In 1999 verhuisde ik naar Thailand en woonde er tot 2017. In de loop der tijd zijn mijn meningen en gevoelens over Thailand deels gelijk gebleven en deels veranderd, soms zelfs erg veranderd. Daarin sta ik vast niet allen, daarom lijkt mij interessant en leerzaam om van elkaar te vernemen hoe het anderen is vergaan.
Mijn liefde voor Thailand en mijn interesse in alles wat ‘des Thais’ is bleef hetzelfde. Het is een uiterst boeiend land en ik lees er nog steeds veel over. Ook woont mijn zoon er nog, hij studeert daar en het doet mij verdriet dat ik hem dit jaar geen bezoek kan brengen. Hopelijk komt daar media volgend jaar verandering in.
Dat ik anders over Thailand ben gaan denken heeft te maken met mijn eigen ervaringen, wat ik meemaakte en hoorde, maar ook wat anderen mij vertelden en wat ik las in boeken en kranten. Het was een heel proces. Wat er zoal veranderd is in mijn gedachtegang deel ik op een later moment graag met u, maar ik wil de gedachten van lezers niet vooraf al beïnvloeden. Ik wil jullie lezers eerst vragen om een reactie achter te laten onder aan dit stuk. U bent als eerst aan het woord.
Alle ervaringen en meningen zijn uniek en individueel. Ik verzoek u om anderen niet te beoordelen of te veroordelen. In plaats daarvan gewoon lezen en luisteren naar de ander. Misschien maken de verhalen van anderen u blij, opgewonden, boos of verdrietig. Maar ga daar niet op in, wijs niet met de vinger naar een ander. Dus alstublieft geen jij-bakken, schrijf een ‘ik’ boodschap: Wat voelt en denkt u zelf?
Vertel over uw ervaringen. Wat is er veranderd in de tijd dat u betrokken was bij Thailand en wat bleef hetzelfde? Hoe kwam dat? Wat heeft u het meest getroffen?
Alvast bedankt.
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Lezersvraag4 november 2024Uw mening over integreren in de Thaise samenleving
Opinie30 oktober 2024Hervorming van het monnikendom of anders komen er steeds nieuwe schandalen
Maatschappij28 oktober 2024Straffeloosheid na de Tak Bai massamoord op 25 oktober 2004
In 1992 werkte ik in Hong Kong. Als ik op verlof ging naar Nederland met een KLM vlucht via Bangkok stapte ik uit en verbleef 1 of 2 weken in Thailand. Dat kon toen, het kostte mijn werkgever niets extra. Daarna verder naar Amsterdam. Later in 2007 werd ik door mijn bedrijf te werk gesteld in Rayong. In 2008 ontmoette ik mijn huidige Thaise vrouw. We hebben samen nooit in Nederland gewoond. Wel nog een aantal jaren in Australia. Maar sinds 2016 ben ik gepensioneerd en verblijf ik grotendeels in mijn huis in Prachin Buri.
Of er veel veranderd is in de loop der jaren? Even dit jaar buiten beschouwing latend, vind ik van niet. Geen structurele zaken. Wel zo hier en daar kleine dingen. Zo zijn er bv veel meer Aziatische toeristen gekomen uit landen als China, Korea en Japan. Deze toeristen beleven hun vakantie op een andere manier dan Europeanen, Amerikanen en Australiërs. Uiteraard speelt de Thaise toeristenindustrie daar op in. Maar ik heb daar geen probleem mee, mijn verblijf hier wordt daar niet door verstoord. Verder veranderen er zo nu en dan wat administratieve zaken naar gelang de regering die op dat moment de macht heeft. Maar ook dat heeft geen werkelijke invloed op mijn leven hier. Door al de jaren heen vind ik de bevolking niet veranderd. Ik heb nog steeds veel lieve Thaise vrienden. In de dagelijkse omgang vind ik het plezierige mensen. Eigenlijk niet anders dan toen ik in 1992 hiet voor de eerste keer kwam.
Ik ben een keer of 16 op vakantie geweest op Koh Samui. Heerlijke vakanties, waarbij wij ook graag achter de belangrijke straten kijken en “off-the-beaten-track” gaan. Na een paar jaar begon ons op te vallen dat veel glimlachjes eerder grimlachjes waren. De Thai hebben, op Koh Samui in elk geval, de toeristen nodig. Maar ze zitten niet te wachten op mensen die hun tradities en gewoonten met voeten treden. En er zijn nog al wat toeristen die dat wel doen.
