Sinds december 2012 ben ik in Thailand. Mijn vriendin en ik wonen in een gehuurd huis bij een dorpje dat Khao Kuang Village heet bij de berg Kuang. Dit is slechts een paar kilometer van Pranburi gelegen.
Ik heb nog geen visum voor een jaar aangevraagd. Omdat ik niet weet wanneer ik af en toe naar Nederland moet gaan, en omdat ik niet lang wilde wachten toen ik stopte met werken, besloot ik dat dit beter en sneller voor me was.
Voor de verlenging had ik eerst gepland om met Lufthansa (mijn vorige werkgever) naar Kuala Lumpur te vliegen en daar weer een stempel voor een maand te verkrijgen. Dit was de goedkoopste manier geweest. Maar wij besloten het anders te doen. Mijn vriendin was nog nooit met een nachttrein gereisd en ook nog niet in Maleisië geweest.
Dus boekten we twee tickets met de slaaptrein naar Butterworth. In Penang zou ik dan een visum voor drie maanden kunnen krijgen. De overnachting in Penang regelde ik via internet. En wel op de dag van vertrek. Een leuk guesthouse in Batu Ferrenghi. Alles verliep prima.
De trein zou om 18:45 vanuit Hua Hin vertrekken. We namen slechts een kleine koffer en rugzak mee en konden onze motor bij een kennis, die in de buurt van het station woont, parkeren. Voordat we op de trein stapten nog snel een paar versnaperingen gehaald in de supermarkt en een lekkere soep als avondeten.
De muskieten dansten vrolijk boven het zwarte haar van mijn vriendin
Toen we op het station op de trein wachtten, was de muskietentijd weer aangebroken en deze dansten vrolijk boven het zwarte haar van mijn vriendin en boven mijn grijs-zwarte rugzakje… Waarom eigenlijk? De beesten komen op licht af, maar hangen graag boven zwarte achtergronden…
De treinreis ging gepaard met een aantal vertragingen en wij kwamen in Butterworth de volgende dag met een uur vertraging aan. Ons ontbijt hadden we lang te voren al genuttigd. Daar aangekomen werd je meteen al “overvallen” door mensen die argeloze reizigers met de taxi naar Georgetown wilden brengen. Deze heb ik links laten liggen, ruilde in alle rust een paar Thaise baht en mijn laatste 10 euro voor Maleise ringgit, die ik nodig had om de terugreis te boeken. Zo verzekerden wij ons een betere plaats terug. Lower birth: een breder bed en gemakkelijker in te komen. Kost iets meer.
De treinreis naar Butterworth heb ik trouwens in het station in Pranburi geboekt. Heen en terug kostte de reis voor ons tweeën iets over de 4000 Baht.
De volgende dag zijn we dan meteen naar de Thaise ambassade in Georgetown gegaan. We reden een stuk met de bus (101) en legden een stuk met een taxi af, omdat het niet zo eenvoudig te vinden was. Voor de Ambassade stond een auto met kopieermachine, zodat je eventueel vergeten documenten kon laten kopiëren. En niet te vergeten je pasfoto laten maken. We hadden geluk: toen ik mijn aanvraag indiende was ik de laatste. Daarna sloot de ambassade. Maar wij konden om half vier mijn visum afhalen. Kosten: 110 Ringgit.
Omdat ik via internet gezien had dat de printer die ik graag wilde kopen in Maleisië bijna 3000 Baht goedkoper was dan in Thailand, gingen we daar naar op zoek. In het Komtargebouw vond ik hem. Maar wat een doos…. deze hebben we de hele weg naar de ambassade gesleept… opstappen op de 101 naar Batu Ferrenghi, uitstappen bij het politiestation en van daar uit naar de ambassade. En ook weer terug… pfff.. een taxi was gemakkelijker geweest, maar die stond nou net niet in de buurt.
15:30 uur Tien minuten later begonnen de eersten al te klagen
Op de ambassade aangekomen (precies om half vier) stonden al heel wat aanvragers – of afhalers voor hun visum. Tien minuten later begonnen de eersten al te klagen. Wanneer het loket nou eindelijk open zou gaan. Visum afhalen was immers tussen 15:30 en 16:00 uur?
