Waarom zijn de bananen krom?
Met een simpel voorbeeld kun je soms grote verschillen laten zien tussen ongelijke culturen en opvattingen. Sommigen voelen snel aan waar die verschillen zitten, anderen moeten door schade en schande wijs worden en er is natuurlijk ook een categorie mensen die helemaal geen behoefte heeft om met de verschillen rekening te houden.
Een voorbeeld dat ik hier graag naar voren wil brengen is de vraag naar het waarom van dingen. Hoewel ik zelf geen kinderen heb, meen ik te weten dat Nederlandse kinderen hun ouders de oren van het hoofd vragen naar waarom dingen zijn zoals ze zijn. Waarom is de lucht blauw, waarom moet ik nu al naar bed enzovoorts. Ouders vinden dit lastig, maar ze begrijpen dat het goed is dat hun kinderen nieuwsgierig zijn, want door die nieuwsgierigheid leren ze van alles. En we vinden dat onze kinderen zoveel mogelijk moeten leren. Ook als we volwassen worden blijven wij ons bij van alles afvragen waarom het zo is en gaan we op zoek naar een antwoord.
In Thailand ligt dat heel anders is mijn ervaring. De opvoeding richt zich daar vooral op het welbevinden van het kind. Een kind hoeft geen dingen te doen die het niet wil, zeker niet als het een jongetje is. Een kind moet niet per se goed, maar wel veel eten en een kind moet vooral leren luisteren en niet te veel vragen te stellen. Een kind hoeft zeker niet alles te weten. Dit leidt ertoe dat Thaise kinderen in kennis ver achterblijven bij hun leeftijdsgenoten in het Westen. Ik heb het dan vooral over kinderen uit wat ik voor het gemak maar ‘loso’ milieus noem. Hoe de rijkere kringen qua opvoeding opereren weet ik minder van, maar het zou me verbazen als het daar heel anders was.
Het resultaat van dit alles zie je terug in de volwassen Thaise bevolking. Waar wij Westerlingen geneigd zijn hen te bestoken met vragen die beginnen met ‘waarom’, thammai (ทำไม) merk je al snel dat daar met wrevel op gereageerd wordt en dat men dat onbeleefd vindt. Men voelt zich daardoor gedwongen om over dingen verantwoording af te leggen. En als je verantwoording moet afleggen voel je je aangevallen. Het gaat bij de Thais in contacten primair om goede verstandhoudingen en een situatie waarbij alles sanook (สนุก)is en sabai sabai (สบาย ๆ). Dat bereik je niet door kritische vragen te stellen, maar juist door de ander te laten voelen dat je hem accepteert zoals hij is. Waar een Nederlander blij wordt als hem gevraagd wordt naar het waarom van iets, want dat geeft hem immers de kans om iets uit te leggen aan iemand die belang stelt in zijn motieven, daar zal een Thai zich aangevallen voelen en ontstaat er ongemak.
Je kunt vaststellen dat Thais veel meer geneigd zijn dingen te accepteren zoals ze zijn. De behoefte aan verandering lijkt minder aanwezig dan bij Westerlingen en als er al verandering komt, dan komt die van buitenaf en niet door het eigen handelen. Je doet iets bijvoorbeeld omdat je baas dat van je wil, maar je gaat je baas niet vragen waarom hij dat wil, zelfs al is het nog zo onlogisch. De vraag om verantwoording af te leggen over het handelen wordt ervaren als achterdocht en gebrek aan vertrouwen. Westerlingen meten zaken af aan wat erover gezegd wordt. De Thai probeert zich een beeld te vormen door na te denken over hetgeen niet wordt uitgesproken. Onmiskenbaar hebben ze daar ook een beter ontwikkeld gevoel voor. Er wordt gelet op de manier waarop iets gezegd wordt, de toon maakt de muziek en de lichaamstaal van de spreker wordt geïnterpreteerd. De Thaise aanpak is subtieler, maar omslachtiger dan die van de ‘botte’ Hollander.
