Wat zijn uw gedachten over Thailand, hoe zijn ze veranderd en waarom? Een evaluatie en mijn ervaringen
Afgelopen week beantwoorden 15 mensen deze vragen. Laat ik een samenvatting daarvan geven, een korte analyse en tot slot mijn eigen ervaringen in deze. Ik kan geen recht doen aan alle opmerkingen en noem slechts de meest voorkomende. Er is een brede waaier van opvattingen en dat lijkt me prima.
Wat is er veranderd?
Een paar opmerkingen spraken mij wel aan. Zo merkte iemand op dat je soms verkeerde verwachtingen hebt over een land waar je op bezoek bent of gaat wonen dan wel werken. Na verloop van tijd zie je vanzelfsprekend ‘veranderingen’. Anderen gaven aan dat ze in de afgelopen jaren zelf ook waren veranderd en dat heeft invloed op de manier waarop je naar Thailand kijkt. Dat leidt dan tot de vraag in hoeverre het land veranderd is of in hoeverre de relatie met het land en haar inwoners is veranderd. Daar valt moeilijk een nummer aan te geven, het zal een beetje van beiden zijn. Sommigen meenden dat de houding van de Thai tegenover buitenlanders was veranderd: minder vriendelijk en meer uitsluitend op geld gericht. Buitenlanders zouden minder welkom zijn en het land een verkeerde kant op sturen.
Ik vond het bijzonder te lezen dat je visie op Thailand kan veranderen als je een andere partner of woonplaats kiest.
Veranderingen die ik kan beamen betreffen de infrastructuur. Het landelijk karakter verandert steeds meer in een stedelijke omgeving hoewel het platteland meer hetzelfde bleef. Het internet is overal doorgedrongen en de gevolgen daarvan zien we in de recente betogingen.
Wat is hetzelfde gebleven?
Daar is de overheersende mening, met een enkele uitzondering, dat de Thais vriendelijk en aardig zijn gebleven, en dat buitenlanders welkom zijn. Ook op het platteland zijn veel zaken hetzelfde gebleven
Kennismaking met een nieuw land
De snelheid en omvang waarmee iemands ideeën worden beïnvloed en veranderen verschillen per persoon maar in grote lijnen zou ik ze als volgt beschrijven:
Meestal is het zo dat eerste kennismaking met een nieuw land een prettige ervaring is. Het nieuwe land roept gevoelens op van bewondering, interesse en plezier, soms met buitengewone verering. Het land is exotisch en heel apart, met niets te vergelijken. Sommigen blijven deze bril ophouden, maar vaker komt daar na zekere tijd verandering in. Men doet negatieve ervaringen op, bijvoorbeeld een voedselvergiftiging, verontreinigd zeewater, smeergeld moeten betalen, afgezet worden, norse, akelige mensen tegenkomen enzovoort. Dit kunnen persoonlijke ervaringen zijn (iets wat je zelf meemaakt) maar ook dingen die vrienden vertellen of die men leest in de media. Uiteindelijk leidt de combinatie van positieve en negatieve ervaringen tot een meer evenwichtige blik op het land. Voor iedereen is die anders en daar is niets mis mee. Het is iets waar we samen over kunnen praten om onze eigen oordeel zo verder bij te kunnen (blijven) stellen.
Wai (puwanai / Shutterstock.com)
Mijn veranderd inzicht in de afgelopen 20 jaar
Mijn eigen gedachten over Thailand zijn in de loop der jaren net zo goed veranderd. Ik ben somberder gaan denken. Laat mij een korte beschrijving geven hoe mijn gedachten over Thailand veranderd zijn.
Ik heb altijd met veel plezier in Thailand gewoond en gereisd. Ik waardeerde de mensen en zag merkwaardig genoeg niet veel verschil met het gedrag van mensen in Nederland. De mensen waren allemaal anders: zo waren er goede, aardige, slimme, domme en gemene mensen. De verschillen zijn oppervlakkig, vaak leuk om mee te maken maar wat mij betreft niet echt belangrijk.
In 1999 migreerde ik naar Thailand, een uiterst gunstig jaar en niet alleen vanwege de drie negens. Er was een nieuwe en goede grondwet, de economie draaide beter na de Aziatische Crisis van 1997 en een nieuwe regering maakte gezondheidszorg mogelijk voor iedereen.
Mijn aandacht ging in de jaren daarna vooral het leven van mijn gezin en mijzelf. We woonden 3 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp, midden in een 10 rai grote boomgaard met uitzicht over rijstvelden tot aan de bergen die ons van Laos scheiden. In juli 1999 werd onze zoon geboren. Ik werkte in de boomgaard en plantte nog enige honderden fruitbomen van allerlei soort. Ik zie die mooie bomen nog steeds voor me, maar de Thaise naam van aan aantal soorten ben ik tot mijn spijt en frustratie inmiddels vergeten. Ik leerde de Thaise taal, deed vrijwilligerswerk, leerde mijn zoon Nederlands en genoot van het leven. De nare dingen die ik zag, zoals armoede, gokken, zuipen en corruptie deed ik af met ‘Ach, er is overal wel wat en ik bemoei me er niet mee’.
De ommekeer kwam, denk, ik na het bloederig neerslaan van de roodhemd betogingen in 2010. Ik ging me afvragen hoe zoiets kon gebeuren, ik ging meer lezen en nadenken. Dat werd versterkt en vergemakkelijkt toen ik in 2012 scheidde, mijn idyllisch landelijk bestaan achterliet en met mijn zoon in Chiang Mai ging wonen. Ik had toegang tot meer boeken en meer mensen waarmee ik erover kon praten. Meer vrije tijd ook. Mijn zoon wilde geen Nederlandse les meer want Engels was al moeilijk genoeg en ik hoefde geen bomen meer te snoeien. Ik begon te schrijven en viel de lezers van dit blog om de haverklap lastigval met nogal eens negatieve verhalen over Siam of Thailand. Ik bied bij deze mijn gemeende excuses daarvoor aan.
Wat betreft de scheiding, deze is in goede harmonie is verlopen. Mijn partner en ik waren het erover eens dat we beiden schuldig waren aan onze verwijdering van elkaar. We verdeelden de huwelijksgoederen op een eerlijke manier. Zij stond toe dat ik de voogdij kreeg over onze zoon. En we zijn vrienden gebleven. Onze zoon zoekt zijn moeder vaak op, en wij zien elkaar ook regelmatig. Er is dus geen kwaad bloed. Ook hier zag ik de goede kant van Thailand.
Tot slot nog dit: ieders mening over Thailand is anders. Aanvaard dat. Vertel een ander niet dat hij of zij de zaken helemaal verkeerd ziet, maar stel zo nodig je eigen mening er tegenover. Leg uit hoe je zelf de zaken ziet, zonder anderen van alles te verwijten. Door samen inzichten uit te wisselen leren we meer. Laat ieder zijn/haar best doen meer te leren over ons geliefde Thailand. En er is niets mis mee Thailand op je eigen manier te helpen.
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Geschiedenis19 december 2024Op zijn verjaardag in 1995 gaf koning Bhumibol aan dat alle mannen een gratis sterilisatie konden ondergaan
Geschiedenis14 december 2024Hoe een Nederlandse krant schreef over de studentenopstand van 14 oktober 1973
Geschiedenis12 december 2024Hoe schreef de Nederlandse pers in 1960 over de geschiedenis en de huidige situatie in Thailand
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Ik vraag me wel eens af, of negatieve ervaringen niet het gevolg zijn van het onvermogen om te kunnen communiceren.
Waarom zou je Thais leren, als je een vrouw hebt die in jouw plaats het woord kan voeren?
Of verwachten dat een Thai in zijn eigen land in het Engels met je communiceert; ja natuurlijk, als je een toerist bent die drie weken op vakantie is, maar niet wanneer je in Thailand woont.
En hoe komt het over op de Thai, als je niet de moeite wilt nemen, om Thais te leren?
Door de taal niet te leren, geef je in feite aan, dat je geen interesse hebt in omgang met de Thai.
In de vele jaren die ik in Thailand kom, heb ik, op een enkele uitzondering na, alleen maar positieve ervaringen gehad, ook met overheidsinstanties als de immigratie.
In sommige gevallen kreeg ik zelfs meer ruimte om dingen te doen, dan de Thai zelf.