Een jonge vrouw met lange lichtblonde haren en vooruit priemende borsten stond heel dicht met deze bij een ambtenaar omdat ze dacht dat hij zwak zou worden en haar als eerste het visum gaf…. hij was nou niet bepaald onder de indruk… Maar de teruggave was snel en al gauw konden wij onze weg voortzetten.
Penang is prettig. Ik was er voor de eerste (en laatste) keer ongeveer 35 jaar geleden. Natuurlijk is alles veranderd. Georgetown was toen nog een klein stadje en is nu een flinke stad. De grondprijzen zijn omhoog geschoten. De weg van Georgetown naar de luchthaven is nu volgepakt met woonbuurten en fabrieken die computerspullen fabriceren.
Er is voldoende te zien. De Butterflyfarm is de moeite waard. Er is ook een kruidenpark, waar je heerlijke geuren kunt in ademen. Er was vaker een citroengeur in de lucht, maar ik kon niet uitmaken waar die vandaan kwam. Dat merkte ik eerst bij de uitgang en na een aantal muggensteken: daar stonden twee flacons met anti-muggen spray die zo roken….
Batu Ferrenghi is mooi om te vertoeven. ’s Avonds kun je langs de nachtmarkt gaan en alle kopieën die je in Thailand krijgt ook daar kopen.
Het Maleisische eten viel tegen
Wat ons echter een beetje tegen viel was het Maleise eten. Vooral mijn vriendin vond het maar iets dat in Thailand aan de varkens gevoerd zou worden: je kon een bord rijst pakken en dan kiezen uit groentes en vleessoorten. Allemaal lekker, maar dan kwakten velen een mengelmoes van sausjes op je rijst, waardoor het geheel een prak was. Hadden we kunnen voorkomen door aparte bordjes te vragen… En pittig was het eten helemaal niet. Ik dacht me te herinneren dat de Maleise keuken bijna net zo pittig was als de Thaise. Of ze moet aangepast zijn aan de smaak van de buitenlanders… een beetje flauw eten…
Op weg van Georgetown naar Batu Ferrenghi zagen we een shopping mall met daarin een Tesco. Daar zijn we ook naar binnen gegaan, omdat ik kruiden (Aziatische) wilde kopen die ik in Thailand niet kon vinden, of door mijn uitspraak niet kon krijgen. Vele goedkoper dan in Thailand en achteraf toch te vinden in Tesco Lotus Pranburi of Hua Hin.
Ik hoorde bij het zoeken, dat een gezin uit Limburg kruidnagels zocht, maar ze niet vond. Waarschijnlijk wisten ze de Engelse benaming niet. Ik nam een pakje uit de schappen en bracht hun dit. Daar ikzelf ook uit Limburg kom, vonden ze het toch wel leuk om iemand anders met een zachte g tegen te komen.
De volgende dag kwam ik die mensen weer tegen in Batu Ferrenghi. Bleek dat oma en kleindochter (van Indonesische afkomst) in dezelfde straat te wonen, waar ons Guesthouse was. Hoe klein is de wereld….
Dat de temperatuur in Penang hoger is dan in Hua Hin en omgeving was goed te merken. Ik denk ook dat de luchtvochtigheid hoger was. We bezochten Fort Cornwallis. De hitte was vermoeiend en ook een bezoek aan de botanische tuin was niet zo geweldig. Daarom huurde ik de volgende dag een Honda motorfiets en met deze reden we in 5 uur tijd om het hele eiland…
De terugreis was aangenaam; de onderste bedden waren comfortabel
De terugreis was ook aangenaam en verliep goed. De veerboot naar Butterworth op de terugweg is gratis. Naast het station zijn restaurantjes waar je je tijd kunt doorbrengen met het wachten op de trein terug, richting Thailand. Deze stond op tijd op het perron. Twee Japanners die zich op de bankjes naast ons in de trein hadden genest, moesten deze verlaten, omdat ze in de verkeerde wagon zaten. De nieuwe passagiers waren Chinezen, die ook ons aanspraken, omdat zij dachten dat wij verkeerd zaten. Blijkbaar hadden wij onze plaatsbewijzen iets beter gelezen….
Bij Penang Besar is de grens. Bij de uit- en in reis hebben we onze goed afgesloten bagage gewoon in de trein laten liggen (de printer had ik in mijn koffer). Bij de uitreis hoorde ik een Amerikaan opgewonden schreeuwen. Bleek dat hij dronken was en Maleisië niet binnen mocht. Wat deed hij dan als zijn visum was afgelopen voor Thailand en niet verder kon? Niemand kon mij een antwoord geven… een onbeantwoorde vraag ging met ons mee op pad.
