Regendagen in Isaan (1)

Het is nog vroeg in de ochtend, het eerste daglicht maakt dat Piak wakker wordt zelfs al zijn de gammele houten luiken voor het kleine raam gesloten. Hij hoort de regen ruisen op de bomen die vlakbij zijn huis staan, gelukkig niet zodanig dat het metalen dak te lawaaierig wordt. Kijkt een beetje rond in de kleine maar overvolle slaapkamer. Het plafond vertoont natte plekken, de afwatering is onvoldoende om alles weg te werken of er is een lek.

In een andere hoek aan het plafond hangt een groot spinnenweb maar de spin zelf is niet te zien. Hij kijkt bezorgd naar het matrasje naast zijn eigen bed, daar ligt zijn stiefzoontje PiPi van vier nog in dromenland, maar ook daar is de spin niet te zien. Naast hem ligt zijn vrouw, hij ziet haar zwaar opgezwollen buik, binnen enkele dagen moet ze bevallen van zijn eerste eigen kind. Hij is daar dolgelukkig over, doch ook wat bang. Buiten de vreugde brengt het ook zorgen met zich mee.

Isaansgewijs denkt hij niet aan een al te verre toekomst, zijn eerste zorg is waar het kind te slapen leggen. Want de slaapkamer is al overvol: hun eigen bed, het matrasje van Pipi en een kast welke het enige noemenswaardige meubelstuk is dat hij bezit. Voorts hangen er overal waar kan aan metalen kapstokken kledingstukken. In het begin zal die kleine wel mee in eigen bed liggen, maar wat nadien, er is geen plaats meer beschikbaar.

Lang kan hij niet blijven soezen, de koeien beginnen luidruchtig te worden. Snel schiet hij in een versleten short en een gescheurde T-shirt en hij gaat naar de stal. Doorheen een doornatte omgeving. Al dagenlang is het aan het regenen, het begon met enorme stortbuien die vooral ’s nachts vielen, nadien ook overdag, de zon verdween en de urenlange zachte regens blijven gewoon komen. Ook hij heeft gehoord dat er mogelijk een storm op komst is, van zijn zus die hem over van alles en nog wat informeert, soms heeft hij er interesse voor, maar meestal begint hij na enkele minuten met zijn hoofd te schudden – te veel informatie, dat hoeft hij allemaal niet.

De stal, een bouwsel van boomstammen met een metalen dak, zonder buitenmuren en zonder harde en goed reinigbare vloer, is vergeven van insecten. Koeien hebben ook last van muggen en hij wil een vuur aanleggen om rook te ontwikkelen. Maar dat gaat nu niet zo makkelijk, de houtstapel die ernaast ligt is te vochtig en het duurt lang voor hij het voor elkaar krijgt. Toch heeft hij het handig gedaan, eerst even inschatten van waar de wind komt om de plaats van het vuur te bepalen zodanig dat de rook naar de runderen zweeft. Snel reinigt hij de aarden vloer door de mest eruit te scheppen, gooit wat hooi in de voederbak en de beesten kunnen een paar uur voort. Buiten brengen naar een plek met gras kan niet door de regens, kwaai’s kunnen daar wel tegen, voor koeien is dat nefast indien ze te lang nat blijven. Het kalf, nu ja, het is reeds een jaar oud, is al ziek. Door het vele vocht zoeken ook insecten drogere plekken op en de stal is daar ideaal voor. Zijn er een soort beesten die ziektes overbrengen naar koeien en het kalf heeft waarschijnlijk een virus opgelopen. Het dier eet niet, komt niet recht, ook niet wanneer Piak en het lief het proberen op zijn poten te zetten. Manaat, de veterinair, komt medicijnen inspuiten, hoepla, weer vijfhonderd baht van het karige budget weg. En hopen dat het dier overleeft.