Ik wil het liefst geen oordeel uitspreken over welke benadering beter is, maar kan er niet om heen te laten blijken dat ik blij ben te zijn opgevoed met de Westerse nieuwsgierigheid. Ik heb echter geleerd in Thailand geen directe vragen te stellen, omdat het resultaat doorgaans averechts is.
En ook met de Westerse aanpak weet ik tenslotte nog steeds niet waarom de bananen krom zijn.
Over deze blogger
-
BramSiam is 73 jaar en komt al 45 jaar in Thailand. Eerst vaak als vakantieganger tijdens zijn loopbaan in de ICT en later, na het geluk van een zeer vroege pensionering, verdeelt hij zijn tijd gelijkmatig over Nederland en Thailand.
In Thailand heeft hij al 12 jaar een latrelatie met zijn vriendin, die twee schattige hondjes meebrengt. Hij houdt van sport, muziek, lezen en relaxen. Zijn standplaats in Thailand is Pattaya.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand6 oktober 2024Nederland – Thailand, uitslag ….. ongewis
Leven in Thailand13 juni 2024Bankzaken in Thailand
Lezersinzending22 december 2023Zorgplicht, maar hoe lang nog…….
Leven in Thailand20 december 2023Waarom zijn de bananen krom?
Dit is goed om te weten, nu nog proberen om het in praktijk te brengen. Why why why krijg ik wel eens te horen.
“weet nog steeds niet waarom de bananen krom zijn”
OK, De Thaise uitleg…anders passen ze niet in hun schil !
De werkelijke reden, de banaan groeit als een compacte tros op zijn kop aan de boom, door zonlicht en zwaartekracht richten ze zich daardoor omhoog.
Als je wilt weten waarom en hoe en wat, zie deze link van een bekende naam in bananenland….
https://www.chiquita.nl/blog/waarom-zijn-de-bananen-krom/#:~:text=Als%20de%20plant%20naar%20het,het%20gebladerte%20uit%20kunnen%20piepen.
U bent tevreden met de door u gegeven verklaring: ‘Thais reageren zus’, ‘Westerlingen zo’.
Maar de diepere, volgende vraag is: waarom Thais en Westerlingen verschillend zouden reageren…
Ik denk dat het antwoord op die vraag is, dat de mensen in Thailand eeuwenlang wisten dat vragen stellen geen zin had.
Het het grootste deel van de bevolking leefde van hun lapje grond en als het niet regende, je oogst mislukte, en je honger leed hadden de goden dat zo beslist.
En de goden vroeg je niet waarom.
Een goede- en belangrijke bijdrage Bram om de cultuurverschillen te onderkennen en van toepassing op het dagelijks bestaan in Thailand. Ik zal in het onderstaande een aanvulling geven met eigen ervaringen met de Thaise- en Westerse cultuur.
Ik gaf jarenlang Engelse les op zaterdag aan Thaise mensen van middelbare leeftijd en ouder, de meesten hadden kinderen in het buitenland en bij bezoek daar wilden ze wat engels kunnen praten, met schoonzoon en ouders . Ik had een goede vertrouwensband met ze opgebouwd tijdens mijn lessen, maar zelfs een leraar heeft soms een blinde vlek en ik maakte een opzichtige fout in de vervoeging van het werkwoord “to be” in de verleden tijd. Totaal geen reactie van mijn leerlingen. Na enige tijd, ontdekte ik mijn fout zelf en confronteerde mijn leerlingen met het feit, dat zij , bij een fout mijnerzijds me natuurlijk mochten corrigeren. Weinig of geen reactie en dit sluit naadloos aan bij bovenstaand verhaal van Bram.
Nu een westerse variant. Eind jaren tachtig gaf ik leiding een afdeling werving en selectie bij een groot bedrijf.
Ik had een medewerkster, die al met een waarom vraag de dag begon en daar ook mee eindigde. Hopeloos geval om daar mee samen te werken. Hoeveel rationeel uitleg je ook gaf, de waarom vraag bleef terugkomen. Een waaromvraag drukt je altijd in de verdediging en maakt een normaal gesprek van argument en tegen argument onmogelijk. Is zelfs in sommige situaties een uiting van disrespect.