Dit keer dineerde wij in de trein…. 500 baht voor een best wel lekkere maaltijd… soep, rijst, groente, kip en fruit als toetje… voor twee personen.
De onderste bedden waren comfortabeler dan de bovenste en wij konden gemakkelijk met zijn tweeën in een bed liggen. Mijn vriendin was er maar wat blij mee, want ze vond het maar niks alleen in zo’n bed te liggen. En een deel van onze baggage legden we op het andere bed (natuurlijk geen documenten of geld)…
De volgende ochtend rond zeven uur waren wij in Hua Hin. Onze kennis was al (nog) op en even later reden we weer met onze motor, zware koffer, volle rugzak en tas met kruiden naar huis….
Over deze blogger
-
Ik ben in 1957 in Kerkrade geboren en leefde daar tot mijn 21ste bij mijn ouders thuis. Mijn interesse om ooit de wereld te bereizen had ik al vanaf jonge leeftijd, en op mijn 22ste vloog ik voor de eerste keer naar Azië. Het zouden slechts twee maanden worden, maar uiteindelijk bleef ik er zes.
Daarna heb ik in Leiderdorp op de Vakschool voor het Reisbureau Bedrijf een opleiding gevolgd. Deze was van korte duur, maar heel intensief. Een van mijn leraren zei toen dat zij mij geschikt vond om als steward te werken en dat ik dat eens zou moeten proberen. Dat deed ik, en zo kwam ik bij Lufthansa terecht, waar ik in plaats van twee jaar ervaring op te doen, uiteindelijk nog dertig jaar bleef tot mijn 55ste.
Dat is nu twaalf jaar geleden. Na mijn verjaardag heb ik geen dag meer gewacht. Ik zei mijn toenmalige vrouw gedag en vertrok met één koffer naar Thailand (al heb ik dat hele jaar iedere maand koffers met persoonlijke spullen naar Thailand laten komen).
Mijn huidige vrouw en ik kennen elkaar bijna dertien jaar en we wonen sinds 2013 in een klein huisje tussen de ananasvelden, iets ten zuiden van Hua Hin. We zijn officieel inwoners van Pran Buri.
Ik heb ook hobby’s: fotografie (3D- en panoramafoto’s), alles wat met Virtual Reality te maken heeft, en ik kijk graag goede films. Hoewel ik geen talenknobbel heb, beheers ik naast Nederlands het Duits en Engels goed, en kan ik me verstaanbaar maken in Braziliaans-Portugees en zelfs in het Frans. Daarnaast heb ik lange tijd Japans geleerd en nu Thais.
Ik ben geen kroegganger en ben ’s avonds het liefst gewoon thuis. Na dertig jaar over de wereld gezworven te hebben, is Thailand mijn thuishaven geworden.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand10 november 2024Thais leren verrijkt mijn leven en verbindt me dieper met Thailand
In memoriam22 juni 2024In memoriam: Lizzy uit Hua Hin
Leven in Thailand11 januari 2024Je maakt van alles mee in Thailand: Een onvergetelijke ontdekkingsreis en van naïviteit naar avontuur in Azie
Eten en drinken24 oktober 2023Drakenfruit ofwel Pitahaya
Best aardig verhaal.
“Penang Besar” is Padang Besar.
Over eten denken we verschillend – het zal door verschillende ervaringen en verschil in smaak komen. Het eten in de trein … liever niet.
Op Penang zijn veel hawkerstands en daar is het zeer goed eten. Veel Chinese restaurants.
Ik kom elk jaar op Penang en het is een waar paradijs voor de culinair ingestelden. En er is ook overal Thais voedsel verkrijgbaar.
Je zal het slecht getroffen hebben.
Ik ben blij te vernemen dat de trein Bangkok-Butterworth (en omgekeerd) nog niet geschrapt is. Ik heb de laatste jaren meegemaakt dat die dienst zich té vaak beperkt tot Bangkok-Hat Yai. Dan moest ik (meestal komende van Penang) met een taxi of busje van Butterworth naar Hat Yai en dat is niet bepaald mijn voorkeur.