‘Thaise logica’

(Editorial credit: Jaclyn Vernace / Shutterstock.com)

Als regelmatig bezoeker van Thailand is er mij door de jaren heen iets eigenaardigs opgevallen.

Namelijk de kronkelige denkprocessen welke vele Thai erop nahouden, en mijn rechtlijnige farang-geest die daardoor meestal totaal van slag raakt.

Kijk ik bijvoorbeeld eens om me heen in het Isaanse dorpje van schoonmoeder en menig naastgelegen gehucht, dan is daar de slogan ‘Valhelm Hoofdzaak’ nog niet echt doorgedrongen.
Dat de hoofdbedekking slechts als versiering dient, en daarom werkeloos aan het stuur hoort te bungelen tot er een politiefuik wordt waargenomen, is hier een zeer wijdverbreide gedachte.

Vrouw Oy, behorend tot deze selecte groep verkeersdeelnemers, brommerde die morgen dan ook lachend en helmloos het schoonmoederlijk erf af, achterop gezeten bij nicht Taen.
Die laatste droeg wel een helm, maar met het kinbandje los en zover achterop het hoofd geschoven dat bij een botsing het dragen van een natte krant waarschijnlijk dezelfde bescherming had geboden.

Mij ietwat bezorgd achterlatend.
Hopende dat ze het veilig en droog zouden houden, gezien de donkergrijze regenwolken die zich verderop boven de prairie samenpakten.

Maar ze hielden het niet droog, en al helemaal niet veilig.
Want op de terugweg van de kapper goot het pijpenstelen en gleed hun tweewieler in een flauwe bocht glorieus onderuit.
Zó het door mij gevreesde builen en schrammen-scenario binnen.
Nicht krabbelde op en besloot, constaterend dat de helm eerder op de grond lag dan zijzelf en het dus nutteloze dingen waren, blootshoofds verder te rijden.
Iets waarvan de logica mij later, bij uitleg door beide bepleisterden, geheel zou ontgaan.

Maar niet getreurd, want vrouw Oy ontdekte daarna het échte nut van een valhelm.
Het fel-oranje ding de rest van de regenrit met één hand boven het hoofd houdend, teneinde haar versgekapte haar niet nat te laten worden.

Dat ook andere Thai dit soort slalom-logica praktizeren, bleek enkele dagen later.
‘S avonds, in gezelschap van schoonma, schoonzus, vrouw Oy en zwager Oeth naar een vage kennis gereden, om daar diens verjaardag te vieren.

Dit ontaardde al snel in het teut worden van mijzelf, en oeverloos dronken worden van zwager, een alom gerespecteerd lid van de natte gemeente.
Want hoewel jarige de drank dermate verdunde dat er zowat een elektronenmicroscoop aan te pas moest komen om nog enige alcohol in de zee van soda-bubbels te ontwaren, werd men door de grote omzet toch nog enigszins verheugd.

Tegen het middernachtelijk uur bleek daarom dat ik de enig overgebleven kandidaat was om de pick-up terug te zwenken richting woonstede.
Aangezien zwager aangeschoten wild was, schoonzus bij jarige jet bleef slapen, en schoonmoeder graag naar huis wilde om haar geliefde Thaise soap te bekijken.

Dat laatste zou ik zelf alleen vrijwillig bijwonen indien gekleed in driedelig dwangbuis en met roestig keukenmes tegen de keel, doch dit terzijde.

Mijn zwakke tegenwerpingen, over stuiterende promillages, gruwelijke politieprenten, en algehele onbekendheid met Boeddha’s wegen hier te lande, werden terzijde geschoven als overbezorgde farang-ideetjes.
Het feestvarken zelf gaf als hoofdreden dat de sterke arm hier toch nimmer patrouilleerde, simpelweg omdat er op deze achterafpaadjes niets te halen viel.
En schonk vervolgens mijn glas nog eens vol.

Stapvoets rijdend in het pikkedonker, behoorlijk boven mijn theewater na een avondje homeopathie, en vrolijk tegengewerkt door niet ter zake doende aanwijzingen van enkele nachtblinden op de achterbank wist ik zowaar toch ongeschonden de gewenste eindbestemming te bereiken.

Vrouw Oy keek er niet van op, en vond het logisch.
Tenslotte had ik een rijbewijs, en zwager niet.

De volgende ochtend, nog gammel van het avondje samenzang en medicatie, zag ik verbaasd hoe een soort ijscokar het erf op reed.
Wat mij rijkelijk vroeg leek voor een schepijsje, zelfs in blaartrekkend Thailand.

De bestuurster van genoemde mobiel, een vrolijke en doortastende jongedame, had echter via de plaatselijke tam-tam vernomen dat er een farang in het dorp verbleef.
Oftewel, een buitenkansje.
Want bleekgezichten, zo wist zij, zijn gek op dat kalkwater. Daartoe al op zeer jeugdige leeftijd aangemoedigd door de melk moet-maffia en op springen staande weidegangers.

Hoopvol gestemd vervoegde zij zich deze morgen dan ook ten huize schoonma, voor een eerste proefboring.
Ondanks het vroege uur, en mijn staat van geestelijke malaise door hoopjes hun congé gevende hersencellen, was er toch enige belangstelling van mijn kant voor haar zuivel-varia.
Verschillende soorten yoghurt aanwijzend die leuk in mijn verzameling pasten.

Ook vrouw Oy bleek tevreden, want de kleurige bekertjes waren zeker de helft goedkoper dan bij de Thaise grootgrutter, en sloeg daarom meteen flink in.
Even later, nadat de melkdame het erf weer afgereuteld was, toonde ze me stralend een plastic ‘Batman’-beker.

Gekregen van de verkoopster, als bonus voor de grote afname.
In hetzelfde onthutsend slechte Engels waarin ijskar-deerne me aangesproken had, vroeg ik haar waar de beker voor was.

‘For milk or yoghurt?’

‘no, for free!’.

Er zijn van die dagen dat je beter helemaal niets kunt vragen.

Alleen maar jezelf gelukkig prijzen met heelhuids thuiskomen, goedkope yoghurt, en een vrouw die nog blij wordt van een gratis Batman-beker.

Maar dat is logisch.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
• Cultuur22 november 2024Tropenkolder
• Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
• Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’