Van reclame tot afval (3)

Na een paar dagen was het Tuk-Tukje nog geen meter van zijn plaats gekomen. Volgens de site van het Guest House is het tevens een bar en restaurant, dus wellicht kon ik er de volgende morgen gaan ontbijten. Een aantal plaatjes op Facebook zagen er wel smakelijk uit.

Voor de zekerheid nog wat beoordelingen van het etablissement opgezocht, en die deden mij de wenkbrauwen fronsen*. De eigenaar heeft zich de afgelopen jaren nou niet bepaald geliefd gemaakt bij zijn clientèle, om het voorzichtig uit te drukken, en het ontbijt maakte het er niet beter op. Ik kon er beter ‘s avonds een keertje langslopen, en passant een biertje pakken, en dan maar handelen naar bevindingen. Als de meneer echt zo onvriendelijk was als ik begon te vrezen kon ik gemakkelijk zonder het verder ergens over te hebben weer vertrekken. En misschien viel het mee, ik kan in het algemeen wel aardig met Duitsers overweg.

Des avonds om 23.30 wandelde ik door Soi 13/1 en al van verre zag ik de moderne variant van het uiteraard blauwe uithangbord. Dichterbij gekomen bleek het rolluik van de massage-afdeling al gesloten, en die van het bargedeelte was half dicht. Typisch Duits, zo vroeg de luiken sluiten? Ik was in ieder geval te laat. Binnen was het helemaal donker, een blik onder het ijzeren gordijn door leverde niets op.

Gisterenmiddag een tweede poging gewaagd. De rolluiken hingen er nog hetzelfde bij. Voor het pand stond een grote pick-up die gevuld was met gedemonteerd hotelkamermeubilair. Het was inmiddels wel duidelijk, ook op deze plek heeft het imperium niet goed kunnen gedijen. Ik maakte een foto van de gevel en van de pick-up, juist op het moment dat een jongedame naar buiten was gekomen door de hoteldeur. Ik wist niet dat meisjes zo vuil konden kijken. Veel tijd om daar aandacht aan te besteden kreeg ik niet want ze begon meteen tegen me te schreeuwen. Mevrouw was er niet van gediend gefotografeerd te worden. Tsja, dat kan nu eenmaal gebeuren als je plotseling in beeld gaat staan. En ze stond er inderdaad, zij het niet prominent, op.

‘You have to delete!’ Nou hoef ik helemaal niks te deleten, op de openbare weg mag ik gewoon de openbare weg fotograferen, maar in Thailand was dat volgens haar toch beslist anders. Ze kon me niet overtuigen en liep foeterend weer naar binnen.

Ik was wel benieuwd naar wat er nu zou gaan gebeuren en nam schuin aan de overkant bij The Office Girls Bar aan een toogje plaats. Na enige tijd verscheen ze samen met haar moeder buiten. Aha, daar had ze dat vuile kijken van geleerd.

Ze zagen mij zitten, er werd gewezen, overlegd, gestampvoet door dochterlief en ze verdwenen weer. Nu om papa, de eigenaar, erbij te halen. Weer werd er overlegd en uiteindelijk kwam het gezelschap mij met een bezoek vereren, enigszins tot verwondering van de brave Office Girls, die het geheel op de voet zouden gaan volgen.

De eigenaar legde mij andermaal uit dat zijn dochter niet gefotografeerd wenst te worden en dat er voor mij dus niets anders op zat dan de foto te verwijderen, om erger te voorkomen. Ik kon praten als Brugman, maar zo waren de regels en anders zou ik mij deze middag nog lang heugen. Bij een handgemeen ging ik het waarschijnlijk niet redden tegen hem, maar met louter dreigementen laat ik me niet zo snel van mijn stuk brengen, dus hoewel er veel heen en weer gepraat werd, was er feitelijk sprake van een status quo.

Hoe gingen we hier nu uitkomen? De politie bellen? Het was mijn eer te na om voor dit onbenulligheidje tussen twee farang de Thaise overheid te gaan belasten. Nog afgezien van de vraag of het zinvol zou zijn.

Ondertussen deed hij verwoede pogingen om mij te vermurwen: Als je die foto nou gewoon wist, bied ik je een biertje aan en is alles weer goed. Dat zette me op scherp: ‘Als ik die foto al zou wissen, dan is dat uitsluitend omdat ik bedreigd word, en niet voor de Wiedergutmachung! Er is helemaal niks goed!’

Ik begon mijn beheersing nu te verliezen en dat moet je, zeker in Thailand, nooit doen, zo heb ik altijd geleerd. Dus ik begon aan een rationele analyse van ons beider situaties.

Feitelijk had ik geen enkel belang bij de foto, hij had geen enkele meerwaarde, en hoewel ik aardig op de hoogte ben van de officiële regels voor het fotograferen in Nederland, moet ik heel eerlijk toegeven dat ik de wettelijke bepalingen hieromtrent in Thailand niet paraat heb. Ik had dus eigenlijk niets te verliezen, behalve dat ik mijn halsstarrige eigenwijsheid even opzij moest zetten.

De man zat eigenlijk in een veel lastiger parket. Dochterlief is tegen haar wil gefotografeerd en als haar papa het niet voor elkaar zou krijgen om zo’n irritante farang die foto te laten wissen, zou dat zeker gezichtsverlies opleveren, met alle mogelijke gevolgen van dien. Dan had hij op zijn minst een slechte dag, en zou ik de komende tijd toch wel op mijn hoede moeten blijven voor moeder en dochter, zo schatte ik in.

Zoveel sop was deze kool niet waard. Ik wiste de foto. Het gezelschap maakte zich uit de voeten, en een paar alleraardigste dames verbaasden zich erover dat ik zo (schijnbaar) rustig was gebleven en dat we er met praten uit waren gekomen, want ‘farang always fight’.

Het moge duidelijk zijn, in het kader van de algehele ontruiming van het Guest House zal het Tuk-Tukje één dezer dagen ook wel verdwijnen, maar het is beslist te veel eer om dat aan mijn milieuactivisme toe te schrijven. Ik ben er denk ik gewoon niet voor in de wieg gelegd en voel me veel meer op mijn gemak tussen een paar kantoormeisjes.

* www.reise-forum.weltreiseforum.de/viewtopic.php?t=35467