‘Thaise inburgering’

Vrouw Oy, al vele jaren mijn rots in de branding van het Thais-Nederlandse gebeuren, vroeg me ooit of ik wel zou kunnen wennen, eenmaal daar in dat verre Thailand.
Dit vanwege ons voornemen om, eenmaal gepensioneerd en vrij van het werk-circus dat ons allen in zijn ijzeren greep houdt, daar neer te strijken en Boeddha’s water over Boeddha’s rijstveld te laten stromen.

Zijzelf, gevormd door een jeugd met tegenwind, die haar al vroeg van de schoolbankjes teleporteerde naar het dampende Bangkok om daar gebakken kip aan de man te brengen, maakte zich ietwat zorgen over mijn inburgering in het Thaise bestaan.

Haar moeder had de luttele bahtjes door dochter binnenbracht hard nodig gehad om enigszins te kunnen overleven, maar ik, de blanke bezoeker der Thaise dreven, was in Oy’s ogen al ijsco-likkend, belletje-trekkend en Sinterklaas vierend door de gepamperde jeugdjaren gehuppeld.

Nu is het opgroeien in het beschermde en keurig aangeharkte Nederland niet echt een goede voorbereiding op het gekkenhuis dat Thailand soms kan zijn, maar ik probeerde haar toch enigszins gerust te stellen.
Deze oudere jongere mocht dan wel een product van Hollandse bodem zijn, maar wel eentje die van de band rolde in de jaren zestig, op het mooie eiland Flakkee.
Wat mijzelf een redelijke voorbereiding leek op het aangaan van onze Thaise queeste naar geluk.

Want mijn vroegste herinnering is aan het kleuterschooltje in ons dorp.
Waar ik kans zag tijdens de aanleg van de nieuwe zandbak ( door de vele viervoeters in de buurt vrolijk als hondentoilet gebruikt, maar een kniesoor die daar op let ) een blauwe vingernagel op te lopen door het verplaatsen van een betonnen stoeptegel.
Schooljuffrouw, knotje en streng gereformeerd, keek eens naar mijn gebutste en rijkelijk ontvelde vinger, en raadde me daarna aan deze even in mijn mond te stoppen, dan ging het wel weer over.
Een zeer Thaise oplossing, zeg nou zelf.

Jaren later, wel ouder maar niet wijzer, kreeg ik de luchtbuks van mijn oudere broer te pakken.
Samen met een vriendje werd besloten het beroemde verhaal van Wilem Tell na te bootsen, en reisden we af naar een graanoverslag. Daar, achter de gigantische silo’s, plukten we wat appels uit een naastgelegen boomgaard, en ondernamen daarna verwoede pogingen elkaars klokhuis te verwijderen door middel van laagvliegende loden kogeltjes.

Eenmaal wist ik zowaar de appel op vriend’s hoofd te raken, wat een tweestemmig gejuich teweegbracht.
De euforie was echter van korte duur, door het meteen daarop arriveren van een politiebusje.
Met daarin een door bezorgde arbeiders ingelichte agent, die ons a: vertelde stapelgek te zijn, en b: broer’s dure luchtbuks en kogeltjes in beslag nam.

Het gebrek aan schietlood werd die middag echter ruimschoots goedgemaakt door het lood in de schoenen waarmee ik huiswaarts keerde, en de vele weken zakgeld die daarna als zoenoffer aan broer dienden te worden betaald.

Dus al op jonge leeftijd was ik schuldig aan het schulden maken door eigen schuld, een feit dat ik heden ten dage beslist gemeen heb met vele inwoners van Thailand.
Al dient eerlijkheidshalve gezegd dat toentertijd bij het schone woord ‘Siam’ slechts beelden van rijst en tweelingen opborrelden in het hoofd van ondergetekende.

Nu zijn dit soort jeugdzondes natuurlijk niet te vergelijken met het van school gesleurd worden om als huissloofje bij rijke Bangkokianen aan de slag te gaan, of net de luiers ontgroeid kipkluiven te moeten venten op een Thaise straathoek, maar het is in ieder geval iets.

Zo was daar ook het verschijnsel fietsdynamo, iets wat in mijn jeugd welig tierde.
Dit stroomopwekkende zoemertje aan je voorwiel was een uitkomst bij duisternis en regenvlaag, maar kon overdag ook spontaan veranderen in een hels rad van avontuur, zo werd ik eens gewaar.

Tijdens een zomerse rit naar de gymzaal met de voltallige schoolklas kreeg een naast mij rijdende en stoer stuntende klasgenoot het voor elkaar deze mini-generator tussen de spaken van zijn voorwiel te fröbelen. Wat erin resulteerde dat ditzelfde wiel ter plekke alle hoop opgaf, geen enkele omwenteling meer maakte, en hem tandjes vooruit in de zongeblakerde straatstenen lanceerde.
Jammer genoeg zat de steen der wijzen daar niet tussen, dus moest hij genoegen nemen met gebakken klinkers om zijn val te breken.

