Kees, een verdwaalde toerist op Koh Samui

Tijdens mijn eerste Thailandtrip, een jaar of 18 geleden met een budget van 1000 gulden (450 euro) op zak voor één maand verblijf, belandde ik op het toen nog vrijwel ongerepte Koh Samui. Ik had iets te veel geld uitgegeven in Bangkok, dus mijn budget per dag moest de komende week flink omlaag worden geschroefd.

Ik had een simpel bungalowtje aan het strand voor 80 bath met gemeenschappelijke douche, maar wel direct aan het strand (ja, 80 bath, de prijzen zijn toch wel wat omhoog gegaan de laatste tijd).

Het was een klein bungalowparkje met slechts twaalf simpele bungalows zonder ingebouwde douche. Wel heel mooi direct aan het strand gelegen, naast een riviertje, waar met name in de avond veel kikkers kwaakten. Een prachtige plek. Wat minder was dat het elke dag regende en niet zo’n klein beetje.

Meestal is het regenseizoen wel afgelopen rond deze tijd, half december. Volgens de Thaise bevolking kon het niet lang meer duren. Helaas hebben we nog 5 dagen in de stromende regen daar gezeten en je past je aan naar de omstandigheden.

Veel zwemmen, je bent toch al nat! Verder veel spelletjes doen in het kleine restaurant/verblijf met de andere gasten, veel lezen en gitaar spelen. En in de avonduren verhalen en moppen vertellen onder het genot van enkele Singha biertjes met de andere gasten of muziek maken. Al met al ook zonder zon zeer gezellig.

Kees kon leuk vertellen wat hij allemaal heeft meegemaakt

Het bungalowparkje werd gerund door Kees en zijn Thaise vriendin Pat. Kees was een 1,92 meter lange en tengere man, maar ook wel weer gespierd. Een door de zon bruin gebrand en gelooid gezicht, zwart haar en donkere wenkbrauwen.

Hij was van mijn leeftijd, 40 jaar en heeft dit zeven jaar geleden zelf gebouwd. Hij begon met drie bungalowtjes en heeft het uitgebreid naar twaalf. Het restaurant/verblijf heeft hij ook zelf gebouwd in het derde jaar. Het stukje land stond op naam van zijn vriendin Pat.

Pat was 38 jaar en een wat kleine (de meeste Thai zijn natuurlijk klein) en gedrongen gestalte met een vriendelijk gezicht. Als ze met zijn tweeën naast elkaar stonden, kwam zij amper tot de borsthoogte van Kees.

Kees was een nuchtere en vriendelijke man en kon leuk vertellen over wat hij allemaal heeft meegemaakt hier, met name met enkele gasten die hier verbleven. Zo was er een Noor die per se met een sleepnet in de zee vissen wilde vangen. Dat heeft hij drie lange dagen vol gehouden voordat hij het opgaf zonder ook maar één visje te hebben gevangen.

Het restaurant werkte met 12 boekjes, genummerd van 1 t/m 12. Betalen deed je pas als je uitcheckte. Je hield zelf bij in jouw boekje wat je at en dronk en schreef dat op per dag. Met biertjes was dat makkelijk, je zette gewoon iedere keer een streepje achter het woord bier.

Nou moet ik zeggen dat ik op een zeer gezellige avond een aantal streepjes ben vergeten. Je loopt naar de koeler en haalt al half aangeschoten een blikje bier uit het ijs. Ja dan denk je niet meer aan een streepje. De volgende dag telden we dan de lege blikjes bier en zetten we alsnog het juiste aantal streepjes.

De helft van de bezoekers was stoned, dronken of aan het trippen

Op een ochtend vroeg Kees aan de groep of er mensen zin hadden om twee dagen naar Koh Phangan te gaan, een eiland vlakbij nog geen drie uur varen. Er is een grote party daar in verband met volle maan. Een aantal van ons leek dat wel wat en met Kees en nog vijf man zijn we daar twee dagen geweest.

Ik vond er eigenlijk weinig aan. De helft van de bezoekers daar was stoned of dronken of aan het trippen op de paddenstoelen. Een Thai vertelde ons dat er vorig jaar twee toeristen zijn verdronken omdat die terug wilden zwemmen naar Koh Samui na het gebruik van paddenstoelen. Het eiland lijkt vlakbij zeker na een paddenstoelen trip, maar schijn bedriegt.

Na drie maanden niet meer teruggekeerd naar Nederland

De tweede dag op Koh Phangan vertelde Kees hoe hij hier zo verzeild was geraakt. Zeven jaar geleden is hij voor een vakantie naar Thailand vertrokken voor drie maanden toen zijn Hollandse vrouw hem in de steek had gelaten. Hij moest er even tussenuit. Hij leerde op Koh Samui Pat kennen en Pat wilde graag iets voor zichzelf beginnen. En waarom dan niet een bungalowparkje?

Pat had wat spaarcentjes en heeft een stukje land gekocht of geleased. Kees was timmerman van beroep, dus die heeft een simpel huisje gebouwd, groot genoeg om met zijn tweeën in te wonen. Daarna drie bungalows en zo zijn ze begonnen. Van het verdiende geld van de huur hebben ze het uitgebreid tot twaalf bungalows en een simpel restaurant.

Hij moest eigenlijk al na drie maanden weer terug naar Nederland, maar heeft zijn baas en familie gebeld dat hij niet meer terug gaat naar Nederland. Hij had het wel naar zijn zin zo. Het is geen vetpot, maar we kunnen ervan leven en we hebben weinig nodig.

Op mijn vraag: ‘Ben je nog weleens terug gegaan naar Nederland?’, was zijn antwoord: ‘Nee dat kan niet, want ik heb geen paspoort meer’. Dat is allang verlopen. Kortom: Kees heeft zijn drie maanden visum laten verlopen en zit hier nu al bijna zeven jaar illegaal te wezen in Thailand. De politie doet niet moeilijk, heeft ook nooit vragen gesteld over zijn verblijf hier. Mogelijk dat Pat een goed woordje (centje) heeft gedaan bij de plaatselijke politie.

’Maar dan kan je dus nooit meer terug naar Nederland Kees, zonder dat je tegen de lamp loopt’, zei ik. ‘Ik zie het wel, ik verzin wel een rotsmoes dat ik mijn paspoort kwijt geraakt ben of zo, maar dat moet ik dan met de ambassade regelen. Maar ik ga toch niet meer terug naar Nederland’, sprak hij. Met zijn vriendin botert het niet meer zo goed de laatste tijd, ze slapen al maanden apart. Kees is echter wel afhankelijk van zijn vriendin om te kunnen overleven in Thailand.

Ik denk nog wel eens aan Kees

Helaas ging de maand veel te snel om en na een afscheidsdiner met Kees en Pat en nog wat andere gasten en een belofte dat we zeker nog eens terug zouden komen, ben ik met de boot en de bus teruggegaan naar Bangkok . Ik heb me na mijn vertrek nog een keer omgedraaid om te zwaaien en vroeg me af wat er van Kees terecht moet komen als hij en zijn vriendin uit elkaar gaan of als hij ernstig ziek wordt of zo. Ik heb Kees nooit meer teruggezien, maar ik denk nog wel eens aan hem. Zou hij er nog steeds zitten?

– Herplaatst bericht –