Regendagen in Isaan (2)
Normaal gesproken is het regenseizoen best te pruimen in Isaan. Aangenaam zelfs na maandenlange droogte. Mooie ontluikende natuur die je bijna letterlijk ziet vooruitgaan. En ja, eind juni en zeker in juli valt de regen ook overdag. Maar dan op een leuke manier: zeer intensieve buien die fascineren en slechts korte tijd duren. Vervolgens komt de zon weer voor een uurtje of drie, dan weer een bui.
De Inquisiteur weet zich best bezig te houden op het platteland, heeft hobby’s, is goed geïntegreerd en kan dus aangenaam omgaan met de mensen. De shop brengt ook geneugtes met zich mee die de lasten zoals het twaalf uur per dag en zeven dagen op zeven open zijn verlichten. Zowat drie maal per week richting het nabije stadje om in te kopen, zowel voor de shop als privé – op den duur kent iedereen je en de mensen zijn hier altijd vriendelijk en vrolijk. Af en toe is er eens een ritueel, een tambun, een dorpsfeest.
Bovendien: je doet wat je wil, wanneer je het wilt. Geen gezeur, geen geklaag, van niemand. Hutje bouwen, boompje kappen, … niks verbod of gebod, niemand die je aanklaagt.
En is er de aanwezigheid van het lief natuurlijk. Grappen en grollen, elkaar plagen, lief zijn voor elkaar. Die heerlijke momenten ’s avonds wanneer we samen zitten na sluitingstijd. De drie honden die dan vlak voor het terras komen zitten en genieten van het gezelschap. De poezen die eerst goed kijken of het poortje van het terras wel afgesloten is en dan voorzichtig komen aansluipen, nieuwsgierig spinnend en snuivend aan alles wat van plaats veranderd is.
En wanneer dat alles toch eens niet voldoet, hoepla, de auto in, een uitstap. Want er is veel te zien in een straal van zowat honderdvijftig kilometer, een verwaarloosbare afstand in een groot land. Of gaan we weg, richting Udon Thani voor een nachtje, of twee, … . Wat meer westers genoegen, batterijen opladen noemt het lief het.
Doch als eerder gezegd, de huidige regens zijn vervelende. Al dagenlang een miezerige motregen die af en toe afgewisseld wordt door een wat stevigere bui. Zonder stoppen, geen zon te zien. Is er nog stormwaarschuwing: Son Tinh is komende, een tropische storm. Dat verlamt een mens, je zit er op te wachten.
Komt dit alles vlak na een drukke periode waar we veel plezier beleefden. Drie weken verlof in Pattaya, alle dagen veel te doen, veel lol. Kom je thuis, is er het voetballen, lekker laat opblijven en naar de wedstrijden van het Belgisch elftal kijken, samen, met z’n drie, de dochter mocht ook komen supporteren. Want een lekker westers hapje erbij, meegebracht uit die badplaats. En de dag nadien wat later uit bed, in de namiddag een dutje, nu ja, De Inquisiteur althans. De dagen vliegen voorbij.
Planning gemaakt ook: de vijver moet leeg. Toen viel er al wat regen, maar ‘schoon’broertje Piak moet meewerken want een hoop <pla nin’s> met een schepnet te vangen, in een emmer, en die emmers telkens zeshonderd meter verder legen in de familiepoel. Veertig stuks met telkens drie, vier grote vissen erin.
Dat betekent de vijver compleet leeg maken: huidige planten eruit, de gestapelde stenen weghalen, de filters leeg maken, de pomp met de leidingen weghalen. Maar de vijver raakt domweg niet leeg door de regens. Een felle bui en hoepla! Vijf centimeter water erin. De volgende ochtend, na een nacht regen: tien centimeter water erbij.
En de andere karweien stapelen zich op: gras maaien. Hagen scheren. Onkruid wieden. Oprit en tuinpad van de algen ontdoen. Want bij zowat alles wat een farang doet hoort elektrisch gereedschap bij … .
Gaat De Inquisiteur na enkele dagen luiwammesen toch maar op wandel doorheen de motregen. Hij is de laptop en het mobieltje beu. Hij stapt doorheen het dorp en de nabij gelegen velden, daar waar er maar beweging is.
