Een nieuw Isaanleven (2)

Piak heeft de dagen vooraf aan de geboorte een ligbed gemaakt, een soort kleine ’twijfelaar’, houten boomstammetjes als poten, zo’n vijftig centimeter hoog, een stevig kader in wat dikkere boomstam en met een lattenwerk in bamboe. Die ligtafel staat in een kamer aan de achterbouw, later zou daar de keuken komen. Dus is er aan een zijwand bovenaan een opening van negentig centimeter hoog over de volle breedte, afgespannen met grofmazige staaldraad. Vreemd, want muggen en andere beesten hebben vrij spel. Doch er ligt wel een betegelde vloer, de muren zijn bezet maar niet geschilderd.

Hier gaat Taai op slapen, minimum een week zegt het lief tot verbazing van De Inquisiteur.

De ochtend na thuiskomst van moeder en zoon moet De Inquisiteur met het lief naar de bossen. Om planten te verzamelen, sommigen met wortel en al. Natuurlijk wil de farang weten wat en waarom? Het lief begint te glimlachen want ze kent zijn cynisme aangaande geestenverhalen. En ja hoor, tegen de geesten. Bepaalde wortels zijn nodig, van andere planten de bladeren, of de bloem, of de stengels. Niet simpel zo te zien want het lief denkt veel na. Deze verzameling gaat naar huize Piak en wordt her en der verspreid ergens gelegd, gehangen of geplant. Oef, geen slechte geesten voor de baby. De Inquisiteur merkt ook een deel vuil op dicht bij het hoofd van het kleintje en wil dat wegnemen. Onmiddellijk wordt hij tot de orde geroepen: het zijn takjes, pitten, wat haar en andere prullen. Ook al tegen de geesten, die moeten daar blijven liggen … .

Vervolgens twee bananenbomen gaan omhakken. Piak is aan het werk op het veld, dus weer De Inquisiteur en het lief aan de slag. De stammen, beendik, worden in stukken van ongeveer zestig centimeter gesneden en onder de twijfelaar gelegd. Vervolgens droge houten takken die op voorraad liggen in korte stukken hakken en die gaan bovenop de bananenstammen. Wat gloeiend houtskool pikken in de open keuken waar de rijst staat te stomen en langzaam maar zeker beginnen ook de takken te smeulen. Vanaf nu zal er continu iemand dat in de gaten moeten houden, het vuur moet smeulen, mag niet branden, en zo weinig mogelijk rook ontwikkelen. Maar volk zat, dit is traditie blijkbaar, vele dames uit het dorp komen elkaar afwisselen om dit te doen. De Inquisiteur waagt zich er ook een half uurtje aan maar wordt snel ontslagen van die taak: veel te veel rook … .

De Inquisiteur had dit al vaker gezien, jonge moeders die op zo’n verwarmd bed liggen vlak na de geboorte. Of mensen die na een ongeval moeten herstellen. Volgens de dorpelingen hier laat dit het lichaam recupereren na een zware ingreep. Uiteraard wil De Inquisiteur dit ook eens proberen, vlijt zich neer, doch na vijf minuten wil hij al weg, veel te harde ondergrond en zo warm. Taai ligt dan ook zwaar te zweten, eigenlijk is het enorm warm in de ganse kamer door dat vuur. De baby ligt lekker op een dikke doek onder zijn stolp op de grond te slapen zonder last te hebben van wat dan ook. Een ventilator is zodanig gericht dat hij geen tocht krijgt maar wel wat frissere lucht. Nu ja, niemand in de westerse wereld zou een baby op de grond laten slapen, zou de rook die er toch hangt zeer slecht vinden maar hier maken ze geen drama’s. Integendeel, er zit continu wel volk bij het kleine mensje en iedere dame die komt kijken neemt zonder uitzondering de stolp weg en pakt de baby op om te knuffelen. En ook zonder uitzondering als De Inquisiteur en het lief daar zijn: “wanneer gaan jullie nu eindelijk …?”
Jesus Christus, ze geven het niet op, of je twintig bent of zestig, kinderen moet blijkbaar.