Hopelijk dragen deze twee voorbeelden bij aan de inzichtelijkheid van de cultuurverschillen tussen de ene en de andere cultuur , die ook nog steeds manifest zijn.
Mijn vrouw woont nu 4 jaar in Nederland, en in het begin werd ze ook gek van mijn vragen waarom, waarom, maar inmiddels heeft ze wel door dat je door vragen te stellen wijzer wordt en niet alles maar voor zoete koek moet aannemen.
Ze gaat nu ook op mijn advies ook tegen een leidinggevende in als zij vind dat dat nodig is, omdat ik haar dat voorbeeld heb gegeven door met haar leidinggevende te praten en zij zag dat er dan probleempjes opgelost worden zonder dat dat de werkverhouding nadelig beïnvloed.
En zo langzamerhand wordt ook zij een waarom vragertje, dus er is nog hoop voor Thailand.
zeer leuk artikel, en goed geschreven
Maarten
Het probleem is dit: waarom vragen zijn vaak geen echte ‘waarom vragen’ maar min of meer kritische opmerkingen. Zo wordt dat vaak ervaren. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Waarom ben je zo laat?
Waarom is het eten nog niet klaar?
Waarom heb je de auto dáár geparkeerd?
Waarom heb je geen vis gekocht?
Waarom heb je al weer dat gele bloesje aan?
Waarom ben je weer dronken, mama?
Dat is ook de reden dat in Nederland op zo’n waarom vraag vaak wordt geantwoord met ‘Daarom!’ Of ‘Waarom wil je dat weten?’ Ook in Nederland worden waarom vragen lang niet altijd op prijs gesteld. Geen idee hoeveel verschil er is met Thailand. Persoonlijk denk ik niet zoveel. Dit soort vragen is ook in Nederland vaak niet als leuk (sanoek) ervaren.
Je kunt het ook zo vragen of zeggen:
Je bent laat, zeg! Is er iets gebeurt? Ik maakte me zorgen.
Ik heb honger! Laten we het eten klaarmaken.
Je hebt de auto helemaal dáár geparkeerd! Warser dichterbij geen ruimte dan?
Koop volgende keer vis. Dat vind ik lekker.
Hallo, al weer dat gele bloesje? Ik vind dat rode bloesje veel mooier.
Hou op met drinken, mama! Alsjeblieft!
Dat maakt de conversatie zoveel prettiger.
Als je toch een waarom vraag stelt, prima, maar leg dan eerst uit wat je bedoelt, een korte inleiding. ‘Ik zie..ik hoor.. daarom wil ik graag weten wat..hoe..etc. Dan krijg je altijd een redelijk goed antwoord. Ook in Thailand.
Ik woon in Frankrijk en moet vaststellen dat hier in de sociaal vertikale samenleving vragen naar het waarom naar dd meerdere (leraren, dicenten,werkgevers) Not done is. Dit begint al al op school. Gehoorzamen is deugd. Met als gevolg dat er klassen(strijd) e.d. ontstaat en dialoog niet geleerd word. Samen werken enkel met ‘gelijken ‘ mogelijk is. Dus om te stellen dat de westerse samenleviing beter met het waarom overweg kan is mijn inziens generaliserend. Gelukig geeft men in Thailand veel om het welbevinden van de ander. Geniet daarvan.
“waarom” is de eerste stap naar de Nobelprijs.
Hoi Bram,
Heb gruwelijk genoten van de inbreng vandaag.
En ik moet onderstrepen dat het helemaal klopt.
En, nieuwsgierig zoals m’n aard is, wil natuurlijk ook alles weten/vragen!!
Chaantje zegt dan : “you no sepiek” hahaa
Beste Alex, de verschillen zijn het vanaf kind zijn op specifieke wijze programmeren.
En dat verander je niet zomaar op latere leeftijd.