Nu, in 2020, heb ik het gevoel dat de Thai, of in elk geval de Thaise regering, de westerse buitenlanders, en misschien ook de Australiërs, liever zien gaan dan komen. Ook de backpackers lijken niet welkom meer. Ze lijken alleen nog rijke mensen te willen hebben. Dan heb ik er geen zin meer in.
Met weemoed bekijk ik de vele foto’s van de prachtige natuur, de zee, de mensen, de boten, maar of ik er echt nog weer naar toe zal gaan … de tijd zal het leren!
Dag Tino,
Dit is een moeilijke. !! Ikzelf ga ook reeds naar dit prachtige land sinds 1985, waarvan de laatse 15 jaar nooit minder dan 4 maand per jaar.
Zoals iedereen heb ook ik een andere kijk gekregen, zowel in de goede zin als de mindere zin.
Eerst en vooral moet je heel erg veel geluk hebben met de partner die je pad kruist, lijkt me toch iets eenvoudiger in Europa.
Soms stel ik me de vraag of Thai werkelijk uit hun hart om farang geven, of hun vriendelijkheid oprecht is.
Ik vermoed dat ze zo opgegroeid zijn en geleerd hebben om steeds te lachen.
Ik heb persoonlijk reeds enkele malen meegemaakt dat ze twee gezichten hebben, en als je ze beter kent dat ze dan ook toegeven dat sommige buren of vrienden niet zo welkom zijn als ze laten blijken.
Je moet openstaan en bereid zijn je aan te passen, want soms heb ik de indruk dat ze weinig van een farang aannemen om hun leven eventueel iets makkelijker te maken.
Begrijp dit niet verkeerd, hetvis nooit mijn bedoeling geweest om een Thai te “verwesteren”.
Geld is uiteraard voor ons allemaal belangrijk, maar in Thailand toch net iets belangrijker, liefde wordt soms in Euro’s gemeten.
Voor de rest hou ik zielsveel van dit mooie land en zijn lieve mensen, tot op heden heb ik me daar altijd welkom gevoeld.
Van zodra het iets makkelijker wordt zal ik in mijn startblokken staan om asap terug naar mijn “tweede thuis” te gaan.
Groeten, Jozef
De sfeer in Thailand is zeker veranderd de afgelopen jaren. Enerzijds is het land toegankelijker geworden (nu even niet), omdat de wereld kleiner geworden is dankzij de technologie en het internet. De Thais zijn ook blootgesteld aan dezer ontwikkelingen. Anderzijds voelen de Thais dat hun wereld verandert en zijn ze geneigd om de buitenlanders van deze veranderingen de schuld te geven. Dat geldt overigens in de gehele wereld, dat ‘de buitenlanders’ het gedan hebben.
De overheid in Thailand is slechts op papier democratisch en ziet de democratische waarden waar Westerlingen mee komen als bedreigend voor hun positie. Met strakke regels en voorschriften probeert ze de buitenlanders in het gareel te houden en waar het kaan worden buitenlanders slecht afgeschilderd. Dat Thailand heel veel aan buitenlanders te danken heeft wordt niet belicht.
Een probleem voor veel Westerlingen is vaak dat ze met verkeerde verwachtingen in Thailand komen. Thais hechten sterk aan hun autonomie en zijn zeer nationalistisch. Diep in hun hart zien ze zichzelf als een uniek specimen dat ze vormen samen met hun mede-Thais. Om daar als buitenlander tussen te komen is bijzonder lastig en misschien wel onmogelijk. Op het moment dat een Thai(se) moet kiezen tussen een farang en een Thai, zelfs als die farang de partner is, is men geneigd de Thai het voordeel van de twijfel te geven. Alles wat Thais is, is vertrouwt tenslotte en met zo´n farang weet je het maar nooit. Het belangrijkste positieve waarmee die farang zich onderscheidt is doorgaans dat hij geld heeft en de Thai vaak niet. Hoe dat komt en welke lering je daar uit zou kunnen trekken denkt men bij voorkeur niet over na. Dit leidt tot fricties en teleurstelling. Omdat je vroeger nog geen relatie had met een Thai(se) en nu wel ben je misschien geneigd om te denken dat de Thais veranderd zijn, maar misschien is alleen jouw relatie tot Thailand veranderd. Dat alles om geld lijkt te draaien is frustrerend, maar het hebben van geld is in Thailand belangrijker dan in Nederland. Er is daar geen overheid bij wie je je hand kunt ophouden als het mis gaat. Familie is in Thailand het enige wat telt in relaties en helemaal een deel van de familie word je niet gauw. Het blijft een beetje ´East is East and West is West and never the twain shall meet´. Dat was zo en dat is zo.
