Van reclame tot afval

De wijze waarop in Thailand met afval wordt omgegaan verdient in ‘onze’ ogen bepaald geen schoonheidsprijs. Het artikel over het vervuilde strand in Pattaya en de reacties daarop op 19 juni jl. spreken boekdelen. Vergelijken met Nederland is iets wat op dit blog terecht niet altijd wordt toegestaan door de moderatoren – het gaat tenslotte over Thailand – maar stiekem doen we dat bij onze beoordeling van de situatie natuurlijk toch.

Dan verliest Thailand het uiteraard op veel gebieden van Nederland, maar daar hoeven we niet verbaasd over te zijn. Het is eerlijker om te vergelijken met de omringende landen, en als je dat doet is Thailand juist weer vaak de winnaar.

Zelf probeer ik vaak in te schatten hoeveel jaar Thailand met betrekking tot een bepaald onderwerp nou ‘achter loopt’ bij Nederland.

Naar aanleiding van het genoemde afvalprobleem en de vervuiling moest ik denken aan mijn lagere schooltijd, begin jaren zeventig van de vorige eeuw.

Mijn ouders hadden de kolenkachel net vervangen door een gasgestookte moederhaard met radiatoren. Een wonder van technische innovatie en mede mogelijk gemaakt dankzij een speling der natuur bij Slochteren. De kolenkit kon weg, het kolenhok kreeg een nieuwe bestemming, en ik vertrok ‘s ochtends vanuit een warme slaapkamer naar het klaslokaal.

De ramen van dat klaslokaal moesten soms gesloten blijven, aangezien aan de overzijde van het nabijgelegen Rijn- Schiekanaal de vuilnisbelt was gevestigd. Het was de bedoeling deze na het gereedkomen van de verbrandingsoven te laten begroeien, zodat een mooi park op een licht golvend terrein zou ontstaan. Van tijd tot tijd ging evenwel, onbedoeld(?), de brand in deze vuilnisbelt en bij de juiste windrichting lag onze school dan urenlang in de rook. Het was nu eenmaal zo.

Langs het kanaal bevond zich over een lengte van enkele honderden meters een talud. Ongeveer in het midden was door de provicie een houten bord geplaatst: Verboden vuil te storten. Dit bord oefende een enorme aantrekkingskracht uit op mensen die aan het verbouwen waren of anderszins geen raad wisten met hun rotzooi. Elke avond reden daar particulieren en zwartwerkers af en aan om zich van hun overtolligheden te ontdoen. Toen de berg afval zo groot was geworden dat deze boven het maaiveld van de naastgelegen weg dreigde uit te komen is het bord ongeveer honderd meter verplaatst. Door wie weet niemand.

Op school werden wij milieubewust gemaakt, en wel éénmaal ‘s jaars, waarbij de leerlingen uit de hoogste klassen werden uitgerust met prikstokken om het schoolterrein van de nodige lege pakjes shag, halfvergane patatbakjes en gebruikte anticonceptiemiddelen te ontdoen. Het strand van Pattaya was er niets bij, maar één keer per jaar was toch echt wel voldoende.

De bussen van het openbaar vervoer stootten bij het wegrijden bij elke halte een verstikkende wolk roetdeeltjes uit, mijn vader ruilde zijn DKW 3=6 (tweetakt) in voor een Panhard 24BT, en later voor een Fiat 125 die 1 op 7 liep en na zes jaar naar een schroothoop kon om verder weg te rotten. Olie verversen kon hij zelf, de olie verdween letterlijk door het putje. Voor zijn verjaardag kreeg hij een elektrische verfspuit, Hfl. 79.95 van de V&D, en elk weekend vond hij wel iets om in de achtertuin, gewoon in de open lucht en geheel conform de werkwijze van de blijde papa op de feestelijke verpakking, een ander kleurtje te geven.

De bordjes ‘Laat niet als dank…’ gaven toch eerder aan wat er in de parken en plantsoenen werd achtergelaten, dan wat er werd opgeruimd.

Kortom, Nederland was wat betreft milieuvervuiling de ontkenningsfase nog nauwelijks ontgroeid en het zou nog decennia duren voordat de laatste kolencentrale in gebruik werd genomen…

Met de nodige slagen om de arm kun je stellen dat Thailand een jaar of vijftig achter loopt op dit gebied. Er valt hier nog veel te winnen, maar verwacht geen wonderen of schoksgewijze veranderingen. De oplossing ligt ook niet op één plek, het zal een combinatie van educatie, bewustwording, regelgeving, handhaving, infrastructuur, geld en nog veel meer moeten zijn.

En ook al heb ik soms een roze bril op, ik zie er in Thailand ook wel dingen door die duiden op een lastig te veranderen mentaliteit en een stukje onbegrip, of onwil.

Ik sluit daarom af met een voorbeeld daarvan, waarop ik vanuit mijn stamkroeg uitzicht heb. Het betreft een Tuk-Tuk in ooit frisse kleuren die hier geruime tijd geleden als reclameobject door de uitbater van een hotel is neergezet. Een Tuk-Tuk in Pattaya, daar kijk je van op, dus het idee was aardig. En dan kamers vanaf 399 Baht, wat moet een mens nog meer. Niks, behalve dat je zo’n ding natuurlijk niet aan z’n lot kunt overlaten. Zoiets vereist enig onderhoud, en dat is een naar woord.

Het ooit zo alleraardigste Tuk-Tukje staat er nu ernstig verwaarloosd bij, de banden zijn lek, er worden vuilniszakken aan opgehangen, en verder is het een opslag- c.q. afvalplek geworden voor de marktkraamhouders in de buurt.

Het reclame-effect is inmiddels totaal verloren. Als je dit ziet staan is dat geen uitnodiging om eens bij dat hotel te gaan kijken, maar eerder een waarschuwing om er met een grote boog omheen te lopen. Of zouden ze de kamers wel spic en span houden? Kon je dat zo iemand nou maar aan z’n verstand brengen….