Requiem voor een stukje urban jungle
Je vind ze over de hele wereld en dus ook in Thailand. Lapjes grond in stedelijke gebieden waar ogenschijnlijk niemand naar omkijkt. En die nog steeds de eigenlijke begroeiing kennen, dan wel struiken en bomen die opkomen na het opschonen. Want in Thailand wordt de beplanting doorgaans louter tot op het maaiveld verwijderd.
Deze stukken urban jungle zijn vaak toevluchtoorden voor dieren die elders zijn verjaagd, zoals vogels, slangen en monitor lizards. Eigendom van de landjes is niet altijd duidelijk. De eigenaar wacht op nog betere tijden voor de verkoop of het betreft stukjes grond die zijn overgebleven na een verkoop. Vaak staat er niet eens een bord dat de grond te koop is. En in de tussentijd tiert de natuur welig.
Totdat de bijl valt en de dieren ter plekke benen moeten maken (als ze die al hebben). Met grof geweld worden bomen en struiken gerooid, doorgaans met uitzondering van de grootste en oudste exemplaren (geesten, weet u wel). Vervolgens komt de infrastructuur, gevolgd door bebouwing. Is de lap groot genoeg dan komt er een hotel of winkelcentrum. Om zo veel mogelijk winst te maken kiezen de nieuwe eigenaren vaak voor kleine bungalows of zelfs rijtjeshuizen, die in Thailand town houses heten. Met alle gevolgen van dien, want planning behoort niet tot de sterke kanten van de Thaise overheid. En dus ontstaan problemen met stroomvoorziening en watertoevoer, en moet ook de riolering vergroot.
De vooruitgang valt niet tegen te houden, dat weet ik ook wel. Die wordt in de buurt van stedelijke gebeden nog getemperd door de hoge grondprijzen. Bij mij in de buurt dient u minimaal vier miljoen baht neer te tellen voor een rai (1600 vierkante meter?
Bij mij in de buurt in Samorpong (Hua Hin) heeft het volgende stukje urban jungle het loodje moeten leggen. Bij het weghakken kwam een aardige vijver tevoorschijn, waar een paar monitor lizard het Aarde paradijs vierden. Geen idee waar ze nu uithangen.
Als ik dagelijks op de fiets passeer, schiet mij vaak een liedje van de Eagles te binnen, van de dubbel-cd Out of Eden.
No more walks in the wood
The trees have all been cut down
And where once they stood
Not even a wagon rut appears along the path
Low brush is taking over
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden17 november 2024De hoogste/grootste Naga van Thailand
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
Helaas…
Ik denk er net zo over. En het stoort mij.
Ik ben ook een natuurliefhebber. Soms denk ik eraan om een lap bos te kopen (op naam van mijn vrouw) alleen al om de bomen te behouden en er zelf te genieten tijdens mijn verblijf.
Ook de manier waarop Thai hun bosje onderhouden: struikgewas verbranden. Heb ik al tegen mijn vrouw gezegd. Maar tegen de lokale bewoners valt niks duidelijk te maken 🙁
Beste Hans,
In 1960 zijn wij (vooral mijn Thaise vrouw, Pen) begonnen onze kale oude rijstvelden (6 Rai) te bedekken/begroeien met een soort schaduuw, door eerst bananen te planten, welke het mogelijk maakten daartussen zaadjes van gewenste exotische en (oudere en/of inheemse) bomen/struiken en zelfs bloemen te (inter)planten. Toen de bananen het niet meer konden bijhouden (omdat wij de vruchten zelf opaten), werden deze vervangen door snel groeiende leguminose (zaadjes van de “ketim”) bomen. Het gevolg van deze aanplant, werd gevolgd door het onwillekeurig innerplanten van de opkomende seedlings (en sommige Heliconia’s van Corsica); met gevolg dat we nu een volledige prachtige dichte (bijna natuurlijk uitziende) jungle hebben (vol met diverse vogels, lizards, muizen, spinnen en andere insecten etc. en zelfs 3 verschillende soorten eekhorens en allerlei slangen); welke ons stukje land heerlijjk koel houdt, en wij (in onze eigen gebouwde Sala) genieten van al het groen rond om ons heen, en ’s avonds de lichtgevende insecten bewonderen. Een echt zelfgemaakt paradijsje kun je wel zeggen, en dat gelegen binnen de grens van de stad Chiang Mai. Dus het is mogelijk de oude (orginele) begroeing enigzins terug te krijgen, als je ‘groene vingers’, kennis, tijd en interesse hebt. . .
Hier in dit stukje BKK ook volop van die perceeltjes-maar jungle?-vergeet dat maar. Meestal worden het al heel snel vuilnisbelten en worden het storthopen van alles wat afgedankt moet. Na de rainy season liefst ook nog broeiplaatsen van muggen en lastige insecten, die dan wel voor de kringloop nuttig zullen zijn maar een pest voor de mens.
Verder is er in deze toeristenbuurt ala bekpek ook een ander fenomeen waar best een mooie fotoreportage aan gewijd kan worden: leegstaande hotels, soms nog helemaal afgesloten met golfplaat, soms ook half leeggeroofd van alles wat nog wat waarde had.
Inmiddels is ook wel te merken dat er veel werk voor de bouwvakkers uit aangrenzende arme landen te doen is: er wordt volop weer hersteld en in orde gebracht. Dus snel wezen voordat ook dit weer weg is……
Er is tegenwoordig wetgeving voor de urban jungles die er gekomen zijn vanwege landspeculatie in steden zoals BKK en mogelijk meer waar wachten beloond kan worden.
De eigenaar moet nu belasting over dit bezit betalen en de slimpies dachten eraan te ontkomen om de jungles weg te halen en er bananen te kweken. De bananen gekweekt op Silom zouden hele dure bananen moeten zijn en daar is inmiddels ook een stokje voor gestoken.
Het blijft een kat en muis spel en ik heb een A+ lokatie in BKK gezien hoe het nu aangepakt wordt. Zet voor 200.000 baht een woning voor een werknemer neer en die woont op een landgoed van 2 hectare.
Een ander optie is op urban farming te gaan organiseren. Op Rama 9 vlakbij Unilever ligt een braak grond te wachten op bebouwing en om de tussentijd te vullen is het omgetoverd tot stadsboerderij voor de vele condo bewoners met een aardig salaris aldaar.
Een leuk verhaal verzinnen en 10.000 baht per m2 per jaar vragen wat natuurlijk nooit de opbrengst van het gekweekte kan opbrengen getuigt van gewoon geld willen verdienen. Dit soort bedrijven kan er ook voor kiezen om een rol in de maatschappij te spelen en daadwerkelijk urban farming voor de mensen die het nodig hebben te realiseren.
Daar heb je de echte natuur niet voor terug maar misschien zijn er in stedelijke gebieden andere prioriteiten…
https://techsauce.co/en/sustainable-focus/central-pattana-gland-develop-urban-vegetable-farm-g-garden-in-rama-9-area-as-inspiration-to-urbanites-and-to-help-generate-income-for-farmers-