Nationale dag van rouw en Thailand

Je bent niet de enige die dit is opgevallen Gringo. Ik maak hier precies hetzelfde mee in de omgeving van Singburi. Ik vind het een groot gebrek aan respectloosheid van de thai. Je weet nu ook wat je je zelf moet voorstellen van dat vele gewai gedoe. Juist, niets. Ik heb geen enkele reactie gehad vanuit de familie, wat
zit er achter die smile van de thai?

Moderator: de rest van uw betoog is verwijderd, te generalistisch en kwetsend.

Afgelopen vrijdag hebben wij bij de Ned. vereniging in Hua hin keurig iets langer dan 1 minuut stilte gehouden .
De aanwezige Thaise dames nam ik mijn pet voor af ,normaal kwebbelen ze wat af onder elkaar .
Ditmaal stonden deze ook keurig op en waren stil ,dat is het enige wat ik ervan in Hua hin heb gemerkt .

Ik kan de Thai goed begrijpen. Zouden Nederlanders mee rouwen als er bijvoorbeeld 200 inwoners uit een of ander Aziatisch land omkomen bij een of andere ramp? Dit heeft niets te maken met respectloos handelen. In andere landen is het wel nieuws maar zoals Gringo al schrijft ook in andere landen rouwen de mensen niet mee. Het treft ze niet in hun hart. Hier is in ieders omgeving wel iemand die erbij betrokken is. De beleving is dan heel anders.

Een heer uit New Zeeland zei me die vrijdagochtend – Heb je het nieuws al gezien -wat erg voor je landgenoten . Ik wist nog van niets.
Mijn thaise partner leefde ook erg mee met Nederland en de omgekomenen . Dus zo erg is het nog niet .
Voor de rest een norrmale reactie – het is een ver van mijn bed show !.

Ik heb hier in Thailand van andere Europeanen wel veel reacties gekregen over het Nederlands elftal tijdens het WK. Over de vliegramp inderdaad niets. Ook niet van de Engelsen die ik hier ken, terwijl BBC News er dagelijks bol van heeft gestaan.

Als je dit leest ,een verhaal dat mijn nichtje me schreef dan denk je er misschien anders over

