Verschillende levens

Dat De Inquisiteur graag op het platteland woont is geen geheim. Hier in dat minuscule Isaanse dorpje leerde hij leven in en met de natuur, voor een ex-stadsmens wel een grote verandering. Toch krijg je na enkele jaren een zeker ritme in je leven, komt er een routine die ook te maken heeft met de leeftijd: iemand van zestig heeft niet meer de ambities en behoeftes van een dertigjarige. De Inquisiteur blijft er wel voor waken om niet te vervallen in eentonigheid of saaiheid. Blijft hij zich informeren over wat er gaande is in de wereld, het oude vaderland maar ook in de levenswijze van andere expats die liever stedelijke of toeristische plekken verkiezen.

Een nieuw paspoort was de aanleiding voor een trip: de aanvraag en ophaling van het document in Bangkok paren aan een ‘vakantie’ vlak bij Pattaya.

De Inquisiteur zijn basis werd een grote gelijkvloerse kamer met keukentje en badkamer middenin een resort voorzien van een zwembad en met veel tropisch groen.

In totaal een viertal gelijkwaardige kamers en een tiental wat grotere huizen die ver genoeg uit elkaar staan om een zekere privacy te bewaren. Normaal gesproken kan je er enkel terecht bij langdurig huren, gelukkig kent De Inquisiteur de uitbater en mag hij er korter verblijven. Tot grote vreugde van De Inquisiteur een voltreffer: rustig, netjes, comfortabel. En goed gelegen: middenin de Darkside tussen soi Nernplubwaan en soi Kao Noi.

In dit resort wonen en leven farangs al dan niet met een partner en ze huren er voor jaren. Engelsen, Belgen en Fransen die harmonieus samenleven zo blijkt. Met een heel ander levenspatroon dan dat van De Inquisiteur die regelmatig via zijn klein terrasje of aan het zwembad de tijdelijke buren af en toe observeert.

Zo is er Frans, een Belg van bijna zevenenzestig. Die er al vier jaar uiterst tevreden met zijn Thaise echtgenote woont. En quasi nooit het resort verlaat, enkel voor inkopen. Zijn dagelijkse routine blijkt altijd dezelfde te zijn: rond negen uur komt hij buiten en begint de afgevallen bladeren weg te vegen. Niet alleen voor zijn eigen huis, ook de wandelpaden en rond het zwembad. Vervolgens is het koffietijd met een sigaretje, soms een ontbijt. Nadien gaat hij zich aan een opgehangen tak tussen twee bomen enkele malen optrekken, doch zijn kin blijft zeker dertig centimeter onder de horizontale tak. Kort na de middag is hij er weer, zwemtijd. Een uurtje plenzen in het water en wat praten met de buren die er ook zitten. ’s Avonds zit hij op zijn terras met familieleden van zijn echtgenote die een biertje drinken tot een uur of acht. Dan gaat hij televisie kijken.

Frans is een aimabel man, vriendelijk en altijd bereid tot een praatje. Waarbij hij De Inquisiteur meldt dat hij ‘content’ is, nooit zo zou kunnen leven in België en dus niet meer terug wil. Hij is verbaasd wanneer De Inquisiteur broodjes ‘filet americain’ heeft, waar haalt hij die? Frans weet na vier jaar nog steeds niet goed zijn weg aan de Darkside, laat staan in groot-Pattaya. Kent geen shops, restaurants, … waar men bijvoorbeeld Belgisch-Nederlandse specialiteiten verkoopt.

De dagen van Frans zijn nu al vier jaar dezelfde.

De directe buur van De Inquisiteur is een Engelsman. Steve. Steve is zestig, leeft vijf jaar in Pattaya en heeft nu een lief sinds zeven maanden. Hij heeft besloten om met haar verder te gaan na talloze dure avonturen die hij graag uitgebreid aan De Inquisiteur vertelt. Het lief van Steve is zesentwintig. Beetje uitgeleefd aangezicht maar mooi gebouwd en niet verlegen. Ze gaat graag zwemmen in minuscule bikini, flirt met iedere man die het waagt om samen met haar gebruik te maken van het zwembad. Hilarisch, want wat Steve ook doet of zegt, ze kan het niet laten. Zodoende is Steve een soort zenuwpees die altijd commentaar geeft. Over hoe goed hij Thailand wel kent, hoe goed hij weet om te gaan met de ‘chicks’. Continu laat hij zijn lief -en iedereen die het horen kan- weten dat hij al zeven maanden alles voor haar betaalt en daar wel wat voor terug verwacht. Zoals rond vijf uur ’s avonds op stap te gaan naar de kroegen, zonder zijn lief, hij wil bij zijn vrienden zijn. Heel af en toe wordt De Inquisiteur ’s nachts gewekt door hevige discussies bij Steve. Die de gewoonte heeft om nadien de televisie op vol volume op te zetten.

De derde keer gaat De Inquisiteur dan maar eens kloppen, of de televisie wat zachter kan?

Een huisje verder zit Adam, ook al Engelsman. Een heel sober man, of hij heeft een klein inkomen. Maakt alle dagen zijn eten zelf nadat hij inkopen op de markt gedaan heeft. Hij wast en strijkt tweemaal per week zijn kledij. Om de vier dagen reinigt hij de kamer op westerse wijze: met water en zeep. In de voormiddag gaat hij wat rondjes trekken in het zwembad, in de namiddag ligt hij steevast op zijn bed televisie te kijken. Alle dagen behalve vrijdag. Dan krijgt hij bezoek van zijn twee vrienden, leeftijdsgenoten van rond de zeventig. Zitten ze bij twee biertjes de man gedurende een uur of vier herinneringen op te halen aan ‘the good old days’.

Bij een gesprekje komt De Inquisiteur te weten dat Adam al meer dan vijftien jaar in Thailand woont. Hij was gehuwd, met zijn Thaise gade naar Engeland getrokken en zie, zij woont nu nog steeds daar. Kost hem iedere maand alimentatie. Vandaar zijn sober leven dat nu al meer dan tien jaar duurt.

Heb je ook nog Frederique. Een Fransman. Een dikbuikige drukdoende man met veel vrienden die van ’s ochtends tot ’s avonds zijn woning daar frequenteren. En altijd over ‘des affaires’ praten. De Inquisiteur die zijn tweede landstaal beetje bij beetje aan het vergeten is heeft wat last om het te begrijpen. Des affaires? Zaken? Zo zien ze er niet uit, goed maar te kleurrijk gekleed, altijd elkaar vrolijk kussend bij begroeting en afscheid, veel bulderlachen. Ah, dan snapt De Inquisiteur het. Dames, vrouwen, meisjes. Ze hebben allemaal een vrouw en daarbovenop nog enkele mistressen blijkbaar. En de Franse taal, die begrijpen de aanwezige Thaise dames -op wat oudere leeftijd- niet.

Ieder dag weer heeft wel iemand wat te vertellen wat hij de dag ervoor heeft meegemaakt. De namen van welbekende bars komen dagelijks boven: de Coolbar, de Paradise Bar, de Aqua Demi, … . Gesloten airco gekoelde ‘girlybars’ zoals de Engelsen dat benoemen. Het blijkt hun hobby te zijn. Dat en hun Pernod. Alle dagen.

De Inquisiteur begint na te denken. Is dit nu het meer interessante leven? Beter dan het plattelandsleven?

Nu ja, er zijn voordelen hier.

Zoals het eten. Een paradijs wanneer je uit de rimboe komt. Zowel uit eten gaan als inkopen in de bekende zaken als Foodland en andere. Bij thuiskomst zal blijken dat De Inquisiteur meer dan drie kilo is bijgekomen en dat is wel wat gezien zijn metabolisme: normaal gesproken blijft hij altijd rond de zeventig kilogram, wat hij ook eet of drinkt.

