Relaxen in Nongkai

Het is een leuke tocht doorheen de Isaanse binnenwegen. De Inquisiteur had ervoor gekozen om niet via de grote highway over Udon Thani richting Nongkai te rijden. ‘Terra incognita’ begint vlak voor Kham Takla aan de afslag richting Ban Dung. Een gezapige snelheid is noodzakelijk want regelmatig passeren er van die typische dorpskernen, met schooltjes, met kleine shops, met traag landbouwverkeer. De rijstvelden worden in het zacht glooiend landschap verdrongen door bosbouw. Vooral rubberplantages, maar ook duurzame houtsoorten zodat de omgeving mooi groen is, erg schaduwrijk ook.

Na ongeveer vijfentwintig kilometer genieten komt De Inquisiteur in conflict met de routeplanner. Jawel, liefje-lief had die buiten zijn medeweten om opgestart op haar tablet, iets waar De Inquisiteur een hekel aan heeft. Zoals altijd had hij zich aangenaam bezig gehouden de dag ervoor: landkaart genomen, bekeken, dan route op een papiertje geschreven. Makkelijk toch, wegnummers en namen van grotere dorpen. Doch hier, ergens midden in nergens, wil hij linksaf, terwijl de zachte damesstem in het Thais meldt dat het <kwaa> (rechts) moet. En liefje-lief houdt voet bij stuk – die moderne technologie weet het toch veel beter dan een ouwe man zegt ze lachend. OK, rechts dan maar, en het briefje gaat het vuilzakje in.

We rijden nu bochtig noordwaarts in een dun bevolkte streek. Maar mooie natuur, veel ongerepter nu, weinig gecultiveerde bosbouw, rubberplantages of rijstvelden. En eindigt de lange weg aan de Mekong-rivier in Phon Phisai. Terug een vierbaansweg die de loop van de Mekong volgt. Het valt De Inquisiteur op dat langsheen de oever, zowel aan de Thaise als aan de Laotiaanse kant, veel communicatiemasten staan. En propaganda: “welkom in Thailand’. Het doet toch wel iets, Laos daar aan de overkant.

Wanneer we het centrum van Nongkai naderen haalt De Inquisiteur weer een papiertje boven. De gedetailleerde route naar het hotel. Maar ook weer tevergeefs, die moderne dingen kunnen alles. Naam van het hotel als bestemming opgeven en hoepla, de damesstem leidt je er naar toe. Veel links- en rechtsaf slaan, het zijn kleine steegjes. Dat hotel, Amanta Nongkai, is een aangename verrassing. In tegenstelling met de meeste andere gebouwen is het nieuw gebouwd en ruimtelijk aangenaam ingedeeld. Vlotte ontvangst en mooie kamers, de stiefdochter verdwijnt snel in de hare en installeert zich verrukt in de weelde: de televisie gaat direct aan, de airco zet ze met gemak op achttien graden – iets wat ze thuis niet mag, vierentwintig is de regel- en het paswoord van de hotel-wifi had ze al aan de counter ingegeven. Aangezien de rit sneller verliep dan verwacht, kan liefje-lief nog een schoonheidsslaapje maken, dat is voor haar het summum van vakantie. De Inquisiteur gaat met plezier alleen op stap, te voet want geen Thaise gezellen bij die daar veel bezwaar over zouden maken.
Een stad voor de eerste keer verkennen is altijd beetje lastig. Welke richting moet je uit, waar is er wat te zien? Als gewoonlijk gaat De Inquisiteur eerst de verkeerde richting uit, hij loopt naar de Mekong-oever waar hij vermoedt dat die beroemde brug naar Vientane ligt. Doch dan loop je uit het centrum, weinig te zien. Omkeren dan maar, ondanks het zweten in de zonovergoten vierendertig graden.

Nongkai is een vrij kleine stad, iets meer dan vijftigduizend inwoners had De Inquisiteur ergens gelezen. De straten hebben een beetje een Pattaya-indeling. Grotere straten lopen evenwijdig met de Mekong-rivier, daartussen liggen allemaal kleinere stegen. Nongkai voelt aan als een stadje dat zijn laatste hoogbloei in de jaren veertig-vijftig van de vorige eeuw gehad heeft en vervolgens is blijven stilstaan. Tot op heden, langzaam ontwaakt het weer. De overgrote meerderheid van de gebouwen in het centrum zijn oud, gezellig versleten. Doch er beginnen investeerders op te duiken. Op sommige plaatsen is er nieuwbouw aan de gang, niet zo massaal als aan de kusten en de hoofdstad van het land, maar toch, het begint. Op nog meer plaatsen is men aan het slopen, lekker ouderwets, met de hand, een vrij stoffige bedoening. Het is een teken aan de wand, mocht De Inquisiteur vijftien jaar jonger zijn zou hij hier best durven te investeren, er liggen veel mogelijkheden aan meer normale prijzen. Bovendien zijn de Chinezen op komst – via Laos: grote investeringen om toegang tot de Zuid-Chinese zee te krijgen, dit gaat een grote economische ontwikkeling op gang brengen.

