In Thailand dient over alles onderhandeld te worden en hoe.
Ook ik ben een vrouw die van winkelen houdt en ken maar weinig vrouwen van welke nationaliteit dan ook die er niet van houden, weer zo’n cliché.
In Thailand is winkelen qua assortiment en vastgestelde prijzen net even anders dan in Nederland. Tenzij je natuurlijk in Bangkok naar de grote luxe winkelcentra gaat waar normale vaste prijzen gelden. Maar ook daar is het handig om te weten dat je als buitenlander sowieso 5% toeristenkorting krijgt.
Je moet er natuurlijk wel even naar vragen want zoals het een goede Thai betaamt geef je korting niet zomaar weg. Het is altijd verstandig waar dan ook, behalve (dat flesje water) in de supermarkt natuurlijk, om discount te vragen. Want al denk je dat het ergens vast niet zal gelden kom je soms toch voor verrassingen te staan en hou je net iets meer over om ook dat andere geweldige jurkje of een ander leuk item te kopen.
Korting
In Thailand, zeker in de toeristische gebieden maar ook in de niet toeristische gebieden, is korting bedingen de normaalste zaak van de wereld. Een door mij zeer gewaardeerde les op de Thaise school ging er zelfs over: “lot daay may ka”? (vrij vertaald: kan ik korting krijgen?). Als dan de verkopende partij zegt: “daay (ka)” (dat kan) dan is het zaak te onderhandelen. Ook als zij zegt: “may daay” (kan niet) dan is het nog steeds zaak om te onderhandelen. Zij het wel voorzichtiger want eigenlijk wordt al aangegeven dat ze niet genegen zijn korting te geven en is het zaak jouw charmes in de strijd te gooien. Jaja ook hier werkt dat bij zowel mannelijke als vrouwelijke verkopers om je allerliefste glimlach op te zetten en proberen haar/hem aan het lachen te maken.
Wedden dat er vaak toch nog wel iets van af kan. Dit alles is niet denigrerend bedoeld het is gewoon hoe het in Thailand werkt. Als het op een respectvolle/vrolijke manier gebeurd is uiteindelijk iedereen tevreden. Zowel jij met dat schitterende koopje waarvan je deze keer zonder schaamte tegen jezelf kunt zeggen “dit was een koopje dat ik ECHT niet kon laten liggen”, als de verkopende partij.
Mocht je de volgende dag weer bij dezelfde winkel/marktkraampje terugkomen (omdat je bijvoorbeeld plots op het idee kwam het koopje ook voor de rest van de familie en jouw hele vriendenkring mee te willen nemen) en je wordt herkend dan weten ze onderhandelen met jou is een pretje. Waarbij de steeds blijvende onderhandelingswoorden zoals “please please give me little bit more” en jij weer “cannot, cannot” altijd blijven gelden.
Verschil mannen en vrouwen
Nu het (kleine)verschil tussen het onderhandelen van mannen en vrouwen vanuit mijn visie, ik heb gemerkt dat het bij veel andere bevriende stellen die hier op bezoek komen niet anders gaat.
Als ik, wat “gelukkig” weinig voorkomt, met mijn man ga winkelen (hij heeft namelijk een bloedhekel aan winkelen tenzij de aankopen een computer, telefoon, gereedschap en dat soort dingen betreft) neemt hij het heft meteen in handen. Goedbedoeld natuurlijk, hij wilt het beste voor mij.
Mannen onderhandelen net iets pittiger dan een vrouw en zeker als de verkoper een vervelende man of een onaardige dame betreft. Ik moet dan ook bekennen “tot mijn spijt” dat hij meestal een betere prijs weet te bedingen dan ik, tenzij het een hele lieve Thaise dame is dan zwicht hij net als de meeste mannen voor de charmes van een dame en sta ik ernaast en kijk het met lede ogen aan.
Natuurlijk ben ik niet de beroerdste om dan onder zijn neus te wrijven dat we het artikel ook voor een lager bedrag hadden kunnen bemachtigen. Zijn reactie is dan ach ja ze moeten toch ook wat verdienen. Ja dat klopt maar waarom geldt dat dan niet voor die lelijke verkoper die zo stug deed misschien had die man zijn dag niet en hij moet toch ook wat verdienen?
Enfin andersom als mijn man ernaast staat en die dag geen zin heeft om zich met de onderhandelingen te bemoeien, ben ik net als een man ook gevoelig voor lieve verko(o)p(st)ers. En vind ik al snel iets zielig of vind ik sneller dat ik wel genoeg korting heb gekregen, denk dan ach ja die ene of paar euro wat maakt mij dat uit. Waarna mijn man natuurlijk triomfantelijk roept dat hij een veel betere prijs had kunnen bedingen. Ja ja, ik weet het schat, onderhandelen zit de mannen en de Thai nu eenmaal in het bloed.
