Thailand: een ontmoetingsplaats van culturen

Thailand, een land waar verschillende volkeren elkaar op neutraal terrein kunnen ontmoeten, maar waar de verschillende culturen en gewoonten soms flink met elkaar kunnen botsen.

We kennen allemaal de meutes Chinese toeristen die doodleuk en groupe voordringen bij de pascontrole door één mannetje in de rij te plaatsen, die vervolgens het hele gezelschap voorlaat zodra hij bijna aan de beurt is. De AOT heeft (of had) één eenvoudige oplossing: aparte loketten, uitsluitend voor ‘onze’ Chinese gasten. Hoewel diverse statistieken en analyses aantonen dat massatoerisme vanuit China, ondanks de hoge aantallen reizigers, niet bijzonder lucratief is per toerist, legt men deze toeristen toch graag in de watten waar mogelijk. De laatste keer zag ik deze opsplitsing niet meer op het vliegveld. Ik weet niet wat de aanleiding was om deze pragmatische verbetering weer te annuleren. Wellicht voelde een van de betrokken partijen zich gediscrimineerd en houden de autoriteiten de meer dan 1,2 miljard potentiële gasten liever dicht bij hun hart.

Ik las er onlangs nog een niet al te best gedicht over van een dichter die verder anoniem wenst te blijven, want niemand wil ruzie krijgen met dat miljard verdedigers van ’s lands eer.

Gedicht:

“Een voltallige familie van Chinezen of was het een heel dorp,
drong mij in de rij vóór immigration zwaar terug in mijn hoek.
Voor dat doel had ik in mijn rugzak echter een opgevouwen gigantisch spandoek.
Want ik wist wat er ging komen.
Er stond in Chinese koeienkarakters op te lezen:
ACHTER AANSLUITEN, mensen, dus wegwezen,
en toen ik het eindelijk had uitgevouwen en boven mijn hoofd had geheven,
waren de Chinezen inderdaad verdwenen.
Die hadden zich alvast naar het buffet begeven.”

Vreselijk gedicht, maar omdat ik het al helemaal had ingetikt, heb ik het maar laten staan. Vooral omdat het mij herinnerde aan een gebeurtenis die mij ooit in een ver verleden overkwam in Pattaya, waar ik in een onbezonnen fase van mijn leven eens de jaarwisseling vierde met mijn toenmalige wederhelft en twee bevriende stellen, ook gevormd door een samensmelting van de westerse en de oosterse cultuur.

Disclaimer:

China is een land met een rijke historie en grote cultuur. Ze vonden al buskruit uit toen wij hier in de Lage Landen nog in ongelooide dierenhuiden achter de mammoet aanholden op ongeschoeide voeten. Hun culinaire ontwikkeling ligt ook vele malen hoger dan de Nederlandse en ze zijn bijzonder bedreven in sport en het uitvoeren van spectaculaire massavertoningen van volksdiscipline. Dus daarvoor niks dan lof.
Ik wil China en zijn omvangrijke volk en hun grote leiders dan ook op geen enkele wijze onheus bejegenen of in een kwaad daglicht plaatsen.
Ik vermeld deze disclaimer hier alvast voor het geval deze blog eventueel wordt bezocht door een Chinese staatsburger of door een niet-Chinese staatsburger die echter van mening is dat hij de belangen van alle Chinese staatsburgers hier moet behartigen en desnoods verdedigen tegen onbedoeld beledigende teksten aan het adres van deze omvangrijke populatie.

Nu ik mezelf heb ingedekt, kan ik verder met mijn herinnering aan dat bewuste incident, dat echter niet door Chinezen, maar door Russen werd veroorzaakt (ook hier geldt: zie bovenstaande disclaimer en vervang China even door Rusland).

Oudejaarsparty in Pattaya

Wat gebruikelijk was en waarschijnlijk nog steeds is in Pattaya, is de verplichting de oudejaarsparty te vieren met de overige gasten van het hotel waarin men verblijft (de verblijfskosten rond de feestdagen waren alvast verdubbeld, maar dit terzijde). Dat kan onhandig zijn als je de festiviteiten liever viert met vrienden die niet in hetzelfde hotel verblijven. Dus werd afgesproken dat wij eerst onze bij de reservering al betaalde 2000 baht p.p. feestend zouden consumeren in het hotel en dan vervolgens alsnog op het strand onze vrienden zouden treffen om met wat blikjes bier van de 7/11 het nieuwe jaar in te luiden.

