‘Van Thaise haarkloverij en blanke barbaren’
Alain Lauga / Shutterstock.com
Met vrouw Oy op bezoek bij schoonma, diep in de Isaan.
‘S morgens vroeg zet ik me welgemoed aan haar stenen buitentafeltje. Een pincet ter hand nemend teneinde enige handenarbeid te verrichten.
Mijn oorhaar groeit tegenwoordig namelijk met opzienbarende snelheid, zo heb ik gemerkt. Het ouder worden geeft sommige onderdelen van mijn lijf een boost, die ik eerlijk gezegd véél beter op andere plaatsen zou kunnen gebruiken.
Maar laten we het netjes houden.
Deze uitbundige haargroei is geen belangrijk feit, wel iets wat enig onderhoud vraagt.
Een tissue uitspreidend om de uitgetrokken haartjes op te deponeren, begin ik voorzichtig wat overbodig struikgewas te verwijderen.
Zometeen zou ik weer het heertje zijn, fris en haarvrij.
Maar ver zal ik niet komen.
Want vrouw Oy ziet me bezig en trakteert me op een kleine reprimande. Want oorhaartjes verwijderen, met de kans dat iemand het ziet, blijkt hier ‘not done’.
(Blanke Barbaar zonder manieren begint te lachen, denkend dat ze een grapje maakt)
Maar ze is serieus.
Of ik dit stuitende schouwspel maar voor de badkamer wil bewaren.
Als dit uitlekt zal ze zich nergens meer met mij kunnen vertonen, zo krijg ik het idee. Ietwat beduusd merk ik dat de Thai een ander idee van aanstootgevend hebben dan deze jongere oudere met haargroeistuipen.
Ik voel me als een schooljongen die betrapt is op roken achter de school-schutting.
Maar dan denk ik even terug aan ons marktbezoek van gisteren. Aan de Thais-Chinese winkel waar we onder andere oploskoffie en plastic bekers voor diezelfde koffie kochten.
Waar de stokoude en gepensioneerde eigenaar op zijn vaste plek bij de deur zit.
Zowat om de minuut rochelend zijn keel schrapend, daarbij een perfecte imitatie van een gewurgde papegaai weggevend.
Om dan voorover te buigen, en een heerlijk langgerekte sliert speeksel op de grond te laten druipen, pal tussen de poten van zijn gammele plastic stoel. Hij is zeer bedrijvig in dezen, want de plas aan zijn voeten krijgt zelfs in de felle Thaise zon geen tijd om op te drogen.
Vervolgens komt Oy’s tante uit Phimai me voor de geest, zijnde een betelnoot-kettingkauwer. Het uitgebrande dorp in haar mond wordt als afschrikmiddel slechts overtroffen door haar gewoonte te pas en te onpas een straal bloedrood sap op straat te petsen.
Maagbloeding op herhaling zeg maar.
Waar zij gelopen heeft worden meestal sporen van aderlating aangetroffen. Nooit hoef ik te vragen of tante nog langs is geweest, één blik op het erf is voldoende. Lijkt het op een openlucht-abattoir, dan was er visite.
Haar andere gewoonte, om met één vinger de neus te snuiten als een bezwete wielrenner na een zware demarrage, is de beste eetlustremmer die ik ken.
De firma Bayer zou er een moord voor doen.
Of neem nou zwager Oeth, die ooit na het innemen van scheepsladingen locaal geproduceerde alcohol op anderhalve meter van me vandaan in de struiken kotste. Om dan twee minuten later, zonder ook maar de mond te spoelen, weer vrolijk een bordje bami aan te pakken.
In het oude Rome had hij zich als een vis in het water gevoeld, zoveel is zeker.
Zijn verdere tafelmanieren staan ook niet beschreven in het boekje ‘hoe heurt het eigenlijk’, van Amy Groskamp ten Have, gezien zijn gewoonte te eten met de mond open. Daarbij geluiden makend die menig varkensboer in de handen zou doen wrijven, wetend dat er spek werd opgebouwd. Bij eetgelegenheden bij hem thuis weet ik dan ook altijd routineus op grote afstand van zwager aan de trog plaats te nemen.
En over vis gesproken, de man achter de visstal op de markt alhier koestert met zorg zijn drie nicotinekleurige haren, groeiend uit de grote moedervlek op zijn wang. Langer dan mijn wijsvinger en ze winnen nog elk jaar aan lengte, zo heb ik de indruk.
Aan de glazige blik van de vis te zien, zijn zij er ook niet blij mee.
Pattaya, jaren geleden.
Waar in een door ons bezochte eetgelegenheid een baby over tafel plaste, en de geamuseerde kok de vaatdoek van de kookplaat raapte om het plasje op te vegen. De doek daarna net zo vrolijk weer terugmikkend op de kookplaat.
Mijn vervolgbezoeken aan dit etablissement daarmee sterk reducerend.
