Lezersinzending: Slangen en honden

Recentelijk stond er op Thailandblog een artikel over slangen. Af en toe hebben wij er ook een in onze tuin. De eerste reactie van mijn Thaise vrouw is nogal paniekerig als er een slang in de tuin is. Het kost mij altijd de grootste moeite haar dan tot kalmte te manen.

Waar het dan in de eerste plaats om gaat is de vraag of de honden los in de tuin lopen of vast zitten. Als ze los lopen, ziet het er over het algemeen slecht uit voor de slang. Cobra of niet. Mijn honden zijn van het plaatselijk (Phitsanulok) ras Bang Kaew. Die staan erom bekend dat ze erg territoriumbewust zijn en alles wat in dat territorium niet thuis hoort onmiddellijk aanvallen en het liefst doodmaken.

Gelukkig weten ze dat een slang in principe dodelijk kan zijn voor ze. Daarom opereren ze samen buitengewoon voorzichtig en zijn ze goed op elkaar ingespeeld. Als de ene hond de aandacht afleidt, springt de andere hond snel op de slang af en probeert hem beet te pakken. Het is ondoenlijk, als de honden zo opgewonden bezig zijn, ze vast te maken.

Als de slang gevaarlijk (cobra) is, is het ook verstandiger ze niet af te leiden. Als de slang moe wordt van de voortdurende aanvallen en zijn aandacht even verslapt, grijpt een van de honden hem onmiddellijk beet, schudt zijn kop heftig heen en weer en laat hem los. De slang vliegt dan meestal een paar meter door de lucht.

Soms is hij al dood als hij de grond weer raakt. Maar voor de zekerheid wordt hij nogmaals beetgepakt en wordt er nog eens heftig geschud alvorens hem weer los te laten. Na een tijdje vliegen de stukken slang alle kanten op. Als we niet thuis zijn, treffen we later soms delen van een slang in de takken van een boom aan.

Liever echter jagen we de slang de tuin uit. Dus als de honden vast zitten, zetten we het hek open en proberen de slang als hij groot is met een lange stok naar buiten te jagen. Kleintjes worden gewoon opgeveegd en buiten losgelaten.

Laatst begon Jimmy, zo heet de ene hond, na een gevecht met een waarschijnlijk giftige groene slang aan zijn ene poot te likken en jankte hevig. Gebeten dachten we. Meteen met de auto naar de dierenarts. Het was al donker. Daar scheerden ze zijn ene poot kaal om te kijken waar hij precies gebeten was. Bleek dat hij alleen maar last had van die kleine krengen van zwarte miertjes. Gelukkig is het haar op zijn poot intussen weer aangegroeid.

Ingezonden door Arend