Omdat hij zich niet kan bezighouden met zijn grootste bron van cash geld verdienen, het kappen van bomen en er houtskool van stoken, gaat Piak op zoek naar vis voor het ontbijt. Naast de grote weg liggen afwaterende grachten en onder de op- en afritten van woningen steken betonnen buizen. Stroomafwaarts aan het einde van zo’n buis heeft hij gisteren een net gespannen en daar zit nu veel vis in. Kleine visjes, een paar iets grotere <pla du’ks>, kortom, voldoende voor het ontbijt en een middagmaaltje. Snel nog wat smakelijk groen verzamelen her en der, wanneer hij terug is ziet hij dat Taai, zijn echtgenote, ook opgestaan is. Beetje hobbelend door het nieuwe leven in haar dat eerstdaags moet geboren worden.

Ondanks de regens begint er beweging te komen in en rond de velden. Nog steeds zijn er boeren die rijst aanplanten, Piak voelt zich gezegend wegens het feit dat hij al klaar is. Want dagenlang met je voeten in het water en de modder terwijl je lijf ook doornat wordt is ook niet alles. Het is niet echt koud, integendeel, maar er is geen zon om snel op te drogen. Piak kan zich bezighouden met een andere bijverdienste: groenten op kleine schaal. Momenteel zijn de komkommers rijp en die moeten verzameld worden, ook een beetje gereinigd omdat ze vaak vol modder komen te hangen. In plastic zakjes afwegen en dan naar de winkel van zijn zus. Daar mag hij ze tentoonspreiden, zakjes van tien of twintig baht. Op het eind van de dag komt hij het niet verkochte deel weer ophalen en zijn centjes incasseren. Hij heeft ook, her en er verspreid, bananenbomen staan. Die ontdoet hij van de afgestorven bladeren, en wanneer nodig haalt hij de rest van de paarse bloem weg zodat de vruchten kunnen uitgroeien. De verkoopbare bananen volgen dezelfde procedure als de komkommers.

Het buitenwerk tijdens de regens maakt dat je vol modder komt te hangen. Rode aarde, een soort kleverige leem. Hardnekkig komt die op je lijf, eerst op je voeten en handen, dan je aangezicht en vervolgens de rest van je lichaam ongeacht de kledij. Dus douchetijd. In dat kleine erbarmelijk gemetst hok van anderhalve vierkante meter, een dak gemaakt uit reststukken metaal die dertig centimeter te kort zijn maar dat zorgt voor licht. Aangestampte aarde als vloerbedekking, de muren onbezet, laat staan dat er tegels hangen. Een hurktoilet strategisch ongelukkig gesitueerd vlak in de midden zodat je er heel oncomfortabel staat. Een groot plastic vat, kleine visjes erin die de muggenlarven moeten opeten, met een kleiner plastic kommetje om te kappen. Een nagel in de tweedehands deur om een handdoek op te hangen. Het heeft geen zin om je voeten te wassen, die worden meteen terug vuil door het ontbreken van cement of wat dan ook om op te staan, daarbovenop staat deze ‘badkamer’ een meter of vijf van de woning af. Moet je terug doorheen de modder…
Maar er is geen geld om verbeteringen aan te brengen, dit is Isaan geen prioriteit.

Bij dat werken in de groentetuin heeft Piak ontdekt dat er verschillende nesten van een redelijk vervelende soort wesp hangen. Die moet hij weghalen, er is weliswaar geen honing te vinden bij deze soort maar de steekbeesten zijn te agressief, Pipi loopt te veel risico. En haalt hij De Inquisiteur erbij, jeetje. Piak is ondanks zijn situatie helemaal niet jaloers op De Inquisiteur of het lief – zijn oudste zus. Hij vindt het heerlijk dat haar leven in een goede plooi is gevallen. Hij is gewend geraakt aan de farang met zijn -in zijn ogen- vreemde gewoontes en past zich erbij aan. En ondanks dat die farang nogal streng is aangaande privacy en familiezaken kan hij er wel mee om, hij grapt er graag mee. Afgelopen regendagen was zijn geliefde uitspraak “ben je al moe Rudi?”….