Of die keer in Nederland dat ik thuiskwam na een lange werkdag, en bij binnenkomst getrakteerd werd op een geur die nog het meest weghad van een verstopt riool dat nodig doorgespoeld diende te worden. Na enig speurwerk bleek de geur uit onze koelkast te komen, en op te stijgen uit een tupperware-bakje vol Plaa Raa.
Het aroma van deze Thaise rotte vissmurrie, (een delicatesse die wij flauwe farangs niet op waarde weten te schatten volgens vrouw Oy,) had zich dusdanig hardnekkig aan de binnenkant van de koelkast vastgezogen dat het me drie volle dagen kostte deze weer enigszins leefbaar te maken voor de huilende kroppen sla en zieltogende winterpeen.
Het geopende pak yoghurt zei na deze ervaring niet meer gereanimeerd te willen worden.
Maar goed, ik begrijp dat ik mij hier in Thailand moet aanpassen aan de plaatselijke normen en waarden. Ik wilde zonodig met mijn Hollandse hoofd naar Thailand, dus dan moet ik ook niet zeuren en terstond beginnen met inburgeren.
Het pincet terzijde leggend schenk ik mezelf dus eerst een dubbele neut hersenverweker in, begin rochelend mijn keel te schrapen na het nuttigen van wat Plaa Raa, en me dan af te vragen waar ik straks het beste mijn hart uit het lijf kan kotsen.
Én of tante me misschien wat betelnoot kan lenen, zodat ik na flink herkauwen ons terras kan veranderen in een abstracte Picasso.
Waarbij rood mijn lievelingskleur zal blijken te zijn.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur22 november 2024Tropenkolder
Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’
Leven in Thailand26 oktober 2024‘Thaise verleidingen’
Ja in Thailand moet zich men aanpassen aan de wormen en maden,
Lekker samen eten uit allerhande bakjes met je lepeltje, flink smakken en vooral eten met open mond.
Beetje sodawater in een vies limonadeglas, whisky erbij, ijsklontjes er in en dan even met de vingers roeren.
Vervolgens heel beleefd je mond bedekken met de hand bij het gebruik van een tandenstoker.
Groet,
Jos K.
Prachtig (plastisch) verwoord, Lieven!!
Schitterend!!! Toffe schrijfstijl!
Eén van de sappigste artikels die ik in de laatste tijd gelezen heb!
En je conclusie is ook correct:
wederzijds begrip is aangewezen,
maar uiteindelijk zijn wíj degenen die zich moeten aanpassen:
wij zijn bij hén te gast, en niet andersom.
😉
Schitterend geschreven. Meer van dat a.u.b.
Lieven,
Alweer een prachtig schrijven over je bevindingen in een isaan dorpje.
Ik herken alle situaties in geuren en kleuren.
Ik kom al 38 jaar in zo’n dorpje waar zelfs de honden een blik hebben van : waar heb ik dit aan verdiend.
Ook bij ons zie je de resten van de betel noten op de grond.
De moeder van mijn vrouw zat er de hele dag op te kauwen.
ik heb vorige week nog resten aan de onderkant van mijn sandalen gevonden.
De plaa raa heeft de douane op schiphol ooit zodanig verrast , dat het jaar erop verzocht werd de keurig verplakte plastic pot niet meer te openen.
De typisch plastic bekertjes , vaak licht blauw van kleur, met de niet te pruime chinese oploskoffie.
de plassende baby , de man met de 4 lange haren uit de moedervlek.
Erg mooi geschreven.
Lieven,dit is er weer eentje die zo in de bundel kan, niks meer aan doen.
Ik heb er trouwens ook een waarvan ik denk dat het in Nederland niet zo op prijs zal worden gesteld.
Bij etentjes met de familie zie ik familieleden van de oude garde vaak alle stukken vlees,vis en kip uitvoerig belasten alvorens een keuze te maken, ik heb er een keer een opmerking over gemaakt maar dat viel niet in goede aarde.
Lieven, je schrijfstijl is uitmuntend, heel mooi, ik ben er zelfs jaloers op. Het probleem van de neushaartjes aan mijn vrouw gevraagd. Eerst een gefronste blik, niet goed begrijpend wat het probleem is ( ook afkomstig uit Isaan). Dan ineens , zonder twijfel in haar stem, ” zijn vrouw voelt zich betrapt”.
Mijn vrouw knipt en verzorgt mijn oren, neus en nek, zij vindt het haar plicht om haar man netjes te houden.
Als zij op straat een verzorgde Thaise vrouw ziet met achter haar een iets minder verzorgde farang, dan maakt ze daar ook steevast een opmerking over.
Mooi verhaal en herken me in alles,, behalve de neus en oorhaar.,
Vaste prik bij de stenen tafel van mijn grootmoeder ….:)) ook in de issaan
Echt genoten van de inhoud en de schrijfstijl.
In één woord: prachtig geschreven Lieve. Heb ervan genoten. Wij zijn volgende week ook weer in de Isaan te vinden,en ik zal dan zeker nog even aan je denken wanneer ik lands gewoontes weer mag aanschouwen. Graag meer van dit soort smeuïge epistels zijn welkom,prachtig.