Terug naar Chiang Rai

Chiang Rai

Bijna had ik hierboven ‘Terug naar Oegstgeest’ getikt, een associatie die de woorden ‘terug naar……’ opriepen: de titel van een heel bekend boek van de schrijver Jan Wolkers. In dat boek gaat het over zijn jeugd en daarmee houdt die associatie dan ook direct weer op, want ik ga het niet over mijn jeugd hebben maar over het nu en het zeer recente verleden.

Ik schrijf dit op maandag, gisteravond ben ik weer in Chiang Rai geland na op zaterdagavond met EVA Air vanaf Schiphol vertrokken te zijn. Nee, ik heb me inderdaad niet laten weerhouden door dat virus, of door de onsympathieke uitspraken van de minister van Volksgezondheid.

Dik uur te laat vertrokken, maar dat werd deels goedgemaakt op het traject naar Bangkok. Ik had nog ruim tweeëneenhalf uur over voor de overstap op de binnenlandse vlucht, met VietjetAir.

EVA Air, in Premium Economy, was weer een goede ervaring, de paar honderd euro extra t.o.v. Economy – in mijn ogen – méér dan waard. Bovendien had ik nog een lege stoel naast me ook…. Op Suvarnabhumi de Fast Track voor Immigration gekozen – moest bij de ingang daarvan wel mijn paspoort tonen om te bewijzen dat ik inderdaad 70 of ouder was. Als ik in de spiegel kijk denk ik dat je dat ook zonder dat paspoort wel kunt vaststellen, maar ik begrijp die controle natuurlijk wèl.

Vervolgens gelijk aan de beurt bij Immigration. Ik zeg altijd bij het overhandigen van het paspoort direct dat ik een re-entry permit heb – ik zou niet de eerste zijn die er later achter komt dat hij/zij 30 dagen Visa Exemption heeft gekregen i.p.v. een verblijfsduur tot de afloop van de jaarlijkse verlenging….. Vingerafdrukken gescand – daar staat nu een fles handreiniger naast zodat je eventuele via het schermpje overgedragen Corona-virussen direct kunt wegwerken. Klaar! Of toch niet – de immigratieambtenaar roept de chef erbij. Die kijkt in mijn paspoort en vraagt me even mee te lopen. Hij legt me uit dat in het stempel van de re-entry permit het vakje waarin het nummer van het visum staat niet is ingevuld (door Immigration in Chiang Rai) en dat hij e.e.a. moet verifiëren in zijn computer. 10 minuten later blijkt alles OK te zijn en krijg ik, met excuses voor de vertraging, mijn paspoort terug. Uiterst vriendelijk en correct – dat mag ook wel eens worden gezegd.

Langs de Mae Kok, de rivier die vanuit Myanmar door Chiang Rai loopt en in de Mekong uitkomt

Mijn koffer lag intussen al op de band; nòg een voordeel van EVA Premium Economy is dat er een label met ‘Priority’ aan je ruimbagage wordt gehangen en je koffer, samen met de businessclass-bagage, als één van de eerste op de band komt.

Door de douane, en vervolgens naar de vierde verdieping om in te checken voor de vlucht naar Chiang Rai, bij VietjetAir. Daar werd me in eerste instantie gezegd, letterlijk: ‘You must wait four hours’. Ik vroeg natuurlijk waarom, want dat zou betekenen dat mijn vlucht een wel héél dikke vertraging had. Na wat (figuurlijk) duwen en trekken bleek dat de betreffende jongedame bedoelde dat het inchecken om vier uur zou starten – het was op dat moment tien voor vier – maar dat ze niet wist hoe ze dat in het Engels moest communiceren. Het was voor mij de eerste keer met deze maatschappij; ik vlieg altijd met Thai Smile of Bangkok Air maar die hadden op deze dag geen vlucht die qua tijd een beetje aansloot op mijn aankomst in Bangkok. Een belangrijk verschil met die twee is dat je bij VietjetAir voor een lage prijs een ‘kaal’ ticket koopt, zonder bagage of stoelreservering. Koop je die erbij dan kom je snel op de prijs van die anderen. Dat je dan ook geen drankje en een hapje gratis krijgt is geen ramp, je zit maar iets langer dan een uur in de lucht.

Precies volgens het schema in Chiang Rai geland, waar mijn partner al stond te wachten. Het voelde direct fijn weer terug te zijn! Naar buiten, naar de auto, in de (voor Thailand) koele avondlucht, rond de 20 graden. Thailand en voedsel zijn bijna synoniemen, dus het verbaasde me niets dat ze eerst wat wilde gaan eten. Een kwartiertje later zaten we buiten bij een Moo Tsoem restaurant – ik schrijf het maar even fonetisch op – waar je met een aardewerken pot gevuld met geurige bouillon op een houtskoolvuurtje voor je op tafel zit. Je bestelt de gewenste ingrediënten en bereidt zo je eigen maaltijd. Lekker eten, biertje erbij, bijpraten over de 8 weken dat we (vrijwillig) gescheiden waren, plannen maken voor de komende maanden….

Kortom: goed om weer terug te zijn in Thailand!

Net even gecheckt: mijn fiets staat er nog. Heeft wel een nieuwe achterband en ketting nodig, dus morgenochtend even langs de fietsenmaker. Vanuit Nederland nieuwe fietsschoenen en een felgeel – je kunt hier nooit zichtbaar genoeg zijn in het verkeer – wielershirt meegebracht, dus klaar om weer mooie tochten te gaan maken. Ik hoop daar zo nu en dan verslag van te kunnen doen op dit blog, met wat mooie plaatjes erbij!

Over deze blogger

Cornelis

Cornelis, bouwjaar 1945, in totaal 42 jaar in overheidsdienst, op z’n 58e aanvankelijk aarzelend een aanbod aanvaard om vervroegd met pensioen te gaan, daar nooit spijt van gehad en dus nu al ruim 20 jaar van zijn vrijheid genietend. Groot fietsliefhebber, zowel in NL als TH; zet jaarlijks minimaal 10.000 km op de klok en heeft al eerder daarover een reeks artikelen geschreven voor dit blog. Woont een deel van het jaar nabij de stad Chiang Rai bij zijn lief, die hij daar ook ontmoette en waarmee hij nu bijna 9 jaar jaar een relatie heeft.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand24 oktober 2024Weer thuis…
• Activiteiten8 december 2023Chiang Rai en fietsen…..(10)
• Lezersinzending12 januari 2023Zomaar Chiang Rai
• Lezersinzending8 januari 2023Opgelet bij het boeken van een Thai VietjetAir ticket!