Van de hond of van de kat gebeten

In Thailand is men, zoals velen weten, dol op honden en katten. Deze huisdieren hebben echter, dat is ook bekend, sterk verschillende karakters.

Katten bepalen doorgaans zelf of en wanneer ze contact willen met een ander levend wezen, zoals de mens of eventueel een medekat of kater. Honden daarentegen willen dat contact vrijwel altijd en overal. Ik heb het niet over de Thaise zwerfhonden, hoewel die ook liever niet alleen leven, maar minder aangenaam op de mens reageren, tenzij die hen eten brengt.

Als ik kijk naar mijn mede-farang hier in Thailand, zie ik iets vergelijkbaars. Ik kan ze vrijwel volledig indelen in twee elkaar uitsluitende groepen. Wat ze gemeenschappelijk hebben, net als honden en katten, is dat ze tenminste op gezette tijden op zoek zijn naar een partner. We zijn tenslotte allemaal sociale wezens. De leden van de ene groep zijn echter vooral op zoek naar een tijdelijke partner, waarvan gemakkelijk weer afscheid genomen kan worden. Ze hechten aan vrijheid en ongebondenheid. De partner wordt bij voorkeur gezocht in het uitgaanscircuit. Er worden geen beloftes gedaan over een gemeenschappelijke toekomst en eeuwige trouw. Op z’n hoogst wordt er gedurende een zekere periode met regelmaat met dezelfde partner afgesproken, maar hechte banden worden er niet gesmeed. Vaak wordt door deze vrijbuiters wat denigrerend geoordeeld over degenen die zich ‘opsluiten’ in een vaste relatie. Ze zien daar grote nadelen in. Sleur, gezeur, ergernissen en verplichtingen om er maar enkele te noemen. Wat ze eventueel missen wordt minder benoemd.

Anderzijds zijn er degenen die op zoek zijn naar een partner die bij hen past en waar ze hun leven mee willen delen. Zij richten zich meer op datingsites, hoewel ze soms ook in het uitgaansleven slagen. Ze genieten van het contact met een liefhebbende partner die hen kent en begrijpt en misschien wel verwent. Ze zoeken naar iemand waar ze van houden, die ze vertrouwen en die hen aanvult en aanvoelt. Een vaste partner brengt hen rust en geeft hen een goed gevoel. Voor hen is één en één meer dan twee. In deze groep wordt dan vaak weer negatief gesproken over de losbandigheid en de zelfzuchtigheid van de lieden uit de eerste groep. Er wordt afkeurend over geoordeeld. Eventuele jaloezie houdt men bij voorkeur voor zich.

Misschien is er nog een derde groep, namelijk degenen die eigenlijk bij de tweede groep zouden willen horen, maar die gedesillusioneerd zijn geraakt en zich daarom vereenzelvigen met de eerste groep.

Ik vertel denk ik niets nieuws, maar het is toch de moeite waard eens stil te staan bij deze verschillen.

Terug naar honden en katten. De vraag is al gauw, wie is er beter af. Honden maken vaak een blije indruk. Vooral als hun sociale behoeften zijn ingevuld. Ze houden van regelmaat en vaste patronen. Als ze langdurig van de baas gescheiden worden, dan zijn ze ongelukkig, want ze kunnen hun affectie niet kwijt. Als ze het baasje weer zien worden ze dol van blijdschap. Katten daarentegen hebben geen ander nodig om tevreden te zijn. Ze liggen vaak op hun eentje zodanig te spinnen van plezier, dat je er jaloers op wordt. Ze kunnen zichzelf prima verzorgen en voor zichzelf zorgen. Meestal willen ze met rust gelaten worden en ze bepalen zelf wel of ze contact willen of niet. Het zou natuurlijk zomaar kunnen dat honden en katten beide goed af zijn. Maar hoe zit het dan met mensen? Mensen moeten zich denk ik regelmatig de vraag stellen bij welke groep ze horen. Wint de hond het in je, of toch meer de kat? En hoe geef je daar dan invulling aan?

Het spreekwoord ‘of je van de hond of van de kat gebeten wordt’ betekent overigens dat het niet uitmaakt. Het is allebei even slecht of goed. Misschien moeten de twee groepen elkaar dus maar accepteren en respecteren.