Massages bij de vleet. Let wel, de ‘beschaafde’ – als een geolied sardientje tot een happy end gebracht worden is niet wat De Inquisiteur prefereert. Doch er zijn uitstekende instituten hier zoals Healthland op Nua. Een groot aanbod van behandelingen maakt dat De Inquisiteur er viermaal naar toe gaat om zich te laten verwennen.

En vaste prik: een gezichtsmassage ergens vlak bij Walking street, de shop is er al jaren.

Deze verwen beurten soms gecombineerd met een bezoekje aan een van de twee grote shoppingmalls: gigantische mastodonten doch het aanbod is zowat hetzelfde als overal ter wereld – grote multinationals hebben de leuke en aparte lokale shops verdreven.

Een biertje gaan drinken is ook wel plezant. De Inquisiteur heeft er nog talloze vrienden en kennissen wonen dus geen gebrek aan gezelschap. Het kan zelfs dagelijks en naar keuze: leuke open bars waar je lekker het straatleven kan aanschouwen en becommentariëren, aangename kleinere zaken waar je met de kameraden kan poolen, en je kan naar de aircobars gaan om lekker fris te zitten als je er niets mee in zit om dames rond je heen te hebben die graag ook wat drinken en de gekste toeren uithalen om die drankjes te bekomen. Doch na tien dagen kreeg De Inquisiteur al genoeg van al dat bier, zijn bioritme begon om te schakelen van ochtendmens naar avondmens doch de katerige middagen kwamen hem de keel uit.

En ja, een dagje aan zee zag De Inquisiteur ook wel zitten. Enkel, hij deed het op een zaterdag en kreeg te maken met veel te druk verkeer, moest omrijden en nog eens omrijden voor een parkeerplaats te vinden. Don Tan Beach, verdorie, parking vlakbij. Het vroegere chaotisch-leuke strand met veel bomen is omgetoverd naar een soort Benidorm ding. Akelig netjes, ligzetels op een wiskundige rij, afgebakende zwemzone. Maar de verkopers van allerlei rommel zijn er nog steeds. Toeristen moet De Inquisiteur ook trotseren, die doen veel te druk naar zijn smaak. Maakt hij de beginnersfout om eten te bestellen bij de verhuurder van de zetels: hij krijgt een menu met foto’s en prijzen die zowat vijfmaal hoger liggen dan wat hij gewend is. Ach ja, het is vakantie.

Aan het eind van de namiddag rijdt De Inquisiteur terug en wordt hij gestopt bij een politiefuik. Of hij gedronken heeft? Nee. Wil hij dan blazen? Jazeker. Ok, je mag door. Zonder blazen haha. Doch dit voorval en het overdrukke verkeer doen hem besluiten om zijn eerder plan, een avondje stappen in Pattaya centrum, te laten vallen.

De tien werkdagen die de ambassade opgaf als levertijd voor het nieuwe paspoort werden er dertien. Twee feestdagen en Belgische verkiezingen waren schuldig aan dat feit.

En ondanks De Inquisiteur die drie weken alle dagen wel wat te doen had werd hij het danig beu en was hij blij om eindelijk terug de rimboe in te trekken.

Naar zijn continu uitbrekende honden. Naar de rijstvelden die van het woekerende onkruid moeten ontdaan worden. Naar de tuin waar het gras kniehoog staat zodat de migrerende slangen er een lusthof van gemaakt hebben. Naar de lokale Lotus waar ze weer eens geen brood en aardappelen hebben.

Al die mensenlevens, zo verschillend. En meestal toch iedereen tevreden zo blijkt.

Neen, De Inquisiteur kan niet een leven leiden als Frans, Steve, Adam en die Fransen.

Maar vice versa zal dat ook wel niet kunnen.

PS de namen zijn veranderd