Geland op een tropisch eiland: ’t is wat met dat water’
Els van Wijlen verblijft met haar man ‘de Kuuk’ in op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
De moesson is er. Gisteren en afgelopen nacht regende het veel en hard. Ook vanmorgen zie ik een grijze lucht en regen, regen, regen. Om de dag te starten met koffie en ontbijt, ga ik naar Bubba’s 10 km verderop. Op de scooter…. Daar moet ik me wel even op kleden.
Eerst extra warm aankleden, want het is nog koud ook. Ik denk zo’n 25 graden, maar mijn gevoelstemperatuur zegt 15. Vest aan en een grote shawl om, zodat het water straks niet in mn decolleté loopt. Dan de regenponcho ontvouwen. Met niet al te veel vertrouwen kijk ik naar het groene gewaad. Het is de eerste keer dat ik m gebruik sinds lange, lange tijd.
De muffig ruikende poncho trek ik over mn hoofd aan. De capuchon trek ik met een koordje lekker strak. De poncho, sluit aan de zijkant met drukknoopjes die bij het minste geringste rukje weer losschieten.
Geheel tegen de gewoonte in zet ik daarna een helm op. Dit om te voorkomen dat de capuchon afwaait. Er zit ook een regenscherm op de helm, zodat mijn make up met een beetje geluk tijdens de barre tocht blijft zitten en niet langzaam uitwaaiert en een soort van verdwijnt.
Met vage zwarte strepen in mijn gezicht en bleke oogjes tot gevolg. Wat ik dan weer niet in de gaten heb, totdat ik na een uurtje of wat eens in de spiegel kijk en schrik van de chaos die ik zie.
Helm op, check.
Broekspijpen van mijn harembroek zo hoog mogelijk op hijsen, check.
Mouwen van mijn vest zo hoog mogelijk oprollen, check.
De enigszins waterdichte tas met laptop dicht doen, check.
Sleutels van de scooter, check.
De tas met de laptop zet ik behoedzaam bij mijn voeten op het treeplankje van de scooter. De poncho doe ik er zorgvuldig eroverheen.
Hopla, op de scooter om 10 km in de stromende regen te gaan, hoewel…..het is eigenlijk droog…. Sta ik daar als een alien met watervrees….
Maar ik laat me niet gek maken, ik weet dat het zo weer anders kan zijn. Ik vertrek. Vol vertrouwen op een droge aankomst, scheur ik over het glibberige modderpaadje naar de weg.
Na 500 meter rijd ik door een diepe plas, een wasstraat voor mijn onderbenen. Pijlsnel trek ik de tas met de laptop op mijn schoot….ik moet er niet aan denken dat die nat wordt. Na 1500 meter, begint het weer wat te regenen en na 1550 meter rijd ik in een hoosbui.
Het nummer van drs P, -de dodenrit met troika hier en troika-daar zit ineens in mijn hoofd. “Nog 84 werst en o wat zijn wij heden blij”
Na 3000 meter, voel ik enige nattigheid aan de zijkant, de regen heeft me te pakken. Stug doorrijden. Het regenscherm van mijn helm laat kleine regendruppels door.
Na 5000 meter wappert een groot deel van de poncho achter me aan en lijkt het alsof tie aan de voorkant water doorlaat.
Na 6000 meter zakt de capuchon over mijn ogen en moet ik met halfzicht verder rijden, dan maar een beetje op het gevoel.
Oei, weer een diepe plas; water spuit in een grote boog aan beide kanten langs mijn hoofd.
Na 9000 meter is er tussen mijn lijf en de tas op mijn schoot een groot waterbassin ontstaan. Het regent nog steeds keihard, er staat overal water op de straat. De laatste 1000 meter maak ik me zorgen dat de tas van m’n schoot in het water valt op het moment dat ik m’n voeten op de grond zet. En dat de grote plas water uit het bassin zich over mijn niet al te waterdichte tas stort.
Ik stop vlak voordat ik keihard tegen de veranda van Bubba’s opknal, midden in een diepe plas water. Net op tijd vang ik de tas die van mijn schoot af glijdt. Geen idee waar het water van het bassin is gebleven.
Druipend ontdoe ik me van de helm en de poncho en neem de schade op. Met een gevoel van overwinning, want naast een algeheel klammig gevoel, heb ik eigenlijk maar één nat linkerbovenbeen, stap ik met een tevreden glimlach het cafe binnen en bestel koffie en ontbijt.
Heeeerlijk, daar word je weer mens van. Ik klap mn laptop open en schrijf dit verhaal.
Na een uurtje fluister iemand me toe dat ik even in de spiegel moet kijken.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Ha Mooi verhaal
Heel herkenbaar regen is ook echt regen hier. Tip zet altijd je helm op , ben zelf ook wel eens gevallen zonder helm en scheelde niet veel of zat met mn hoofd tegen een betonnen paaltje.
Mooi verhaal, maar zet je helm altijd op.
Valhelm hoofdzaak, weet je nog?
Maximaal 50 km/uur rijden, dan blijft de poncho heel.
Ik doe het helmbandje altijd over een tot mijn kin aangetrokken poncho waardoor er aan de voorkant geen regen inkomt.
Dan altijd een t-shirt of polo aantrekken, nooit iets met lange mouwen, en de poncho over de knie trekken en knieen spreiden, zit de poncho strak en blijven je bovenbenen (met korte broek) droog.
Helm heeft mijn leven al een keer gered 😀
Maar koop dan wel een echte helm, niet iets van karton
Het is niet zo makkelijk cq onmogelijk in Thailand een goede helm te vinden, daarom heb ik ‘m meegenomen uit NL.
Kies er 1 met uitneembaar binnenwerk zodat je dat regelmatig kan wassen.
Mijn helm -maatje XL- pastte net in de koffer.
Is het niet praktischer om in een rokje en een T-shirt op pad te gaan, in een plastic zakje nog zo’n setje mee te nemen, en op de plaats van bestemming even om te kleden?
Vond ik toen ik net hier woonde ook een prima idee als stoere hollander. Nu heb ik het na 1 kilometer met natte kleren echt heel erg koud op de scooter….
Mooi verhaal doch enkele bedenkingen. Schrijfster blijkt reeds heel goed in Thailand geintegreerd te zijn. Een helm dient niet om het binnenste van je hoofd te beschermen maar wel om je kapsel tegen de regen te beschermen. Schrijfster kan met een scooter door de kletsende regen “scheuren” om er sneller uit de regen te zijn. Dat je geen steek voor je ogen ziet, ook de hindernissen in het wegdek niet, blijkt haar helemaal niet te deren.
Ik, als wat ik mag noemen een ervaren motorrijder, moet indien zo een hoosbui mij overvalt, stoppen en gaan schuilen ergens onder een afdak omdat ik doodgewoon niet verder kan rijden, ook al pas ik mijn snelheid aan tot 20km/u. Voor een kop koffie en gratis internet neem ik geen risico, nog voor mezelf nog voor de meegenomen laptop.
Ik hoop van harte dat je nooit een helm zal moeten danken voor het beschermen van je hersenpan en niet alleen om je kapsel want wij willen uw verhalen nog vaak kunnen lezen.
Khap dee dee
Gelukkig regende het of er was geen verhaal. 😉