Marielle Cremers

Marielle Cremers Nicht van Jan Geluk schreef hem dit.
25 juli
Respect
Eén week.
Honderdachtenzestig uur geleden, precies één week, begon je met het inpakken van je koffer. Hij lag op het bed, opengeklapt. Rechts er naast een stapeltje onderbroeken en sokken.
Welke schoenen je mee ging nemen, wist je nog niet helemaal zeker, want misschien was het wel aan te raden geen andere schoenen mee te nemen, maar er ter plaatse een paar te kopen.
Het etui met alle benodigde reispapieren lag in de huiskamer, op de salontafel. Je paspoort, nog maar een paar maanden oud en dus nog zonder enig stempel er in, lag er bovenop.
Je pauzeerde even om het koffiezetapparaat in te schakelen.
Morgen op weg! De trip waar je lang naartoe had geleefd. ’s Middags hadden je collega’s je nog geplaagd; door de drukte op het werk zou je vakantie wel eens ingetrokken kunnen worden; jammer joh! De plagerij was van korte duur: iedereen wist hoe je uitkeek naar deze vakantie en ze gunden het je van harte.
Honderdzesenvijftig uur geleden draaide je de douchekraan open. Vandaag was de dag!
Honderdtweeënvijftig uur geleden zag je Schiphol onder je wegzakken. De reis was begonnen! Hoe vaak je inmiddels had gecontroleerd dat je je paspoort weer bij je had gestoken, wist je niet meer. Al die momenten dat je dan het ene en dan het andere document moest laten zien, voor je kon ‘boarden’… je was altijd bang dat je dan iets niet zou terugkrijgen of het verkeerd zou opbergen.
Ruim honderdachtenveertig uur geleden, midden tijdens de film die je zat te bekijken, gebeurde er iets dat je niet helemaal kon plaatsen: er was een enorme knal te horen en het leek wel of die van buiten kwam. En tegelijk was het alsof het plotseling enorm licht werd in het vliegtuig. Nou ja… in het vliegtuig… heel even lijkt het net of er een heel stuk weg is waardoor je gewoon zomaar de prachtig blauwe lucht kunt zien. Het voelt heel even of het enorm warm is en dan juist alsof het ongelooflijk koud is. Je wilt opzij kijken, naar de man die in de stoel naast je zit, maar de man zit er niet meer. En zijn hele stoel ontbreekt, wat natuurlijk helemaal niet kàn.
Plotseling voelt het of je ondersteboven hangt terwijl je oren beginnen te fluiten. Tussen je knieën door zie je boven je de staartvin van de Boeing wegkantelen en verder weet je niets meer.
Dat je door die prachtig blauwe lucht kilometers omlaag valt, waarbij je je schoenen verliest en je overhemd, weet je niet. Ook niet dat je paspoort nog steeds in die zak op je rechterdij zit. En dat je bijna middenin een groot stuk groen land midden tussen mooie zonnebloemen terecht komt en een diepe deuk in de aarde slaat, blijft je bespaard.
Je ligt, vrijwel onzichtbaar verscholen, terwijl de uren voorbij kruipen en het donker begint te worden. Een paar muggen steken je.
Honderden meters verderop heeft een tijdje een brand gewoed en vanuit die richting klinkt lange tijd druk geschreeuw en gepraat.
De nacht valt en nooit ben je zo koud geweest.
De volgende ochtend wriemelen mieren rond, maar ineens ritselen en breken zonnebloemen om je heen en duikt een bonkige, ongeschoren man op, gekleed in camouflagepak, een sigaret in een mondhoek en een groot machinegeweer voor zijn buik. Het scheelt weinig of hij had een zware laars op je rechterenkel gezet, maar net op tijd ziet hij je. Even bukt hij zich voorover om je goed op te nemen. Hij gaat weer rechtop staan en met met zijn hoofd naar links roept hij iets in een vreemde taal.
Even later arriveren twee andere mannen, ook in camouflagekleding en bewapend met zo’n zelfde machinegeweer. Ze bekijken je en één van hen rolt je iets meer op je rug zodat hij je broekzakken kan onderzoeken. Een bonnetje van het Color Café, waar je gisterochtend nog een cappuccino hebt genomen, vóór je naar de gate ging. Het etui met je huissleutel. En in de zak op je rechterdij je paspoort, dat niet terug wordt gestopt.
Het is maar goed dat je het niet weet, want, terwijl de drie weggaan, ontdekken de mieren je open mond.
De dag gaat voorbij. Het is niet al te warm, zo diep tussen de zonnebloemen, maar je blijft uitgesproken koud.
Hoelang je daar hebt gelegen, zal je nooit weten: hoe vaak er nog iemand naar je heeft gekeken, hoe vaak de zon is opgekomen en onder gegaan…
Eindelijk wordt je weggehaald en, gehuld in een grijze, plastic zak, in de berm naast een stoffig boerenweggetje gelegd. En ongelooflijk genoeg: de man die in het vliegtuig naast je zat, ligt maar twee meter verderop in net zo’n zak.
Uiteindelijk beland je in een trein, omringd door nog veel meer van die grijs plastic zakken.
De trein raast ’s nachts door een land waar je nimmer ook maar iets van hebt gezien. En wat zo gek is: zo’n beetje de hele wereld weet dat die trein onderweg is. En dat jullie aan boord zijn: jij, en die man naast je, en nog veel meer mensen met wie je op Schiphol in vakantiestemming door de douane bent gegaan.
Ongeveer drieëndertig en een half uur geleden stopte die trein in een plaats waar je nog nooit van had gehoord. Over de hele wereld werd daar opgelucht op gereageerd. Jij bent je nergens van bewust. En je hebt geen idee dat jouw paspoort nog op tv te zien is geweest. Via CNN en BBC World en Al Jazeera en RTL en NOS! Niet dat ze wisten dat het jouw paspoort was, want je zag alleen de voorkant, maar toch…
Later die dag halen twee ernstig kijkende mannen je uit die plastic zak. Jammer dat je ze niet kunt horen, want ze speken Nederlands. Dat had je vast fijn gevonden.
Aan het begin van de avond word je in een kist gelegd: bijna precies honderdtwintig uur nadat je even met inpakken stopte om koffie te zetten.
De volgende ochtend ga je een vliegtuig binnen. Gelukkig hoef je aan niemand je paspoort te laten zien, want waar dat is gebleven… geen idee.
’s Middags, geloof het of niet, staan de koning en koningin en zo’n beetje het hele kabinet toe te kijken hoe militairen de kist met jou er in uit dat vliegtuig dragen.
Het is zelfs weer op tv te zien: weer op CNN en BBC World en Al Jazeera en RTL en de NOS. Het was niets voor jou geweest, al die aandacht.
En als je achterin een Amerikaanse rouwauto ligt, die met nog negenendertig andere rouwauto’s over afgesloten snelwegen door het land rijdt, is dat niet alleen ook weer op tv, maar onderweg staan op alle viaducten honderden mensen waarvan er velen applaudisseren en sommigen bloemen naar beneden gooien. Terwijl je alleen maar een paar weken op vakantie wilde gaan.
Krap twee uur later wordt je kist een grote koelcel binnen gereden, waarvan de deur met een stevige klik wordt afgesloten.
Je weet het niet maar in de loop van morgenochtend gaan ze proberen uit te vinden wie jij precies bent. Dan was dat paspoort wel makkelijk geweest. Maar ja… geen idee.
Het is bijna acht uur. Als je thuis was geweest, had je nu waarschijnlijk het koffiezetapparaat ingeschakeld. Net als precies één week geleden.