Deal
Het leuke is als er vrienden op bezoek zijn er moet dan uiteraard (en terecht) altijd gewinkeld worden. Ineens zie je dan het verschil tussen mannen en vrouwen duidelijk naar voren komen. Vriendinnen vragen mij vaak om voor hen te onderhandelen, ik ben tenslotte enigszins “ervaren” en vrouwen onder elkaar erkennen dat. Mannen daarentegen laten mij vaak even mijn gang gaan maar nemen al snel het stokje over want zij kunnen dat minstens zo goed zij het niet veel beter…
Ik heb ondervonden dat het beste wat je dan kunt doen is laat de man zijn gang gaan. Het gaat tenslotte om dat leuke koopje en ondanks de (echt het komt wel eens voor) iets te vroeg uitonderhandelde deal is iedereen toch blij en spit ik als vrouw het onderdelf als ik het alfavrouwtje (om maar even in de apentermen te blijven met een knipoog naar een reactie op mijn vorige blog) ga spelen en afbreuk doe aan die fantastische deal.
Winkelen in Thailand is gewoon ontzettend leuk en een prettige onderhandeling geeft het (voor beide partijen) een extra leuke dimensie.
Mocht een verko(o)p(st)ers chagrijnig zijn en bij het eerste van jouw kant vriendelijk, glimlachende bod, waarbij je natuurlijk begint met een te lage prijs, meteen een gezicht trekt als een boosaardige oorwurm en de daarop volgende vraag van jou: hoeveel wilt u dan hebben, niet waarderen, loop dan hun stalletje voorbij. Andersom, onderhandelen om de onderhandeling op zich terwijl je het artikel eigenlijk niet eens zo graag wilt hebben of alleen maar voor een onmogelijke prijs wordt uiteraard niet gewaardeerd. Het enige wat je bereikt is dat de verkopende partij een verkeerd beeld krijgt van “ons Nederlanders”, kijken, kijken, niet kopen!
Dat geldt overigens niet voor mij want mooie leuke koopjes scoren zit ons “winkelaarsters” (en ik hoop hierbij op ondersteuning van medewinkelaarsters) net als onderhandelen bij mannen in het bloed.
Tenslotte nog een tip die bij mij regelmatig blijkt te werken: begin nooit meteen te zeggen hoeveel items je wilt hebben. Die vraag wordt vaak direct gesteld, start de onderhandeling met de mededeling dat je maar 1 artikel wilt hebben, ben je die prijs overeengekomen ga dan pas daarna onderhandelen over de totaalprijs van meerdere artikelen. Vaak lukt het dan om ietsje meer korting te krijgen en dit alles natuurlijk met een grote glimlach. Keiharde onderhandelingen en chagrijnig doen werkt niet bij een Thai en in de weinig voorkomende gevallen dat dat het wel doet is uiteindelijk niemand blij zeker niet als het om hele kleine bedragen gaat!
Ik wens u veel wijsheid maar bovenal veel plezier met shoppen in Thailand en vergeet daarbij niet het moet allemaal nog wel in de koffers passen…
In het begin toen ik in TH kwam vond ik het onderhandelen ook een sport.
Had voor mij zelf een prijs in gedachte en als die niet bereikt werd, jammer dan geen deal en geen hebbedingetje. Vaak zijn het dingen die je eigenlijk niet nodig hebt, alleen maar leuk vind of mooi vind.
Mu laat ik het meestal aan mijn vrouw over, alhoewel zij eigenlijk niet hard genoeg onderhandelt, maar onder het motto “die mensen moeten ook eten” laat ik het maar zo.
Mijn dochter daar en tegen is veel harder en eigenlijk het zelfde als ik. Als de richtprijs niet gehaald word, dan laat maar.
Toen ik in het begin naar Thailand kwam vond ik dit afdingen ook een leuke sport,tenminste als men niet tot het aller uiterste gaat. En hoewel ik in middels de hele onderhandeling in de Thaispraak verrichten kan,moet mijn thaivrouw nog steeds lachen,als ik met veelste dure dingen naar huis kom.
Daarom heb ik het opgegeven,en probeer zelfs als mijn vrouw de onderhandeling verricht,uit het gezichtsveld van de verkoper of verkoopster te blijven.
Vaak als een farang in het spel,of zichtveld komt,wordt het automatisch duurder,ook al zullen dit misschien velen ontkennen.
Afdingen is allereerst je verdiepen in de waarde van een product.
Met dit in je achterhoofd Kun je ook serieus onderhandelen.
Vergelijk de prijs bij meerdere shops. Vergeet niet dat veel shops in o.a mbk en pantip dezelfde eigenaar heeft.
Op de markt verkopen we veelal tegen zeer scherpe prijzen. De meeste Thai dingen hier dan ook niet af.
Ze respecteren onze prijs en weten dat ze service en garantie krijgen.
Bij de inkoop geldt hetzelfde. Indien het om grote hoeveelheden gaat is het gewoon overleg bij de leveranciers.