Mooi verwoord al zijn er altijd nuances.
De bezoeker van 30 jaar en langer geleden had niet zoveel op met het bemoeien op het gebied van bv de correcte politiek voor wat het waard is. In een land waar je op jezelf bent aangewezen moet je altijd bereid zijn om te husselen of ritselen want anders doe jezelf tekort. In de praktijk lukt dat velen maar mede door buitenlandse invloeden ( buiten Thailandblog bezoekers gebeurt het op veel meer op Thailand gerichtte websites) wordt er wel stemming gemaakt. Thailand is vrij conservatief en dat heeft voor- en nadelen maar voorlopig vinden de meeste het wel best zo. Life sucks is daarin een goede mentaliteit met de wetenschap dat er altijd hoop is. Andersom kan ook plaats vinden en dat is het spelletje. Leven is toch een spel?
Het zou toch echt een stuk leuker zijn en aantrekkelijker voor reageerders om zelf te beginnen Tino.
Mijn persoonlijke mening over twaalf jaar fulltime Thailand bewoner zal ik een zo eerlijke mogelijke reactie proberen te geven in beschaaft Nederlands zullen wij maar zeggen.
Dan begrijp je snel dat je met cultuurverschillen, opvoedkundige vaardigheden, meningen over buitenlanders visa versa in wat voor vorm dan ook moet leren leven ongeacht of die spiraal naar beneden is of omhoog en beide zijn aanwezig natuurlijk, maar zoals ik al aangaf ben die knop nog steeds wel eens kwijt.
Vaak is het, niet de laatste richting van de spiraal als de mening bijgesteld gaan woorden aangezien de meeste ‘emigranten’ hier toch met de verkeerde bril op naar verhuizen en een niet kleine hoeveelheid Thailanders de mening ook over de buitenlander anders zien als dat je dacht in je vakantie periode.
Een paar weken zo niet een paar maanden kan eenieder zijn gezicht wel in de plooi houden nietwaar.
Zekerheden zijn hier aanzienlijk minder aanwezig als in het Nederlandstalige gebied.
Moedertje staat is hier op een andere manier aanwezig al helemaal voor een gast want meer ben je nooit.
Er zijn best wel wat zaken op te noemen dat je zegt moet daar nu altijd een handtekening van een Thai bij staan, helaas wel dus.
Laat ik het verder met een, een op tien reactie becijferen een dikke zeven terwijl ik bij aankomst toch een acht zo niet meer voor ogen had.
Positief dus met een kritisch lading, maar dat is dacht ik weer een stukje Nederlandse cultuur.
Ook met de in privé- sfeer ups en downs meegerekend want ja hoewel die eigenlijk niets met het land te doen hebben komen die ook voorbij.
Had het in Nederland niet beter kunnen treffen dan hier het stukje schrijven ‘op het juiste moment en de juiste plek’ moet kloppen en dat doet het regelmatig hier niet maar vaak ook wel maar ook dat maakt wat locatie betreft eigenlijk niets uit uit.
Een Thai vindt in het buitenland weer zijn stukje geluk voor zo lang het duurt.
Zo’n 10 jaar al weer verdeel in mijn tijd tussen Nederland en Thailand waar ik al die tijd ook gelukkig ben met een zelfstandige lieve vrouw die ook regelmatig naar Nederland komt. Heel veel moois van Thailand qua natuur en cultuur heb ik al gezien dus in steeds mindere mate beïnvloedt dat je gevoel over het land. Veel lieve mensen in de kennissenkring en een zeer hartelijke schoonfamilie, onveranderd door de jaren heen.
Door de jaren heen krijg je steeds meer ervaringen in het dagelijks leven en ga je steeds meer dingen zien.
Het kijken naar de Thaise samenleving doe je onvermijdelijk met een Nederlandse bril en de normen en waarden die je hebt opgebouwd ook al weet je dat je die moet bijstellen voor het leven in een totaal andere samenleving. In de loop der jaren groeit dan toch de irritatie over de bekende thema’s als corruptie, uitbuiting van mensen, de kritiekloze hiërarchische relaties, de tegenstelling tussen arm en rijk. Je ziet de almacht van politiek, justitie en hi-so, je ziet de prachtige natuur opgeofferd worden aan een volstrekt ongecontroleerd streven naar winst van hen die het al zo goed hebben. Je ziet de dollar-tekens in de ogen van de toeristische sector groter worden en daarmee de houding ten opzichte van het toerisme afglijden.
