Sam: het dagboek van een herdershond (deel 1)

Sam in de siervijver

Nee, waarde lezers. Dit verhaal heeft niks maar dan ook niks te maken met ‘Dagboek van een Herderhond’, de razend populaire TV-serie die de KRO tussen 1978 en 1980 uitzond en waarin de monstres sacrés van het Nederlandstalige toneel, Ko van Dijk jr. (Nicolaas Bonte alias ‘De Mens’) en Jo De Meyere (kapelaan Erik Odekerke) verbaal met elkaar de degens kruisten. 

Sam, officieel Samson, kwam bij ons aanwaaien toen ie een pup van iets minder dan acht weken oud was. Hij hoorde tot een nest van vijf waarvan slechts twee de eerste weken hadden overleefd. Hij en z’n tweelingbroer Cola. Hun eigenares Nut, had haar handen meer dan vol aan de extreem levendige pups en was maar al te blij toen Lung Jan interesse in hen toonde. Nog geen vierentwintig uur later zaten we met Sam opgescheept… Alhoewel, wat heet opgescheept… Hij maakte meteen deel uit van ons gezin. Voor alle duidelijkheid nog dit: De naam Samson heeft niks maar dan ook niks met de idioot wauwelende wolbaal van überirritante Gert te maken maar alles met z’n vader Sam, die intussen al bijna tien jaar de losvaste huishond is van Lung Jan’s schoonzus Sompis. Hij is dus gewoon, genealogisch gezien ‘the son of Sam’, wat op zich weer niks te maken heeft met de troetelnaam die de mesjogge New Yorkse seriemoordenaar en pyromaan David Berkowitz voor zichzelf had bedacht.

In de eerste weken dat hij bij ons verbleef was het niet meteen duidelijk tot welk ras Sam precies hoorde. Een moeilijk door een borstel te bedwingen bol ruige gitzwarte haren en een stel vlijmscherpe tandjes op vier erg beweeglijke pootjes en met een al even beweeglijke staart, dàt was Sam in die dagen…. Een beetje een ‘stoutje’ volgens Mevrouw Lung Jan, maar dat is nu eenmaal een eigenschap van leergierige en eigenwijze pups of niet soms..? En af en toe behoorlijk stinken ook want hij bleek een – alvast in de ogen van Lung Jan onbegrijpelijke – voorkeur te hebben voor het nemen van ochtendlijke modderbaden in een doodlopende zijarm van de Mun-rivier. Na zo’n therapeutische sessie walmde hij een geur af die een mix leek van een te lang in de zon gelegde Hervekaas en een extra belegen scheet…

Gelukkig was Sam niet vies van een écht bad, alhoewel de anti-vlooien shampoo, wat hen betrof, niet écht noodzakelijk was. Wanneer we de tobbe nog maar aan het vullen waren, sprong hij al blij keffend rond en eens het bad tot aan de rand gevuld was, sprong hij er meteen dolenthousiast in om het in een moordtempo leeg te scheppen… Hij was gewoonweg niet te houden..!  Dit uitgesproken aquafiele gedrag in combinatie met zijn, voor een pup toch wel forse lichaamsbouw en gitzwarte stugge haren deed Lung Jan concluderen dat er wellicht Newfoundlanderbloed door Sam’s aderen stroomde. Sam Sr. was een niet meteen definieerbare veredelde straathond die iets Labradorachtig had en z’n moeder was een nog moeilijker geval want… volledig kaal… Pas maanden later, toen Lung Jan in een onbewaakt ogenblik eens een stel foto’s en wat afmetingen naar twee bevriende hondenfokkers en -kenners in het verre Vlaanderen had gestuurd kwam vrijwel meteen én eensluidend de oplossing in de bus, in casu de mailbox: Sam was een Catalaanse herder…

Puppie Sam krijgt een kruidenbadje van Fon

Catalaanse herdershonden zijn behoorlijk zeldzaam en zeker in Thailand. Vaak krijgt Lung Jan de vraag van nietswetende voorbijgangers of zo’n hond het niet érg warm heeft met al dat haar… Nee hoor, door zijn dubbele vacht is hij perfect geschikt voor warmere klimaten. In de ruwe bergen van Catalonië kan het immers ook behoorlijk warm worden… In het warme seizoen zoekt Sam soelaas op de koele tegels van de overdekte patio en als ie het écht niet meer kan houden duikt hij tot grote frustratie van Lung Jan in het kleine siervijvertje. Dat Sammie hierbij met plezier een paar siervisjes soldaat maakt of gezwind als een haas met een paar lekkere lotusbloemen in z’n bek aan de haal gaat lijkt voor hem de pret alleen maar te verhogen. Lung Jan heeft het intussen al lang opgegeven om hem achterna te gaan want als herdershond is hij razend maar dan ook écht razendsnel….

Bovendien gaat hij, netjes in z’n stoere loopharnas, tweemaal daags mét Lung Jan op avontuur. Hierbij wordt steevast, weer of geen weer, het pas aangelegde jaagpad naast de Mun-rivier aangedaan. Neus in de wind lopen baasje en beestje te genieten van het weidse uitzicht, terwijl hoog boven hen de Grauwe Kiekendieven en een eenzame visarend cirkelen op zoek naar prooi in het rustig voorbij kabbelende water. Tijdens deze wandeling wordt telkens even halt gehouden op één van de trappen die naar de aangemeerde vissersboten leiden. Terwijl Lung Jan er geniet van een fors uitgevallen Corona  – aan de blikken van Sam te deduceren eerder een stinkstok – kan Sam een kwartiertje zwemmen in de Mun. Alhoewel zwemmen met een korreltje zout moet worden genomen want mijnheer beperkt zich meestal tot met de neus net boven de waterspiegel neerliggen en afkoelen én het in het wilde weg happen naar voorbijdrijvende lelies.

Ooit, in een ver verleden, verstoutte puppie Sam – geïntrigeerd door al wat bewoog –  het zich om naar een klein krabbetje te bijten maar toen die zich met zijn scharen stevig in de hondenneus vastbeet, was zijn lust tot ontdekken snel bekoeld…. Zijn lievelingsplek is op een kleine twee km stroomafwaarts van de verkeersbrug in Satuek over de Mun te situeren, net voor de plaats waar de rivier een eerste, brede bocht maakt. In de loop der jaren heeft zich daar een zandbank gevormd die als een schiereilandje in de rivier steekt. Dit is inmiddels Sam’s privé strandje geworden. Een claim die wordt versterkt door het bord dat Lung Jan er meer dan een jaar geleden neerpootte met de simpele maar duidelijke tekst ‘Sam’s Island’… Als ze de steile oeverwand afdalen is hij echt niet te houden en loopt hij als een gek de zandbank op om er met zijn fanatiek malende voorpoten in de malse zavel extreem diepe putten te maken. Soms zo diep dat Lung hem verdenkt hélemaal naar huis, naar Catalonië te willen graven….

Pas wanneer de zon rozerood begint te dalen boven de Mun keren Lung Jan en Sam moe maar tevreden terug naar hun Baan Farang, want zowel baasje als beestje blijven een beetje Farang, ginds ver weg in die uithoek van Isaan waar ze beiden, elk op hun manier, gelukkig zijn….