Nonkeltje helpt zijn eigenwijze, astmatische neefje

Het neefje van Chris Vercammen kreeg in het leger een astma-aanval. De instructeur hielp hem overeind door met een geweerkolf op diens hoofd te slaan. Dus moest nonkeltje opdraven om een en ander te regelen.

Toen neefje, de zoon van mijn schoonzus, zich op 1 november moest melden voor zijn legerdienst in Phitsanulok had ik nooit gedacht dat “nonkeltje” hem zo vlug zou terugzien. De eerste dagen in de kazerne zijn nogal rustig verlopen en geen nieuws is goed nieuws, dacht ik maar.

Neefje is een luie, verwaande en alleswetende Thaise jongen van 20 jaar. Beter gezegd een echte Thai, zoals ik er velen ken en dit is niet bedoeld om negatief over te komen. Toen na de tweede week schoonzus in paniek ineens op de stoep stond met een gezicht dat boekdelen sprak, voelde ik al nattigheid en “nonkeltje” zou weer eens moeten optreden.

Neef is een astmalijder van kindsbeen af. Na maanden geen problemen te hebben gehad, had hij ineens tijdens zijn opleiding een aanval gekregen, waarschijnlijk door het al te strenge regime. Was neergevallen en had geen hulp gehad van de oversten. De sergeant die de opleiding controleerde, had getracht hem weer overeind te helpen door met zijn geweerkolf op diens hoofd te slaan. Dit was de uitleg van schoonzus.

Zij wou hem dringend gaan bezoeken in de kazerne en vanuit Chiangmai is dit toch een trip van ruim 400 km. Of ik even kon rijden en poolshoogte gaan nemen! Eerst wou ik echter het medisch dossier van neefje ophalen in het Suan Dok hospitaal en dit dan een dag later meenemen als er toch eventuele problemen met de astma-aanvallen zouden zijn.

Ondertussen schoonbroer laten inlichten door mijn vrouw en laten vragen of hij dan ook naar Phitsanulok kon komen. Hij is daar trouwens zeer goed bevriend met een luchtmacht luitenant-kolonel die ook zijn basis heeft in de grote kazerne, waar echter neef zijn dienst wel bij de landmacht moet doen.

Vroeg uit de veren, richting Phitsanulok

’s Anderdaags vroeg uit de veren, met de nodige documenten, richting Phitsanulok. Hopelijk zouden we, in het midden van de week, toegang krijgen tot de kazerne, zodat ik mij een idee kon vormen wat er zich had afgespeeld. Aangekomen was zwager reeds ter plaatse en had geregeld met zijn vriend dat we eerst naar de luchtmachtdivisie moesten komen en daar verder zouden aanhoren wat er moest gebeuren.

Door de Lt-Kol ben ik uitstekend ontvangen. Hij trachtte in zijn beste Engels me duidelijk te maken dat de luchtmacht en de landmacht eigenlijk naast elkaar leven in dezelfde kazerne. Maar hij ging ons wel helpen om naar de andere kant van de kazerne te rijden en daar met de “Onder-Luitenant Instructeur” trachten uit te klaren wat er was gebeurd en hoe dat was verlopen?

De Instructeur was een man circa 40 jaar. Nu ben ik wel wat zwaarlijvig, maar ik kon wel 2 keer in zijn groen T-shirt. Hij nam niet de moeite om op te staan en toen de Lt-Kol het woord deed dat ik ook wel eens iets te zeggen had, zag ik zijn gezicht een beetje verkleuren. De Lt-Kol gaf aan in het Engels dat de ”farang” wel eens gelijk zou kunnen hebben. Dat het helemaal niet door de beugel kon wat er de afgelopen dagen was voorgevallen. Dat ik hem duidelijk maakte dat hij als Instructeur verantwoordelijk was voor de daden van zijn ondergeschikten en dat ik het daar niet bij zou laten.

Toen kreeg ik ook neef te zien. Hij had duidelijk een soort witte crème op het achterhoofd en aangezicht om de slag een beetje weg te moffelen. De Instructeur nam toen zijn mobiele telefoon en belde iemand op. Enkele ogenblikken later was de dienstdoende arts, die de astma aanval niet had herkend, ter plaatse. Hij probeerde in het Thai tegen mijn vrouw zijn actie goed te praten. Ik meldde hem toen zeer duidelijk dat hij de eindverantwoordelijke was en in gebreke was gebleven. Heb toen ook zijn naam gevraagd en schoonbroer heeft deze genoteerd. Later in Bangkok ontdekt dat deze arts geen praktijk meer mag openen. Reden onbekend, maar dit heeft wel een reukje.

Neef krijgt lichte dienst; nonkeltje laat zich niet omkopen

Toen kwam ineens het voorstel dat neef “lichte dienst” zou krijgen en zich voor verder onderzoek zou moeten melden in het Militair Hospitaal van Phitsanulok. Konden ik en vooral de familie mee leven. Ineens kwam er van buiten de kazerne een lichte vrachtwagen met de nodige maaltijden en er werd zelfs door de Instructeur cash afgerekend. Of ik even met hen en de nodige flessen bier, tijdens de diensturen, aan tafel met de oversten de maaltijd zou willen nuttigen. Ik ben niet omkoopbaar en de Lt-Kol had me daar eerder al voor verwittigd dat ze zouden trachten het incident onder het tapijt te vegen.

We hebben toen de kazerne verlaten, nadat ik neef verder had gesproken en hem duidelijk gezegd dat hij me te allen tijde kon bellen en dat ik dan wel zou zien welke actie ik kon ondernemen. Ondertussen heeft hij zich gemeld in het hospitaal en heeft voor de rest van zijn termijn “licht dienst” verkregen.

Waarom hij zijn eigenwijsheid niet heeft opzij geschoven en bij de loting in zijn thuisstad Chiangmai zijn medisch dossier niet heeft overhandigd, is voor mij de vraag. Volgens de Lt-Kol was hij zeker afgekeurd voor de dienstplicht en had hij zijn studie voor onderwijzer kunnen voortzetten aan de Far Eastern University. Waarom hij ook geen uitstel heeft gevraagd, zeg maar te laat heeft ingediend, om eerst zijn studie af te maken, is me ook nog steeds een raadsel.

Hopelijk heeft neefje zijn lesje geleerd

Tot slot van dit verhaal ben ik dus gaan praten met de rector van de universiteit en tot mijn grote verbazing hanteren ze een reglement, dat neef zeer bekend is: je mag maar aansluitend 1 termijn missen/overslaan. Wanneer je niet verder studeert, vervallen de eerdere termijnen (in zijn geval 3,5 jaar of 7 termijnen) en kan hij zijn studies gaan afmaken na 2 jaar legerdienst in de zaterdag/zondag cursus. Dit is helemaal niet te begrijpen!

Wat me vooral is bijgebleven, is de ontvangst en de bereidwilligheid van de luchtmacht in Phitsanulok en de anti-climax in de universiteit. Hopelijk heeft neefje zijn lesje geleerd en moet “nonkeltje” niet meer de ombudsman gaan spelen en kan ik verder genieten van mijn rustige “ouwe dag”!

Neefje mag rond 18 januari een tiental dagen naar huis komen en waarschijnlijk komen er dan nog andere verhalen en meer uit het Thaise leger.