Voor mij geldt inmiddels dat het de liefde is die mij aan Thailand bindt maar dat ik het anders los zou laten.
De optie om mijn geliefde naar Nederland te halen hebben we besproken maar familie-banden en de leeftijd van haar om zich hier weer aan te moeten passen aan taal en cultuur staan dat in de weg.
Hier in Thailand heb ik pas geleerd wat “geduld hebben” is… meestal tot in den treure !
Aanvankelijk met ontsteltenis en grenzeloze ergernis maar er is geen keuze.
Veelal is al dat geduld voor niets geweest, enkel geduld voor het geduld omdat Thais dat nu eenmaal van je afdwingen. Het is geen constructief geduld maar gelaten geduld.
En dat vele geduld veranderd ook zeldzaam iets in de goede zin.
Het grote merendeel van de Thais doet niets liever dan dingen uitstellen, ja op de lange baan schuiven is beter gezegd. En zelfs eindeloos uitstellen in de hoop dat het er dan niet meer van komt, vooral dan zaken waar ze tegen op zien. Maar fun en plezier dat kan altijd meteen, daarvoor is geen geduld vereist….
Het is maar de vraag of er op uw verzoek anders dan door een enkeling gereageerd wordt. Zo’n vraag zet je aan het denken en het is ook niet zo maar even beantwoord.
Ik denk dat ik er wel een boekwerkje over kan schrijven, maar dat zal ik niet gaan doen. Mijn verhalende werkelijkheid is niet al te boeiend, maar ik wil toch wel wat delen. Mijn ervaring met Thailand is gestoeld op 14 jaren vakantieplezier en nu zes jaren langdurig verblijf, onder zware voorwaarden toegestaan door de instanties van Thailand. Het is geen sinecure om hier te verblijven, daar is het nodige voor te doen. Het debacle met de immigratie politie, om maar eens wat te noemen. Onzinnig zoals men hier te werk gaat met onder anderen de jaarverleningen, papierwerk en geldklopperij. Ook de bedragen die worden verlangt voor langdurig verblijf zijn buitenproportioneel. Ik heb een huishoudster uit Myanmar en als je ziet wat aan die groep aan verblijfseisen wordt opgelegd te absurd voor woorden. Die vrouw is bijna twee maanden aan inkomsten kwijt in 2 jaar voor haar verblijf. Dan is er de ziektekostenverzekering en de dekkingen wat voor velen van ons kopzorgen baart. Tenzij je natuurlijk met het uitdelen van geld voor aan hebt gestaan in de rij dan speelt dit niet. De corruptie die ook hier overal te aanschouwen is en waarvoor een behoorlijk deel zich in het geheel niet schaamt. De “schoonheid van het land” is ook een kwestie van gewenning gebleken en in mijn optiek overtrokken. De Palmboom versus de witte Berkenboom. Nederland heeft wat mij betreft zeker zijn bekoring.
Ik kwam voor mijn rust in Thailand, maar die wordt met de regelmaat verstoord door zowel de Nederlandse autoriteiten als door de Thaise. De negatieve invloeden (kortingen) op het pensioen en de aow mag bekend worden verondersteld. De mensen die vaker dit blog lezen weten van alle voorwaarden de hoed en de rand dus dat hoeft geen verder betoog. Irritant blijft het wel. Dat loslaten is mijn probleem en onzinnige dingen doen daar ben ik niet voor in de wieg gelegd, maar daar ontkom je hier niet aan. Je zult wel moeten. Wat mij anders dan vanuit vakantieperioden is tegen gaan staan is een bepaalde mentaliteit waar te nemen bij de diverse bevolkingsgroepen en met name de Thaise gemeenschap. Met milieu vraagstukken heeft die (grote) groep weinig op en troep maken kunnen ze als de beste. Het is op vele plekken een bende van je welste en ook door de overheid wordt er nagenoeg niets aan gedaan. Ook zie je veel geweld onder de mensheid en daar is maar weinig voor nodig om het lontje aan te steken. Doorgaans van klein voetjes voorzien, maar snel op de teentjes getrapt. De luchtverontreiniging, niet te filmen hier. Het verkeersgedrag dat zeer negatief te aanschouwen is. Iedere dag weer zie je mensen de gekste capriolen uithalen en de doden en gewonden spreken boekdelen. Ook is mij een bepaalde groep toeristen een doorn in het oog, die alleen maar komt voor het prostitutiegebeuren en het warm houden van de barstoelen onder het genot van alcoholische versnaperingen. Dit aangewakkerd door het grote aanbod van “goedkope” prostituees met als basis een gebrek aan opvoeding, ongelijke welvaart en onvoldoende toezicht op de regelgeving dienaangaande door de autoriteiten, die er ook nog eens bij de regelmaat deelgenoot aan zijn.
