‘De verkoopwedstrijd’

Siam Siem is ondernemer. Na zijn bedrijf in 2001 te hebben verkocht wilde hij iets gaan doen wat niet plaatsgebonden was. Intussen is hij online actief in de IT-wereld. In 2009 ontmoette hij zijn huidige partner in Thailand. Na een paar jaar samen te hebben rondgereisd, vestigde hij zich in Chiang Rai.

Toen ik paar dagen in Patong in Phuket verbleef op doorreis voor een vakantie op Koh Hae ontmoette ik in een kroegje van een kennis een tweetal mannen die buiten aan een tafel zaten en de grootste lol schenen te hebben.

Ze wekten mijn nieuwsgierigheid omdat ze mij wat vreemd voorkwamen. Ze droegen lange zwarte stoffen broeken, een net gestreept overhemd, en hadden kort geknipt haar met een coup zoals in de vorige eeuw. Zo’n beetje het tegenovergestelde van wat je doorgaans allemaal in Patong kunt verwachten. De drank vloeide rijkelijk en een paar bardames hadden zich al gretig bij hun gevoegd. Ik schoof wat hun richting op om in gesprek te komen.

Dave en Bob kwamen uit Texas en leken twee goedlachse jongemannen tegen de dertig aan. Ze vertelden me dat ze net in Phuket waren aangekomen voor een vakantie die ze als hoofdprijs van een verkoopwedstrijd hadden gewonnen. Ik kwam bij hun staan en proostte op hun succes. ‘Wat verkopen jullie dan, als ik vragen mag?’, vroeg ik.

‘Wij zijn bijbelverkopers’, zei Dave met een grote grijns.

Ik schrok ietwat en er gingen verschillende gevoelens door mij heen. Het zouden toch niet van die religieuze fanatici zijn, die het binnen een paar tellen over de Heer gaan hebben, dacht ik nog. In het algemeen probeer ik alles wat daar mee te maken heeft op een veilige afstand te houden. Tot zover verklaarde het in ieder geval hun haardracht en kleding.

We zijn een topteam

Mijn nieuwsgierigheid en hun vrolijkheid gaf me het vertrouwen om meer te weten te komen.‘Hoe gaan jullie dan te werk’, vroeg ik. ‘Verkopen jullie dan van deur tot deur?’
‘Oh nee, geen sprake van!’ zei Dave, ‘Dat schiet niet op.’
‘Zijn jullie zelf ook christelijk?’, vroeg ik terloops.
‘Welnee’, vertelde Dave. ‘Het maakt ons niet uit wat we verkopen. We zijn een top-team.’
Bob knikte instemmend.
‘Dus, jullie zouden in plaats van bijbels voor hetzelfde geld tweedehands auto’s kunnen verkopen?’, lachte ik hen wat ongelovig toe.
‘Geen probleem!’, zei Dave glimlachend, ‘en trouwens was dat Dave’s vorige baan.’
‘En jullie organisatie vindt het niet erg dat jullie niet echt christelijk zijn?’
‘Nee, als er maar verkocht wordt’, luidde het antwoord luchtig.
‘En hoe hebben jullie..’, probeerde ik mijn hamvraag aan te vangen, maar Dave nam het al over.
‘We zijn naar de grootste moskee in Dallas gegaan en hebben de imam met het argument dat het oude testament uit de bijbel in de koran wordt genoemd, kunnen overtuigen dat volgelingen dit zouden moeten kennen om de Koran volledig te kunnen begrijpen.’

Volgend jaar gaan we weer winnen

Hoe onwaarschijnlijk ook, het leek me toch wel een slim plan. Na kennelijk enige onderhandeling over en weer stemde de imam er uiteindelijk in toe en kocht 800 bijbels, maar wel onder de voorwaarde dat Dave en Dave als tegenprestatie 400 korans terug zouden kopen.

‘Maar dan heeft het niet veel opgebracht en zat je met 400 korans in je maag’, was mijn betoog.
‘Het ging er in eerste instantie om, om de wedstrijd te winnen’, antwoordde Dave.
‘En weet je hoe we de korans hebben gesleten?’, grijnsde hij.
‘Ken je Pastoor Terry Jones uit Californië?’.
Vaag ging er bij mij een lichtje op: ‘Is dat niet die omstreden koran-verbrander?’
‘Die hebben we gebeld en hij kon er nog genoeg gebruiken…’

Ze stonden op om verder te feesten, ‘Volgend jaar is de hoofdprijs Rio en dat gaan we weer winnen!’ riep Dave me nog triomfantelijk toe.