Ik denk, ruud, dat er best veel mensen zijn die zonder kennis van de Thaise taal een redelijk goed beeld hebben van Thailand. Maar met kennis van het Thais kun je een beter inzicht krijgen in het denken, voelen en gedrag van de Thais. Wat ik heb geleerd is dat de Thais daarin heel verschillend kunnen zijn.
Het is vooral leuk om Thais te praten. Ik begon het al te leren een jaar voordat ik emigreerde naar Thailand, de eerste dag in Thailand bezocht ik een middelbare school om een leraar te vragen mij les te geven. Ik volgde daarna het Thaise buitenschoolse onderwijs in alle vakken. Na een jaar nam ik mij voor om alleen nog Thais te spreken, in het begin met veel fouten. Lachen.
Het meest vervelende was dat als ik met mijn vrouw een winkel of een kantoor bezocht iedereen Thais ging praten tegen mijn eega en mij negeerde. Je kunt je voorstellen hoe ik als brutale farang daar op reageerde.
Ik mis Thailand, en mijn zoon die daar studeert. Verdrietig. Soms heb ik er spijt van dat ik in Nederland ben gebleven.
Ik ben Belg en woon nu 15 jaar in Thailand. Ik spreek thuis met mijn vrouw Nederlands, zij heeft 25 jaar in Belgie gewoond. Ik mag van haar geen Thais spreken omdat ik de verschillende toonhoogtes niet kan horen en uitspreken en daarom altijd andere dingn zeg dan ik bedoel.
Ruud, dat klopt. Ik woon/reis in/naar Thailand nu dertig jaar en heb me steeds aangepast aan land en mensen, onder meer door de taal te leren al zal ik de taalkennis van Tino nooit halen. Communicatie in de lokale taal is immers de eerste stap en dan blijken Thaise mensen echt niet die dollarjagers waar je wel eens over leest al zijn er uitzonderingen, maar waar niet?
Wat Tino zegt over de politieke situatie en het keiharde optreden van de overheid (om geen andere woorden te gebruiken…) is een enorme tegenvaller, ook voor mij, maar ik plaats dat tegen de situatie in de buurlanden waar het geen haar beter is.
Iedere regering lijkt wel te kijken naar grote broer China die in de wereld mag doen waar hij zin in heeft wat betreft mensenrechten en het inpikken van een zee en van de waterreserves in vier grote rivieren uit het Himalayagebied. De reactie van een van de superroyalisten dat de protesterende jeugd met geweld mag worden aangepakt spreekt precies de Chinese mentaliteit die we zagen in Hongkong.
Er is niets veranderlijker dan de mens en de enige constante is de verandering. Het is zo, was zo en zal zo blijven. Opvoeding, scholing, persoonlijke ervaringen hebben allemaal invloed op ons als mens. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het nu zo ter sprake komt. Voor aanpassingsvermogen is een sterke wil en een persoonlijk belang benodigd. Ook liefde, verliefdheid kan hierbij een rol spelen. Communicatie is altijd van essentie en daar is veel in te winnen. Met elkaar in gesprek blijven en open staan voor andere meningen zonder daar een waarde oordeel aan te koppelen, is niet een ieder gegeven. Een sociaal hart voor de benodigde naaste liefde, wie durft dit hardop van zichzelf te stellen. Als je jezelf kent dan heb je al een stap voor op degene die dit niet in zich hebben. Het gebrek of de onwil om je open te stellen en hiermede bezig te zijn, dat is wat ik bij velen waarneem. Het eigen gelijk en de rest als onzin afdoen, wie kent dit niet. Er zijn op dit gebied veel boeken geschreven, maar of ze gretig aftrek vinden waag ik te betwijfelen. Met het meedragen van onze eigen sores is voor velen al de dagbesteding ingevuld. Ik kan er niets mooiers van maken al zou ik dit nog zo graag willen. De mensheid in zijn verscheidenheid en we zullen het ermee moeten doen.
Goed zo, Jacques, daar ben ik het helemaal mee eens. Je open stellen en niet te snel oordelen. Ik doe dat laatste wel eens te snel, geef ik toe.