Wat had je nu verwacht? Dat de hele wereld gaat meejanken om 194 Nederlandse slachtoffers? Natuurlijk is het ernstig. maar zoals ik al elders heb geschreven: Wat nu als er geen, of ” slechs” 1, 2 of 10 Nederlanders aan boord hadden gezeten! Was Nederland dan ook ondergedompeld in rouw? Waren de sociale media dan ook ontploft? Sterker, ik ben erg benieuwd hoe iedereen had gereageerd als er 194 Nederlandse allochtonen, bijvoorbeeld van Marokkaanse afkomst, aan boord hadden gezeten! Zelfde medeleven?

Wat nu als men besloten had om de slachtoffers te bergen in bijvoorbeeld Belgie. Denk je nu echt dat heel Nederland was verhuisd naar het zuiden en zich daar had opgesteld langs snelwegen en op viaducten? Droom door!

In Sudan, Syrie, Irak, CAR, Nigeria, en welke brandhaarden hebben we nog meer in de wereld, sterven iedere dag een veelvoud aan mensen in vergelijking tot deze ramp. Sta je daar met je poolvrienden ook bij stil of neem je dat als “normaal” tot je?

Dat Thailand dus niet zo meeleefde is niet zo vreemd. Overigens deden Mexico, Peru, Afghanistan, Saoedi Arabie en nog enkele tientallen andere landen dat ook niet. Kan mij ook niet herinneren dat er tienduizenden Nederlanders geintresseerd waren, laat staan medeleven toonden, toen de KAL007 met 269 mensen aan boord werd neergehaald. Maar goed, daar waren dan ook geen Nederlanders aan boord en is er opeeens geen sprake van een nationale ramp, laat staan leed!

@Hans, Laat ik voorop stellen dat zich daar op 10km hoogte een enorme tragedie heeft afgespeeld en dat het leed voor de nabestaanden niet is te overzien. De impact van dit bizarre drama op het leven van nabestaanden, waar in sommige gevallen hele families zijn weggerukt, is voor ons buitenstaanders niet te bevatten. Een zekere mate van respect en medeleven is dan ook meer dan gepast.

Ik zeg een zekere mate, want wat je nu ziet op sociale media is, om jouw woorden maar even te gebruiken, ridicuul. Iedereen in Nederland heeft zo langzamerhand een vader, moeder, broer, zus, oom, tante, neef, nicht, vriend of vriendin veloren. Ook op dit blog doet het fenomeen zich al voor. Hele collages van foto’s heb ik al voorbij zien komen. Iedereen heeft ook een mening over hetgeen mag en niet mag, kan of niet kan en uiteraard ook wat er gebeurd is, hoe het gebeurd is en wie er schuldig is. Deze vormen van “medeleven en respect” beginnen zo langzamerhand ongepast te worden.

Oorzaak van dit alles is uiteraard de enorme media-aandacht die deze bizare ramp krijgt. Die krijgt het niet (alleen) omdat het zo bizar is, maar (vooral) omdat er een “Barbertje moet hangen”, te weten Poetin. Op de achtergrond draait een enorme berg aan politieke en economische belangen mee. Die kaarten worden nu geschud en via de media uitgespeeld. Het draait allang niet meer om de ramp en het aantal doden dat te betreuren is.

Er is een dag van nationale rouw geweest en wat mij beteft mogen ze ter nagedachtenis ook nog een monument neerzetten, maar laten we nu niet blijven doen alsof de wereld, of in dit geval, Nederland vergaan is. Laten we vooral niet vergeten dat de wereld dagelijks wordt vergast op een dosis ellende waarbij meer menselijk leed is te betreuren en waarvoor geen of weinig media-aandacht is. Alleen dit laatste geeft al aan hoeveel respect de gemiddelde homo sapiens tegenwoordig voor zijn medemens heeft.

Wat die allochtonen betreft heb je misschien gelijk, hoewel ik van mening ben dat dit toch een heel andere impact op de Nederlandse samenleving zou hebben gehad.

Mogen de doden nu in vrede rusten!

Morgen Gringo,

“”Gelukkig”” hebben wij geen familie of vrienden verloren.
Tenminste, voor zover wij dit weten.
Maar toch had ik een brok in mijn keel als er weer een kist uit een van de vliegtuigen kwam.
Ook langs de weg vond ik toch wel ontroerend.

Ook daar, waar de kisten ondergebracht warden, mensen en bloemen en ik durf zelfs te beweren dat er nog dagelijks bloemen worden neergelegd.

Maar daar onze beide koningshuizen bevriend zijn, had ik toch wel iets meer kranten aandacht verwacht.

En over mensen die andermans ellende aangrijpen om op de voorgrond te treden, zal ik maar geen word aan vuil maken, daar de redaktie dit per omgaande in de prullenbak gooit

Nog steeds is dit een topic waar bij ons in huis dagelijks over gesproken wordt.

Wij wensen alle nabestaande heel veel sterkte

LOUISE