Visserslatijn uit Thailand

Over de hele wereld is het vissen een leuke en interessante vrijetijdsbesteding. Alleen al in Nederland zijn er meer anderhalf miljoen mensen, die regelmatig een hengeltje uitgooien in een nabij kanaal of meertje of zelfs de zee opgaan om een paar mooie vissen te verschalken. Het is een sport, waarbij de gevangen vis meestal teruggezet wordt.

Ik behoor niet tot die anderhalf miljoen sportvissers. Ik kan er het geduld niet voor opbrengen om soms urenlang naar een dobbertje te turen en bovendien ben ik met mijn twee linkerhanden niet geschikt om te mieren met dobbertjes, simmetjes, loodjes, aas en wat er verder nog aan te pas komt. Ik heb het wel geprobeerd, ik heb ooit als kleine jongen één keer gevist met vriendjes, maar ik had het al gauw gezien, echt, het was niets voor mij.

Visserslatijn in Thailand

Wat ik aan de vissport dan weer wel leuk vind, is de mooie verhalen over de avonturen, die vissers beleven en hoe groot en zwaar hun gevangen vis was, waarmee men dan mee op de foto gaat om te plaatsen op Facebook.

Ook in Thailand wordt door buitenlanders, dus inclusief Nederlanders en Belgen, veel gevist. Dat kan bijna overal, vaak wel in een riviertje of kreek in de buurt van waar men verblijft of anders wel in speciale visvijvers. Ook een (georganiseerde) vistocht op zee behoort zeker tot de vele vismogelijkheden in dit land.

Het lijkt mij leuk om verhalen van bloglezers te lezen met eventueel bijbehorende foto’s. Als er genoeg response komt gaan we er een mooie serie van maken. Dus stuur uw verhaal met foto via het contactformulier naar de redactie en we maken er een mooi verhaal van.

Eerste verhaal

Ik zal zelf beginnen met een verhaal over een visavontuur van vele jaren geleden, dat ging zo:

We woonden nog maar pas in een eigen woning in Pattaya en we kregen bezoek uit het dorp in de Isaan van de broer van mijn vrouw, die voor de gelegenheid twee vrienden had meegenomen. Zij visten regelmatig in kreken en rivieren bij hen in de buurt, maar hadden nog nooit op zee gevist. Dus werd er een vistocht georganiseerd vanaf het strand van Pattaya. Er werd een snelle boot afgehuurd met een schipper en een hulpje en het gezelschap van een man of acht (inclusief mijzelf) ging de zee op. Proviand en – natuurlijk – voldoende drank maakten de reis naar de visgronden aangenaam. De schipper kende de plekjes waar veel vis zat, dus we verwachtten een goede vangst. We voeren bij Koh Larn om de noord en niet veel later ging onze boot voor anker. Nou ja, de boot had geen anker, dus de schipper zette de motor uit en al drijvende op een rustig zeetje gingen de hengels uit. Het was de tweede keer, dat ik in mijn leven een hengel in de hand heb gehad.

De vangst was inderdaad goed, toch wel twee emmers vol vis, die we naar huis zouden brengen. Een avondje met de BBQ was ons vooruitzicht. De vangst was binnen, de drank en proviand was nagenoeg op en we besloten terug te keren. Terugkeren? Ja, maar hoe dan? Het was al wat later in de middag en de zeedampen verminderden het zicht. Een kompas, laat staan GPS, had de schipper niet en hij ging op zijn gevoel af om de juist koers naar het strand van Pattaya te volgen.

Hij verdwaalde echter, we bleven maar varen en varen, maar land in zicht was er niet bij. Dat gebeurde pas na een uur of twee dwalen en ik zag mijzelf al in Bangkok of misschien wel Koh Samui aankomen. Zo ver afdwalen werd het niet, we stevenden, zo bleek, op het haventje van Naklua af. We hadden nu de mogelijkheid om naar het zuiden naar het strand van Pattaya af te zakken, maar de brandstof was op. We konden nog net bij een steiger in Naklua aanleggen, waar dan het hulpje er op uit gestuurd werd om de jerrycans gevuld te krijgen. Toen dat dan na pakweg een uur geregeld was, konden we de avontuurlijke tocht beëindigen.

Genoeg stof om ’s avonds bij de BBQ aan de aanwezigen, die niet mee geweest waren, te vertellen, waarbij uiteraard het “drama” op overdreven wijze werd voorgedragen.

Tenslotte   

Ik weet zeker, dat er genoeg verhalen te vertellen zijn over visavonturen in Thailand en ik hoop, dat Visserslatijn in Thailand een mooie serie wordt.

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
• Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
• Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
• Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani