Thaise verplichtingen

Retired of niet, een mens heeft verplichtingen, ook in het land van de glimlach. Maar ach, wat is nu een klein beetje administratie terwijl je zeeën van tijd hebt. Toch kan het wel eens af en toe anders lopen dan gewenst.

Zo was De Inquisiteur toe aan de vernieuwing van zijn rijbewijzen, auto en motorfiets. Om de vijf jaar, dus je bent allang de voorwaarden waaraan je moet voldoen vergeten en vaak ben je in de war, onze eigen ‘farang’-schuld want er dwalen wel heel wat cafe-verhalen over het internet.

De Inquisiteur zet zich vooreerst aan het plannen: een rijbewijs vervalt op je verjaardag. Dat is einde juli voor hem, en zie, gelukkig dat hij op tijd is want er zijn toevallig wat feestdagen op komst. King’s Birthday en een grote Boeddha-dag, alle openbare dienstverlening ligt dan stil. Dus plakte hij een datum vroeg genoeg om alles in orde te brengen, rekening houdende met het feit dat je hooguit dertig dagen voor het vervallen kan vernieuwen en dat sommige benodigde formulieren slechts enkele dagen oud mogen zijn of men aanvaardt ze niet meer.

Moet je een aantal formulieren verzamelen, Thailand houdt van bureaucratie. Maar welke? Op het internet vind De Inquisiteur geen enkel mooi lijstje, doch het moet gezegd, hij is geen geduldig man. Maar een bewijs van woonst is sowieso nodig, dat moet op het Immigratiekantoor gehaald worden. Sakon Nakhon in dit geval, negentig kilometer rijden. Pasfoto’s ook natuurlijk, er moeten na dertien jaar hier wonen ergens een berg foto’s van De Inquisiteur liggen maar ze hebben geen genade, nieuwe moeten. Da’s een makkie: er zijn fotozaakjes genoeg in het stadje.
Dan is er twijfel. Medisch attest of niet? De berichten zijn verwarrend, de ene zegt van wel, de andere van niet. Thailand kennende weet De Inquisiteur dat lokale verschillen makkelijk mogelijk zijn. En het feit dat men stilaan toch wat strenger begint te worden laat hem vermoeden dat het wel eens verplicht zou kunnen zijn. Dus beslist De Inquisiteur voor zekerheid, hij gaat ook voor dit papiertje.

Een medisch attest moet een arts verlenen en dat is hier op het diepe platteland wel wat anders dan in een grote stad. Het ziekenhuis in het stadje zou kunnen, maar dat gaat De Inquisiteur drie tot vier uur kosten weet hij. Op welk moment van de dag je er ook komt zitten er massa’s mensen voor consultatie. Hij heeft ooit uit verveling de stoelen daar eens geteld toen hij chauffeur van dienst was voor een dorpeling. Honderd en elf stoelen. En die zijn continu allemaal volzet, er staan meestal nog vele mensen te leunen tegen de muur. Patiënten in spe vergezeld van hun familiale aanhang, maar toch, minimum vijftig man die de arts nodig hebben. Een alternatief zoeken dan maar. Het lief is bevriend met een arts die in een naburig dorp een kleine eerste hulp post bemant. Kan je hem bellen tee rak?

Neen, kan en mag hij niet. Moet je voor naar het ziekenhuis. Verdorie. Plots herinnert De Inquisiteur zich een wat grotere clinic, een typisch verschijnsel in de streek hier. Daar kunnen ze al wat meer dan in zo’n kleine medische post, De Inquisiteur is er ooit eens geweest toen hij een deftige verkoudheid had opgelopen tijdens een koude veertiendaagse in de winter. Maar ook daar zit steeds een massa volk natuurlijk.
Maar zie, de goden zijn met De Inquisiteur. Hij passeert er na een inkoopronde voor de shop, hij zat reeds twijfelend te denken van zal ik of niet – en merkt op dat ze net open gaan. Rolluiken omhoog, niemand staat aan te schuiven. En ja hoor, hier kunnen ze het attest leveren! Bovendien hoopt De Inquisiteur gezien zijn doktersfobie, dat hij het direct zal krijgen, zo maar. Doch neen, hij moet onverbiddelijk naar de arts.

Vriendelijk man, zoveel Engels als De Inquisiteur Thais kan dus dat is geen probleem. Een waslijst van vragen, of De Inquisiteur aan de medicijnen zit? Neen. Of hij zich soms slapjes en moe voelt? Neen. Spierpijnen of andere? Neen. Nooit hoofdpijn? Neen.
En dan, aaah, lichamelijk onderzoek. Bloeddruk meten. Ai, De Inquisiteur durft zo heel af en toe eens zijn arm in zo’n automaat te steken wanneer hij dan toch in het plaatselijk hospitaal verzeilt als chauffeur. En continu is die bloeddruk wat te hoog. Maar zie, “perfect sir!”. Oef.
Hamertje-tik op de knie voor de reflexen. OK, werkt goed, De Inquisiteur schiet in de lach bij die ongewilde bewegingen. Dan hart en longen afluisteren. Ai. De Inquisiteur is een roker. Doch ook hier, geen probleem, en na een halfuur heeft De Inquisiteur zijn medische attesten, hij wil er namelijk twee want wil het risico niet nemen dat men geen copy’s aanvaard. Trouwens, honderd baht per stuk, kan je niet voor sukkelen.

De volgende dag gaat hij op pad, als eerste pasfoto’s. Die voor het eerst eens geen soort maffiafiguur tevoorschijn toveren. En gelukkig denkt het lief mee, want ook zij moet haar motorrijbewijs vernieuwen – zonder al dat papierwerk gelukkig. Copy’s van je paspoort! O ja, kunnen ze ook hier. Meteen maar voldoende want binnen anderhalve maand moet De Inquisiteur zijn jaarvisum vernieuwen. De rekening is iets hoger – tweehonderdzeventig baht.
Meteen verder naar Immigratie in Sakon Nakhon, negentig kilometer rijden. Het lief wat ongerust want er is stormwaarschuwing, bovendien heeft het al dagenlang zwaar geregend. Een zware, donkere wolkenlucht maar die houdt het op dreigen, er valt geen regen. Toch zie je dat er niet teveel water meer nodig is om overstromingen te veroorzaken, riviertjes, poelen en rijstvelden liggen er verzopen bij.

Het Immigratiekantoor van Sakon is veranderd. Weg is het gemoedelijke, het familiale. Op en top bureaucratie, de ambtenaar is de baas en jij zal wachten. Alleen zijn ze vergeten om er een soort volgnummer-systeem aan toe te voegen en het is een komen en gaan. Met ergerlijke dames die lekker voorkruipen. Na een halfuur is het De Inquisiteur zijn beurt. “Certificate of residence please”. Huh? De man van dienst valt uit de lucht blijkbaar. Roept er iemand anders bij, De Inquisiteur moet mee naar de meer verborgen burelen achter schermen. Waar een irritant officiertje, gemillimeterd haar, kostuumpje vol versieringen op de borst nors luistert naar De Inquisiteur zijn begeleider. Hij kijkt De Inquisiteur niet eens aan en schudt neen. De begeleider verzoekt De Inquisiteur om terug te gaan wachten. Na een kwartier komt hij terug met de melding dat de kerel die deze attesten kan maken er niet is. Zit in Kalasin. Dat is op honderdvijftig kilometer afstand … . Ongeveer twee uur wachten. Tsja, het humeur van De Inquisiteur daalt onmiddellijk maar weggaan is geen optie, dat is honderdtachtig kilometer voor niks rijden.

Na anderhalf uur komt er iemand De Inquisiteur halen en brengt hem terug naar dat irritant officiertje. Die zijn paspoort wenst en het formulier begint in te vullen … . Het zal toch niet waar zijn? Kl##tzak. Het wordt nog erger. Vijf minuten later presenteert hij de formulieren, jawel, weer twee, dat risico op copy’s nietwaar. En vraagt duizend baht.
De Inquisiteur is perplex over zoveel lef en boosaardigheid. Razendsnel werken zijn hersenen, wat hieraan te doen? Tsja, je kan op dat moment van je oren gaan maken doch je moet hier telkens weer terug geholpen worden. Het enige wat De Inquisiteur kan uitbrengen is <peing, peing mak mak>. Het officiertje, amper een meter zestig hoog, neemt het paspoort van de Inquisiteur van tafel en legt het buiten bereik. Zegt niks, enkel een valse glimlach. OK, De Inquisiteur is hier slachtoffer van corruptie. Betalen maar.
Het eerste kwartier van de terugrit is in mineur, ook het lief vind het schandalig.

Vijfenzestig kilometer verder stoppen we in Pankon waar ze de rijbewijzen uitgeven. En hoera! Hier gaat alles wonderbaarlijk vlot. We mogen direct binnen, voeren de testjes uit en gaan televisie kijken, waarschuwingen en ongevallen, anderhalf uur lang. Terug naar de counter op het beneden verdiep waar ze weer fotootjes maken, even wachten en de nieuwe rijbewijzen zijn de onze. En voor de prijs moet je het niet laten: driehonderd en vijf baht voor een motorrijbewijs, vijfhonderdvijfenvijftig voor de auto.
Dat maakt dat we beiden terug vrolijk zijn, een foodstop a la Isaan waar het lief zich te pletter lacht bij het zien van De Inquisiteur die nu wel heel pikante dingen moet eten en hopeloos terugkeert van het toilet – hier is het zelfs voor hem te primitief voor een grote boodschap.

Terug thuis, de shop houden we gesloten, spreekt het lief met haar jongste zus die in Bangkok woont en daar op het … Anti-Corruption Office werkt.
Ze meldt wat ons overkomen is op Immigratie. Tsja, De Inquisiteur had slimmer moeten zijn. Gewoon, op de vraag naar duizend baht, moeten zeggen dat hij een <bin> nodig heeft. Ze moeten dat wel doen, ze zijn het verplicht. Moeten er andere mensen bijkomen, is er ophef zonder dat je lawaai maakt of gezichtsverlies bezorgt. Heeft die officier van dienst een keuze: ofwel schrijft hij ze uit op duizend baht en dan is hij de klos. Want daarmee kan je verder gaan. Ofwel, geeft hij toe en rekent het normale bedrag, honderdvijftig baht per stuk. Weigeren ze een rekening uit te schrijven kan je ook verder gaan, want ze moeten altijd een dubbel in hun boekhouding hebben – onthou, een rekening moet je ook eigenlijk altijd zelf ondertekenen.
O ja, en je kan een Immigratiekantoor aanklagen wanneer ze geen volledige prijslijst hebben ophangen. Maar daar begint De Inquisiteur niet aan alhoewel er in Sakon slechts een beperkte lijst hangt.
O ja, en een geluk dat hij niet met copy’s werkte. Ze moeten inderdaad de originelen hebben, zowel het bewijs van woonst als het medisch attest.

Zo zie je maar, snel even in orde brengen? Hallo, kost wel wat moeite en gedoe. Doch eind goed, al goed. Voor de komende vijf jaar toch.