Gelukkig is het zakendoen met de Chinese Thai op alle vlakken prettig. Met de Thai is het vaak dat ze een hoge prijs vragen. Tevens willen ze direkt weten hoeveel je wilt.
Ik loop dan vaak weg. Maar na een aantal weken vragen ze waarom ik niets koop. Gewoon uitleggen waarom. Tja dan veranderd de houding.
En de handel is gewoon een kwestie van wederzijds respect en vertrouwen.
Hierdoor bieden ze ook vaak grote rest partijen aan tegen bodemprijzen.
Soms gaan er 3 tuktuks volgeladen richting de shop.
Wil je afdingen leer dan wel de thaise bedragen. Geeft direkt aan dat je geen tourist bent.
En dat vrouwen beter in onderhandelen zijn is gelijk aan de opmerking dat vrouwen niet kun parkeren oftewel flauwekul
Bij het onderhandelen is het inderdaad heel belangrijk dat het in een vriendelijke ontspannen manier gebeurt. Op de markt vraag ik nooit of ik korting kan krijgen, dat is namelijk vanzelfsprekend.
De prijs die genoemd wordt is altijd een beginprijs. Ik begin vaak met een openingsbod die te laag is. Dat geeft de nodige speelruimte.Dan is het wederwoord vaak dat ik toch rijk ben omdat ik hier op vakantie ben. Dan leg ik uit dat ik helemaal lopend, op klompen, ben gekomen en 12 kinderen heb. Dan wordt er wat afgelachen. Het schept ook een band en als ik weer eens kom zeg ik gewoon wat ik wil betalen en gaan ze glimlachend akkoord.
Een vriend die soms meegaat betaalt gewoon de vraagprijs onder het motto ze moeten toch ook wat verdienen. Dan zijn ze toch ontevreden want ze hadden meer kunnen vragen. Toen we op een avond diverse handelaren, op de boulevard, tegenkwamen gaven ze mij hartelijk de hand en ze keken mijn vriend niet aan.
Leuk verhaal en zeer herkenbaar. Altijd gedacht dat soonlot (ส่วนลด) korting betekende en Rot dat als Lot wordt uitgesproken auto betekende.
Afdingen doe ik niet aan. Ik vraag de prijs en is die te hoog loop ik weg. Ik wil ook niet dat mijn vrouw dit doet als ik er bij ben. Sterker nog ik krijg meestal de dingen goedkoper dan mijn vrouw, als ik alleen ben of zij zich er niet mee bemoeit, omdat, zoals een handelaar tegen mij zij ” een Thai wil het altijd goedkoper hebben dus ik verhoog eerst de prijs” Ziedaar.
In het dagelijks leven is korting bedingen niet de normaalste zaak van de wereld.Op de lokale markt een beetje, maar dan heb je het wel gehad.
Nieuwe emmers verf zijn verzegeld
Tja, krijg je een offerte dan bespreek je de prijs en kijk je wat er aan gedaan kan worden, is in Nederland niet anders.
Maar verder ben ik het geheel met je oneens.
Volgens mij is het het handigst om meerdere offertes uit te laten brengen en daar ook geen geheim van te maken. Dan vallen degenen die zich uit de markt prijzen vanzelf af en kun je ervan uitgaan dat je de rest niet eerst nog helemaal uit moet persen.
Ook mijn ervaring is de zelfde als die van Corretje beschreven,er wordt haast overal gehandeld in Thailand. Alleen in grote warenhuizen waar hoofdzakelijk merken artikelen verkocht worden,en de bekende grote supermarkten is dit niet gebruikelijk. Zelfs bij zaken zoals de M.B.K. in Bangkok,waar duidelijk wordt dat de verkoper in onderhuur zijn waren probeert te verkopen,wordt gehandeld.
Een aantal jaren geleden zag ik een mooie Seiko liggen bij een zelfstandige officiële dealer. Voor 41.800 Baht, toen 836 euro. In Nederland was ie 1150, en nieuw uitgekomen, zo vond ik uit op internet.
Drie dagen achter elkaar gaan kijken en proberen er wat af te krijgen.
Dag 1 37.000 Baht. Dag 2 34.000 Baht. Dag 3 32.000 Baht, 640 euro. Toen maar gekocht. Kijk, dat zet een beetje zoden aan de dijk!
Op de marktjes met T-shirts en zo zie je steeds vaker vaste prijzen. Ik denk dat die Thai er zelf af en toe ook een beetje moe van worden.
Leuk is het altijd om de portemonnee-verkoper in de bar bezig te zien. Die verkoopt prima portemonnees, die vijftig meter verder voor 350 baht geprijsd in een marktkraampje liggen.
Hij vraagt 1500 en dan moet je de mensen zien hoe trots als een pauw ze zijn als ze de koop van hun leven hebben gedaan voor 700 baht…