Ondertussen, in Isaan

De Inquisiteur blijft interesse vertonen in het wereldlijke gebeuren, het zijn ochtendlijke koffie-geneugtes met het internet. Schokkende verkiezingen, graaiende politici, mooie sportprestaties. Hij leest ook vaak de lezerscommentaren op allerlei artikels, en verbaast zich over kleinburgerlijke gedrag van velen. Alsof er geen bevrijdende jaren zijn geweest die mensen een meer wereldlijke en verdraagzamere beschouwing leerden. Ook het Thaise nieuws wordt gelezen, maar dat is lastig om te beoordelen, meestal nogal verdraaid rooskleurig. Bij de laatste kop koffie komt ook Thailandblog aan de beurt. 

Kan hij zien hoe alles reilt en zeilt in andere oorden dan het zijne. Pattaya, Bangkok, Hua Hin, Chang Mai, noem maar op, er zit wel ergens een Nederlandstalige, tenzij als expat, tenzij als toerist. Soms met kennis van zaken, soms behoorlijk naïef. Wel altijd leerzaam hoe ze dit land beoordelen, soms zelfs veroordelen. Dat laatste verbaasd De Inquisiteur steeds, waarom kom je dan terug als toerist of waarom blijf je er langdurig wonen wanneer het niet bevalt? Bij al dat lees- en denkwerk vergeet De Inquisiteur vaak dat hij midden in Isaan zit. Zowat anderhalf uur vertoeft hij in een andere wereld.

Zodoende overvalt ‘Isaan’ hem regelmatig eens hij het boventerras van zijn burcht verlaat. Meestal is dat rond halfnegen ’s ochtends, en vaak is er een verwelkomende zon bij nog een heerlijke temperatuur. Per slot van rekening zitten we in het hete seizoen, bovendien beginnen de regens regelmatig te vallen, dikwijls nog ’s nachts maar dat zal stilaan gaan veranderen en krijgen we te maken met een regelmatige plensbui overdag.

Voor de autochtonen zijn die regens een zegen. Nodig voor de rijst, maar de ganse natuur bloeit op. Voor iemand als De Inquisiteur zijn die regens tegenwoordig een bedreiging. Want zowat iedere keer sluiten ze de stroomtoevoer af. Voor de ganse gemeente, zijnde een vijftal gehuchten. Dat doet iemand handmatig, om ‘ongelukken te voorkomen’. Heeft iets te maken met een ouderwetse verdeelkast en men slaagt er maar niet in om die wat op te waarderen.

En daar zit De Inquisiteur dan. De twee koelkasten die zijn huis rijk is zijn dan ontoegankelijk verklaard, ze mogen niet geopend worden. Want een poosje geleden was er een stroomonderbreking van twintig (20!) uur, het bevroren lekkers in de diepvriezers was net niet ontdooit. Doch geen koelkast openen betekent een beetje honger lijden. Hier geen ‘streetfood’, of je moet zeven kilometer heen en zeven kilometer terug rijden. Een verfrissende douche, onmogelijk, geen waterpomp. Idem dito met de toiletten, geen doorspoelen. Omdat het de tijd van het jaar is dat de regens voorlopig pas ’s avonds beginnen te vallen, ook geen verlichting. Ergo, geen airco, in deze hete periode een noodzakelijk iets voor De Inquisiteur om fatsoenlijk te kunnen slapen.

En jawel hoor, geen elektriciteit – geen internet. Want wij zijn afhankelijk van een lokale provider die dan ook zonder stroom zit. De Inquisiteur dacht dit probleem opgelost te hebben met True Move, een nationaal iets. Dat werkt, maar natuurlijk, het ding zelf, je laptop en mobieltje moeten een volle batterij hebben. Die zijn altijd toevallig leeg wanneer de stroom uitvalt … .

Natuurlijk overwoog De Inquisiteur al om dit euvel op te lossen via een stroomaggregaat. Doch dit is Isaan. Je moet de juiste persoon vinden die dat de baas kan: adviseren van welk type aan te kopen, en vooral het hele gedoe aansluiten op woning en shop. Dat laatste is het struikelpunt. Je vind hier niemand betrouwbaar genoeg om dat degelijk en met kennis van zaken uit te voeren. Wel in Sakun Nakhon of Udon Thani, maar die weigeren om de zowat honderd kilometer verplaatsing aan te gaan.

Ondertussen is huize Inquisiteur al een beetje aangepast. De batterijtjes van al die elektra worden extra in de gaten houden, een mooi beschilderde aarden pot gevuld met water in de twee badkamers gezet. Donkere wolken die verschijnen zijn het sein om eten uit de koelkast te halen. Zaklampen liggen gereed. Het gaat zelfs zover dat De Inquisiteur de slaapkamer vooraf wat laat afkoelen, zonder er aanwezig te zijn, kwestie van een beetje menselijk in slaap te kunnen vallen.

Maar Isaan, zeker deze streek hier, blijft onvoorspelbaar voor een farang. Zo zijn er hier maandelijks twee tot drie extra Boeddha dagen, exclusief voor deze gemeente. Dan mag er niet met luidruchtige gereedschappen gewerkt worden. Ondanks bijna vier jaar hier wonen vergeet De Inquisiteur dat altijd.

Wil hij zijn gras gaan maaien. Mag niet. Wil hij gaatjes boren om wat op te hangen. Mag niet. Wil hij een bankstel in elkaar timmeren. Mag niet. Een stalen hek maken. Mag niet. Schilderwerk is ok, handmatig de heg snoeien kan. Auto wassen mag, maar dan zonder zijn geliefde hogedruk reiniger. Dus zijn deze dagen luie dagen. Want zelfs de boer, die ploegt niet voort. Die duwtractor mag niet.

Isaan is ook problematisch aangaande farang-food. Simpele dingen zoals brood, aardappelen, of een bekende groente. Toen er een wat groter Lotus-magazijn werd geopend in het nabije stadje leek het te beteren. Maar na enkele maanden is het zover: het voor de Inquisiteur enigszins eetbaar brood is zeldzaam geworden. Vier op vijf bezoeken is het er niet. Uitverkocht is de melding wanneer De Inquisiteur dan toch eens overgaat tot klagen bij de manager. Idem dito met aardappelen, een geliefd item hier ten huize.

Bloemkool en rode kool, zeldzaam. Naar de markt dan maar. Waar de aardappelen het dubbele kosten indien ze er zijn. En indien ze de dagenlange hitte wat hebben overleefd. Vroeger ging De Inquisiteur met een boodschappenlijstje op pad. Nagedacht wat te eten de komende dagen, nagekeken wat thuis uit voorraad was. Nu niet meer. Improviseren is de boodschap.Dit alles maakt dat De Inquisiteur niet extra kritisch op Isaan. Vervelend, soms met een kleine vloek, maar liever alles met de glimlach oplossen. Klusjes uitvoeren wanneer het kan, Boeddha indachtig. Westers georiënteerd voedsel inkopen is verworden naar leuke strooptochten, meteen goede voorraad innemen zolang het verkrijgbaar is. Geen stroom maar wel etenstijd? De auto in, onverwacht een lekker etentje. Nog steeds samen douchen, bij kaarslicht, elkaar spelend nat spatten met dat toch wel ijskoude water van zo’n stenen vat. Daarna samen voor het geopende raam naar het onweer kijken en pas nadien beseffen dat we naakt zijn. In het duister lachend hand in hand naar de slaapkamer sukkelen. Elkaar fris houden met een natte handdoek en afwachten wie het eerste in slaap valt, want de batterij van De Inquisiteur’s E-reader is natuurlijk plat.