Open staan voor andere meningen (en culturen) zonder daar een waarde oordeel aan te koppelen. Een sociaal hart voor de benodigde naastenliefde. Zaken die ik al meekreeg van mijn ouders die in 1950 Indonesie voor Nederland verruilden. Zij waren christen, spraken Nederlands en kenden Nederlandse gerechten en eetgewoonten. Met hun open houding hebben zij het goed gered in hun nieuwe thuisland en 5 kinderen richting en een toekomst gegegeven. Ik heb hun gedachten meegenomen in mijn prive leven en ook in mijn werk. En nu ook inmiddels 5 jaar in Thailand. Ik ben daardoor een verrijkt en gelukkig mens geworden.
Leuk bedacht allemaal.
Mijn hersenen werken anders dan anderen en op deze leeftijd nog zo de Thaise taal te leren dat je jezelf er goed mee uit kan drukken zit er niet meer in.
De Engel taal is het ook niet voor de meerderheid van de Thais dus ik leef in een expat bubble.
Niet erg voor een vakantie maar een lang verblijf?
Dit taal probleem is ik ook limiterend voor de kwaliteit van een lokale relatie in Thailand.
In mijn geval niet optimaal kunnen communiceren wordt daarom steeds meer een reden voor mij om eventueel terug te keren naar de NL.
Maar ik woon hier comfortabel dus stel ik het vertrek voor me uit.
Ik kom al veertig jaar naar Thailand. Voor het eerst in 1980 als rugzak-toerist (men noemde zich traveler toen). Daarna 30 jaar lang heel regelmatig, soms wel tien keer in een jaar tijd als lid van een Duitse Lufthansa bemanning. Mijn grootste hobby was en zijn computers en andere technische hebbedingetjes. En hier is waar ik een negatieve verandering zag. Toen ik nog werkte was mijn vaste shopping mall Pantip Plaza. 15 tot 25 jaar geleden vond je daar alles wat je nergens kon krijgen en ook super goedkoop. Een Playstation kreeg je omgebouwd om roofcopieen mee te spelen, inclusief 50 spellen voor minder dan een originele in Nederland, om maar een voorbeeld te noemen.
Nu, wanneer ik daar heen ga…er is nauwelijks iets interessants te vinden. Ook hier in Hua Hin, is een verkenning op de IT afdelingen waardeloos.
De prijzen zijn veel hoger dan vroeger (naar verhouding) en alles wat je hoopt te vinden, is er nog niet of veel duurder dan in het buitenland.
Over de afgelopen veertig jaar is Thailand welvarender geworden. Moderner. Maar dat is niet typisch Thai, dat is een algemene ontwikkeling.
Wat mij in Thailand tegenviel was de ontwikkeling naar een massa toerisme. Het bracht natuurlijk ook geld in het laadje, maar ik ging uit Nederland weg om niet tussen Farang te zijn. Wanneer je aan 1980 denkt en het toerisme en het soort mensen die tot 2020 naar Thailand vlogen, ben ik covid 9 bijna dankbaar.
Maar voor de rest is er weinig anders dan vroeger…ik ben heel graag hier…
Ik deel je conclusie geheel. Ervaring heb ik sinds 1969. Vrouwen
liepen in BKK allen in “sarong”.
Dat veranderde toen jou Lufthansa, als 1e, touristen aanvoerde met
de nieuwe Jumbo 747. Mannen met blote borst en vrouwen in shorts
bevolkten vanaf dat moment steeds meer de straten van BKK, verder
kwamen ze toen nog niet.
Thailand is in de loop der tijden meegegaan in de vaart der volkeren,
touristen (farangs) zijn daar debit aan.
In essentie vind ik Thailand niet meer veranderd dan bijv. Nl..De kern is nog steeds Thai!, zoals ik nog steeds Ned. ben.
Op al mijn reizen door Asia kwam ik telkens weer een ander land tegen!
Wat mij altijd geboeid heeft was het ANDERS zijn. Het hoe anders is
telkens een studie waard.
Mijn devies was altijd:vertrek uit NL. met een open mind, wat daarna komt is verwondering. Mijn vrouw en ik genieten nog jaarlijks van Thailand juist vanwegeet
nog steehaar eigen karakter.
Mijn Lufthansa heeft een heel ander soort publiek naar Thailand gebracht dan een Chartermaatschappij, een air China of welke goedkope airline dan ook. Af en toe was er een primitief mens bij, maar over het algemeen vloog je met Lufthansa als je je een duurder ticket kon veroorloven. Maar voor de rest geef ik je gelijk!