Liften met uitzicht

Het hotel, dat goed gelegen was aan het strand, was tamelijk hoog en had twee liften aan de buitenkant van waaruit men over de zee kon kijken. Mij vervulden de dagelijkse ritjes met doodsangsten wegens een diepgewortelde hoogtevrees. De capaciteit van de liften was onvoldoende voor de 20 verdiepingen die het gebouw telde. Slim als ik dacht te zijn, had ik onze verdieping omgeboekt naar een lager niveau. Ik kan de logica erachter nu niet meer beredeneren, maar mijn idee was dat ik bij brand of andere rampspoed sneller beneden zou zijn. Telkens als een lift afdaalde, was deze al vol met hoger gesitueerde hotelgasten en kon je er niet meer bij. Dan moest je wachten tot de lading beneden was afgeleverd, maar helaas herhaalde dit zich keer op keer, zodat we meestal, maar per trap het gebouw verlieten. Dat was niet zonder gevaar, want het trappenhuis was slecht verlicht en de traptreden verschilden in hoogte, waardoor je tapdansend beneden moest zien te komen. Gelukkig vergde de afdaling weinig inspanning, anders hadden de ongekoelde trappen vast menig dodelijk slachtoffer gemaakt onder de meestal rijpe of zelfs overrijpe gasten.

De directie had echter een leuk feest georganiseerd op de bovenste verdieping. Verplicht voor alle gasten, dus de spontaniteit was ver te zoeken. Er was rijkelijk eten en entertainment georganiseerd, dus onder normale omstandigheden zou men kunnen zeggen: fijn geregeld voor het geld. Drank was niet inbegrepen, maar ik ben geen grote drinker, dus dat pakte goed uit. Van tevoren had ik de hoogste verdieping op vluchtwegen geïnspecteerd. Aan de zijde waar geen liften waren, bevond zich gelukkig een trappenhuis. Hoewel pikdonker, zag ik goede kansen om het gebouw levend te verlaten als het aan de andere kant dringen geblazen was.

Kalinka kalinka

Helaas moesten wij de jaarwisseling vieren met een flinke groep Russen. Het was jaren voordat hun populariteit als vakantiegenoten compleet werd getorpedeerd door de expansieve neigingen van hun leider. Nu lijkt Thailand in dergelijke situaties op een soort Zwitserland van Azië en laat de economische belangen prevaleren boven de sentimenten die wij als westerling ondervinden jegens onze verre oosterburen. Dat is uiteraard een goed recht, waarvan dan ook gretig gebruik wordt gemaakt.

Maar destijds stonden de reizigers uit het land van de wodka vooral bekend om hun voortvarendheid aan buffetten en hun lustige tot frivole gedrag in openbare gelegenheden en hotelzwembaden. Ze namen grote overvolle borden met heerlijkheden, ten koste van de rest die nog slechts de garnering van het buffet konden nemen, als ze niet al aan de kant waren geduwd door de hongerige, beschonken gasten. Vervolgens lieten ze de grote borden vol met eten onaangeroerd achter.

Ik stelde me recessief op om conflicten te vermijden. Toen ze de microfoon uit de handen gristen van de ceremoniemeester en luidkeels Russische drankliederen inzetten, heb ik mijn vrouw snel aan de hand genomen en het feestgedruis verlaten. Op het strand hebben we de jaarwisseling afgewacht met onze vrienden en genoten van het vuurwerk in de verte.

De drang naar omzet

De Nederlandse toeristenindustrie maakt zich ook schuldig aan het overvloedig aantrekken en accommoderen van zoveel mogelijk buitenlandse gasten, ten koste van de oorspronkelijke bewoners van populaire oorden zoals onze hoofdstad. Er is echter geen favorisering van enkele grote landen waar te nemen zoals in Thailand, waar uithangborden beginnen met Russisch, gevolgd door Thais, Chinees en Indisch. Daarnaast wordt alles gedaan om deze gasten te voorzien van de voeding die ze thuis ook eten. Ik zie echter geen hotels die hun buffetten voorzien van stroopwafels, snert of maatjes, evenmin als schnitzels en currywurst.

Ik herinner me een situatie waarin we in een hotel verbleven in een nu Arabische wijk van Bangkok. Het modebeeld, de oosterse spijzen, hamams en waterpijpen maakten duidelijk dat we in een andere omgeving waren beland. Het ontbijtbuffet was thais-arabisch, wat op zich prima was, al miste ik het varken op mijn bord. Terwijl ik het voedselaanbod bestudeerde, werd ik abrupt aan de kant geschoven door een in het zwart gehulde dame die snel haar bord vol laadde. Ik wankelde even door de aanval in de rug, maar hervond mijn balans. De dame droop met haar bord af, mij opgelucht achterlatend.

We verbleven ook eens in een hotel dat bij voorkeur Indiase gasten verwelkomde. Deze gasten waren culinair voorgetrokken, maar niet zo intolerant als anderen, wellicht door de andere grondslagen van hun religie. Over het algemeen is het fijn dat Thailand niet kieskeurig is naar de herkomst van hun toeristen; laat de bahtjes maar rollen. Elk volk heeft positieve en negatieve eigenschappen om te leren kennen. En wie weet hoe andere volkeren de Nederlanders of Belgen zouden waarderen als iemand ze om hun mening zou vragen. Laten we verdraagzaam zijn en genieten van de gastvrijheid, de onroerendgoedmarkt en de eeuwige glimlach van onze gastheren en -dames.

Simply enjoy being in the blender, the melting pot formerly known as Siam. Chockdee!

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur19 december 2024Een onvergetelijke tocht door de Jungle
• Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
• Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
• Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit