Leven als single farang in the jungle: Rare snuiters – No Name 2
Eerst besteedde Lung Addie er geen speciale aandacht aan doch hij had reeds een paar dagen het vertrouwde gewandel van Deun, alias No Name niet meer gezien. Mogelijk was het vanwege het regenseizoen, maar nee, in de ochtenden was er amper regen de laatste tijd.
De boeren klagen zelfs dat het te droog blijft en ze naar meer regen verlangen. En ook, de regen kon hem eigenlijk niet deren, dan zette hij een plastiek zak op zijn hoofd, maar wandelen deed hij toch.
Ook het dagelijks flesje koel water bleef onaangeroerd langs de kant van het pad, doorheen de palmolieplantage, staan. Dit reeds drie dagen, niet zoals gewoonlijk. Ik miste ook het dagelijks hoofdknikje van No Name als hij mij hier aan mijn schrijftafeltje zag zitten. Ook onze Mae Baan had hem reeds een paar dagen niet meer gezien. Als zij naar de versmarkt ging (tallaad) en hem zag, stopte ze hem nog al eens 10 of 20 THB toe, daarmee hopend in het goede boekje van Boeddha komende te staan.
Lung addie, nieuwsgierig als hij is en ook wel een beetje bezorgd, ging kijken bij het hutje, verscholen in het groen, wat er aan de hand was of kon zijn. Navraag bij de lokale mensen had trouwens niets opgeleverd, maar verder stelden zij zich ook geen vragen… hij liep niet langs de straat en … ja, dat was het. Bij zijn hutje was ook niets te bespeuren, geen No Name, geen Deun. niets of niemand. Binnen een kijkje gaan nemen deed ik niet, je weet maar nooit wat je er zal vinden. Dus er maar met mijn buurman over gesproken en ook hij vond het eigenaardig. Samen dan maar naar het politiebureel. Daar werd het verhaal eerst wat wantrouwig, zelf op hoongelach onthaald…. Deun… ja, een zonderling maar voor de rest…
Uiteindelijk kon mijn buurman hen overtuigen en gingen ze ook een kijkje nemen. De vaststelling was: niemand thuis doch er stond onaangeroerd eten op de tafel, met veel vliegen er rond en …. blijkbaar reeds een reukje aan.
Deun werd gevonden langs zijn dagelijks wandelroute, liggend in de zijkant van de weg, in het hoge gras. Deun was er niet meer, hij was overleden gedurende zijn dagelijkse wandelronde. Hij werd overgebracht naar de tempel en na drie dagen, begeleid door twee monniken en paar dorpsgenoten, onder wie de eigenares van het winkeltje, waar hij dagelijks zijn sigaretje kreeg. De dame van het soepkraampje waar hij dagelijks zijn potje soep kreeg, naar zijn eeuwige rustplaats, herleid tot stof en as.
Zijn hutje werd een paar dagen geleden in brand gestoken door de plaatselijke overheid. Het stond er tenslotte toch maar niets te doen en er was ook niets, maar dan ook niets waardevols in aanwezig.
Niemand zal hem werkelijk missen, enkel de straat, die nog steeds hetzelfde beeld zal vertonen, doch een dagelijkse gebruiker minder zal hebben.
RIP Deun, alias No Name.
Over deze blogger
-
Geboren in 1955. Maakte kennis met Thailand meer dan 20 jaar geleden, toen ik regelmatig in BKK een tussenstop maakte na het beëindigen van werkopdrachten radiometingen op de toen nieuwe luchthaven van Hong Kong. Woon nu meer dan 10 jaar permanent in de provincie Chumphon. Ik ben de auteur van het TB-dossier 'Uitschrijven voor Belgen'.
Mijn beroep was Expert Senior Field Engineer radiometingen. Hobbies:
- het administratief bijstaan van Thaise weduwen van overleden Belgische mannen, met de Belgische overheidsdiensten: pensioenen-erfrechten-belastingen.
- Radio-zendamateurisme telegrafist met licentie in Thailand en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen16 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand: een schot in de roos (nieuw)
Eten en drinken8 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (3 slot)- Eten en drinken7 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (2): dag 4 tot 12
- Eten en drinken6 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (1): dag 1 tot 3
RIP Deun.
Toch fijn dat er iemand is die hem mis
Rip
Beste Lung Addie, ik wil de mensen, die No Name hebben begeleid op zijn weg, bij deze graag heel hartelijk bedanken voor het dagelijkse kopje warme soep, het sigaretje, en jou voor het flesje koud water, fijn dat er nog zulke mensen zijn. “Bedankt”
RIP Deun.
Ondanks dat hem na een paar weken niemand meer zal missen want het dagelijks leven gaat voor iedereen gewoon door….het verhaal stemt mij toch even triest maar mijn waardering voor Lung Addie die net iets meer menselijkheid toonde en zijn verstand gebruikte dan de anderen.
Rien
Toch wel droevig, als je in je ganse leven door niemand wordt gemist.
Spijtig ook dat er geen vervolg meer zal komen op dit merkwaardige verhaal met deze zonderlinge persoon.
Rust in vrede Deun, bedankt Lung Addie en de vele andere mensen die hem gedurende zijn leven hebben gesteund waar ze konden en die hem een waardig afscheid hebben gegeven.
Gelukkig iemand die om hem gaf. En zo zijn er vele mensen die zo alleen zijn. Gelukkig zijn er nog mensen die om die mensen “geven”. Dank daarvoor.
Ben van het jaar 1935…
Mooi dat zo.n eenzame oude man toch
nog een vriend had… wat ben ik blij dat
mijn dochter elke dag wil dat ik een
kort bericht je stuur,
Simon w. Karreman Den Haag
Fijn gedaan Lung Addie en dank voor je bezorgdheid voor een hulpbehoevend mens, fijn dat ook die anderen No Name supporten.
No Name heeft groen licht gekregen en hij nam die laatste trein, de trein waar hij in het verleden als spoorbeambte zo vertrouwd mee was.
RIP No Name.
NicoB
Mooi. Mooi Lung Addie! Maar ook nog eens mooi omschreven. Een nadenkertje voor de lezers, waaronder mezelf…
Er bestaan veel Deuns. Zelfs mensen om ons heen waarvan we niet vermoeden dat ze eenzaam zijn. Zoals soldaten die de wanhoop op het slagveld hebben gezien en er steeds aan moeten denken. Maar toch vrolijk moeten doen. Er met niemand over kunnen praten zonder ook hun vreugde weg te nemen. Het is een universele sfeer schets. Het gebeurt overal op de wereld. Wat woorden die zo indringend die trieste kant van het leven oproepen! Ik moest het even laten bezinken. Als je zo kunt schrijven moet je wel een bijzonder mens zijn. Bedankt, Lung Addie.
Bedankt beste lezers voor de mooie serene reacties.
Lung addie.