Leuk Thais liedje met veel thammai, Waarom! ‘Waarom hou je niet meer van mij?’
https://youtu.be/WtKseK9PX7A
Ik heb me daar al lang aan aangepast en bij neergelegd. Ik vraag en zeg in Thailand nog alleen het nodige ook bij mijn vrouw met wie ik al 12 jaar samen ben. Ik vertel eigenlijk zo weinig mogelijk en stel alleen nog nuttige heel toepasselijke vragen. Ik vertel weinig over opgedane ervaringen en of over mijn verleden. Ga ik ergens heen dan vertel ik daar alleen iets over als mijn vrouw er specifiek om vraagt. Vraagt ze niks dan vertel ik ook niks .Thai vertellen eigenlijk ook liever te weinig dan te veel . Vraag je niks wordt er ook niks verteld.
Ik heb nog maar zelden geweten dat wanneer ik ergens heen rijd en binnenstap me diepgaande vragen worden gesteld. Eigenlijk nog nooit. Nog nooit heeft een Thai me iets gevraagd over mijn land noch over mijn beweegredenen noch over mijn carrière totaal niks. Buiten mijn vrouw weet eigenlijk geen enkele Thai iets over mijn familie en er werd mij nog nooit iets over gevraagd. Het enige dat ze lijkt te boeien is en dat weet ik dan via mijn vrouw is hoe het is gesteld met mijn financiën.
Anderzijds is die totale desinteresse in ons doen en laten misschien net de reden van de relaxte sfeer die hier heerst. Iedereen laat je met rust. Niemand komt je ongewenst storen niemand is opdringerig.
Ik heb genoeg andere landen aangedaan waar ik bijna gek werd van hun opdringerigheid.
Aan mij bevalt het zo allemaal best.
Dat is ook mijn ervaring. Soms denk ik dan dat ze totaal geen interresse hebben in wat je doet. Ik reis veel per fiets. Het enige wat een Thai vraagt of het leuk was. Dat is alles
Beste fred,
U stelt het scherp, maar de boodschap is duidelijk: er wordt u weinig gevraagd over uzelf en uw leven, en u hebt een praktische manier gevonden om daar mee om te gaan: zelf weinig vragen stellen, uw eigen gang gaan, ook binnen relatie en familie.
Ik herken dit goed. Ik woon vijftien jaar op het platteland en beheers het Thais voldoende om daarin te communiceren, ik ga met alle buren en verdere dorpsgenoten om, in goede sfeer. Maar toch weinig vertrouwelijk.
Een eenvoudig voorbeeld. Iedereen weet dat ik in Afrika gewerkt heb in het onderwijs – wat elders altijd belangstelling wekt. Er is me nog NOOIT gevraagd: wat me motiveerde, wat ik deed, in welk land, in welke taal. De enige herhaaldelijk spontaan gestelde vraag betrof het wild: leeuwen, olifanten, kamelen. En verder: was het niet gevaarlijk (lees: tussen de zwart mensen)?
Dat ik samenwoonde met een jongeman uit het dorp zag men natuurlijk en het werd geaccepteerd, ook door familie, vooral denk ik omdat ik een ‘gunstige’ invloed op hem, een wilde jongen, leek te hebben. Maar ook dat alles bleef onbesproken, Eenmaal heeft een buurvrouw gevraagd waarom we niet in één kamer sliepen…
Dit alles is voor een verbaal ingesteld iemand als ik ben moeilijk te vatten, maar is wel bepalend geweest voor mijn probleemloos leven in het dorp.
Soms denk ik, is het leven in een andere cultuur er juist niet mee gediend dat je de ander, van en naar beide kanten, veel vrij laat?
En dan heb je ook nog de ‘waarom’ als jammerklacht:
Waarom heb je me verlaten?
Waarom was ik zo dom?
Die waarom vragen vragen niet om een antwoord, alleen om empathie.
Deze reactie moet eigenlijk hierboven staan, 8 april 13.20. Sorry.
Alex,
Als ik aan een Nederlander vertel dat ik 3 jaar in Tanzania heb gewerkt, en bijna twintig jaar in Thailand woonde is er zeer zelden iemand die mij verder bevraagd: ‘Vertel, hoe was dat dan?’ Mijn punt is dat het niet zozeer afhangt van de landsaard maar van de twee persoonlijkheden die met elkaar in gesprek zijn.