Aan de woning van Sak hoort hij zwaar hoesten, niet normaal. Het is Sak’s echtgenote. Die is ziek door de regens. Dagenlang heeft ze nog in de rijstvelden gewerkt, bovendien had ze een extraatje want een wat rijkere buur had haar gevraagd om het opschietende gras tussen zijn rijst weg te halen. De ganse dag doornat. En ze doet ook thuis haar taken: wassen en plassen zoals men zegt. Ze heeft geen wasmachine, dus handwassen. Zwaar karweitje hoor met een gezin van vier mensen. En die was werd opgehangen binnen in huis, want buiten droogt die niet, ze kunnen niet zoals De Inquisiteur het lief helpt: hij plaatst simpelweg een grote ventilator mee onder het afdak van het pomphuis en na een anderhalfuur is alles droog … .
Het vochtpeil is ook binnen in haar woning enorm hoog en hierdoor heeft ze een infectie op haar luchtwegen opgelopen. Doch ze kan niet stoppen met haar taken en er moet geld verdiend worden, hoe weinig het meestal ook is. Een opbeurend woord en de belofte voor gratis kruidenthee is alles wat De Inquisiteur kan doen.
Verder in het dorp is er geroep in de woning van Keim. Een groot gezin, zes jonge kinderen, ieder jaar wel eentje. De jongste telg enkele maanden oud, de oudste acht jaar. Bengels die zich vervelen. Want een houten huisje, open benedenverdieping waar het gezinsleven zich afspeelt tussen een hoop rommel, een berg afval en een open keuken, nu ja, keuken … . De kinderen zijn niet naar school, ook de achtjarige niet. Want geld voor het schoolbusje is er niet en doorheen de regens met de bromfiets is ook niet alles, komt er nog bij dat die kleine achtjarige reeds verantwoordelijkheid moet opnemen, hij heeft de plicht om een beetje op zijn jongere broers en zusjes te letten. En ze moeten vanaf half zes uur ’s ochtends mee bed uit, dan begint de dagtaak van Keim’s echtgenote. Rijst koken voor de komende dag. Kinderen van die leeftijd alleen op de bovenverdieping laten is niet mogelijk.
Maar ook daar beneden kunnen ze niet veel uitspoken, speelgoed hebben ze niet. Teveel spullen die gevaar opleveren want ook een oude bromfiets, delen van een traktor en een hoop zakken met rijst. Dus, vanaf ze maar de kans zien, lopen ze de tuin in. En komen vol modder te zitten. Lopen ze weer terug, pakken ze dingen vast die vervolgens ook vol modder komen te zitten. Borden en drinkbekers die net afgewassen naast het vat water liggen te drogen. Pas gewassen kledij die ophangt terug vuil.
Tsja, een mens zou voor minder uit z’n slof schieten, maar wat moeten die kinderen nu?
Aan de zuidkant van het dorp staan de woningen in lager gelegen land. De grachten aan de zijkanten van de weg zijn overgelopen, die kunnen het vele water niet aan. Het zijn ook de armste dorpelingen die hier wonen. Dit komt omdat de velden die er liggen vaak overstromen, de rijstopbrengst is het laagste van allemaal. Auto’s hebben ze hier niet, maar met de bromfiets of <saamlou> is het bijna niet te doen. Want geen verharde straten, enkel rode aarde. Dat nu pure modderwegen zijn, ze zien eruit als die je vaak ziet in Afrikaanse landen tijdens het regenseizoen. Enkel met een vierwielaandrijving raak je erdoorheen. Volwassenen en kinderen zien niet bruin, ze zien rood. Vanwege die modder waarheen ze zonder uitzondering door moeten om wat dan ook te doen. Er branden een paar vuurtjes, ze maken rook om de muggen te verdrijven. Ze zitten daar maar, te wachten tot de regens stoppen lijkt het. De Inquisiteur, nu ook vol modder, schuifelt naar een van de woningen waar mensen op hem roepen.
Die ondanks hun armoede toch wat willen aanbieden, neen, dank je wel, hoeft niet, maar geen ontkomen aan. Een dochter wordt opgetrommeld, die moet naar de shop in het dorp. Neeeen, dat hoeft niet! Tsja, ze is al weg. Op een af andere wijze brommert ze doorheen de moddersporen. En komt terug met een flesje .. lao kao. Ach jee.
De Inquisiteur vindt dat hij nu niet kan weigeren, dat zou onbeleefd zijn. Griezelen bij de borrel, veel water drinken direct nadien.