Want De Inquisiteur is zich al enkele dagen aan het vervelen door het regenweer. Kan of wil hij buiten niks doen, een farang werkt met elektrische toestellen. Zit urenlang aan de laptop op zijn terras, zodanig zelfs dat hij overweegt om een stop te zetten op Facebook en andere media voor een week of twee. Piak, net als veel Isaaners, heeft wel een beetje gelijk. Zoveel informatie, en zeer vaak echte onzin, is te veel. Als je dat allemaal blijft in je opnemen denk je dat de wereld om zeep aan het gaan is en dat je vrienden en kennissen een herenleven hebben zonder te hoeven werken – alhoewel het hun gegund zou zijn. In de namiddag gaat De Inquisiteur meestal shopwaarts bij het lief zitten. Beetje verder luiwammesen, het lief plagen, en weer, mobieltje erbij. Er is toch niet veel te beleven. Snel snel komt een enkeling iets noodzakelijks halen maar voor de rest mijdt iedereen die niet in de rijst moet gaan werken de regens.

Enkel een paar hardcore drinkers komen nog wel. Zo rond zevenen wanneer we willen sluiten, vervelend eigenlijk, kunnen die nu niet rond vijf uur komen? De Inquisiteur is al maanden geleden aangaande alcohol op regime gegaan, thuis althans. Hooguit een enkele dag van de week nog eens een biertje of twee. Maar dat weerhoudt de mannen er niet van om op het terras van de shop te komen zitten. Ze proberen telkens weer door een fles voor zijn neus te zetten, maar nee, dank u wel. En is De Inquisiteur de pineut wanneer Manaat, veel te dronken, met zijn bromfiets en al omvalt wanneer hij naar huis wil gaan. Onverantwoord dus brengt De Inquisiteur hem maar. Door de regen, over die donkere onverlichte en door bomen en bossen omzoomde weg. Bovendien is Manaat’s bromfiets doorheen zijn remmen. En doorheen de vering. En geen lichten. En heeft Manaat zelf de neiging om telkens weer veel te ver achterover te leunen. Eens hem afgezet moet De Inquisiteur weer die zeven kilometer door regen en duisternis, geheimzinnige schaduwen en geluiden omringen hem, geen kat in Isaan die eraan denkt om hier alleen doorheen te rijden. Geesten weet je wel.
’s Anderdaags komt een ongelooflijk herstelde Manaat zijn brommertje ophalen en is uitermate dankbaar, <Rudi chai die>. Hij deponeert vier grote flessen Chang voor De Inquisiteur op tafel. Om negen uur ’s ochtends – dus: “dat is voor later Manaat, nu drink ik niet”. De flessen staan terug in de koeler, die zal De Inquisiteur binnen enkele dagen wel weer delen met Manaat die eigenlijk best een goede kerel is, hij is de veterinair van de streek en werkt hard.

En heeft De Inquisiteur last. Last van zwellingen in zijn gezicht en op zijn armen. Die jeuken zwaar, en als je erover wrijft is het pijnlijk. Komt van die steekbeesten die hij met Piak ging uitroken. Heel primitief: Piak maakte een soort fakkels, stak die in brand en ging ermee naar de nesten. Zo ook De Inquisiteur. Alleen is die niet zo handig als de Isaaner, hij houdt de vlam te ver van de nesten. Waaruit grote eskaders komen vliegen, ten aanval. En ze verliezen hun angel niet vreemd genoeg. Het lijken wel kamikazes, in duikvlucht recht naar hoofd en armen, een steek, dan maken ze een bocht, en zetten een nieuwe aanval in. Vluchten helpt niet, ze achtervolgen je. En geen water in de buurt om in te duiken.
Ach, het is ondertussen al allemaal weg, het was eigenlijk echt plezant, Piak lachte zich te pletter, Pipi had vanop afstand ook lol met De Inquisiteur zijn vluchtpogingen.

En ’s avonds na de douche werd De Inquisiteur heerlijk behandeld voor zijn verwondingen die hij veel pijnlijker liet uitschijnen dan ze waren….