Op vakantie

Eindelijk terug thuis. Drie lange weken vertoefden liefje-lief en De Inquisiteur in Pattaya, als echte vakantiegangers. Dat ‘verlof’ was allang geleden vastgelegd, De Inquisiteur had het in februari geregeld. Om de een of andere reden wou hij eens terug wat langduriger in de berucht-beroemde badplaats verblijven, en daarom koos hij eens een voor hem quasi onbekend hotel. Het Privi hotel.

Die keuze werd ingegeven door de ligging. Op de hoek van Second Road en soi Yamato, en het feit dat men parkeerplaats aanbiedt. Eigenlijk kende hij het hotel wel want hij had het nog zien bouwen zo’n twintig jaar geleden. Op de andere hoek van de straat is er de Wonderfull Bar en daar zat hij destijds vaak. Vele legendarische feestjes meegemaakt, de bar werd gemanaged door een Belg die een goede vriend werd. En zo zag De Inquisiteur een gebouw verschijnen, in die jaren vrij groot en hoog, beetje bij beetje kreeg het vorm. Eens gereed zag je beneden een indrukwekkende lobby, sjiek ingericht met feeërieke verlichting. Vast duur dacht De Inquisiteur toen.

Bij het boeken waarbij criteria als parking en betaling bij incheck voorrang krijgen van De Inquisiteur bleek de prijs uitermate voordelig. Net geen negenhonderd baht, een koopje zo middenin het centrum, alles goed bereikbaar, te voet of via die typische open taxi’s.

Maar twintig jaar is lang. Het hotel is wat uitgeleefd, de mooie lobby gewijzigd naar een vierentwintig uur restaurant waar je steeds doorheen moet, de parkeerplaats bleek een keldertje te zijn dat onderliep bij de eerste grotere regenbui – een bron van ongerustheid de ganse vakantie lang. De kamer was aan de straatkant, en de Wonderfull Bar heeft nog steeds livemuziek tot ongeveer twee uur ’s nachts. De dubbele beglazing bleek niet voldoende, het repertoire van die jongens is nogal eentonig, iedere avond dezelfde liedjes, dezelfde volgorde.

Doch ondanks het feit dat de airco vaak niet werkte, dat het toiletspuitje bleef lekken en de lift hoognodig gepoetst moet worden genoot De Inquisiteur.

Soi Yamato, soi Postoffice, Beach Road, Second Road. Nostalgisch wandelt De Inquisiteur er telkens doorheen, zijn gedachten naar zijn eerste jaren Thailand, nu achtentwintig jaar geleden. Eigenlijk is er maar weinig veranderd. Kleine, luidruchtige bars waar geen kat zit behalve de dames die na al die jaren nog steeds hoopvol op je roepen. Wassalons die elkaar de loef afsteken. Massagesalons waar geen enkele masseuse een diploma heeft. Kleine restaurantjes die mikken op hun eigen landgenoten: Engels, Noors, Deens, Frans, Duits, Italiaans. Het Japanese Yamato waar de soi zijn naam aan te danken heeft is er ook nog steeds, en weer gaat De Inquisiteur er niet eten.

Rioleringen zijn nog dezelfde want bij iedere bui moet je door het water waden. Afval wordt nog steeds op hopen gezwierd en maakt dat de omgeving die typische geur blijft hebben. Het verkeer is nog net zo nonchalant als voorheen, Second Road oversteken is en blijft een avontuurtje.

Walking Street blijft aantrekkelijk voor zowel het lief als De Inquisiteur. De live-bands zijn veel beter, zoals nu in de <Peit-Soon-Peit> die de rol van Lucifer heeft overgenomen. Insomnia, waar het lief in haar enthousiasme een fles wodka koopt, “nu moeten we enkel cola bestellen” – zonder te beseffen dat de prijs van de fles wodka het vijfvoudige is als in een shop. En we zodanig tipsy worden dat we daarna in de Ice-Bar verzeilen. Zo koud, na vijf minuten moet De Inquisiteur eruit ondanks de borrel. Vervolgens een onnoemelijk klein Turks zaakje binnen om kebab te verorberen zodat we ons evenwicht herkrijgen en verder kunnen.

Gaan we ook naar soi Bua Kao, vol met bars en restaurants. De Inquisiteur wordt weer nostalgisch, hij heeft nog geweten dat deze straat een woestenij was: geen wegbedekking, geen gebouwen. Naar Dre’s Bar om naar het voetballen te kijken. En waar je snel moet drinken want het gaat er hier Belgisch aan toe: “een biertje graag en geef de rest er ook eentje”. Twee wedstrijden geraken we daar maar de derde match blijven we onderweg hangen.

In soi LK Metro. Waar we dan toch eens een GoGo binnen gaan er lol beleven door een al te enthousiaste farang die de dames gek maakt, enkel, De Inquisiteur wil wel eens weten hoeveel zijn rekening bedroeg. Nog een bar hier, een bar daar en plots ziet De Inquisiteur dat het Belgische voetbalteam al op televisie verschijnt – alle bars hangen hier vol met schermen. Vrolijk zoeken we een strategisch plaatsje in een erg grote open bar tussen de massa. En blijkt die massa bijna uitsluitend uit Engelsen te bestaan … . Het duurt geen tien minuten of buiten op straat is er al een vechtpartij tussen twee man. Ole, daar gaan we. Ondanks dat De Inquisiteur zich wat koest houdt begint hij spontaan te juichen bij het Belgische doelpunt. Oeps.