Moeizaam gesprek want ze spreken Isaans, weinig Thai. Handen en voeten mee gebruiken dan maar, doch zie, redding komt van een flukse dame die wel Thais praat en bovendien wat Engels. De jonge mannen van dit gehucht zijn allemaal weg, werken elders ten lande. Enkel de ouderlingen en de dames dragen zorg voor de schamele rijstvelden en ze verbouwen een beetje groenten voor eigen gebruik. Neen, buffels of koeien hebben ze niet, dat is hier niet te doen, te vochtig in het regenseizoen, te veel insecten. Sterk want nog geen kilometer verder ligt het dorp en daar doen ze het wel. De Inquisiteur kan een glimp opvangen van de binnenzijde van het huis wanneer iemand de deur laat open staan. Zelfs daar ligt geen beton of vloer, enkel aangestampte aarde. Het is er vrij duister ook, ze houden alles zoveel mogelijk gesloten tegen de insecten. Mei Nuch merkt op dat De Inquisiteur aan het gluren is en nodigt hem naar binnen. Wel ja, een grote kale hut, anders kan hij het niet benoemen. Er staan, liggen en hangen enorm veel spullen, oud en versleten. Geen huisraad.
Het is er vrij laag en vooral donker. Trapje op, weer gewoon een enkele kamer, groot. Hier liggen een hoop dunne matrasjes met dekens, kledij hangt omhoog want er zijn geen kasten. Plastic zakjes met persoonlijke spulletjes. Verlichting is een enkel peertje midden in het plafond. O ja, en een televisie. Die niet werkt merkt Mei Nuch op. De kleine satellietschotel had De Inquisiteur beneden al zien liggen, zwaar gedeukt.
De Inquisiteur kraamt op voor hij nog meer borrels moet drinken, werkt zich doorheen de modder, bereikt de verharde straat en spoelt benen en voeten af aan een kraan. En wandelt huiswaarts. In gedachten noteert hij om nog eens terug te komen, maar niet met lege handen. Wat thee en koffie, een flesje lao ook.
En bedenkt hoe goed hij het eigenlijk heeft. Nauwelijks last van de regens want hij moet niks. Een heerlijke badkamer, met warm water uit een regen-sproeikop. Vloeren, degelijk afsluitbare ramen en deuren met horren. Leuke gordijnen, wat schilderijtjes aan de muur. Kasten, opbergruimten, nergens rommel. Televisie, laptop, telefoon. Ventilators en airco’s. Een auto en een motorfiets, goed verzekerd.
Het slechte gevoel dat hij door de voortdurende regens gekregen had is weg. Wat een gelukzakken zijn wij!
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand24 december 2019Winter in Isaan: Kerstmis
Leven in Thailand22 november 2019Winter in Isaan (8)
Leven in Thailand16 november 2019Winter in Isaan (7)
Leven in Thailand12 november 2019Winter in Isaan (6)
Goed verhaal, mooie foto’s (de bovenste kan zo naar National Geographic). Inderdaad: we zijn, zoals u dat benoemt, een stel “gelukzakken”.
En wat een “gelukzakken” (“bofkonten” zeggen wij in Nederland) zijn wij, dat wij jouw dagelijkse geluk in jouw verhaal mogen delen.
Vraag mij met verwondering af waar de schrijver al de tijd vandaan haalt om deze stukken te schrijven.
Dit doe je niet in een half uurtje. Respect.
Prachtig verhaal weer, met een uitmuntend oog voor details..ik heb er van genoten.
Kijk uit naar het volgende verhaal.
Wat goed om te lezen dat je je “slechte gevoel” bent kwijtgeraakt door in te zien dat wij het goed hebben, hier in de Isaan in een degelijk huis met voldoende geld om goed te kunnen leven. Geluk is iets wat je kunt vinden wanneer je je ogen er voor opent !!! Wij kunnen gelukkig genieten van jouw mooie schrijfsels waarin mooie Vlaamse termen in voorkomen (op kramen…). Regen of geen regen (het lijkt regen), blijf schrijven vriend want wij genieten er van !!! 😉
Het leven in de isaan , is best een van goed vertoeven , zoals jij voor je zelf beschrijf.
Voor de falang ,met een goede gezondheid en geen zorgen over geld.
zoals jij beschrijf , je kan gaan en staan waar je wil.
Alleen geld dit niet zozeer voor je vrouw,
begrijp ik ,
zeven dagen per week lange dagen staat zij in de winkel.
en buiten de sluitingstijd dat de winkel dicht en vakantie,s
Heeft de handen letterlijk en figuurlijk vrij, zal zeker haar keuze zijn.
Geeft een goede aanvulling , na je drieluik over thaise vrouwen.
Dat de vrouwen de kleine economie in Thailand op gang houden.
Gr Piet
Al die fàràng mogen dan op elkaar lijken, deze mooie verhaaltjes komen van de Inquisiteur (Rudi) en het eveneens mooie drieluik over vrouwen is van de hand van Hans Pronk. 😉