Thailand is het land van de Thai, maar ook het land van de Thaise mug en die hebben het veelvuldig op mij voorzien, dus iedere dag jeuk is mij ten deel gevallen. Het insmeren van lichaamsdelen en spuiten in huis ter bestrijding hiervan kosten handen met geld en daardoor maar lange broeken en sokken gaan dragen om enigszins jeukvrij te zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar er zijn ook wel positieve zaken waar te nemen, zoals mijn lieftallige vriendin en een fijne groep van Thaise mensen die tot mijn vrienden en kennissen kring behoren. Het goedkoop uit kunnen gaan, het heerlijke eten en die houden het voor mij thans nog in evenwicht. Ik blijf derhalve in ieder geval voorlopig nog in Thailand. Of dit zo blijft zal de toekomst uitwijzen. Maar de roze bril heb ik al lang afgezet.
Dat Thailand is veranderd lijkt mij logisch,net zoals Nederland is veranderd.
De hele wereld is veranderd net zoals wij zelf zijn veranderd.
Toen ik in 1979 de eerste keer voet op thaise bodem zette was ik een jonge man van 21 jaar en zag ik Thailand door een heel andere bril als nu.
Party’s tot in de vroege morgen in Pattaya , 2 keer per jaar 3 weken lang de beest uithangen en dan weer terug naar het ” normale” leven.
Op een gegeven moment ga je verder kijken,een mooi excuus omdat je dat destructieve leven niet meer volhoud.
De eilanden Koh- Chang en Koh Samui,begin 90er jaren fantastisch,paste helemaal in de leefstijl die ik toen had,ik leerde in die tijd ook mijn huidige vrouw kennen die uit de isaan komt.
De eerste keer naar de Isaan was wel even wennen,op zo’n dorp is weinig te doen,om 21:00 uitgestorven.
Maar voor die paar weken per jaar viel het wel mee,maar om er permanent te gaan wonen is een andere zaak.
Tot je een ouwe knar bent en je inmiddels veel vrienden in dat dorp hebt en je ook het leven daar bent waarderen,nu zou ik niet anders meer willen.
De party’s van vroeger zijn nu ingeruild voor tuinieren en met de beesies bezig zijn,samen met de vrouw sambal maken en die overal uitdelen.
Wat ik bedoel te zeggen is natuurlijk is Thailand veranderd net zoals ik veranderd ben.
Ik hoor wel eens ; vroeger was het veel gezelliger,waarschijnlijk komt dat omdat mensen graag de minder leuke dingen vergeten.
Vroeger zat je met de familie rond een oude kolenkachel kolendamp in te ademen,op de tafel stond een glas met sigaretten en sigaren in plaats van een koekjestrommel en het hele huis was ijskoud,ik ben blij dat die “gezellige”jaren tot het verleden behoren.
Zeker is Thailand veranderd , het blijft voor mij een land waar ik al vele jaren,
afhankelijk van het weer in Nederland
heel goed kan verblijven tegen nog redelijke kosten.
Zo kan je het beste van beiden landen benutten.
Wat deze levensstijl soms in de weg zit heb al vroeg ondervonden , is een te vaste relatie
Ook ik heb nu een relatie in Thailand zo,n vijftien jaar inmiddels,
als ik Thailand ben blijf bij haar huis in de isaan.
als in Nederland teruggaat voor vier tot zes maanden verblijf daar alleen.
De relatie is gebaseerd op goede vriendschap met uitgaanspunt
Ik help jouw en jij helpt mij.
Voor haar en mij werkt na al die jaren nog prima.
Eindelijk kan ik zeggen naar mate we ouder worden wordt het steeds beter.
Eind conclusie voor mij persoonlijk
Thailand wordt steeds mooier voor ons beiden.
Al praat ik als laatste over ons ,
blijft er toch altijd een geheim achter haar glimlach, waar nooit achter kan komen.
