De nachttrein van Chiang Mai naar Bangkok

De nachttrein van Chiang Mai naar Bangkok. Ik had er goede verhalen over gehoord, dus ik wilde het zeker een keer uitproberen. 

Zo geschiede het. Na een paar dagen Chiang Mai stond ik, op het pittoreske stationnetje van deze noordelijke stad, te wachten op de nachttrein naar Bangkok. Omdat de eerste klas zit/slaapcoupe (met airco) vol was, kozen we maar voor de tweede klas. Deze zit/slaap coupe had geen airco maar meerdere ventilatoren.

Op zich geen slechte keuze. De Thai hebben namelijk de vreemde gewoonte om de airconditioning vrijwel altijd op vrieskou af te stellen. Met als gevolg een onaangename temperatuur die me bijna doet denken aan een gure herfstdag in Nederland. Hetzelfde geldt voor de intercity bussen met airco (1e klasse), neem een dik vest mee want het is er stervenskoud.

Het station van Chiang Mai is opvallend klein. Wanneer je om je heen kijkt zie je zeker iets wat met panda’s te maken heeft. De panda’s van de Chiang Mai Zoo zijn wereldberoemd en een toeristische trekpleister van de bovenste plank. Wanneer je aankomt met trein in Chiang Mai zal je de panda’s niet over het hoofd zien.

Tranen voor de Koning

Op het station was een soort altaar voor de Thaise Koning opgericht. Een groot portret, veel bloemen, een tafel met stoel en een gastenboek. Mijn Thaise reisgezelschap, liet me weten dat ik een wens voor de Koning in het gastenboek mocht schrijven. ZKH is al geruime tijd ziek en verblijft al vele maanden in het hospitaal. Natuurlijk wenste ik hem daarom beterschap en een spoedig herstel.
Daarna zette zij zich aan de tafel en schreef een behoorlijk verhaal in het voor ons onleesbare Thaise schrift. Mijn gedachten dwaalde ondertussen af naar de vele beelden van uitzinnige Thai die hun geliefde Koning als een halfgod vereren. Ik begrijp ook steeds meer waarom. Hij is de stabiele factor in dit door politiek verscheurde land. De vader des vaderlands. De laatste hoop. Het enige gezag waar iedereen naar luistert en diep respect voor heeft.

Nadat ze haar gelukswensen en beterschap aan het papier had toevertrouwd, stond ze op. Ik zag een traan over haar lichtbruine wang rollen. “I have something in my eye”, verontschuldigde ze zich snel. Want emoties tonen in het openbaar is niet gebruikelijk in Thailand.
Ik vroeg wat ze had opgeschreven. Ze antwoordde dat ze hoopte dat hij duizend jaar oud zou worden en ze meende het echt.

Backpackers

De trein arriveerde en we konden op zoek naar onze gereserveerde zitplaatsen. De Thaise treinen zijn opvallend praktisch ingericht. Je zit tegenover elkaar en je hebt daardoor de nodige privacy. Ook is er voldoende ruimte om je koffer kwijt te kunnen. Er is een gezamenlijk ruimte met wasbakken om je op te frissen of je tanden te poetsen. Zelfs het toilet was voor Thaise begrippen redelijk schoon en stonk niet eens, wat op zich al bijzonder is.

Het reizen per trein in Thailand is ook veilig er is op vrijwel iedere trein (toeristen) politie aanwezig. In mijn coupe waren veel backpackers en ook alleenreizende westerse vrouwen. In Thailand kan dat prima.

Na enige tijd komt er een Thai langs om je bestelling voor het drinken op te nemen. Je krijgt een menukaart en er is zelfs aan vegetariërs gedacht. Wij hadden al behoorlijk trek, dus maakte we onze keuze. Na enige tijd wordt er een lekkere maaltijd geserveerd. De Thaise cateringmedewerker zorgt voor een tafeltje en smullen maar.

De sfeer in de coupe was uitstekend. De backpackers hadden er duidelijk zin in, het goedkope Thaise bier werd in grote aantallen aangesleept. Het leuke van backpackers is dat ze snel contact leggen en binnen no-time avonturen en belevenissen met andere backpackers bespreken.

De Engelsman en mijn mooie buurvrouw

Een paar stoelen verder, maar precies in mijn gezichtsveld, zat een rossige Engelsman van midden dertig met zijn ietwat iele Thaise vriendin. Het was warm en hij had een chronische dorst. Ik maakte me ernstig zorgen over de honderden andere passagiers in de trein want ik had het idee dat hij in zijn eentje de hele biervoorraad van Thai Railways aan het wegtikken was. Maar in tegenstelling tot veel andere Engelsen die vaak een kwade dronk hebben, bleef hij vriendelijk en vermaakte hij zich prima met zijn Thaise gezelschapsdame. Naarmate hij meer bier achter de kiezen had werd hij ook met de minuut meer verliefd op Lek, Nok, Fon of ze ook mogen heten. Dat maakte hij haar duidelijk door haar steeds nadrukkelijker vast te grijpen. Voor een Thaise dame altijd een lastig dilemma omdat te veel genegenheid tonen in het openbaar erg onbeleefd is. Maar gelukkig kon ze er goed mee omgaan en ik verwacht niet dat ze er een trauma aan over heeft gehouden.