Terug het bos in, een bepaalde boomsoort vinden nu. Het lief is al die kennis niet kwijt merkt De Inquisiteur fier. En er moet veel gehakt worden, gelukkig zijn het dunne stammetjes. Terug ten huize Piak worden de takken klein gemaakt, stukjes van tien centimeter lang en vervolgens nog eens kloven. Die gaan in een blikken trommel met water op een houtvuurtje, zelfde principe: geen vlam, enkel smeulen want het blik is te dun. Urenlang wordt dit hout afgekookt in water, dan gezeefd en je hebt iets dat op thee lijkt. Die thee gaat weer in een andere kookpot op een zacht vuur dat naast de twijfelaar staat. Taai moet dit drinken, veel, het aftreksel zorgt ervoor dat ze voldoende melk produceert om de baby te voeden zeggen ze. Doch ook het lief drinkt het volop mee. Hallo, waarom? Krijg ik dikke borsten lacht ze en laat haar farang ook wat thee drinken. Wel, het is erg lekker. En moet toch gezond zijn redeneert De Inquisiteur als een pas bevallen moeder dat met liters moet drinken. Dus vanaf nu pikt hij regelmatig een kommetje van die thee … .

Piak is in de namiddag terug thuis, het lief opent haar shop. En houdt het exact een halfuur vol: “kan ik even gaan kijken tee rak”. De Inquisiteur heeft geen enkel bezwaar, hij snapt haar wel. En rond half vijf komt dochterlief thuis van school, die moet de shop maar even overnemen, ook De Inquisiteur wil gaan kijken, er komt langzaamaan veel volk langs. De wat oudere dames prevelen vaak een soort gebed of mantra wanneer ze zich neer vleien bij dat jonge leven.
Doch niemand vraagt naar wat De Inquisiteur allang integreert – hoe heet de baby eigenlijk? Al weken voor de geboorte vroeg hij er naar maar neen, nog geen naam. Vlak na de geboorte, neen, geen naam. Nu, twee dagen later, nog steeds geen naam.
Daar wil De Inquisiteur het fijne van weten en legt het lief op de rooster. Wel, dat doen ze niet hier in de streek. Vroeger, het lief heeft het nog geweten, was de kindersterfte vrij hoog. Mensen willen zich nog niet compleet hechten en geven daarom geen naam, dat is de geesten uitdagen. Wel een soort voorlopige nickname, vaak blijft die hangen nadien.
Dat zal bij het nieuwe neefje van De Inquisiteur niet het geval zijn want grappig. Vlak na de geboorte mocht het lief er direct bij en die grapte: <ham dam>. Jawel, de edele deeltjes van de pruts zien zo zwart als de nacht. En dus gaat het hier ten huize van: “hoe is het met ham dam?”.

Doch tegen de avond is het zover, er is een naam gekozen. Tan Waa. Wat het betekent moet Tino Kuis maar onderzoeken, De Inquisiteur wil het lief niet continu onder zenuwen brengen. Want hij legt de tonen steeds weer verkeerd, iedere keer hij de naam zegt verbeteren ze hem weer en nog steeds heeft de farang geen clou van wat hij fout doet.
Het is maar goed dat ze nu een naam hebben want er komt stilaan veel volk opdagen. Vrouwen, ook het lief, zetten zich volop aan het koken. De Inquisiteur kan het niet laten en schenkt een voorraadje bier en lao. Want Piak en Taai kunnen het zich helemaal niet veroorloven, ze hebben nauwelijks wat cash. En zodoende maakt De Inquisiteur ook geen bezwaar als blijkt dat het lief het pas gekochte varkensvlees uit de koelkast heeft gehaald.
Het blijft echter allemaal ingetogen maar leuk. Er wordt gelachen wanneer de zonen van Sak, puberende tieners, een bijennest aanbrengen. En de woedende bijen vallen zowat iedereen aan die er is, da’s lachen. Gelukkig zitten we met z’n allen in de buitenkeuken, Tan Waa loopt geen gevaar. En de honing smaakt heerlijk.

Ook hilariteit wanneer plots de Inquisiteur zijn drie woestelingen van honden verschijnen, die zijn al enkele dagen opgewonden, ze voelen dat er wat aan de hand is bij de buur, het baasje en de bazin zitten er veel en ze kunnen ze horen. Hoe zijn die buiten geraakt? Nu ja, ik breng ze even terug tee rak. Nog geen vijf minuten staan ze er weer, vrolijk kwispelstaarten, blij dat ze bij de hoop horen. Bovendien heeft iedereen lol in de verbazing van De Inquisiteur, ze hebben simpelweg een gang gegraven onder de omheining door. En mogen ze blijven, de dorpelingen weten dat ze nogal woest zijn maar eigenlijk niet kwaadaardig.

Neen, het was geen zuippartij. Meer een gezellig samenzijn bij een drankje en wat eten. Een nieuw leven moet aangenaam beginnen.