Beter zo, je kan beter niet alles weten , blijft spannend wat de toekomst brengt.
leuk Tino dat je deze vraag stelt in dit blog. En ook goed dat je in eerste instantie niet zelf je eigen ervaring op dat gebied deelt. Dan krijg je ook geen reacties die gebaseerd zijn op je eigen ervaringen, maar alleen reacties die gebaseerd zijn op eigen waarnemingen. Uiteraard ben ik wel benieuwd naar je eigen visie op dat gebied. Ik ga al 24 jaar op vakantie in Thailand 2x per jaar en ik heb uiteraard niet de ervaring van de Farangs die er al jaren wonen. Dat is vaak een heel ander verhaal. Mijn eerste ervaring in Thailand was: Wow wat een fantastisch land om op vakantie te gaan en dat is ook niet veranderd dat gevoel na 24 jaar. Ik zit weer te popelen om op vakantie te gaan naar Thailand, maar zit er even nu niet in vanwege Corona. Ik ga echt niet 14 dagen in quarantaine in een duur hotel om de laatste 2 weken nog even vrij te zijn in Thailand. Dat is het mij niet waard. Maar als ik terugblik na 24 jaar en met ook mijn eigen ervaringen en de vele gesprekken die ik heb gehad met expats die er al heel lang verblijven. Is mijn conclusie: Achter de glimlach die de Thai nog hadden 24 jaar geleden, is het inderdaad een grimlach geworden op dit moment. Ze zijn niet meer de Thai van 24 jaar geleden. Je moet tegenwoordig oppassen als Farang dat je geen “walking ATM” bent en dat ze ervan uitgaan dat: Oke you are old and ugly, but as long as you support me and my family financial I will sleep with you and make you happy. If you do not have money anymore to support me and my family I will go look for another farang who can support me so I can have a good life. Klinkt misschien een beetje wrang zoals k het nu vertel. Als een farang kom je altijd op de 2e plaats. Supporting family comes first. Dus eigenlijk worden we als farang afgemeten over hoeveel je kan bijdragen om een bepaalde zekerheid voor de toekomst te geven op financieel gebied. Dit is natuurlijk heel generaliserend wat ik nu vertel. Er zijn natuurlijk genoeg relaties die daar niet op gebaseerd zijn. Maar geeft wel stof tot nadenken. Verder blijft Thailand een fantastisch land om naar toe te gaan.
Mijn eerste bezoek aan Thailand was in 1976 en sinds 2011 woon ik met mijn in Thailand geboren vrouw permanent op the platteland in de provincie Ubon (Isaan).
Wat in die tijd het meest veranderd is, is natuurlijk de infrastructuur. In 1976 vloog er bijvoorbeeld maar één luchtvaartmaatschappij op Ubon met maar 2 vluchten per dag. Begin dit jaar waren er veel meer luchtvaartmaatschappijen en vluchten en ook naar diverse bestemmingen, niet alleen meer naar Bangkok. Ook het wegennet is sterk verbeterd en vorig jaar is bijvoorbeeld de onverharde weg waar ons huis aan ligt veranderd in een betonbaan. En deden we 40 jaar geleden er met een auto nog drie dagen over om vanuit Ubon een tante in Nakhon Phanom te bezoeken, met twee overnachtingen in Mukdahan, tegenwoordig lukt dat makkelijk in één dag.
De stad Ubon is in die jaren sterk uitgebreid en de grondprijzen zijn omhoog geschoten. Zo hebben mijn schoonouders indertijd een stuk land weggegeven aan een tempel die buiten de stad gelegen was. Die tempel is nu opgeslokt door de stad en de weggegeven grond zou nu tientallen miljoenen moeten opbrengen. Gelukkig heeft zover ik weet niemand moeilijk gedaan over die gemiste erfenis. Ook het landelijke karakter van de stad is sterk veranderd met zijn Central Plaza en grote winkelketens en doe-het-zelf zaken. Maar de bewoners zijn voor een groot deel hetzelfde gebleven. Dat zie je ook aan het verkeer waar de meeste mensen geen haast lijken te hebben en er bijvoorbeeld traag opgetrokken wordt als het licht op groen springt. Wat sinds kort wel opvalt zijn de vele bezorgdiensten die er tegenwoordig zijn en daar is tijd wel geld en dat zie je duidelijk aan de manier van rijden.
Wat ook opvalt is dat wielrennen in een paar jaar populair is geworden bij de stadsbewoners en dat het door jong en oud, man en vrouw beoefend wordt. Waarschijnlijk komt dat omdat er weinig fysieke arbeid meer wordt verricht, althans in de stad. Ook voetballen is populair en sinds een paar jaar is er zelfs een volwaardige competitie voor 50-plussers (is dat ook in Nederland het geval, zo vraag ik mij af?) en moeten er in elk team minstens drie 57-plussers in het veld staan. Ook nu weer zijn het vrijwel uitsluitend de stedelingen die die sport beoefenen. Aan de andere kant zijn er ook veel stadsbewoners die fastfood zijn gaan gebruiken hetgeen helaas ook zichtbaar is aan de toegenomen omvang.
