Van Thaise kappers en haarbarbaren

Wie anno 2023 mijn paspoort doorbladert, ziet dat ik behoorlijk kaalgeschoren door het leven ga. Daar waren ooit enkele goede redenen voor. Namelijk het gemak waarmee je daarna een scheiding aanbrengt, én de steeds verder de pan uitrijzende prijzen bij den Nederlandschen barbier.

Maar de datum van afreizen naar Thailand kwam nader. En vrouw Oy waarschuwde me aangaande mijn paasei en de Thaise zon. Want waren er in Nederland na een zomerse dag al zonnevlekken te bespeuren op mijn knar, in ’t aloude Siam zou mijn hoofd wel eens in een regelrechte druipkaars kunnen veranderen.
Dus werd besloten de stekjes weer struikgewas te laten worden.

Nu is haar laten groeien niet zo moeilijk, maar het duurt, en duurt.
Toch hield ik vol, tot er weer sprake was van enige serieuze hoofdbedekking. Deze eerste wildgroei zag er echter niet uit, dus mijzelf trakteren op een welverdiende knipbeurt was dan ook zowat het eerste wat op het programma stond, na onze aankomst in broeierig Bangkok.
De soi waarin we kort daarna neerstreken bleek zowaar een kapperszaakje rijk te zijn, compleet met draaiende zuurstok aan de gevel. Gerund door twee Thaise jongeheren, die zo te zien veel liever als jongedames door het leven gingen.

Maar voor deze eerste keer richtte ik de schreden naar het nabijgelegen Seacon Square, verlangend naar wat extra luxe tijdens het kortwieken van mijn recente aanwas.

Ergens bovenin deze Mall vond ik een zeer modern uitziende kapsalon. Eenmaal binnen geconfronteerd wordend met metershoge filmster-posters, breedbeeld-tv, en artistiek verantwoorde verlichting. Plus een glimmende balie met daarachter twee welgevormde Thaise deernes, beiden cum laude afgestudeerd op de hogeschool van Blasé. Een daarvan ijverig bezig haar mobieltje te hypnotiseren, de ander met behulp van pincet en handspiegel een wenkbrauw scalperend.

Deze laatste wist zich met enige moeite los te rukken van de pluk-sessie, om te vragen naar de reden van mijn komst. Na de verklaring dat ik het pand niet had betreden voor aankoop van een schepijsje, werd ik door haar naar een stoel gedirigeerd. Waarna ze ongeïnteresseerd een zwart kapperslaken over me heen drapeerde en weer snel ging baliekluiven.
Vol verwachting klopte intussen mijn hart. Om het volgende kwartier te blijven kloppen, want er was blijkbaar geen enkele haarsnijder vrij, of de koffiepauze werd wat opgerekt in de hoop dat ik weer weg zou gaan.

Toen er tenslotte toch een dame verscheen die zich aan mijn hoofd wilde vergrijpen, vertelde ze meteen, in tongbrekend spijkerschrift, wat er allemaal níét kon. Dat bleek met name de bovenkant te zijn, want daar was het haar niet lang genoeg.
Wat ik niet begreep.
Want je kunt het altijd op dezelfde lengte brengen met die ene prachtige uitvinding, genaamd tondeuse.
Waarop ze fluks genoemd instrument ter hand nam, en een eerste charge uitvoerde. Zo grof en onhandig dat het me de haren te berge deed rijzen.

Want ze had duidelijk geen flauw benul van waar ze mee bezig was. Wat ook bleek toen ik daarna weer over de bovenkant begon, resulterend in een lichte paniek bij onze schone scheerster. Die aangaf de grens van haar kunnen te hebben bereikt.
De rest van de haren maar naar binnen trekken dan, door samenzang en meditatie? Dat lag op mijn lippen, maar mijn Thais bleek al net zo beroerd als haar Engels.

Half gekapt, doch geheel in pest-stemming stapte ik weer uit de stoel.
Zou ik nog vragen om een andere amateur met knipvrees in het vakkenpakket? De kans dat die nog slechter was achtte ik klein, maar wie weet zag de volgende wel kans er nog haar bíj te knippen.
Wat lichter van portemonnee, en flink zwaarder van gemoed verliet ik de plaats delict.

Die avond ontdekte ik, bij het genadeloze blauwe TL-licht van de badkamerspiegel, een bosje lange haren vrolijk boven mijn linkeroor uitpiekend. Die Wonder-Woman was vergeten af te scheren tijdens haar weinig geslaagde poging een kapster uit te beelden.
Al tierend wenste ik haar van alles toe, waarbij kapperseczeem zo’n beetje de onderste sport van de ladder was.
Want nu stond ik het eigen hoofd bij te knippen met een nagelschaartje, daarbij enige malen serieus solliciterend naar een kunstoog vanwege het moeten mikken in spiegelbeeld.

De volgende dagen reed ik mismoedig half Bangkok rond met een kapsel dat ik mijn ergste vijand nog niet toe zou wensen. En wat erger was, geen tijd in de overvolle agenda voor hernieuwd kapperbezoek.
Toen er eindelijk wél tijd was, stapte ik alsnog binnen bij de twee nichtjes in onze soi.

