Een weekje regenseizoen in Isaan (dinsdag)

Weer is De Inquisiteur vroeg wakker. Nog geen zes uur, maar volledig uitgerust. Zijn eerste gedacht gaat naar de vijver. Vanuit zijn boventerras ziet hij al dat alles in orde is, de vissen komen niet wanhopig naar lucht happen, het water is na een nachtje filteren al van veel betere kwaliteit. Kan De Inquisiteur lekker lui wakker worden. Hij weet dat zijn vriend op bezoek gaat komen deze namiddag, dus vandaag geen grote projecten aanvatten.

De Inquisiteur is een veel trager iemand, neen, eigenlijk een veel luier iemand geworden tegenover zijn vorig Belgisch leven. Na zijn ‘early-retirement’ was er het liederlijke Pattaya-leventje dat de ambities al danig afzwakte. Negen jaar lang, buiten af en toe wat renovatiewerken aan eigen huisjes en condo’s, gewoon dagdagelijks plezier hebben en uitstappen maken over het ganse land. Bij de verhuis naar Isaan vier jaar geleden moest er weer een poosje in de werkbroek gegaan worden wegens de bouw van woning en shop hier. Doch de Isaanse leefstijl is besmettelijk: wat vandaag niet kan, kan morgen leerde De Inquisiteur ondertussen wel.

Sinds een jaar is er niks dringends meer. En noemt De Inquisiteur al zijn karweitjes ‘projecten’, dat klinkt beter. Het project ‘vijver bouwen’. Het project ‘magazijntje bouwen’. Maar ook het gras afrijden is een project. En zo plant hij er grote in, dat zijn dingen die langer dan een dag duren. De gewone zijn zaken die maximaal een dag duren, en de kleine duren een halve dag of minder. Zo blijft alles overzichtelijk want Isaan zit vol verrassingen.

Eens een “groot” project opgestart, is De Inquisiteur onverbiddelijk: hij stopt er niet mee, voor niets of niemand, zelfs wanneer liefje-lief probeert beslag te leggen. Een “gewoon” project plant De Inquisiteur in wanneer hij niets speciaals verwacht, in de hoop de rest van de dag gerust gelaten te worden, maar is dan toegeeflijk wanneer iemand beroep op hem doet. “Kleine” projecten zijn het flexibelst, dikwijls stelt hij die zelf uit vanwege een lui gevoel. Dat gaat dan vaak over naar een goed gevoel – “ik moet niks”.

Omdat het nog steeds regenachtig is, zet De Inquisiteur zich deze voormiddag aan het koken. Ook al een hobby geworden. En van veel recepten kan je meteen een voorraad voorzien, zoals vandaag: kip in rode curry met bamboescheuten, blokjes tomaat, wat aardappelen en stukjes ananas. Een grote pot vol, goed voor zowat acht porties. Doch liefje-lief, die regelmatig poolshoogte komt nemen, lees proeven, meldt dat ze daar vanavond best wil van eten en dat haar dochter dat ook wel graag lust. In een klap gaan er drie porties aan, weg is de goede voorraad. Maar altijd leuk wanneer je kookkunsten door anderen gewaardeerd worden.

Even na twaalven is alles gereed, tijd voor een douche. Je ontvangt bezoek toch niet in een naar voedsel ruikend lichaam? De Inquisiteur besluit om even, een beetje in het genipt, op bed te gaan liggen, de ramen staan wijd open, het ruisen van de regen is een aangenaam achtergrondgeluid. Geen vijf minuten later slaapt hij. De tol van het benaderen van het zestigste levensjaar? Mogelijk, maar vooral vanwege het bijna zorgeloze en ontspannende leven. Een biepje van de mobiele telefoon maakt De Inquisiteur een uurtje later wakker. Ook vandaag geen bezoek, onze vriend heeft last van zijn rug, niet bevorderlijk om vijftig kilometer heen en vijftig kilometer terug met de brommer te gaan rijden. Dan maar werkkledij aan, en de achtertuin in.

De lust en leven van De Inquisiteur. Beetje woest ingericht, het spontaan opgekomen gras, gemengd met onkruid, wordt kort gehouden en bedekt nu ongeveer het ganse oppervlak, een heerlijk groen tapijt dat modder en stof weghoudt. Het heeft geen baht gekost. Het nieuwe item: een compost hoop. Makkelijk om je groenafval in kwijt te raken en binnen een jaar goede mest voor alle beplanting. Want de achtertuin, dat is “Isaanland”. Liefje-lief’s ontwerp. Alle bomen en struiken hebben eetbare vruchten, bladeren of bloemen. Tegenwoordig is er weinig werk aan, enkel onderhoud, af en toe wat nieuws planten. Behalve de groentehoek. Destijds nog door het lief op Isaanse wijze gecreëerd. Oude verfemmers, emmers met cementresten, bakken in wit piepschuim, … kortom alles wat beschikbaar was werd beplant, kris kras door elkaar gezet en klaar. Nadien had ze nog opdracht gegeven om er een zwart doorschijnende doek overheen te spannen en dat was het dan. Een doorn in het oog van De Inquisiteur. Want alle plastic is versleten, afgebroken door de zon, het piepschuim verkruimelt continu en verspreidt zich. Onkruid groeit er welig doorheen wegens slecht bereikbaar om te wieden.

En begint hij te meten en noteren. Hij gaat plantenbakken maken, trapsgewijs stapelbaar op korte stammetjes. Een mooi natuurlijk afdak maken op hoge boomstammen waar gefilterd zonlicht voldoende groeikracht kan geven. Achterwand met bamboe. Alles lekker ruim zodat ongewenst groen makkelijk verwijderd kan worden. Een schap, voor het kleine tuingereedschap en andere dingen die nu telkens weer ergens liggen te roesten. Na een uurtje peinzen, meten en lijsten maken beseft De Inquisiteur dat dit een ‘groot project’ is. En dat de eigen voorraad boomstammen en panelen te klein is. Dat wordt shoppen en gaan bomen kappen, ook leuk.

Daar heeft hij nu geen zin in, het papierwerk wordt opgeborgen. Het is vier uur, tijd om het lief wat te gaan plagen. En zie, er is wel bezoek, ze zitten met liefje-lief in de shop. Sak, poa Soong, Pong en iemand die De Inquisiteur niet kent. O jee, er staat een batterij flessen bier op tafel en zodra ze De Inquisiteur zien moet er een extra glas bij. Doch De Inquisiteur heeft geen zin in bier drinken, hij slaagt erin om vriendelijk af te wijzen, en verdwijnt lekker naar zijn mannenkamer. Muziekje aan, poezen verwennen.

Het duurt lang eer liefje-lief de shop kan sluiten. Er zijn nog meer mensen afgekomen, de shop is weer eens gewijzigd naar herberg. Ze serveert versneden <ma moeang>, groene mango’s die zuur smaken, met een pikant kruidenmengseltje er bij. Gratis voor niks. Niet met de bedoeling hun te verleiden tot meer consumptie, neen, gewoon uit gastvrijheid. Maar het maakt dat ze rond <saam toeng>, negen uur, De Inquisiteur moet wekken. Hij ligt te slapen in het gammel relaxzeteltje, in dromenland verzeild wegens een spinnende poes Fynn op zijn schoot … .

Wordt vervolgd