Ontwaken in Isaan….

Half zeven: Lung Jan werd gewekt door het gehijg van z’n Catalaanse herdershond Sam die de ochtendstond blijkbaar benutte om een hopeloze strijd aan te gaan met een vergeten gelegde tennisbal. Ongelofelijk waar ie z’n energie vandaan bleef halen. Zelfs op dit ontiegelijk vroege uur….

Door het stevige horraam kwam nu ook het monotone getuf van een op de Mun voorbijvarende visserssloep en het geprevel van de al even monotoon biddende monniken uit het klooster aan de overkant binnendrijven. Het gekrijs van een paar, elkaar in de boomtoppen achternazittende apen scheurde de laatste fragmenten van de nacht aan flarden… In combinatie met het geronk van Mevrouw Lung Jan was dit een muur van geluid die mijn langzaam ontwakende ik erg vertrouwd in de oren klonk en die in feite een behaaglijk verlengstuk van mijn slaaproes vormde.

Kwart voor zeven: Terwijl de eerste zonnestralen langzaam de gordijnen naderden lag ik in dubio. Zou ik me nog één keer omdraaien, of zou ik ingaan op de luid geblafte uitnodiging van trouwe Sam om mee buiten te komen spelen? Of zou ik het ontwakingsproces nog wat nodeloos rekken door al even nodeloos gemijmer? Zouden de buffels die elke ochtend weer door onze straat richting uiterwaarden werden gedreven weer een dikke, glimmende laag van een onwelriekend bijproduct voor de poort hebben gedeponeerd? Of zou een van de buren het weer nodig vinden om vlak naast Baan Farang een lekker vuurtje te stoken? En wat als straks, tijdens het wekelijkse bezoek aan de Tesco, mijn favoriete kaas niet in de rekken blijkt te liggen…? Of één van m’n schoonbroers, die het klaplopen tot een kunstvorm hebben gesublimeerd, plots weer om een paar Baht of een slokje whisky verlegen zitten…?  En dan zwijg ik nog over de Grote Problemen die vooral door het hoofd van mijn eega spoken: Zullen we door het coronavirus volgende maand nog naar Vlaanderen kunnen reizen om er het huwelijk van onze jongste dochter bij te wonen? Zal het studentenprotest aan de universiteiten eindelijk tot een Thaise Lente uitgroeien of zullen Zij Die Kost Wat Kost De Macht In Handen Willen Houden opnieuw aan het langste einde trekken…?

Om zes minuten voor zeven besluit ik een reeks van goede voornemens mentaal op te lijsten. Kwestie van de dag goed te beginnen. Optimisme moest er zéker op al was het maar voor m’n nageslacht. Mijn Wil Om Alles te Weten én de verbetenheid waarmee ik sommige dingen doe mogen wel een tandje minder. Zo zal mijn Groot Gelijk vanzelf ook afnemen. En Hoop? Ja, waarom ook niet. Ik besloot ter plekke, half weggezakt in een comfortabele stapel kussens, om in de toekomst meer te hopen, zij het wel met wat reserve, zoals men dat van mij gewend is….

Eén minuut voor zeven: Zo, ik was klaar voor de dag en de avonturen die deze mij ongetwijfeld weer zou brengen. Restte alleen nog het fysieke proces van het opstaan. Naar gewoonte besloot ik van twintig af te tellen. Bij nul moest ik er onherroepelijk uit. Sam blafte enthousiast. Vol van levenslust sprong ik uit mijn sponde. De rest van mijn gezin werd meteen wakker door mijn knetterende vloek toen ik mijn knie tegen de scherpe rand van het nachtkastje landde….