In de vroege vooravond stapt het gezin Inquisiteur in een <saam lou>, driewieler. We willen naar de overdekte Indo-China Market. En dat is een leuk iets. Veel groter dan de Indo-China Market van Mukdahan, en veel gezelliger, ook een veel verscheidener aanbod van goederen. Wat ook opvalt is dat alle verkopers, zonder uitzondering, niet opdringerig zijn zoals in de grote toeristenenclaves. Het gaat er heel relaxed aan toe, je kan rustig kijken, kiezen, keuren. Ook de prijzen zijn goed, helemaal niet duur zodat je niet steeds alert moet zijn om te gaan afbieden, bovendien weet De Inquisiteur stilaan wel hoeveel de verschillende goederen mogen kosten. Je kan hier zaakjes doen als toerist. En ja, ook wij zijn dat hier. Liefje-lief is, zoals iedere Thai, een gemeenschapsmens. Vindt ze het leuk dat we alle drie hetzelfde T-shirt hebben, die dan gezamenlijk moet gedragen worden wanneer we ergens naar een feestje gaan. Iets wat De Inquisiteur nogal gênant vindt, een zelfde outfit dragen is heel on-westers. Doch de verzameling breidt uit: na Pattaya, Bangkok, Koh Samet, Koh Samui, Udon Thani, … en andere is er nu ook een Nongkai shirt in de garderobe.

Ondanks dat het stadje aan de rivier ligt, ligt er slechts een enkele restaurant-boot op het water. En net dat wou De Inquisiteur eten: vis uit de Mekong, vers gevangen, vers bereid. Een gammel ding, beetje verroest, maar er zit erg veel volk. Met drie dames en twee mannen begeleiden ze ons naar een leuk tafeltje op het achterdek, vlak bij de reling. De maaltijd is een feest: vis, vis en nog eens vis. Gebakken, geroosterd, gekookt, gestoomd. Met veel sauzen, van aangenaam verrassend tot te pikant. Een zacht windje verlicht het zweten want het is nog steeds warm na zonsondergang. De muggen, veelvuldig aanwezig door het water, worden bestreden met een soort brandend goedje in een bakje op de grond. Het lief was voorzien, ze had een lange broek aan. In tegenstelling tot De Inquisiteur en dochter die ondanks dat goedje langzaam opgevreten worden aan de benen. Dus na de maaltijd snel weg, dessert nemen we wel elders. Het is er niet van gekomen, allen een beetje moe en hotelwaarts.

Zaterdagochtend, heerlijk uitgeslapen gaan ontbijten. Het enige westers zijn eitjes in alle uitvoeringen, inclusief lekker kleine broodjes, de rest is Thai/Lao keuken. En maakt De Inquisiteur een mix van alles, liefje-lief moet er mee lachen wanneer ze merkt dat hij ook een vrij pikant soepje genomen heeft en dat toch blijkt te waarderen. Gaan we op pad als echte toeristen, De Inquisiteur heeft al gemerkt dat er toch wel wat van dat soort in Nongkhai zitten. Hij laat zich leiden door het lief en zo is Sala Keaw Ku het eerste doel.

De wagen wil De Inquisiteur niet nemen, te lui. Doch op straat zijn de <saam lou’s> waarvan er gisterenavond meerdere op de loer lagen, verdwenen. Nu ja, het is dan ook al tien uur, later dan een gemiddeld toerist zich op pad begeeft, ze zullen hun klandizie al hebben. Met het lief in de buurt, nooit een probleem. Ze stapt gewoon een nabij gelegen winkeltje binnen en vraagt om transport. En zie, die mensen hebben ook zo’n ding en zijn bereid om ons voor zestig baht te brengen. Erg weinig want de rit duurt een halfuur, doorheen stegen, links, rechts. Veel te traag oversteken van een drukke verkeersader maar het loopt goed af. Sala Keaw Ku is een vreemd iets. Dat moet je maar opzoeken in een reisgids, doch De Inquisiteur geniet van de fantasie ontwikkeld door de ontwerper(s). En ook van de enorme vissen in de vijvers, <pla doek’s> van bijna twee meter lang. Schildpadden die hopeloos naar onder geduwd worden wanneer ze proberen mee te genieten van het brood dat we geven, zo’n massa grote vissen kunnen ze niet de baas.

