Thaise vindingrijkheid

We zijn op een vrije namiddag eens gaan relaxen bij Mae Rim nabij het grote meer “Huay Thung Tao”.

Dit domein is eigendom van de staat, zeg maar de militairen. Men vraagt als toegangsprijs 20 baht per persoon. Toen ik daar voor het eerst kwam circa 30 jaar geleden moest je gewoon je paspoort aan de ingang tonen en mocht je gratis binnen.

Nu, al die jaren later is er ook een groot Boeddha beeld neergezet en is het meer omgeven door een asfaltweg. Er zijn voldoende parkeerplaatsen en overal zijn er in bamboe opgetrokken drijvende huisjes waar je een maaltijd kan nuttigen.

Toen ik uiteindelijk een vrije plaats had gevondenen na het nodige eten en drank te hebben besteld, kwam ik in gesprek met een aantal Thaise vrouwen die naast mij ook een vlotje hadden.

Of ik ook al een extra ticket had moeten kopen om gebruik te maken van het vlot, vroegen ze? Ik vertelde dat het me nog niet was overkomen en dat het ook nieuw voor mijn was. Alsof de duivel was geroepen, want opeens stond er een vrouw bij mij om een extra ticket te innen.

De Thaise dames hadden het er moeilijk mee en vertelden dat hun overheid wel heel vindingrijk is met het vinden van zulke taxen en andere extra inkomsten.

Ik vertelde maar, dat dit mij vertrouwd in de oren klinkt en dat België en Nederland daar ook wel altijd iets op vinden.

De dames waren echt geïrriteerd door deze handelswijze en hadden er niet veel goede woorden voor over. Ze vonden het vervelend dat ze ook in Thailand steeds meer in de geldbeugel moeten tasten voor allerlei extra’s.

Nu maakt de extra 10 baht per persoon niet veel uit, maar ik begrijp wel hun frustratie en het toont zeker aan dat de lokale bevolking steeds kritischer wordt op hun beleidsmensen.

Waarom er twee tickets moeten gekocht worden en de daar aan verbonden arbeidslonen is ook de vraag? En waarom de Militaire Politie overal aanwezig is iets waar ik ook geen goed antwoord op heb?