Die lichtelijk nerveus werden toen ik en mijn mishandeld hoofd ten tonele verschenen. Wat een waarschuwing had moeten zijn, maar ik greep iedere kans op een normaal kapsel aan, en schudde daarom alle eventuele bedenkingen van me af.
Om me heen kijkend in hun moderne studio ontdekte ik maar liefst vier nieuwe professionele tondeuses, met vele gekleurde en genummerde opzetstukken ernaast. Kortom, ik was hier op de juiste plaats voor serieuze haarkloverij, en plantte me daarom stevig in hun stoel.

Voor de zekerheid had ik dit keer ook vrouw Oy meegenomen, om de onvermijdelijke taalbarriére pootje te lichten.
Maar geen vuiltje aan de lucht. Men begreep volkomen wat de wensen waren, en begon meteen de zijkant van mijn hoofd te tondeuzen. Wat knap was, want er viel niets te tondeuzen na de recente maaiwerkzaamheden van mevrouw Kanniet in Seacon Square.

Zodra de bovenkant aan de beurt was, bleek dat ze met die laatste een schoolbankje hadden gedeeld.
En zonder twijfel flink bij haar gespiekt. Want ook Khateuy& Co. kon met goed fatsoen en alle fraaie opzetstukken ten spijt, geen strakke bovenkant produceren.

Er overviel me een gevoel van wanhoop.
Dit was toch de metropool Bangkok? Waren alle goede kappers hier dan dood, gevlucht, gegijzeld of simpelweg nooit geboren? Kwamen vakdiploma’s hier als surprise uit een kauwgomballenautomaat, of werden ze uitgedeeld aan iedere leerling met systematisch spijbelen als voornaamste studierichting?

Glimlachend om de eigen wanprestatie werd ik even later door haar-barbaar de tent weer uit gewaid. Vrouw Oy glimlachte net zo hard mee, want gezichtsverlies weegt hier altijd nog zwaarder dan verkrachte kapsels. In arren moede dacht ik erover mijn hoofd maar weer gewoon kaal te scheren. Alles beter dan dit halfgekapte Thaise oerwoud.
Als kers op de kapperstaart werd ik de dag daarop ook nog snipverkouden. Dat zou me leren lieflijk Bangkok tegen de haren in te strijken door haar uiterst capabele coiffeurs te beledigen.

Dagen later, de moed al zowat opgegeven, belandden we in het dorpje van schoonmoeder.
En daar, in hartje Isaan, verloren tussen de cassavevelden, bleek ook een kapper te zijn.

Met angst in het hart, en voorzien van fikse druipneus wendden wij de steven daarheen.

De inrichting, bestaande uit een kappersstoel, vlekkerige spiegel en antieke kast, bood bij binnenkomst een weinig bemoedigende aanblik. Net zomin als de fikse sneeuwbui aan gebruikte wattenpropjes op de houten vloer.

Des friseur’s spullen bestonden verder uit een een stofkwast, Wahl tondeuse en een zwart kammetje, die allen betere tijden hadden gekend.

Dan, hoewel ik eigenlijk niet meer durf te hopen, geef ik mijn wens aangaande het hoofdhaar te kennen.
Waarop ook hier, in deze veredelde bezemkast met spiegel, driemaal scheepsrecht blijkt te zijn. In dit onooglijke Thaise gehucht, dat menig bezoeker van Google Maps als vliegenpoepje van zijn scherm zou proberen te vegen.

Want kapper knikt, en begint te snoeien. Zonder enige aarzeling rammelt zijn besnoerde guillotine mijn zijkanten strakker dan het gras op een golfbaan, om dit vervolgens met kam en schaar te herhalen aan de bovenkant. Uit de losse pols en met ingebouwd waterpas.

Dan verschijnt uit een piepende lade grootvaders antieke scheermes, en mijn nek word zorgvuldig uitgeschoren. Daarvoor eerst het werkterrein ontsmettend met een in alcohol gedrenkt watje. Het propje word daarna achteloos op de grond gemikt, waar het verloren gaat in de ontelbare voorgangers en het stof der eeuwen.

Tijdens het jongleren met mes en tondeuse ziet kapper ook nog kans de luidruchtige soap op zijn gebutste tv te volgen, en een gesprek te voeren met de wachtende clientèle achter ons. Hij kwast tenslotte de losse haren weg, masseert hardhandig mijn rugwervels tot extase, en kletst me ter afwerking een scheut reukwater van het merk Napalm & Afbijt om de oren.
Dennengeur tussen de palmbomen, het bestaat.

Wat mevrouw Hopeloos en de Soi-nicht met al hun blinkende apparatuur niet voor elkaar kregen, gebeurt nu in een vloek en een zucht. En ook nog eens met spullen rijp voor een kappersmuseum.
Door een vakman die me, ietwat onzeker zijnde over farang-tevredenheid, daarvoor zestig baht vraagt.

Ik geef hem het dubbele.
Om dan naar buiten te stappen als een welgekapte spekkoper.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
• Cultuur22 november 2024Tropenkolder
• Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
• Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’