Ondertussen, in Isaan (2)

Het leven is momenteel relaxed hier, je wordt wakker bij een stralende zon met een heerlijk temperatuurtje. Het gras, het loof van de bomen en ander groen genieten telkens na van de nachtelijke buien. Het oogt lekker fris, gras en groenten schitteren vanwege de nog niet opgedroogde druppels.

Ideaal weer voor De Inquisiteur om lekker te karweien aan huis en tuin. Eigenlijk is zowat iedereen in het dorp aan de slag, op de velden, hoopvol ‘voor een goede rijst’ zoals ze dat hier zeggen. Met af en toe wat gaan afkoelen, en, meestal vanaf de late namiddag, een heerlijk koele Chang, wat moet een mens nog meer?

Bovendien waren er twee huwelijken die een aangename onderbreking waren voor het zware landbouwwerk. Het eerste huwelijk was voor De Inquisiteur minder interessant, een jonge dame die al jaren geleden weggetrokken is en die hij niet kent. Wel haar ouders, die helemaal aan de andere kant van het dorp wonen. Financieel veel beter gesitueerd en lid van de club <mai tshop farang>. Ook hier in het dorp is een kleine minderheid die farangs negeert. Geen goedendag, geen glimlach – alsof je niet bestaat. En zie, plots komt de man naar de shop, voor het eerst in al die jaren. Een en al vriendelijkheid, hij komt de uitnodiging voor het huwelijksfeest brengen. Liefje-lief is net zo verbaasd als De Inquisiteur want ook zij is een soort minderwaardig wezen in de ogen van deze familie. Liefje-lief weet dat de man het doet omdat het wegens zijn zelf ingeschatte hoge status vereist is dat het ganse dorp komt. En hij rekent op een deftige donatie zoals die gebruikelijk is bij huwelijken. Voor het eerst sommeert liefje-lief De Inquisiteur om slechts tweehonderd baht in de enveloppe te steken. Meestal is het andersom en moet hij guller zijn.

Ook al voor de familiestatus van de man: het feest is in twee delen. Overdag aan zijn woning in het dorp, inclusief de Boeddhistische ceremonie, ’s avonds een groot feest in het stadje. Voor het avondfeest zijn niet alle dorpelingen uitgenodigd, want dan komen de aanhangers van zijn dochter en haar nieuwe echtgenoot over vanuit Bangkok. Die breng je niet middenin het platteland. Vreemd genoeg komt de man zelfs een poosje bij eega zitten praten, nadien meldt ze dat ook wij moeten komen. Blijkbaar heeft de wat duurdere outfit die we zoals altijd bij zulke gelegenheid dragen -in vergelijking met de dorpelingen- indruk gemaakt. Maar wraak is zoet : liefje-lief en De Inquisiteur gaan rond vijf uur huiswaarts en besluiten om lekker thuis te blijven, we moeten die mensen niet.

Het tweede huwelijk is wel leuk. Een o zo aangename familie, en poa <Mai> is een vriendelijk man zodat hij bij de favorieten van huize Inquisiteur behoort. En trekt De Inquisiteur ’s ochtends reeds naar diens woning. Het lief zal pas later komen, de ochtenden zijn te lucratief in de shop, liefje-lief herhaalt voor de zoveelste keer wat haar schat moet doen: beleefd de mantra’s volgen in hurkzit, nadien aanschuiven in de rij om het nieuwe koppel te voorzien van een touwtje aan de pols en de enveloppe met donatie afgeven, en zeker niet vergeten een goede wens toe prevelen. Zoals altijd gaat het mis: De Inquisiteur die zijn leesbril niet mee heeft krijgt het minuscule touwtje niet geknoopt, wordt zenuwachtig van de rij wachtenden achter hem en zodoende moet het meisje onder luid gelach het zelf doen … . Dan wordt zelfs iemand met veel zelfvertrouwen toch wel wat verlegen. Liefje-lief weet exact wanneer te arriveren: de monniken hebben gedaan met eten, onze beurt nu en daar is ze. In lekker ontspannende kledij, dit zijn vrienden, dit zijn aangename mensen, er gaat echt gefeest worden. Waarop De Inquisiteur snel zijn outfit gaat veranderen, het is warm, korte broek en slippers zijn nodig.

Deze familie is helemaal niet zo kapitaalkrachtig en het is enkel een party overdag. In de late namiddag stopt de toevoer van eten en drank beetje bij beetje, sein voor velen om huiswaarts te trekken. Behalve voor de “incrowd” – waar wij toe behoren. Nu wordt het pas leuk. Stoere mannen brengen enkele bloederige zakken aan. Daar zitten twee varkenskoppen in en eentje van een koe. De beesten die geslacht waren voor deze aangelegenheid. Handig kappen en snijden ze die in eetbare stukken, enkel de schedels laten ze links liggen, de honden zijn er blij mee. Bovendien hadden ze ook de staarten van de beesten mee, en delen van de huid van de koe. Ook die bewerken ze en gaan de pot in of op de barbecue. En de drank was helemaal niet op, een verborgen voorraad wordt boven gehaald, het feest duurt tot laat in de nacht. De karaoke is populair, het zet de mensen aan het zingen en dansen.

