Nath geboren (ze is nu 12 jaar)
We zijn in KamPaengPet. Vandaag wordt een spannende dag. Gisteren zijn Nim en Sit naar de dokter geweest voor een laatste controle van hoogstzwangere Nim.
Ze had het de laatste weken erg moeilijk. Voortdurend pijn. Alleen wanneer je haar aankeek, kreeg je een glimlach, maar je kon zien dat het haar moeite kostte. De dokter had haar gezegd dat ze vandaag of morgen naar het ziekenhuis kon voor de bevalling. Vermoedelijk via de keizersnede. Onmiddellijk had Nim voor vandaag gekozen.
Ik ben al vroeg op, want ik ben bang dat ik mij verslaap en ik wil niet dat ze op mij moeten wachten. Met een taxi ga ik naar hun huis, een uur vroeger dan afgesproken is. Aan niets is te merken dat het vandaag de grote dag is of het moet zijn dat Sit staat te strijken, maar hij is een geëmancipeerde man, dus dat is gewoon. Later brengt Sit mij een kop koffie en twee minuten daarna komt Nim met koffie. Dus toch van slag. Nan, vijf jaar, vertelt me enthousiast dat ze vandaag haar zusje krijgt. Twee uur later, halfelf, is iedereen mooi aangekleed. De oude pick-up truck slaat gelukkig aan. Nim en haar moeder zitten voorin. Een zus van Nim, Nan en ik zitten achterin in de laadbak.
We gaan naar het KampaengPet hospitaal. Dit is een overheidsbedrijf en derhalve betaalbaar. Het ziekenhuis heeft twee vleugels en in het midden is de wachtruimte. Daar gaan moeder, zus, Nan en ik zitten, terwijl Sit en Nim informeren waar ze moeten zijn. Diverse keren komen ze langs, omdat ze steeds van de ene naar de andere vleugel worden gestuurd. Niet helemaal zinloos, want ze hebben steeds meer papieren in hun handen. Nan vraagt fluisterend in mijn oor of hier ook ijs te koop is. Een half uur later komt Sit alleen terug en vertelt dat Nim in bed ligt en dat de geboorte vanmiddag om drie uur zal plaatsvinden. Wachten hier heeft geen zin, dus we gaan weer naar huis.
Vlak bij mijn hotel stopt Sit om Nan en mij uit te laten stappen. Wij zullen de tijd doden in een ijssalon. Wanneer ik haar vraag of ze direct naar de ijssalon wil of eerst naar een boekwinkel, dan hoeft ze niet lang na te denken. Eerst naar de boekwinkel. We kopen boeken om te kleuren, boeken met plakplaatjes en boeken waar je een pop en kleertjes uit kan scheuren om de pop vervolgens aan te kleden. Ze kan weer vooruit. In de ijssalon wil Nan zoals altijd chocolade ijs. Later zegt ze ook honger te hebben, dus bestel ik een gebakken rijst met garnalen, haar lievelingsgerecht. Althans ik probeer dat te bestellen, maar het domogende meisje dat de bestelling opneemt, weigert mij te begrijpen. Gelukkig helpt Nan me.
Om één uur gaan we naar huis. Nan gaat meteen aan de slag met het boek met kleedpoppen. Later stelt Sit voor dat we even naar een winkel van een vriend gaan, die eerder langs is geweest om bananen te kopen. Zijn winkel verkoopt die, in schijfjes gesneden en gebakken. Bij de winkel blijkt dat zijn vriend weer naar ons huis is. Dus rijden we terug en thuis horen we van Nim’s vader dat het ziekenhuis gebeld heeft en dat de hele operatie wat vervroegd is. Sits vriend heeft moeder en zus al naar het ziekenhuis gebracht. Snel stappen we weer in. Het is net twee uur. In het ziekenhuis kost het enige moeite om uit te vissen waar de verlossing plaats vindt. Het is in een ander gebouw en als we daar moeder en zus treffen, horen we dat Nim nu onder het mes is. Sit weet dat het mogelijk is om vanuit een belendende ruimte getuige te zijn van de bevalling. Hij vraagt mij hem te vergezellen, maar dat vind ik te ver gaan. Dus verdwijnt hij van het toneel. Nan vindt het allemaal spannend en ik ben de enige die waarschijnlijk echt nerveus is.
We zitten in een gang en even verder komt een verpleegster uit een kamer met een in badhanddoeken gewikkeld blauw wezentje. Het is kwart over twee. Is hier de familie Boonma aanwezig, vraagt ze. Dat zijn wij. Dus neemt de zus van Nim het wezentje aan. Ik vraag me vertwijfeld af of alles in orde is. Het is zo stil. Goddank begint het te huilen. Dat is één, denk ik. Nu Nim nog. Sit komt terug en bewondert zijn tweede dochter. Nan aait haar over haar weelderige haardos. Het is een prachtig kind.
We moeten nu weer naar een ander gebouw, waar een kamer voor het jonge gezin is ingericht. Airconditioned en voorzien van enige stoelen en een slaapbank, want in Thailand kan de hele familie in het ziekenhuis blijven logeren. De baby wordt in een wiegje gelegd en het wachten is op Nim. Ik maak de eerste foto van het nieuwe wondertje, wanneer ze zeventien minuten oud is. Na twintig minuten komt Nim op een brancard aangereden. Ze is nog half bewusteloos. Met vereende krachten wordt ze op het bed gelegd. Ze kreunt. Het is geen prettig gezicht. Ik houd Nan vast en vertel haar dat Nim nog slaapt omdat ze erg moe is en dat ze nog wat pijn heeft. Nan begrijpt dit.
Nu is het wachten op het geheel ontwaken van Nim. Een verpleegster komt binnen met de rekening. 6.000 Baht (honderdvijftig Euro) voor een keizersnede. Daar kan je niet voor zonder zitten. Ik vind het leuk om te betalen. Dat kan ik later tegen haar gebruiken. Sit gaat naar beneden naar de kassa om de rekening te voldoen. Even later komt hij terug met frisdranken, melk en een pils voor mij.
Ik vind het tijd om op te stappen en vertel Sit dat ik terug naar mijn hotel ga, maar dat ik morgen, voor mijn vertrek naar Pattaya nog even naar het ziekenhuis kom om afscheid te nemen.
Dat doe ik dus en om acht uur ben ik daar. Sit en Nan hebben in het ziekenhuis geslapen. Nim ziet er stralend uit en kijkt trots naar haar dochter. Ik ben partijdig, maar ik geloof echt dat het een prachtig kindje is. Nan vertelt me dat haar nieuwe zusje Nath heet.
