Het overlijden van mijn achterbuurman

Gisteren overleed rond 22.00 uur mijn achterbuurman, een neef van Nit’s moeder, 1 dag (2 uur) voor hij 76 zou worden. Nit was er bij en bleef na zijn overlijden ook daar slapen. Ik bezocht hem nog in de ochtend, 12 uur eerder. In de avond verzocht hij om een Thaise vlag (de mijne dus) om die in zijn laatste uren vast te houden.

Hij was al een lange tijd echt oud en zwak. De laatste week ging het slecht. Hij kon niet meer eten. Naar het ziekenhuis. In Nederland zouden ze je dan met slangetjes verplicht voeden om je op krachten te houden en het proces te rekken. Hier zeiden ze na 1 dag: ga maar naar huis. Dus niet meer eten en af en toe een lepeltje water en wachten.

Dat duurde vier dagen. Gisterochtend omringd door bezoekers zoals ik, naaste en iets verdere familie (zoals Nit en een nicht van Nit, dus een dochter van een andere nicht van hem, de oudste zus van Nit’s moeder, die in januari haar man verloor). Die nicht van Nit hielp hem met hoesten en haalde met wc-papier het slijm uit zijn mond. In Nederland hebben we hele discussieprogramma’s of je wel van kinderen (en de zieke) kan verlangen dat ze zijn billen moeten afvegen.

Vanochtend is de hele buurt (behalve ik, want ik moet dit schrijven) uitgerukt om de nodige tenten op te bouwen rond het huis (mannenwerk). Ook Nit is nu weer helpen. Zojuist arriveerde de kist. En om te zorgen dat alle bezoekers de komende dagen genoeg te eten hebben (vrouwenwerk), arriveerde ook enig materiaal, zoals schalen en borden.

Al het werk werd gedaan door familie en buurtgenoten. In Nederland doet de Dela dat en dan vinden we alles zo duur!! (Hier even stoppen, want ik ga nu op last van mijn echtgenote douchen, omdat ik mijn achterbuurman’s hand met water met bloemetjes moet gaan overgieten. Tot zo dus.)

Ik snel douchen en er naar toe. Haasten was niet nodig geweest. De achterbuurman was er nog niet klaar voor. Dus wachten. Typisch Thai.

Ondertussen werd van alles opgebouwd. Daartoe benodigd enkele boompjes om doeken op te hangen. Dus kappen. Zonder dat er iemand van de gemeente bij was om de kapvergunning te controleren.

Terwijl ik met Nit zat te wachten werd voor een te maken doek met zijn foto en levensdata zie ik dat z’n sterfdag wordt opgeschreven maar voor geboorte alleen het jaar 2480. Bij oudere Thaise mensen is alleen het jaar bekend, ook op de ID kaart.

Ik zeg tegen Nit, waarom niet 25-6-2480, want hij zou vandaag jarig zijn. Nit zegt dat tegen de schoondochter, maar die zegt nee, we weten alleen juni en het jaar en geboren op dinsdag (in de Thaise beleving erg belangrijk, dat vragen ze ook altijd: op welke dag ben je geboren) en omdat het vandaag dinsdag is zei de echtgenote gisteren hij is morgen jarig. Dan had ik het maar vorige week ‘gevierd’. Alsof je verjaardag na je geboorte altijd op een dinsdag valt.

Ik werd gedurende de wachttijd steeds bezocht door vele vliegen. Er waren er stervensveel (raar woord voor zo’n bijeenkomst). Tijdens het watersprenkelen wapperde de naast hem zittende dochter de vliegen van zijn gezicht, terwijl hij de enige was die er geen last van had.

Daarna de afscheidsceremonie. Altijd weer een aparte ervaring en een mooi gebaar. Toen in de kist en de kist in de buiten opgestelde ‘vrieskist’.

Nit’s moeder zal de crematie niet meemaken, want die moet vrijdag voor de derde achtereenvolgende keer vijf dagen aan de chemo.

Zo, nu weten jullie weer wat over dit mooie land. Nooit te oud om te leren spreekt (schrijft) een man met ervaring in den vreemde.

Ingezonden door Jaap