkopen. Toch maar even het mobieltje aan en hoepla. Een bericht: de gadversamste kerel komt vandaag niet, hij is ook overvallen door onverwachte Thaise planning en moet wat anders doen. Hij komt morgen. De eerste reactie is iets van ‘de ajuin’, de tweede reactie is ‘ha, dat gebeurt elders ook’ en de derde reactie is iets van ‘oef, kan ik rustig aan de slag’.

Die vijver is De Inquisiteur’s trots. Een hoog liggende, gemetste bak van drie op vijf meter, een meter dertig diep. Grote eigen bedachte biologische buitenfilter. Er zitten geen siervissen in, wel eetbare <plaa nin>. Eerst een jaar laten draaien met de kleine soort van deze vis, een vijftigtal. Dat ging goed, ze waren lekker. Nu, sinds drie maanden, zitten daar tweehonderdtachtig stuks in, maar nu de grote soort die tot meer dan een kilogram kunnen gaan. Piepklein aangekocht bij een kwekerij aan spotprijs (vijfhonderd baht voor alles met een zak voer van vijf kilogram gratis). De vissen groeien als kool, qua gewicht zijn ze halfweg hun dood. Het is bedoeld voor de shop maar slaat twee vliegen in een klap: De Inquisiteur kan zijn hobby uitoefenen (er staan ook mooie soorten waterplanten in) en de kosten worden terugbetaald via de verkoop, bovendien verdient de shop er ook wat aan. Op de markt betaal je voor deze soort meestal honderd baht de kilogram, het lief wil ze, sociaal voelend als ze is, voor tachtig baht aanbieden aan de dorpelingen.

Maar bij zulk bedoelde opkweek naar consumptie breek je enkele principiële vijverwetten: overbevolking en overvoeding. Het deel van de filter waar de ‘goede bacteriën’ moeten gedijen was verontreinigd. Er had zich een algenlaag gevormd die de doorstroming verhinderde. Dat maakt dat de ganse filter moet worden leeggemaakt en gereinigd. Een gans karwei, de filter zelf is ook gemetst, twee meter lang bij een meter breed, een meter zeventig hoog, in twee compartimenten. Doch het is een hobby, muziek keihard en aan de slag. Gelukkig slagen de dreigende wolken er niet in om hun nattigheid te laten vallen, het blijft droog. Maar vochtig, dus zweten bij zesentwintig graden. Doch liefje-lief brengt een koele grote fles Chang, regelmatig komt ze ijsblokjes in het glas gooien “dan heb je minder alcohol” is haar uitleg.

En zo werd een dag die naar verveling neigde toch nog een drukke, aangename dag. Want dat winkelen, nu ja, De Inquisiteur heeft gewoon plezier in eega’s gedrag, ze doet gewoon spontaan. Na een heerlijke maaltijd is De Inquisiteur moe, de shop wordt vroeg gesloten, hebben we lekker veel tijd om van wat privacy te genieten – iets waar De Inquisiteur behoefte aan heeft, er zijn de ganse tijd altijd wel mensen om ons heen.

Wordt vervolgd