Naast mij, gescheiden door het gangpad, zat een Amerikaanse rugzaktoerist. Ze had een Amerikaanse vader en een Franse moeder, zo vertelde ze me. Wel, ik kan je garanderen dat deze combinatie prima nakomelingen oplevert. Ze was vitamine voor mijn ogen.
Omdat ze geen idee had hoe het er aan toe ging in deze trein, vroeg ze van alles aan mij. Mijn Thaise metgezel wist gelukkig van de hoed en de rand en zo kon ik de Frans Amerikaanse schoonheid voorzien van allerlei nuttige informatie. Ik begon me ook steeds meer thuis te voelen ondanks het feit dat ik slechts een paar biertjes bij het eten had gedronken.

De Amerikaanse zou me prima passen als mijn Mia Noi dacht ik, toen ze me voor de zoveelste keer vriendelijk aankeek. Ik besloot het maar niet voor te stellen aan mijn Thaise vriendin. Ze zijn nogal jaloers en een ‘Butterfly man’ loopt het risico een keer wakker te worden als een soort Katoey, maar dan zonder tieten en zonder…, juist ja. Geen goed plan dus.

U2

Alles klopte aan deze treinreis, de sfeer, het gezelschap en het eentonige gedreun van de rails onder ons. Op mijn iPod luisterde ik naar de live versie van ‘Kite’ van U2 en zag het Thaise landschap langzaam aan me voorbij trekken. Hiervoor ga je op reis. De zeldzame momenten dat je wegzakt in een gevoel van totale ontspanning en je even erg tevreden bent met jezelf.

Naast eten, telefoneren en TV kijken is slapen ook iets wat mijn liefje standaard op haar ‘to do’ lijstje had staan. De medewerker van Thai Railways werd gevraagd om haar bedje klaar te maken. Omdat ik wist dat je bovenin het minste ruimte hebt en ik 186 cm lang ben, had ik de wat ruimere slaapplaats beneden, me al toegeëigend. Met een paar bewegingen en veel lawaai tovert de Railwayman een prima slaapplek tevoorschijn. De stoel waar ik zojuist op zat had plaatsgemaakt voor een klein maar comfortabel bed.

De Engelsman, kieperde inmiddels zijn 10e halve liter naar binnen. Hij bekeek het tafereel van een afstandje en vroeg aan mij of ik soms moe was. Hij was duidelijk nog niet van plan om te gaan slapen. Ik ook niet en wees naar mijn Thaise vriendin. Het woord ‘lazy’ wat ik erbij gebruikte maakte direct veel duidelijk. Met een grote grijns zette hij de bierfles weer aan zijn lippen en greep zijn Thaise Fon of zo, stevig vast. Niet nodig volgens mij, want Fon loopt echt niet weg bij haar aangeschoten Engelse goudmijn.

Romances

Hoewel Thai over het algemeen wel vriendelijk zijn en een goed humeur hebben, neemt dat zienderogen af als ze honger of slaap hebben. Ik vond het dan ook prima dat ze boven mijn hoofd een dutje ging doen. Er was genoeg te zien en mijn aantrekkelijke buurvrouw was wel tot een praatje bereid. Er zouden ongetwijfeld wel meer vragen bij haar komen bovenborrelen en zo bleek ik ook nog nuttig voor haar.
Natuurlijk was ik ook benieuwd hoe lang de Engelsman het nog zou volhouden. Bij de jongens en meisjes backpackers had het bier inmiddels de juiste uitwerking en bloeide er allerlei romances op. Ik vroeg mij af of het de backpackers zou lukken om ongezien met zijn tweeën een slaapplaats te bezetten.

Met enige regelmaat minderende de trein vaart. Soms stopte hij op een station, maar ook onderweg stond de trein om onduidelijke redenen een aantal keren stil. Ik genoot enorm van deze treinreis. Sterker nog het liet een bijzondere indruk op me achter. Hoewel mijn bed ook in gereedheid was gebracht kon ik half liggend het hele schouwspel volgen. Thai die druk aan het werk waren in de trein of zomaar langslopen. Backpackers die op ieder moment de polonaise konden inzetten. De Engelsman die op het laatst maar zelf naar de restauratiewagon waggelde omdat het hem te lang duurde voordat er nieuw bier werd aangevoerd. De Amerikaanse buurvrouw die tot mijn grote verdriet contact ging leggen met de backpackers en gedurende lange tijd in een andere coupe verbleef. Ik verveelde me geen moment.