Mooi en open geschreven en hopelijk niet ingegeven wegens naderend onheil.
Betreffende de inzending vind ik het omdlagpunt moment interessant. Heeft dat misschien ook de basis gelegd voor de scheiding twee jaar later?
Ik ben en blijf in het stadium van laat ieder lekker zijn gang gaan en als ze mij of gezin niet lastig vallen dan ben zijn wij bereid om naasten een helpende hand te bieden, maar dan wel de regie zelf dan opgelegd door een overheid en wat dat betreft voel ik dit ook onder veel Thai.
Nee, dat was niet de basis voor de scheiding Dat was zeer persoonlijk.
Dat omslagpunt, de roodhemden demonstraties en de bloederige beëindiging ervan, heeft mij geschokt en toen ik meer gaan lezen over de Thaise geschiedenis, politiek, het boeddhisme enzovoort.
Tino, ik ben het met je eens dat de beeindiging van de demonstraties etc. van de roodhemden bloedig en schokkend was. Maar wat je niet vermeld en ook niet zo ervaren hebt is het bloedige en schokkende geweld van de roodhemden. Jij zat ver weg van het geweld en ik zat er middenin. Er werd geschoten op politie en militairen, met dodelijke gevolgen. Er werd een granaat gelanceerd naar Sala Daeng met ernstig gewonde mensen. Winkels waar ik klant was en huizen van mensen die ik goed kende werden in brand gestoken, terwijl zij geen deel waren van het conflict. Daarna kwam het besluit van de regering, nadat alle pogingen van die kant om het vreedzaam op te lossen waren gestrand door enkele fanatici, om hardhandig in te grijpen. Mijns inziens zeer terecht. Toen de kogels, niet alleen van het leger, mij letterlijk om de oren floten ben ik gevlucht. Politiek gezien staan wij aan dezelfde kant. Mensen hebben het recht om voor hun belangen op te komen en onderdrukking in welke vorm dan ook te bestrijden. En soms is extra druk daarbij onvermijdelijk. Maar als ze daarbij achter foute types aanlopen, zoals Mr T. S., en zich bedienen van buitenproportioneel geweld, dan houd het voor mij op.
Ik ben het met je eens dat er geweld was van de roodhemden kant, zoals ook door de geelhemden. Zowel dat geweld als het buitensporig tegengeweld van de staat deden me nadenken. Ik ga niet in over wie gelijk heeft en wie schuld heeft. Dat is een ander en ingewikkelder verhaal.
Luc, helaas is dit de trieste waarheid over België … Ik ben hard aan het werken om mijn Thaise vriendin die ik al jaren kent en bezoek, naar België te krijgen om hier te trouwen en keihard te werken, te sparen en na 5 jaar te verhuizen naar Hua Hin. Hopen dat het lukt want ik vrees dat het niet makkelijk zal zijn om dit rond te krijgen in dit apenland want ik ben een blanke Belg … if you know what I mean …
Tja wat moet ik hier op zeggen. Ik heb de afgelopen 10 a 20 jaar geen boetes gehad on Nederland.
In Thailand daarin tegen een stuk of 20.
Maar ze waren ook allen terecht dus ik zeur daar ook niet óver. Maar ik vrees dat Thailand ook niet het wahala is.
Ik vind juist de wintermaanden goed vertoeven daarnaast zou ik de lente zomer en herfstperiode in nederland niet willen missen. Maarja ieder zijn meuk.
Haha… de enige boete die ik in Thailand moest betalen, was omdat ik naar mijn toenmalige vriendin (en nu huidige vrouw) geluisterd had, door een U-turn in Hua Hin te maken, waar het niet mocht.
Maar de meeste boetes heb ik in Nederland gehad en de zwaarste ooit in Duitsland… Van deze drie was er één terecht.
Wanneer ik in Nederland zo zou rijden als in Thailand, zou ik waarschijnlijk mijn rijbewijs afgepakt krijgen. Te beginnen op de verkeerde kant van de weg te rijden….
Wat een mooi en uitgebalanceerd geschreven stuk.
Zelfreflectie en deze benoemen is grote klasse