Maar zie: “No problem man”. “ ou are ok, don’t worry”. Na de wedstrijd krijgt De Inquisiteur wat stevige kloppen op zijn schouders samen met een welgemeend “congrats”.

Tsja, Engelsen, het blijven vreemde rakkers als ze wat gedronken hebben.

En geraakte De Inquisiteur tot in de Megabreak. Op afspraak via dit blog. Gringo is daar stamgast. Leuk elkaar eens te ontmoeten, je ziet nu een gezicht en een persoonlijkheid achter de blogs. Aan poolen komen we niet toe – De Inquisiteur is onder de indruk van de omgeving, onnoemelijk veel pooltafels daar. Spelen ze ook nog eens ‘Nine-ball’, wij amateurs houden het op acht. Hier zitten de betere spelers, zeker weten. In ieder geval, een fijne ontmoeting welke nog een keertje herhaald wordt een paar dagen later, De Inquisiteur heeft er weer een leuke kennis bij.

En zo vliegen de dagen voorbij, lekker lui niks doen, veel slapen, veel op restaurant gaan zodat De Inquisiteur vier kilo bijkomt, het lief wil zich niet wegen want ze eet te dapper mee van het o zo uitgebreide aanbod in Pattaya. Toch merk je wel dat het vertier zich moet aanpassen, er zijn veel minder westerlingen dan vroeger. Groepstoerisme uit naburige zuidoost Aziatische landen zijn er massaal maar die hebben een totaal ander bestedingspatroon. En vooral veel Indiërs die steeds met drie, vier man op pad gaan maar de bars links laten liggen. Dat maakt dat er aan veel gevels borden hangen: ‘zaak over te nemen’. Hotels, shoppingcentra en de bezienswaardigheden hebben wel wat aan dat massatoerisme, maar de kleinere horecazaken moeten een zware tand bijsteken om te overleven.

Zelf deden we niet aan echt toerisme. Jawel, even aan het strand zitten omdat ze daar volgens het lief lekkere <som tam> aanbieden maar dingen als het Sanctuary of Truth, Nong Nooch, Big Boeddha, Yom Tien, … neen, dat hebben we genoeg gedaan in het verleden.

Maar toch krijgt De Inquisiteur genoeg van het stedelijke gedoe, de drukte, het totaal andere bioritme dat we moeten aanhouden. Laat wakker worden, zeer laat in bed, niet vol te houden. En versassen we voor de laatste vijf dagen naar de oostkant van Sukhumvit Road. Vlak bij de wijk waar hij negen jaar gewoond heeft ligt het New Dao Resort. De Inquisiteur en het lief logeren normaal gezien altijd hier als ze naar Pattaya komen. Zwembad voor de kamer, uitstekende keuken, schitterend personeel. En kunnen we nog wat herinneringen ophalen met de vele vrienden die we hier nog kennen. En voetbal kijken in het Holland-Belgium House, als extra voordeel: hier hebben ze maatjesharing! Het lief gaat voor een dag naar haar zus die in de buurt woont, De Inquisiteur maakt er stiekem gebruik van om eens een namiddag ronde te maken naar de bars in de buurt, en zie, hij moet er vroeger veel gekomen zijn want zowat iedereen kent hem nog.

Voldaan en met opgeladen batterijen kunnen we terug huiswaarts.

En thuis, jawel, is hier, in Isaan.

Dat onooglijke dorpje midden in de natuur. Met al zijn gebreken maar ook met al zijn genoegens.

Genoegens in de vorm van het weerzien van het lief haar dochter die onder de hoede van de grootmoeder was gebleven omdat ze naar school moet. De twee poezen die spinnen van genot, de drie honden die blijven kwispelen na vele knuffels. Het lief tevreden want haar krabben- en garnalenkweek heeft het zonder schade overleefd. De Inquisiteur tevreden want de vijver is in orde, er is nergens schade aan have en goed ondanks de zware regens.

Zelfs de gebreken neemt De Inquisiteur voor lief. Het is de avond van Brazilië – België en rond valavond is er een zwaar tropisch onweer in aantocht. Diepzwarte wolken schuiven langzaam onze richting uit, wat later wakkert de wind aan. Vervolgens ruik je de regens die eraan komen, en dan begint het. Zeer zware regenval die blijft aanhouden. De Inquisiteur vreesde er al voor, en ja hoor, plots de stroom weg. Geen voetbal, dat kan toch niet!

Maar Boeddha is De Inquisiteur gunstig, na een korte onderbreking is er weer elektriciteit.

En nu, zondagochtend, is er nog steeds regen. Maar De Inquisiteur zit lekker droog op zijn terras. Te kijken naar het gras dat hoog opgeschoten is maar dat hij niet kan afrijden. Het lief is ijverig ‘grote kuis’ aan het doen in haar shop, alles wordt afgewassen, zelfs de grote koelkast. Stiefdochter is weer lekker lui en verschuilt zich op haar kamer. Poes Toulouse blijft maar plagen door op en af het klavier van de laptop te schuifelen. Straks staat er verse spinazie op het menu, een zeldzaamheid hier welke De Inquisiteur nog net op de kop kon tikken in Udon Thani. Samen met de Camembert kaas – de broodjes liggen in de oven te geuren.

Jawel, we zijn weer thuis. Heerlijk!