Maar op het platteland? Daar is nog steeds weinig veranderd al probeert de jeugd wel vaak werk te vinden in de stad en zijn er nog maar weinig bereid om de rijstvelden in te gaan. Het eten is nog traditioneel en komt nog steeds voor een deel uit de natuur. Ook de huizen zijn weinig veranderd en de fraaie woningen die je hier en daar kunt zien worden echt niet bewoond door de rijstboeren. Ook de lokale markten zijn hetzelfde gebleven met vrouwtjes die gezeten op matjes hun producten proberen te verkopen naast meer professionele marktkooplieden. En die markten zijn ook nog steeds de voornaamste plek om inkopen te doen, althans op het platteland.
Het meest opvallende is echter de invloed van internet op de bevolking. Het heeft met name de studenten bewust gemaakt dat er nog een andere werkelijkheid is dan wat ze op school leren. Dat is wel heel duidelijk te zien aan de studentenbeweging. Maar wat mij ook frappeert is dat ze internet en dan met name facebook en YouTube gebruiken om anderen – vaak belangeloos – iets te leren of om zelf iets te leren en dat vervolgens ook toe te passen. Mijn vrouw gebruikt dat bijvoorbeeld om iets nieuws op landbouw- en tuinbouwgebied te proberen en ze is daar beslist niet de enige in. Maar zo zijn er ook veel leraren actief op internet. Zo ken ik wel een honderd sites waar leraren proberen Thaise kinderen Engels bij te brengen, vaak op een speelse manier. Als ik er al honderd heb gezien, dan zullen er wel duizenden zijn. Gebeurt dat ook in Nederland? Ik weet het niet.
Zo ken ik ook iemand die door internet geïnspireerd werd om een perpetuum mobile te bouwen om daarmee elektriciteit op te kunnen wekken. Geen echte perpetuum mobile natuurlijk maar een apparaat dat een onbekende energiebron moest aftappen. Helaas lukte het hem niet om de wereld van een probleem af te helpen. Maar diezelfde man was niet alleen een kopieerder van ideeën maar hij ontwierp ook zelf met behulp van een tekenprogramma een relatief ingewikkelde machine om bouwstenen van klei te maken die na drogen gebruikt konden worden voor de bouw van muren en zelfs huizen. En na het ontwerp heeft hij ook nog eens die machine gebouwd en die werkte perfect. De bouwtekeningen en een filmpje heeft hij op internet gezet zodat anderen er ook gebruik van kunnen maken.
Wat niet veranderd is, is dat de mensen nog steeds aardig zijn tegen mij, jong en oud, man of vrouw, het maakt niet uit. En als ze op bezoek komen dan moet je bijvoorbeeld niet verrast zijn als er meer mensen komen dan je verwacht had. Zo kwam een paar dagen geleden een bevriend echtpaar langs met zoon, dochter en schoondochter, maar ook nog met een buurmeisje en een vriendin van de dochter. Maar ze hadden eten meegenomen en drank, dus geen probleem. En wat dat eten betreft, de vader had visgehakt meegenomen om er ter plekke een soort hamburgers van te bakken. Dat doet hij wel vaker. Maar wat ik tot voor kort niet wist, dat was dat hij dat speciaal voor mij doet omdat hij weet dat ik dat lekker vind. En wat ik ook niet wist was dat hij er zes (!) uur mee bezig is om dat gehakt te maken want hij gebruikt daar een vissoort voor met veel graten en die vis moet heel fijn gehakt worden om geen last te hebben van die graten.
Het zijn echt aardige mensen die Thai, nog steeds.
Ik kwam hier in Thailand in 2006 met een groep studenten van mijn Nederlandse universiteit in het kader van een soort uitwisseling. Hier aan het werk hoorde ik dat ik de baan had gekregen om als dean vorm te geven aan de uitvoering van het Bachelor Hospitality Management programma. Dus na terugkeer in Nederland moest ik mijn definitieve vertrek naar Bangkok regelen. Verhuizen dus.