Naarmate het steeds later werd, er steeds meer gordijntjes dichtgetrokken werden en zowel de backpackers, de Engelsman als de Amerikaanse elders in de trein verbleven, besloot ik ook maar te gaan slapen. Het eentonige geluid van het spoor en de slaappil deden al ras hun werk.

Ontwaken

Het ontwaken in een slaaptrein is ook een belevenis op zich. Veel slaperige hoofden in het gangpad. Van privacy is op dat moment geen sprake meer. Wassen, plassen en omkleden. De nachtkleding moet plaats maken voor een schoon T-shirt. Tientallen mensen willen tegelijk gebruik maken van een paar wasbakken en de wc’s. Het roept herinneringen op aan een schoolreisje waarbij de hele slaapzaal opeens ontwaakt en in beweging komt.

De trein nadert de voorsteden van Bangkok en past zijn snelheid aan. De Railwayman heeft de meeste bedjes weer veranderd tot normale zitplaatsen. Ik hang af en toe uit het raam om niets te missen van de stad van minimaal 10 miljoen mensen die langzaam ontwaakt. De zwoele nacht wordt ingewisseld voor een nieuwe zonnige dag. De eerste oriëntaalse etensgeuren van buiten dwarrelen de coupe binnen. Ook vroeg in de ochtend moeten de Thaise magen gevuld worden. Traag maar onverstoorbaar vordert de trein haar route langs de Thaise sloppenwijken die tegen het spoor zijn aangebouwd. De geuren worden nu onsmakelijker, een rioollucht overheerst. We rijden door een gedeelte van Bangkok die je niet in de ‘glossy’ reisgidsen zult aantreffen. In de ‘Stad van de Engelen’ kan het contrast erg groot zijn.

Mijn engeltje is ook wakker en zet haar brede Thaise glimlach weer op. Tot mijn stomme verbazing is zelfs de Engelsman vroeg uit de veren. Het is voor mij de eerste keer dat ik hem zonder bier zie. De backpackers weigeren wakker te worden. De alcohol is nog niet uitgewerkt. Ze leven nog even door in hun eigen backpackerswereld. Ook de Amerikaanse buurvrouw laat zich nog niet zien. Sinds haar toenadering tot de backpackers voel ik me minder belangrijk in haar leven. Jammer, dan maar weer naar buiten kijken, daar valt ook genoeg te beleven.

Afscheidszoenen

Gezien de geruime tijd dat we ons in Bangkok bevinden en het feit dat we nog steeds niet bij het eindstation zijn maakt maar weer eens duidelijk hoe immens groot Bangkok is. We stoppen af en toe. De bouwsels naast de rails zijn de onderkomens van de arme Thai. Zij wonen daar. Voor ons nog niet goed genoeg om je oude fiets te stallen. Het brengt je gelijk weer terug in de werkelijkheid.

De Railwayman is streng maar rechtvaardig voor de backpackers en mijn buurvrouw. Zelfs als je de taal niet verstaat is het duidelijk wat de bedoeling is. Wakker worden! De Amerikaanse is ook net uit bed, het aanzien meer dan waard en vraagt slaperig aan mij hoe lang het nog duurt voor we aankomen. Ik schat een half uurtje, maar het is een gok. Zij haast zich vervolgens om alles in gereedheid te brengen.

De coupe is slaapcoupe af. Het ziet er weer normaal uit, we zitten klaar voor de naderende aankomst. Telefoonnummers en e-mailadressen worden uitgewisseld. Een aantal vriendelijke afscheidszoenen of een afstandelijk “tot ziens”. De koffers worden gepakt, iedereen stapt uit en verdwijnt voorgoed in de anonieme menigte op het perron.

Gedurende een flink aantal uren vormden we een kleurrijke mengeling van verschillende individuen, zomaar bijeengebracht in een Thaise 2e klasse treincoupe op weg naar Krung Thep en een nieuwe bestemming.

De nachttrein van Chiang Mai naar Bangkok, het was de moeite meer dan waard….

Over deze blogger

Peter (redactie)

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en een liefhebber van goede muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Mijn motto:"Maak je niet te druk, dat doen anderen wel voor jou".

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Gezondheid17 november 2024Waarom is vezelrijk voedsel zo belangrijk voor je gezondheid?
• Gezondheid15 november 2024Is het ouderdom of Alzheimer?
• Gezondheid10 november 2024Wat is de ORAC-score en waarom is het goed voor je gezondheid
• Gezondheid8 november 2024Vitamine D blijkt mogelijk effectief tegen insulineresistentie