Nog meer buren (lezersinzending)
Naast het jonge stel met de twee kinderen wonen nog buren, maar mijn kennis ervan vermindert met de afstand: er woont een nog redelijk jong kinderloos paar waarvan de man bij het leger werkt. Wat hij er precies doet is me niet bekend, maar hij werkt wel graag in de tuin. Of eerder: hij werkte graag in de tuin. Zelfs ik merk dat er wat verwaarlozing intreedt. Daar moet je met een tuin in Thailand echt niet veel voor doen.
Zijn vrouw komt uit Isaan. Hoe ik dat weet? Ik had op een bepaald moment Jintara leren kennen. Bij de meeste Thai muziek val ik prompt in slaap, maar Jintara vind ik een trapje hoger staan. Ze doet me soms denken aan groepen als Fairport Convention uit jeugdiger dagen.
Ik volgde destijds golflessen bij een van de Engels-kundige F16-technici – de bommenmonteur – en die nam voor mij een hele CD vol Jintara op, die ik af en toe ook speelde. De moeder van de buurvrouw moet dat gehoord hebben, en volgens de dochter weende ze tranen van geluk bij deze hemelse klanken. Intussen is het mensje allang dood en sinds de staatsgreep van 2014 werk ik niet meer met militairen samen.
De enige band die we nog met die buren hebben is er via de dragon fruit cactussen: die komen oorspronkelijk uit hun tuin. Er is nog een raakvlak: wat verder om de hoek staat een ruïne op een stuk overgroeid land, en daar woonde tot een paar jaar geleden en oud besje met twee honden. Dat besje is weg, maar de honden niet. Af en toe zie ik er een man met een groot blik Round-Up zeulen. Geen idee wat hij daarmee op dat verwilderd stuk land aan moet, maar gezonder zal het er niet van worden.
De honden dus. Die heeft de militair geadopteerd: ze komen er niet binnen, maar krijgen er wel te eten, dus liggen ze de hele dag aan de poort. Tot een fiets of brommer passeert, want ze kunnen het niet laten erop af te vliegen. Eigenaardig genoeg is er niemand die daarover klaagt. Ze zijn zo braaf meneer, die Thais.
Dan zijn er een paar huizen aan deze kant waarvan ik niet zeker weet of er iemand woont of niet. Aan de overzijde staat al jaren het huis van ‘de Maffia’ leeg. ‘De Maffia’ is een kerel die vroeger illegale cd’s produceerde en als loanshark berucht stond. Ooit heeft hij wat te hoog gegrepen, veronderstel ik. Hij opende een bar met erg luide livemuziek. Niet meteen hier in de straat, nee, op de zesvaksweg die door het dorp loopt, maar het klonk wel net alsof het uit de straat kwam. Na een tweetal maanden hield het lawaai op, en kwamen mannen in een pak naar het huis kijken. Sindsdien staat het leeg.
Het huis op het laatste stuk straat wordt ook aan de zijkant afgesloten door de eucalyptusbos muur. Vroeger woonde de enige persoon die me altijd vriendelijk begroette er met zijn vrouw. Hij reed rond op een triporteur, en af en toe nam hij me een stukje mee. Wat een triporteur is? Ja, in Bangkok of Antwerpen zie je die niet meer, die driewielers met een laadbak, maar in landelijk Thailand wel. Zijn vrouw werd ziek – of was ze al ziek? Nee, ik had het verkeerd: hij werd ziek. Nu weifel ik toch, want ik heb hem nog op een elektrische rolstoel weten rondrijden?
In elk geval: er waren twee zoons. Eén van hen was in Zwitserland gehuwd met een man. De andere werkte hier in een winkel waar we de mais en de rijst voor de kippen en de eenden haalden. Hij had ooit in de gevangenis gezeten, maar was nu samen met een vrouw die deel uitmaakt van een gemeentelijke straatopruimploeg. Die liet hem in de steek voor een andere straatwerker, maar was wel zo dom om overal rond te paraderen met haar aanwinst. De rest kun je al raden? Hij stak haar neer en zit weer in de gevangenis. Het huis staat al jaren terug leeg – al van de covid-tijd.
Nu vergeet ik nog de Chinees die op de hoek woont en die elke dag op zijn bromfiets passeert op weg naar zijn ‘deuxième bureau’ zoals Franstalige Afrikanen dat zo leuk noemen. O! Ik vergeet ook nog de vrouw die in het huis daartegenover woont: ze werkt aan de staat in Singburi (toch een dikke 60 km hiervandaan) en ze zou zelf de ‘mia noi’ zijn van een hooggeplaatst iemand. Van wie? Ze wil het me niet zeggen.
Ingezonden door GLipari