We verblijven er langer dan verwacht, daar aan de vijvers is het lekker koel onder het afdak. Want het is fantastisch mooi weer, helder blauwe lucht, een knallende zon en de temperatuur gaat vlot over de dertig graden. Maar weer zijn de driewielers verdwenen op de grote parking aan de inkom. Wanneer er dan eindelijk eentje opdaagt vreest De Inquisiteur voor een overdreven prijs want er is geen andere mogelijkheid om weg te geraken. En hij kan niet vergelijken met de heenrit, we willen naar het aquarium van Nongkai, geen idee waar en hoe ver. En wow, hij vraagt zomaar eventjes driehonderd baht. Overleg noodzakelijk, argumenteren doch de man gaat niet van zijn prijs af. Nog even overwegen om eerst naar het hotel terug te gaan, daar kennen we het bedrag wel van. Ja, dat is zestig baht meldt de man. Dus toch een eerlijke prijs die driehonderd? We doen het, want het is inclusief terugrit – hij wacht ter plaatse.

Had De Inquisiteur het geweten, was hij zijn auto gaan halen. Een uur lang in zo’n luid sputterend ding, over gekuilde wegen, eerst doorheen de stad en vervolgens o zo kwetsbaar op de highway nummer twee – dat is afzien. Ondanks het windje dat je krijgt wordt het snel bloedheet onder dat plastic afdakje, de zitbankjes zijn zo smal en hard dat je kont er pijnlijk van wordt, je zit op de rand van je billen. Je rug wordt gekweld door de stalen buizen die op de verkeerde hoogte gemonteerd zijn. Ergo, wat verder zijn er wegenwerken. Stof, stof en nog eens stof. Maar uiteindelijk geraken we er. Snel een kraantje opzoeken, handen en gezicht wat afspoelen, een colaatje aan een stalletje. In een plastic zakje met meer ijs dan cola. En stiefdochtertje was zo slim om een knoop in het rietje van De Inquisiteur te leggen terwijl hij een sigaret was gaan roken. Beide dames weer eens veel plezier want het duurde even voor hij door had waarom hij geen cola kon opzuigen.

Het aquarium zelf is best leuk – als je er interesse in hebt. Leerzaam over alle vissoorten: zee-, zoet- en brak water. En vooral wat er leeft in de Mekong, je snapt meteen waarom er zoveel protest komt over het Chinese plan om die mastodont van een rivier af te dammen. Bovendien slaagt De Inquisiteur erin om een kijkje achter de schermen te nemen: de filters, die wil hij zien. Het pompsysteem, de gebruikte filtermaterialen. Altijd leuk, de mensen die daar achter de schermen werken zijn best fier op hun job en hebben er totaal geen probleem mee dat De Inquisiteur door een “only for staff”-deur is gestapt.
Onze <kap roth> moeten we wakker maken, hoe die erin slaagt om op zo’n smal bankje te maffen. Zelfde ellendige terugrit en we arriveren rond drie uur in de namiddag aan het hotel. Hongerig, dorstig maar relaxed. Dus roomservice, da’s pas vakantie. Vervolgens, na een zwoele douche -vreemd genoeg hangt er een inspirerende muur-hoge spiegel in de grote betegelde douchecel-, een slaapje lekker koel in de airco. Straks gaan we naar de zaterdagavond markt op de boulevard langs de rivier. Nu ja, avondmarkt: ze stellen op vanaf vijf uur, en sluiten reeds rond acht uur weer af.

Moedig stappen we terug op een <saam lou>, maar we weten dat het niet ver is. Twintig baht per persoon lijkt toch een vast tarief voor alles wat je binnen de stadsgrenzen doet. We zijn wat te vroeg, nog te weinig kraampjes zijn open. En zie, De Inquisiteur merkt een Duits restaurantje op. Dat kan hij niet laten liggen, Duits eten in Thailand is altijd goed. En na al die vis wil hij wel eens wat vlees. Het menu is vrij schamel, een schnitzel dan maar. Met frietjes, daar kan een Belg niet aan voorbij. Vrolijk stappen we nadien de dijk op, er is nu veel volk op de been.

