Dagelijks leven in Thailand: Het evenementenveldje

Geboren Hagenaar Do(minicus) van Drunen (67 ) woont sinds 2005 in Cha-Am. Hij is eigenaar van het fietstourbedrijf ‘Unseen Chaam Cycling Tours Ltd’ (www.chaamcyclingtours.com). Verder was hij actief in de Nederlandse Vereniging Thailand (NVT) waarvan hij voorzitter is geweest in Bangkok en hij heeft de NVTHC (Hua Hin/Cha-Am) opgezet.

De meeste Thaise dorpen hebben er een, het evenementenveldje. Een veldje net even buiten de bebouwing waar diverse activiteiten worden gehouden maar dat altijd toegankelijk is voor de bewoners van de wijk of het dorp, zo ervaar ik dat tenminste.

Zo’n veldje hebben we natuurlijk ook in Cha-Am waar ik alweer acht jaar woon. Een van de eerste activiteiten op dat veldje was zeven jaar geleden een partijtje voetbal op een veld dat de naam knollenveld eigenlijk niet waard was, zeker als je dat vergelijkt met de meeste prachtige grasvelden in Nederland.

Maar met de toename van de bebouwing en de bevolking werd het knollenveldje wat aangepast, er kwam een prachtig basketbal parcours, heuse voetbaldoelen, een aantal professionele buiten fitness toestellen ( die ik regelmatig gebruik en geloof me, deze zijn prima hoor) ,een laag hek en….verlichting. Het veldje echter bleef wat het was, een knollenveld, gelukkig maar.

Langzaam maar zeker breidden de activiteiten zich uit, er kwam in het midden een grote stevige paal te staan voor het maandelijkse koeienrace evenement (kom eens kijken de moeite waard hoor), maar ook kwamen er grootse feesten ter viering van alweer een nieuwe monnik, of trouwpartijen, of het halfjaarlijkse buurtfeest waar ik als, nog steeds, enige farang de hele avond met de plaatselijke schonen op een podium moet/mag dansen. Tja da’s hard werken hoor, maar gewoon leuk om te doen.

Nu is het zo dat ik vanuit mijn slaapkamerraam direct  uitzicht heb op dit veld en dat brengt nog wel eens wat ongemakken mee zoals de op volle sterkte dreunende geluidsmuren bij met name de monniksfeesten – want dat zijn het – die regelmatig de sponningen van mijn ramen testen. Maar niet getreurd want al deze feesten, en dat zijn er nog al wat, zijn voor mij als buurtbewoner gratis toegankelijk inclusief overvloedig eten en drinken. Nou dan neem je een beetje overlast op de koop toe toch….Wel is het weer soms spelbreker want alles  gaat gewoon door, een paraplu doet wonderen en ach je sopt door de modder maar geen overtogen woord hoor.

Tot een week geleden er een wel heel bont gezelschap kwam aanrijden met ondere andere drie zwaar beladen pick up’s. Nauwelijks aangekomen begon een groep stevige mannen een enorm podium te bouwen, en de dorpsdeskundigen zagen het al; dit was geen trouwfeest dat was duidelijk. Het podium werd in twee stukken gedeeld afgescheiden door een enorm decor met afbeeldingen van een strijd tussen Aziaten zo’n 200 jaar geleden. Het raadsel wie die onbekende lui nu waren was snel opgelost; de groep was een  Rondreizend Klassiek Thai drama gezelschap dat gedurende vier dagen iedere avond een voorstelling zou geven, op jawel het evenementen veldje natuurlijk. Via enorme luidsprekers en een rond rijdende pick up ook met een forse geluidsinstallatie werd  kenbaar gemaakt dat hedenavond de eerste van vier dramavoorstellingen zou plaats vinden.

Ik er naar toe met portemonnee, maar tot mijn verrassing kon ik gewoon doorlopen en nam plaats op een van de vrije stoelen. Flesje water, een charmante glimlach, een bakje fruit en de voorstelling nam een aanvang. Wat bleek: helemaal gratis was het niet want een vriendelijke dame behangen met bloemenkransen (plastic dat wel) ging rond en voor de prijs van 50 baht of meer kreeg je deze bloemenkrans die je later weer kon schenken aan je favoriete artiest maar daarover later.

Enfin met heel veel keiharde live muziek kwam er een dame in een outfit van 150 jaar geleden met heel veel glitter, make up, apart schoeisel. Ze vertelde in een zeer luide klaagzang haar verdriet over een gebroken liefde. Dat ging zo 15 minuten door tot de volgende persoon op het toneel kwam die haar ging troosten, begreep ik. Enfin toen kwam er een waar gevecht met zwaarden en veel, nee heel veel geschreeuw, twee humoristen die een half uur tegen elkaar stonden te schreeuwen met heel veel gelach en gezang hetgeen goed in de smaak viel bij het publiek gezien de reacties.

Dit alles ging zo’n 2 uur door en om nu een indruk te krijgen van het stuk vatte mijn Thaise buurvrouw het kort en krachtig samen: eigenlijk een ouderwetse soap. Zo da’s duidelijk, dacht ik. En toen het staande applaus. En de bloemenslinger? Die ging naar de eerste dame vanwege haar prachtige lange en luide uithalen, fantastisch en ik heb weer een stukje Thaise gewoonte geleerd.

De volgende dag lag het evenementenveldje er een beetje omgeploegd bij in afwachting van het volgende evenement. Weer een verrassing?