Natuurlijk, het hangt zeker ook af van de persoonlijkheden.
Dat het”niet zozeer afhangt van de landsaard” – hoe weet je dat trouwens?
Ik heb het niet over landsaard gehad. alleen over mijn waarneming bij ALLE dorpsgenoten waarmee ik in contact ben geweest.
Meer in het algemeen, twee landen verschillen in veel opzichten, waaronder mate en aard van contacten met buitenland en buitenlanders, reiservaring, geschiedenis, godsdienst (hoe ziet men de ander?)
Dat de persoonlijkheid er in dit opzicht uitsteekt, in vgl. met wat genoemd wordt “de landsaard” (een term die ikzelf niet gemakkelijk in de mond neem) – het zou kunnen zijn, maar het lijkt me voorbarig dit als een feitelijkheid te presenteren. Het lijkt me vooralsnog een vriendelijk klinkende algemeenheid.
Toch wel heel toevallig, Tino, dat Chris en ik in ons beider Thaise omgevingen (universiteit en dorp) volgens jouw ’theorie’ hoofdzakelijk persoonlijkheden tegenkomen die niet vragen stellen en Chris in Nederland hoofdzakelijk geïnteresseerden.
Wat denkt de methodoloog in jou en mij hiervan?
Wel, beste Alex, het zou best aan mijn en jullie persoonlijkheid kunnen liggen met een snufje landsaard, gewoonten en taalkennis.
Mijn punt was dat al die verschillen meestal uitsluitend op het conto van de allesomvattende cultuur wordt bijgeschreven terwijl ik ook in gesprekken en meningen in deze kijk naar persoonlijkheden. Hoeveel van ieder weet ik ook niet, dat zal variëren.
Nogmaals: mijn ervaring is dat ik in Nederland ook weinig persoonlijkheden tegenkwam die geïnteresseerd waren in mijn achtergrond. Dat zou ook heel goed aan mij kunnen liggen, dat weet ik niet.
En toeval wordt inderdaad vaak omgebogen tot een wetmatigheid.
Dat heb ik intussen ook geleerd en houd mijn mond zoveel mogelijk. Het maakt het leven draaglijker, niet veel beter en ik heb er soms moeite mee. Maar goed… ik kan wel min of meer doen thuis wat ik wil, zolang ik maar met de vingers van andere vrouwtjes blijf….
Het antwoord op: waarom zijn de bananen krom, kan je vinden in het liedje van Andre Van Duin:
http://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc%5D https://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc
Volledig met de schrijver eens. Alleen als je de Thaise taal goed spreekt dan kan je wel wat verder komen. De interesse is over het algemeen bij mijn Thaise kenniskring alhier ver te zoeken. Inmiddels versta ik wel het nodige van de Thaise taal, maar het is altijd het zelfde wat wordt gebezigd en dat prikkelt mij niet om daar in te gaan mengen. Mogelijk heeft schaamtegevoel onder de Thai ook zijn deel in dit gebeuren. Met beperkte kennis en interesses komt niemand ver in het leven. We zullen het ermee moeten doen, maar prettig is anders.
Jacques ik heb, na de jaren dat ik hier woonachtig ben, ook al begrepen dat men helaas niet bij de modale Thai moet zijn om eens een diepgaand gesprek te hebben. Tijdens de familiale bijeenkomsten doet men niet liever dan roddelen over de anderen. Dergelijk gedrag doe ik absoluut niet aan mee. Ik hou me meestal afzijdig en als men me vragen stelt zijn deze inderdaad meestal heel oppervlakkig.
Nu, bij heel wat Farangs onderling, kom je net hetzelfde tegen. Stoere toogpraat, niets inhoudende gesprekken zijn dagdagelijkse fenomenen. Dit is ook de reden dat ik zo goed als geen contact heb met enig buitenlander.
Dit neemt niet weg dat ik me eenzaam zou voelen. Ik heb voldoende interesses en verveel me zo goed als niet. Gelukkig heb ik mijn computer en internet, neem me dit af dan zou ik anders praten vrees ik.