In het kader van dat internationale uitwisselingsprogramma was ik al eerder in Indonesie en China geweest maar Thailand had iets speciaals: de kleuren, de geur, de atmosfeer. Alles oosters maar toch ook een beetje westers. Ven de regelmatige schrijvers op dit blog ben ik een van de weinigen die nog full-time werkt, en dan nog wel in loondienst voor een Thaise baas. Dat betekent dat ik niet alleen prive maar ook professioneel met veel Thais in aanraking kom, op een Thaise universiteit werk waar de bedrijfscultuur nogal Thais gekleurd is. Als ik nu terugkijk op al die jaren heeft werken hier in een Thaise bedrijfscultuur mijn denken over Thailand wel redelijk veranderd. Ik had eigenlijk nooit kunnen bevroeden dat bureaucratie, cronyisme, incompetentie en arrogantie zo’n desastreuze uitwerking zouden hebben op de kwaliteit van het onderwijs en dat het schier onmogelijk is om daar – op rationele gronden – wat aan te doen als je het met zaken oneens bent (en dat is steeds vaker het geval).
Of je denken over Thailand verandert door de prive-situatie heeft mijns inziens veel te maken met de kwaliteiten, openheid, interesses en netwerken van de partner met wie je samenleeft. Als je leeft met een aardige Thaise vrouw of man die vooral thuis is of een klein baantje heeft in het eigen dorp/stad, geen politieke interesses heeft (buiten het kijken van het nieuws op TV) en wier network vooral bestaat uit familieleden en vrienden uit het eigen dorp krijg je thuis niet veel mee van de veranderingen in dit land. Je eigen status wordt ook nog eens gekoppeld aan de status van de persoon met wie je leeft of waarmee je getrouwd bent zodat het niet eenvoudig om je zelfstandig in andere netwerken te gaan bewegen. (zeker als je niet werkt)
Ik weet waarover ik het heb want ik heb in Thailand twee Thaise partners gehad en kan oordelen over het verschil. Een vrouw uit de middenklasse, werkend voor een Japanse firma, met een eigen huis en auto maar een zeer beperkt netwerk dat vooral bestond uit familie en Thais uit haar geboortedorp die allemaal in het bedrijf van haar broer in Bangkok werkten. Ik ben nu getrouwd met een Thaise vrouw die managing-partner van een bedrijf is, netwerken heeft in binnen- en buitenland (en niet met de kleinsten op deze aardbol) en die mij met enige regelmaat een kijkje geeft achter de schermen van wat zich in Thailand op het hoogste niveau afspeelt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar in het begin van opkeek en het ook niet allemaal geloofde wat ze zei. Maar herhaaldelijk vertelt ze me zaken die de volgende dag in het nieuws zijn. Nu kijk ik niet meer op van haar verhalen en ook niet meer van de inhoud van die verhalen. Probleem is dat ik er eigenlijk met niemand behalve haar over kan praten omdat ik ofwel niet geloofd wordt (hoe kan een buitenlander dat nou weten? Geldt ook op dit blog waar ik voortdurend wordt gevraagd om geschreven bronnen te noemen) of omdat de informatie ongemakkelijk is, geheim is en wellicht tot problemen kan leiden voor degene die het weet of leest op een blog. Bij alles wat er in dit land sinds 2006 gebeurd is zijn er twee kanten van de zaak. En veelal wordt slechts 1 kant ervan uitgebreid belicht. En omdat al deze bronnen elkaar napraten en copieren , gaan we het allemaal aan het eind geloven.
Beste Chris,
Jouw kijk op de Thaise samenleving is natuurlijk anders dan de kijk van de meeste van ons. En dat maakt het natuurlijk interessant. Maar toch een kleine kanttekening:
Hier in de buurt – even buiten de stad Ubon – zijn diverse universiteiten en overheidsinstellingen. De mensen die daar werken en dan met name degenen in wat hogere posities zijn vaak afkomstig uit andere delen van het land en kunnen dus wat minder terugvallen op hun oude netwerken, de familie en hun oude vrienden. En als ze beslissen om niet in een woning op het bedrijfsterrein te gaan wonen, dan kopen ze een stukje land en laten daar een huis op zetten, vaak midden tussen de boerenbevolking en daar bouwen ze dan een nieuw netwerk op.
Mijn vrouw keerde na bijna 40 jaar in Nederland geleefd te hebben terug in Thailand maar niet in de stad Ubon waar ze geboren was maar buiten de stad in een gebied waar geen familie woonde en ook geen oude vrienden. Ze heeft dus ook een nieuw netwerk moeten opbouwen en dat bestaat nu uit zowel de “gewone” boer als uit de wat hogere ambtenaar. Dat zij – en ik – daarmee een kijkje achter de schermen krijgt is natuurlijk niet het geval maar zo’n strikte scheiding tussen netwerken die jij lijkt te suggereren is waarschijnlijk meer van toepassing op Bangkok dan op het platteland.