Het hoofd der school, voorop fietsend, vond het niet de moeite waard de klas te laten stoppen en beval de halfgesneuvelde fietsjongleur zijn ( niet al te schone ) zakdoek te gebruiken als drukverband, lopend naar huis te gaan en er daar even naar te laten kijken.
Waar hij zonder twijfel in de wachtkamer van dokter Houvol & zuster Washandje zou mogen plaatsnemen, en vader hem na het aanschouwen van lichamelijk herstel en factuur des rijwielherstellers, een flinke draai om de oren zou geven.

Dit stuur, spaken en stangen-bloedbad staat nog steeds in mijn geheugen gegrift, en geeft enige hoop toch goed voorbereid te zijn op toekomstige Thaise snelweg-avonturen.

Op loopafstand van al genoemde school woonde mijn grootvader.
Die zowaar nog over een buiten wc beschikte.

Wat er op neerkwam dat je na gedane zaken in het houten pleetje, je jezelf een jeugdige hernia mocht tillen aan een volle emmer water uit de naastgelegen tras, om dan perfect een menselijke stortbak na te kunnen bootsen.
Hoe kon ik vermoeden dat deze ervaring ooit nog eens van pas zou komen, een kleine tienduizend kilometer verderop bij mijn kersverse schoonmoeder in de Isaan?
Al bleek haar emmer een gehavend tupperware-bakje te zijn, groen uitgeslagen van alg en huilend terugdenkend aan het avondje waarop hij aan deze familie was verkocht.

Toen het lieve mens ter ere van mijn eerste bezoek een broodmagere scharrelkip wilde slachten, vroeg Oy of ik daar wel tegen kon. Ander moest mijn tere farangzieltje maar even de andere kant op kijken, terwijl ma de bijl hanteerde.
Dat deze jonge onderzoeker vroeger pal naast zijn oom in het kippenhok stond, terwijl deze met roestig zakmes een haan de strot afsneed, bleek een verrassing voor vrouwlief. En tevens vrijkaartje om toch schoonma’s guillotine-schouwspel te mogen bijwonen.
Dat de overgebleven poten van het besnavelde slachtoffer, ( waar ik als kind vrolijk mee in de moestuin speelde ), hier in de Isaan doorgingen voor delicatesse was voor mij dan weer een hele openbaring.

De oergezellige Nederlandse verjaardagsavondjes, de woonkamer blauw staand van de sigarenrook en menig familielid rood aanlopend door verhoogd jenevergehalte, bereidden mij terdege voor op menig Thais tuinfeestje.
Hoewel het meeroken op deze Isaanse avondjes meestal gebeurde omdat men verderop de rijstvelden in de fik stak, schoonma muggen-wierook wapperde, of buurman het op dat moment wel gepast vond zijn plastic huisvuil te gaan verbranden.

Ook andere belevenissen in het mooie land van toenmalige Koning Bhumibol, deden me moed houden en kweekten wat eelt op de ziel.

Ooit ondernam ik, op de dag van vertrek naar Nederland, verwoede pogingen indruk te maken op een welgevormde Pattayaanse schone. Mij overgevend aan een voedsel-orgie die zijn weerga niet kende.
Dit door het consumeren van grote hoeveelheden Singha bier, bloedhete Som Tam, en als hekkensluiter diens ongewassen vriendje Phak Bung.
Voor iemand die zich tijdens het wegwerken van milde sambal al een avonturier vond, bleek dit echter iets te hoog gegrepen.

Resultaat: fotomodel nooit meer ontmoet, maar niet getreurd, want gelukkig raakten mijn ingewanden wél onder de indruk van de vertoonde voedselcapriolen.

Het enige lichtpuntje op die latere en zeer memorabele terugvlucht, was het totaal verdwenen zijn van mijn vliegangst. Welke ik, al kramp krijgend, vlotjes had ingeruild voor de nu zeer reële angst geconfronteerd te worden met een bezette vliegtuig-plee.
In het kader van ‘hoe maak ik mijn vakantie-problemen zelf’ is dit beslist een aanrader, mocht u zich ooit gaan vervelen op de thuisreis vanaf Suvarnabhumi.

Ditzelfde doemscenario werd vele jaren later, op een Thaise Oudjaarsavond bij schoonmoeder thuis, nog eens dunnetjes overgedaan.
Door het consumeren van een overvette omelet, vriendelijk in elkaar geflanst door een bezoekende neef. Wiens miserabele staat van keukendienst slechts werd overtroffen door zijn nog beroerder karaoke-zangkunsten.

Dit laatste werd ik gewaar toen ik tegen middernacht vanuit de logeer-legerstede, al kotsend en wentelend in zelfbeklag, zijn dronken microfoongebral mocht aanhoren. Daarbij aangemoedigd door vele familieleden die ook al geen lid van de blauwe knoop bleken te zijn, noch gezegend met een absoluut gehoor.

Het Nieuwjaar van 2018 begon voor mij dan ook met het ledigen van teiltjes, verschonen van beddengoed, en het voortaan zorgvuldig ontwijken van neef’s kookkunsten.

Al met al denk ik toch wel enigszins klaar te zijn voor de grote oversteek, maar misschien denkt u daar als lezer, en doorgewinterde Thailandbezoeker, anders over.

Zo ja, laat mij even weten wat er nog aan mijn mentale voorbereiding ontbreekt, teneinde later toch goedbeslagen door het Thaise ijs te kunnen zakken.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
• Cultuur22 november 2024Tropenkolder
• Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
• Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’