Dat laatste kom je veel tegen bij in Thailand wonende gepensioneerden. Zonder het internet zouden zij van de buitenwereld zijn afgesloten. Armoedig eigenlijk. Maar een reden temeer om de Thaise taal enigszins machtig te worden. Waarom niet? Diepgaande gesprekken had ik ook niet in Nederland als ik ging winkelen, sporten of wat keuvelen met de buren. De meeste spreektijd met anderen hebben we het juist over koetjes en kalfjes.
Ik heb 12 jaar ervaring in het wetenschappelijk onderwijs in Nederland (met internationale studenten, circa 40% Nederlands) en nu 14 jaar in het wetenschappelijk onderwijs in Thailand (met 95% Thaise studenten). En ik kan u verzekeren dat het verschil in vragen (en nieuwsgierigheid) hemelsbreed is.
In Nederland stelden studenten vragen tijdens het college, of erna via online kanalen. In Thailand, met een fikse toename van het aantal vraagmogelijkheden (online, telefoon, apps) bijna niemand. Het is niet zozeer een landsverschil maar een cultuurverschil. Studenten uit Aziatische landen (niet China , want die stellen eigenlijk altijd vragen) leerden in Nederland al snel dat je vragen kunt en mag stellen. En dat de docent dat op prijs stelt. In een onderwijscultuur (die onderdeel uitmaakt van een bredere opvoedingscultuur die begint bij thuis) die vragen stellen niet waardeert en als lastig ervaart worden kinderen niet gestimuleerd om dat te doen en blijven daardoor relatief dom.
Ik vertel mijn studenten altijd dat de slimme student vragen stelt en dat dat een van de redenen is waarom die student zo slim is. En dan heb ik het nog maar niet over onderwerpen die in dit land taboe zijn.
Daarnaast is er een neiging om niet (door) te vragen omdat het weten van het antwoord ongemakkelijk is. Stel je voor dat een goede vriend van je in de bar in Thong Lor was en waarschijnlijk de twee ministers heeft herkend. Vraag je die vriend daar de volgende dag naar? Denk het niet want je wilt het niet weten.
Ja, maar dat geldt voor meer landen en heeft niets met cultuur van doen. Weten wordt nou eenmaal niet overal in de wereld op prijs gesteld. We weten van landen als China, Rusland, Egypte, Turkije, Mahgreb, Asean, enz dat weten gevaarlijk is/kan zijn. Beter oogjes toe, en snaveltjes dicht. Politiek dus. dat in Thailand kinderen geleerd wordt dat het stellen van vragen not done is maakt niet dom, maar is vrijheidsbehoud. In genoemde landen levensbehoud!
Laatst nog zat ik in het ziekenhuis voor onderzoek en vroeg ik het nodige aan de arts. Mijn liefje zat naast mij en keek mij boos aan en nadien moest ik het ontgelden. Op vragen zat die arts toch niet te wachten dat doe je niet en dit fenomeen komt niet alleen bij een artsbezoek voor kan ik delen. Telkens als ik met de waarom vraag kom, bij deze of gene, dan is mevrouw boos en zelden of nooit komt daarop een antwoord. Waar die boosheid vandaan komt weet ik Inmiddels na ruim 20 jaar wel. Het heeft even geduurd.
Waarom de bananen krom zijn heeft Andre van duin in een lied ooit uitglegd (*_*)
https://youtu.be/1RyRRjl39rI
Dat de Thai waarom vragen ontwijkt heb ook ik bemerkt maar ik heb er een andere verklaring voor
(verklaringen geven, een andere hobby van westerlingen waar de Thai zich minder mee bezig houdt.)
De Thai, net als anderen uit Boedistische culturen, leeft voor een groot deel “in het hier en nu” dat hebben ze allemaal aangeleerd in hun opvoeding en inderdaad die manier van leven zorgt voor acceptatie, naar binnen gekeerd zijn, je niet zo bekommeren om dingen die nog niet gebeurd zijn, en geluk (onbreken van lijden.)
Westerlingen zien dat als vermijd gedrag, als ‘niet vooruitkijken’ en ‘niet plannen’ en alles maar op je laten afkomen. De Thai niet.
Leven in het ‘hier en nu’ is niet hetzelfde, als vermijd gedrag. Het gaat niet vanzelf. Je moet dat actief ‘onderhouden’.
En nu komt het: elke ‘waarom’ vraag dwingt degene die in het ‘hier en nu’ leeft, terug te gaan in de ‘oorzaak en gevolg’ keten van zijn gedachten stroom, en verliest zijn comfortable, zorgeloze, gelukkige toestand van he ‘hier en nu’ en daar zijn ze geirriteerd over.
Iedereen die zich met mediteren bezig houdt zal dit herkennen. ( afgezien mischien van de geirriteerdheid)
Eigenlijk betekent het dat ze niet stevig in hun ‘hier en nu’ schoenen staan. Een Monnik met veel meditation ervaring zal er niet zo geirriteerd op reageren. Om het maar eens heel populair te zeggen: Alle Thai zijn min of meer geconditioneerd om ‘kleine Boedaatjes’ te worden, maar ze worden daar snel in verstoord (bv door waarom vragen), het lukt er maar weinige.
In die zin heeft het best veel overeenkomst met de westerse (Christelijke) cultuur waar gepoogd wordt (werd) om van iedereen ‘kleine jezusjes’ te maken wat ook maar zeer weinige is gelukt.
Secularisation en materialisme hebben dat in de westerse wereld meer (sneller) veranderd dan in Azie
Misschien, gelijklopend met dit topic, kunnen we eens de vergelijking maken tussen het gedrag van een Nederlander en dat van een Belg.
We zijn buren, spreken nagenoeg dezelfde taal, maar zijn toch zo verschillend.
Zelfs op ons blog, druk bezocht door leden van beide culturen, kan je in veel gevallen een Belg onderscheiden van een Nederlander en omgekeerd. Dat heb ik al vele malen ondervonden 😉
Een interessant studieobject …
De Thaise cultuur zorgt ervoor dat de Thai geen kritische en vragende intelligentie ontwikkelt.
Dat heeft vele ingrijpende gevolgen.
Dat het onderwijs in Thailand vaak matig is.
Dat je voor eenvoudige zaken naar het gemeentehuis moet en dan drie uur op je beurt moet wachten.
Dat ziekenhuizen geen afsprakensysteem hebben.
Dat stoplichten niet intelligent gemaakt worden en in de nacht aan blijven staan.
Enzovoort, samengevat:
Dat de economische ontwikkeling van Thailand ernstig achterblijft bij wat mogelijk is doordat de hele samenleving te weinig kritisch is.
Wat is soms wel spijtig vind is dat je met een Thai geen serieuze, laat staan diepgaande, gesprekken kunt voeren.
Ik ben nu al heel veel jaren samen met mijn echtgenote en ondervind nog dagelijks hun bekrompen manier van denken. Serieuze onderwerpen komen nooit ter sprake.
Als zij dan eens met een verhaaltje afkomt dan zeg ik in mijn binnenste, “maar meisje toch, dat interesseert me helemaal niet”, maar laat dat niet merken. Wanneer ik de gesprekken volg met haar familie, dan is het al helemaal om te huilen. Buiten heel wat geroddel en het blijken van jaloezie valt er weinig te beleven. Is dat een gebrek aan intelligentie? Ik zou het niet weten.
Ik heb een neef in de familie die redelijk goed Engels praat, een verstandige kerel. Maar als ik hem zelfs eens een serieuze vraag stel krijg ik nooit een antwoord. Ik ben steeds benieuwd wat hij allemaal leert op school, maar tot op heden weet ik het nog altijd niet. Volgend jaar begint hij aan universitaire studies (technische richting) – wat helemaal mijn ding is – maar vrees dat ik ook daar heel weinig zal te weten komen.
Het resultaat is dat ik zowat in mijn eigen bubbel leef. Ik ben techneut, hou van knutselen, DHZ, computeren (waaronder programmeren) en zelfs tuinieren. Maar dit alles beleef ik op mezelf want leuke inspraak van anderen krijg ik niet. Toch wel spijtig, dat mis ik toch wel.