Omgevallen boom

Op het strand staan twee soorten bomen: een soort met bladeren dat de laatste twintig  jaar geplant is en een soort pijnbomen, die veel ouder zijn. Die laatste soort sterft langzaam af en dat maakt het strandleven soms spannend.

Op een morgen zit ik bij uitzondering helemaal achterin, omdat de zee zo hoog is, dat ik voorin met mijn voeten in het water moet zitten. Even vind ik dat niet erg, maar een hele dag is dat bezwaarlijk. Om halftwaalf zit ik te lezen, maar ben me bewust dat er iets aan de hand is. Iedereen kijkt omhoog en wijst andere mensen een bepaalde plek aan hoog in een pijnboom. Als oude rot bedenk ik dat dit vermoedelijk een slang betreft en ik lees rustig door. Als zo’n slang naar beneden valt, stuift iedereen verschrikt weg, terwijl je net zo goed rustig kan blijven zitten, want er zal je niets gebeuren. Als ik even later na een korte wandeling, langs Rit, de baas van ons strand, loop en hem vraag wat er nu eigenlijk aan de hand was, vertelt hij vrolijk dat de pijnboom kraakte en het niet lang meer zal houden. Op mijn vraag of dit niet gevaarlijk is, antwoordt hij lachend, nee hoor het duurt nog wel even.

Even voor twaalf hoor ik ook een gekraak, maar er gebeurt niets en niemand maakt zich kennelijk enige zorg. Ik zit in ieder geval veilig.

Het is bijna halfeen, wanneer er een geluid de kop opsteekt, alsof tien olifanten door het oerwoud rennen. Dan zie ik dat twee films zich afspelen. In de hoogte een oorverdovend lawaai als begeleiding van een vertraagde film. De boom breekt langzaam door midden en het bovenste deel maakt gestaag een dalende beweging. Beneden speelt zich een versnelde film af. De obers schreeuwen mensen toe weg te wezen. Ik zie lijven, die door hun omvang normaliter nauwelijks tot bewegen in staat zijn, overeind komen en wegrennen. Dan komen de films tezamen. De boom valt op de parasols en richt een enorme ravage aan. Even is het stil, dan schieten de Thais in de lach. Dat is hun normale reactie bij vreselijke ongelukken. Anders zouden ze immers moeten huilen, is hun verklaring. Ik zit vast op mijn stoel en denk aan de mensen die niet weg hebben kunnen komen. Dan breekt er een tumult los. Iedereen rent door elkaar, maar uiteindelijk blijkt dat er niemand, maar dan ook niemand ook maar een schrammetje heeft opgelopen. Kennelijk zat er niemand in het middelpunt van de ravage en hadden alle mensen aan de zijkanten zich op tijd uit de voeten kunnen maken.

Daarna wordt er met man en macht gewerkt om de rommel op te ruimen. Eerst worden de parasols, tafeltjes en stoelen weggehaald. Daarna de afgebroken boom. Waar hij afbrak, had hij een doorsnee van circa 25 centimeter. Het valt me op, hoe solidair iedereen is. De eigenaars en obers van de naburige zaken, masseurs, en toeristen, iedereen helpt de boel op te ruimen. Jammer dat mijn zwakke gezondheid mij niet toestaat eveneens de helpende hand te bieden. Dit is een grapje, maar van dit soort werk houd ik niet. De boom wordt in kleinere stukken gehakt om weggesleept te kunnen worden. Als dit gebeurd is, klimt Tong, één van de obers, tien meter in de boom om nog een deel weg te kappen, dat ze niet helemaal vertrouwen.

Halftwee worden de stoelen weer op hun plaats terug gezet. Wanneer ik later naar huis ga, vertelt Rit mij dat ze ’s avonds de gehele boom van zijtakken zullen ontdoen, want hij begrijpt dat alles nu wonderlijk goed afgelopen is en dat het een volgend keer anders kan zijn.

De volgende dag blijkt dit inderdaad gebeurd te zijn, maar er is grote hilariteit, wanneer Rit, als hij een rekening staat op te maken, op een haar na getroffen wordt door een tak van anderhalve meter lang. Het blijft spannend.

Met toestemming overgenomen van de website van de Nederlandse Vereniging Thailand – Pattaya.