Een gezellige bedoening daar: de vele kleine, maar heldere en fel witte lampjes bij ieder kraampje creëren een aangename sfeer, en er is een vreemd aanbod. Het lijkt wel of het de Nongkai-ers zelf zijn die een straatverkoop houden. Je kan het niet bedenken of ze verkopen het. Als overal in Thailand laveren er storende bromfietsen tussen de wandelende massa, geen kat die er zich aan stoort behalve een Amerikaan die daar luidruchtig veel misbaar over maakt. Nu ja, zijn probleem. Het lief schaft zich een prachtige sarong aan, de dochter een modieus namaak-zonnebril van een bekend merk welke die nooit aan zo’n lage prijs zou aanbieden. De Inquisiteur komt pas in actie wanneer het eet-gedeelte wordt bereikt. Wat een aanbod! Zoveel geuren en kleuren! En De Inquisiteur proeft van veel : sushi, van krab en gerookte zalm, heerlijk. Een soort snoepjes, kokosnoot met ei, mmmm. Wegens de geur van het bakken: een paar satés waar een heerlijk sausje rond hangt. Een verfrissend vers fruitsapje van <saparot> (ananas). Het pleziert het lief, die eetlust van haar schat. Die haar ervan verdenkt niet liever te hebben dan dat hij wat dikker wordt.

Op het einde van deze voedselmarkt, we zijn al een poosje van de rivieroever weg, staat een tempel. Aaah, nee toch! Jawel, er moet even bedankt worden voor de leuke tijd die we hebben. Lap, vijftig baht aan een bloem en een kaars, vuile knieën. Maar het lief en dochter zijn gelukkig, dat maakt veel goed. In het straatje waarvan we vermoeden dat het richting hotel gaat, is een aantal bars. Farangbars. En jawel hoor, daar zitten ze. Droevig kijkend naar de passage, alsof ze het allemaal wel gehad hebben. Een grap in de richting een overjarige barlady die er ervaren-flauw op reageert. Televisies hangen te kwelen: formule1, voetbal van een week geleden. Neen schat, ik heb geen zin in bier. Ik geniet, ik relax, we gaan naar de kamer. Ze mogen hun bars houden.

Zondagochtend zijn we veel te vroeg wakker, dat stuurt de planning in de war. Na weer een vreemd mixed-ontbijt bollen we richting highway naar Udon Thani. Het plan was om daar pas rond de middag toe te komen, nu zijn we er al om tien uur. Mai pen rai, daar, een Index! Meubeltjes en hebbedingen gaan bekijken, langzaam wandelend in de gekoelde lucht. Een Home-Pro, laat De Inquisiteur zich verleiden tot aankoop van een elektrische heggenschaar, hij is dat handmatige gedoe beu, het ding staat in ‘promotie’ – zoals ongeveer alles in Home-Pro. Een Thais tuincentrum doen we ook aan, en zie, wat een leuke beeldjes hebben ze hier: mini <kwaai’s> (buffels), in donkerbruin hout. Tsja, niet doen, ‘Farang’, onze ondernemende hondenreu, gaat daar ongetwijfeld zijn tanden in zetten. En zo maken we de tijd aangenaam vol tot iets na twaalven. Op naar het Thomas-resort voor heerlijk Duitse kost, hier hebben ze een zeer uitgebreide keuken.

Rond drie uur in de namiddag komen we thuis. De shop blijft gesloten en De Inquisiteur wil die heggenschaar testen natuurlijk. Doch met liefje-lief daarbij eindigt dit in een stevige snoei-job tot vijf uur, de ganse oostkant is gedaan … . Terwijl De Inquisiteur zich aan zijn eerste biertje sinds drie dagen zet, gaat liefje-lief naar haar broer. Er is hommeles in het gezin Piak. Taai zit in een dip, heeft van alles op Facebook geplaatst en de familie is gealarmeerd. De Inquisiteur besluit om zich daar wijselijk van tussen te houden, hij zal het straks wel horen tijdens het traditionele bedgesprek. Doch <mei> heeft zich gemoeid. En dat geeft spanning in huize Inquisiteur, maar dat is mogelijk stof voor een ander blog.

Nongkai, aan te bevelen – voor een dag of twee-drie. Niet langer. En met niet te veeleisendheid aangaande westers eten, vergeet het daar. Een volgende keer haalt De Inquisiteur eerst een re-entry om het te combineren met een dag of twee Laos, Vientane.