Oud nieuws en eten in een gesloten restaurant

Lampang heeft er een bezienswaardigheid bij. Een paar maanden geleden schreef ik een kort stukje over het vervallen huis van Louis Leonowens. Hij was de zoon van Anna Leonowens, de hoofdpersoon uit het verhaal “Anna en de koning van Siam“. Vanmorgen waren we weer bij Baan Louis, zoals het huis hier genoemd wordt, en om een hele goede reden: het huis is opgeknapt.

Het voltooien van de opknapbeurt werd gevierd met muziek, toespraken (die hier meestal veel te lang zijn, maar dat maakt niet uit want er wordt toch niet naar geluisterd) en een expositie van oude foto’s van Leonowens en zijn handelsfirma, en nieuwe tekeningen en schilderijen van Baan Louis. Mieke figureert zelfs in een van die schilderijen, maar als de maker ons er niet op had gewezen hadden we dat niet gezien.

Een 19e eeuws gebouw als nieuwe bezienswaardigheid: oud nieuws dus. Baan Louis ligt vlak bij het beroemdste huis van Lampang, Baan Sao Nak, het huis met de vele pilaren, in de mooiste wijk van de stad. Toegegeven, de huizen zijn geen attracties van buitensporig hoog niveau, maar de bezoeker van Lampang is door de bank genomen ook niet iemand die de drukste toeristische trekpleisters opzoekt.

Afgelopen week zaten we te lunchen in een van de mooist gelegen restaurantjes in de buurt, net iets buiten de stad. Mieke complimenteerde de eigenares met de prachtige tuin en kreeg prompt een boompje waarvan ze gezegd had dat ze het zo mooi vond cadeau. James, schilder van Mieke’s portret en mijn donderdagse schaaktegenstander, raakte aan de praat met de eigenares en begreep dat er vandaag een evenement zou zijn met Noord-Thais eten en muziek. Dat wilden we wel eens meemaken, dus hadden we een lunchafspraak voor vandaag in datzelfde restaurantje gepland. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik de naam ervan niet weet.

Bij aankomst bleek dat James het gedeeltelijk goed begrepen had. Het betreffende evenement was inderdaad gaande, maar het restaurant was gesloten. Het ging namelijk om het verjaardagsfeestje van de eigenares. Maar ja, je bent in Thailand of je bent het niet. Ondanks dat de tent gesloten was werden we uitgenodigd om binnen te komen. Ik had gelukkig de foto die ik van het personeel gemaakt had voor iedereen die erop stond uitgeprint, dus ik had zelfs een cadeautje bij me, dat enthousiast werd ontvangen.

Er werd een tafel ergens vandaan getoverd en van alle minikraampjes met Noord-Thaise gerechten die in de tuin stonden kwam iemand wat te eten brengen. Zo verlieten we het gesloten restaurant uiteindelijk zonder een rekening te zien en toch met een goed gevulde maag. En zo worden we er ook weer eens goed aan herinnerd waarom we hier zo graag wonen.