Al die socialiseringen brengen De Inquisiteur ertoe om de dag nadien een alcoholstop af te kondigen. Een week lang meldt hij.

Maar dat is buiten het onvoorspelbare Isaan. Midden in de week was het een nationale feestdag. En komt de zus van liefje-lief over vanuit Bangkok, samen met haar vriend. Beiden een goede, vaste job, de zus nog ijveriger wegens consulente van cosmetica, ze baat die zaak na haar reguliere werktijd uit. Ze blijven meteen de rest van de week, ze hebben verlof genomen, ze werken in een overheidsinstelling en kunnen dat. Leuk voor liefje-lief want ook haar moeder is al enkele weken terug van haar jongste zus.

Familiegesprekken waar herinneringen worden bovengehaald voeren de boventoon, maar zelfs met de vertalingen van het lief kan het De Inquisiteur weinig boeien. Hij zit erbij als een echte asociaal, telefoontje aan en op de sociale media. Wanneer De Inquisiteur zich niet concentreert op een gesprek en er niet van in het begin bij betrokken is, begrijpt hij er nauwelijks nog wat van. Enkel af en toe wat bekende klanken en dan schiet de vertaling meteen doorheen zijn brein. En zo hoort hij ‘huwelijk’, ‘dat moet’, … . De Inquisiteur wordt terug sociaal, kijkt op en wil wat toelichting vragen aan het lief. Maar hij ziet de lichaamstaal van de moeder, die voelt zich duidelijk <mai sabaai>. Nu wordt het interessant denkt De Inquisiteur en sluit zijn mobieltje af.

Liefje-lief, die tegenwoordig zowat de dragende kracht in de familie is, had de nacht ervoor een droom gehad. Overmorgen zou de ideale dag zijn voor haar zus om te huwen. Hier in het dorp. En had dat droog op tafel gegooid, want ze was stiekem de hoofdmonnik gaan raadplegen vanochtend en die had het bevestigd. Haar zus in de wolken, het vriendje beetje overdonderd. Want hij is een geboren Bangkokees, geen Isaaner. Maar hij meldt <alaai kradaai>, een klank die De Inquisiteur weet te vertalen als “het is me eender”. Dat komt mede doordat hij geen directe familie meer heeft, zijn ouders zijn overleden. Nadien volgt er nog een <mai mie panhaa>, ‘ik heb er geen probleem mee’. De Inquisiteur gelooft nauwelijks zijn oren. Maar <mei> heeft het ellendige <sinsod> op tafel gegooid blijkbaar, en Saai, de bewuste vriend, meldde gewoon dat hij er het geld niet voor had. O jee. Ja hoor, of De Inquisiteur … ? Zoals al bijna vier jaar aan een stuk, neen. <Mei> moet voet bij stuk gehouden hebben, het feest ging voorlopig niet door. Niemand die daar problemen mee had, zo gaat dat in Isaan, en lekker naar bed. Het koppel gaat morgen samen met moeder op stap, een tempel ergens in Ban Dung.

Die ochtend slaapt De Inquisiteur wat langer dan gewoonlijk. Doch hij wordt nieuwsgierig gewekt door een verbaal druk bezig lief. Hij kent die toon, ze is aan het organiseren. Oeps, wat nu weer? <Mei> heeft vanochtend dan toch toestemming gegeven, maar zit wel lekker met het koppel in de wagen, op stap voor de ganse dag. Het feest moet op een enkele dag in elkaar getimmerd worden, maar dat vind liefje-lief geen probleem. De monniken op de hoogte brengen. Berekenen en aankopen van het nodige voedsel. Het bereiden van al dat voedsel, vrijwilligers zoeken. Alle materiaal gaan ophalen: kookgerei, tenten, tafels stoelen. Het hele assortiment opstellen, verlichting hangen. De tuin aan moeder’s huis is een wildernis, die moet eerst gereinigd. De Inquisiteur wordt gek, want opgetrommeld als manus voor alles. Pas rond tien uur ’s avonds is alles gereed, buiten wat men traditioneel vergeten is. Of De Inquisiteur morgenochtend, rond vijf uur, even naar de markt kan …? Gelukkig komt er een vrijwilliger tussen, die gaat toch en zal het benodigde meebrengen.
Isaan? Soms wordt je er gek van. Op een leuke manier vindt De Inquisiteur. En die alcoholstop? Volgende week.