Sip bath

‘We gaan naar Bang Saen al aan de zee. Wij nemen Keauw Pad en Somtam mee.’

Wie kent dat populaire Nederlandse liedje niet? Gezongen door Louis Davids. Zo nu en dan verbaas ik mijzelf wel eens over mijn creativiteit. Maar dit terzijde.

Omdat ik mij, na vier weken, Thailand al weer behoorlijk begin te vervelen, waar volgens mij veel meer Thaise Nederlanders aan lijden gelet op de heftige belangstelling voor Thailandblog, organiseerde mijn lieve Thaise vrouw Sao, een ritje naar het strand van Bang Saen, zo’n 80 kilometer van Bangkok. Aangekomen in Bang Saen vonden, we na lang zoeken, eindelijk een parkeerplaats. Het was zondag dus er waren veel Thaise ‘locals’ op de been.

Ik heb een mateloos respect voor de Thaise opvatting van marketing. We waren de auto nog niet uit of minstens drie Thaise dames (niet de mooiste overigens) probeerden ons te loodsen naar de uit klapstoelen bestaande zitplaatsen met die linnen gestreepte doeken, waarbij ik altijd de angst heb dat ik met mijn 100 kg er door heen zal zakken maar vooral bij het opstaan een strijd moet voeren om er weer uit te komen. Zonder uitzondering zijn deze krakkemikkige klapstoelen geplaatst onder duizenden, meestal tot de draad toe versleten parasols.

Verzameling rampstoelen, tot op de draad toe versleten

‘Loi Ped Sip’ (vergeef mij mijn fonetische weergave) klonk het uit de mond van een van de Thaise dames die kennelijk bij deze verzameling rampstoelen behoorde. Op naar een ander oorlogsgebied. ‘Loi Ped Sip’ klonk het opnieuw.

Zoals de Thai betaamt liet mijn mooie Sao deze agressieve verkoopmethoden voor wat het was en ging stoïcijns op zoek naar geschiktere zitplaatsen. Welke zoekargumenten zij daarbij hanteerde, is mij onduidelijk. Want waar ik ook keek alle stoelen en parasols leken op elkaar alleen de een met wat meer gaten dan de andere. Tot op de draad toe versleten zijn ze allemaal.

Iedereen weet dat beslissingen nemen nou niet des Thai is. Daarom ging ik maar ergens zitten hetgeen opluchting en goedkeuring verdiende bij mijn Sao die weer gespaard werd om zelf een beslissing te nemen. ‘Loi Ped Sip’ klonk het. Me dunkt, je reinste kartelvorming dacht ik. Zou de Thaise mededinging autoriteit eens tegen op moeten treden.

‘Loi Ped Sip’ voor zitplaatsen met uitzicht op zo’n berg zwarte (auto)binnenbanden waarvan je er op het strand, alle bergen, in ogenschouw genomen, duizenden en duizenden ziet. Kwantiteit is nog steeds de enige marketingtool van de Thai.

Overigens perfect opgestapeld, de grootsten onderop en de kleinsten boven en allemaal met witte, vaak door het zeewater of zeewind geërodeerde Thaise gegevens kennelijk bedoeld om de eigenaar in staat te stellen zijn waardevolle binnenband te herkennen.

Goedbedoelde rotzooi

We zaten nog niet of een bonte stoet van Thaise verkopers trokken aan ons voorbij.  Allerhande producten, voornamelijk voedsel, werd te koop aangeboden. Gefrituurde khung en pu, clams, oesters en bont gekleurde suikerspin. Moet er echter niet aan denken om dit te eten. Thailand staat niet voor niets nog steeds in toptien van de diarree landen.

Maar ook van die klepperende windmolentjes, plastic emmertjes met schepje en nog meer van dat goedbedoelde rotzooi om al het aanbod Thaise masseuses niet te kort te doen. Het herinnerde mij weer aan vroeger, zestig jaar geleden, toen ik met mijn ouders naar Zandvoort ging en daar dezelfde praktijken, op die masseuses na, zag.

Heerlijk om het terug te zien; vandaar mijn parodie op ‘We gaan naar Zandvoort’.  Moet gezegd worden dat ik mij wel weer  stoorde aan die schaamteloze kartelvorming, wie je ook vroeg: allemaal dezelfde prijzen.

Briljante marketing

Mijn oog viel op een, ik denk driejarig, jongetje. In zijn ene hand een plastic tas met daarin een paar rollen toiletpapier in de andere hand een toiletrol en een tasje om zijn nek. ‘SIP BATH’ zei hij tegen mij. Moest lachen om die serieuze blik van dat jongetje die hij daarbij trok.

Alhoewel ik degelijk besefte dat dit bij de politiek correcte lezers van Thailandblog de nodige kritiek zal geven, was ik wel degelijk gecharmeerd van zijn verkooptactiek.  ‘SIP BATH’ herhaalde hij nogmaals, de rol toiletpapier triomfantelijk omhoog houdend.

Kom, dacht ik, laat ik mij eens van de goede kant zien, haalde een biljet van honderd bath uit mijn zak. Hij reikte mij de toiletrol aan en pakte het biljet van honderd bath, rommelde wat in zijn tasje die netjes om zijn schouder hing, viste daaruit een muntstuk van 10 bath en gaf die aan mij. ‘SIP BATH’  zei hij en liep weg. Briljante marketing toch.