Een weekje regenseizoen in Isaan (donderdag)

Een gewone ochtend gaat van start denkt De Inquisiteur. Maar dat is buiten liefje-lief gerekend. Haar zus uit Bangkok, na werktijd ook cosmetica consulente, heeft een grote banner achtergelaten. Want die cosmetica wordt ook in onze shop aangeboden. De Inquisiteur is daar zeer cynisch over: hier gaat niemand dat kopen, veel te duur. Een stuk zeep voor honderdvijftig baht naast die van vijftien baht, wat zullen ze nemen denk je? Idem dito met tandpasta, honderd baht voor vijftig gram. Gelaatscrème, hoeveel ‘witter dan wit’ ze ook beloven, honderd gram aan driehonderd baht – kopen ze nooit. Maar ja, familie, doe je alles voor.

 
Een plastic banner van twee meter breed op een meter omhoog boren op deftige wijze, mooi recht en vlak, is niet eenvoudig. Zeker niet ’s ochtends vroeg, De Inquisiteur ontwaakt veel liever langzaam. Maar het ding moet tegen de muur, nu direct. De vreemde gedachtengang van een lieve dame. Na wat gevloek en getier lukt het toch, die ellendige cementblokken maken je gek want je moet de onzichtbare voegen opzoeken voor je pluggen. Komt het lief met nog meer ideeën: kan ventje-lief niet een kastje maken, met verlichting in, zodat ze die mooie cosmetica daar kan in showen? En liefst afsluitbaar, het zijn per slot van rekening de duurste items in de shop. Jongens toch, De Inquisiteur is handig genoeg, maar bezit er niet de juiste gereedschappen voor zoals een tafelblad zaagmachine.

‘Hoezo? Poa Chang maakt die toch, en heeft ook die machine niet”. Ja, maar poa Chang is timmerman, de Inquisiteur hobbyist. De Inquisiteur legt het ‘leep-Isaans’ aan. Wanneer we nog eens in een grote stad zijn, kijken we uit naar zo’n kastje mijn schat. Kijk, ik zal het opmeten en noteren en leg het papiertje in de auto. In de wetenschap dat ze het wel zal vergeten, het is een van haar opwellingen die ze regelmatig heeft, maar die nog regelmatiger uitdoven.

Het is nog steeds vies weer, bewolkt en er dreigt regen. Belgisch zomerweer probeert De Inquisiteur zich op te monteren, want ook hier is het toch veel leuker wanneer de zon schijnt. Geen zin in groot werk, het wordt een van die dagen dat De Inquisiteur zich laat leiden door zijn gevoel. Het watervalletje in de vijver heeft hij destijds nogal snel in elkaar geknutseld, de uitlaat zijn drie pvc-pijpen in blauwe kleur. Dat steekt allang zijn ogen uit en dus gaan die in de verf. Grondlaag en daarna in groen, veel mooier. Bovendien een karweitje waar je niet moe van wordt en dat snel resultaat geeft. Even overweegt hij om ook de buitenkant van de vijver te schilderen, die staat nog steeds gewoon in cement. Maar als altijd, neen, mogelijk gaan er sierstenen tegenaan. En zoals al twee jaar aan een stuk: niet schilderen, maar ook geen steentjes zetten. Lekker toch?

De Inquisiteur lummelt wat rond in huis en tuin maar heeft een lui gevoel. Gras afrijden is nodig maar te nat, hetzelfde voor de sierhagen rondom de tuin die een knipbeurt nodig hebben. Dus trekt hij naar het stadje op de middag, het is marktdag. De tweewekelijkse grote markt. Zalig om daar rond te kuieren, kijken en niet kopen. Regelmatig wordt hij begroet en dan moet De Inquisiteur steeds even denken van, wie is dat nu weer, maar meestal “valt zijne frank” wel (een Antwerpse uitdrukking).

Ach ja, de man die een soort portier is bij de bank. O ja, de vrouw van het eethuisje waar De Inquisiteur soms wel eens komt. Hierzie, poa <Ma pao> (kokosnoot). Dat is een eigen gegeven nickname voor de man uit ons dorp die af en toe, gewoon uit plezier, wat kokosnoten komt aanbrengen, De Inquisiteur lust die graag weet hij. Bovendien zag hij ooit De Inquisiteur eens sukkelen om die uit zo’n hoogstammige palmboom te halen met een lange bamboestok zodat zo’n zware noot bijna op zijn kop terecht kwam, sindsdien doet de man dat spontaan voor hem.

In een zijstraat staan alle kramen met plantgoed bij elkaar verzameld: jonge bomen, struiken, fruit en ook sierplanten. Hier kan De Inquisiteur het niet laten en schaft zich een stel hangplantjes aan met mooie bloemetjes. Hij weet dat liefje-lief daar van houdt, buiten aan het terras van de shop hangen er reeds veel. Hongerig geworden en vlak bij is een open restaurantje waar ze heerlijke <moe-deing> verkopen. Varkensvlees met een rood krokant velletje. Geserveerd met een helder soepje en rijst, heerlijk.

Liefje-lief, tevreden met haar nieuwe plantjes, is ook in een goede bui, ondanks de dreigende wolken is het droog gebleven en zodoende iets meer klandizie gehad dan de vorige dagen. Waar ze het vandaan haalt weet De Inquisiteur niet, maar met een glimlach waarvoor iedere man sneuvelt fluistert ze in De Inquisiteur’s oor, inclusief Vlaams accent: “Duvelke?”.

Tsja, dat kan je niet weigeren natuurlijk. Het is bijna vijf uur in de namiddag, geen probleem. Alhoewel De Inquisiteur beer Chang best kan pruimen, het kan niet tippen aan de Belgische Duvel. In het juiste glas en ijskoud. En daar zit het mixed-koppel, tevreden met de wereld, tevreden met elkaar. Te kijken hoe dan toch de eerste regendruppels van de dag beginnen te vallen, en even later uitmonden in een van die beruchte tropische stortbuien. Maar het lief was voorbereid vermoedt De Inquisiteur, want die zat al te peinzen aan een tweede Duvel, doch die staat veiligheidshalve in de tweede koelkast in huis. Moet je dertig meter doorheen die plensbuien. Maar neen, ze had er meer in de ijsbak van de shop verstopt.

 
Acht stuks, vier per persoon. Ja, ‘daar komen vodden van’ op zijn Vlaams gezegd. Zachtjesaan geraken we beide in een wolk want Duvel drink je langzaam. Doch vier, het zijn drieëndertig cc-flesjes aan acht en een half alcoholpercentage, is veel. Gelukkig blijft de regen plenzen, niemand komt meer naar de shop, en rond zeven uur sluiten we. De spullen die ’s ochtends buiten gezet worden moeten weer binnen, maar dat is nu een lastiger karwei dan normaal. Een groot rek met zwenkende wieltjes begeleiden is niet makkelijk op vier Duvels. De lage bamboetafel waarop watermeloenen aangeboden worden is nog lastiger: wanneer we beiden, zoals gewoonlijk, de tafel inclusief meloenen willen binnen dragen gaan die vruchten een eigen leven leiden en rollen naar alle kanten over de vloer. Liefje-lief struikelt wanneer ze de grote ijsemmer met drinkwater wil binnen dragen, niet alleen de vloer kletsnat, ook het lief krijgt de volle lading.

Het wordt nog hilarischer wanneer op dat moment de elektriciteit uitvalt, we waren een paar dagen verwend wegens geen onderbrekingen. Daar staan we, beiden licht in het hoofd, buiten donker als de hel. We raken nog zonder ongelukken doorheen de voortuin naar de woning, maar vervolgens moeten we de trap op. Er is niks licht, ook geen sterren of maan die anders wel wat hulp bieden. Dat kost ons veel tijd, struikelend, elkaar op trekken, elkaar ondersteunen en ondertussen maar lachen. De slaapkamer vinden, de zaklampen zoeken. En ja, we moeten ons toch een beetje afspoelen, dus de ceremonie met het stenen vat, plastic teiltje en ijskoud water. Het mondt uit in een vrolijk watergevecht, zelfs de dochter roept vanuit haar slaapkamer of er wat aan de hand is, zoveel lawaai maken we.

We hebben er plezier in. Spontaan, dat rijmt op Isaan. Gewoon doen waar je zin in hebt, op het moment dat je er zin in hebt.

Wordt vervolgd